Het is inmiddels een paar dagen geleden dat ik bij de wonderdokter ben geweest. En ik voel me net weer een kind van een jaar dat zijn eerste stapjes zet. Ik moet helemaal opnieuw leren lopen. Overdag waggel ik door de gangen van het bedrijf en vraag me af of ik zal solliciteren bij Lingo. Gewoontegetrouw trek ik met mijn rechterheup de linkerkant omhoog als ik een stap zet. Totdat ik me bedenk dat ik dat juist niet moet doen, sterker nog, dat ik dat helemaal niet hoéf te doen. En probeer ik gewoon te lopen. Te voelen wat er in mijn lichaam gebeurt. En dat is veel.
Voorzichtig zet ik mijn stappen, hou de boel bewust recht. Probeer te ontspannen. En dat geeft leuke taferelen. Schijnt, als ik afga op de reacties. ‘Ja, ja, met de ouderdom komen de gebreken hé?’ en ‘Zo, dat ziet er soepel uit!’. Maar ik laat ze allemaal maar praten. Voor het eerst in jaren loop ik recht. Ben ik in evenwicht. Letterlijk.
Maar ik merk het nog het meest tijdens het hardlopen. Het eerste rondje van 5 km met de hakverhoging is een drama. Als ik mijn hardloopschoenen aantrek voel ik hem niet zitten, maar zodra ik 100 meter ga rennen ben ik mijn volledige beweging kwijt. Ik weet niet hoe ik mijn stappen moet zetten. Voel spieren waarvan ik het bestaan niet eens ken en raak de grond met mijn voeten op momenten waarop ik het niet verwacht. Alles in mijn lichaam protesteert en na een kilometer sta ik dan ook even stil om op adem te komen. Ik ben doodop. Zo gaat dat elke kilometer, vijf kilometer lang. Dit loopje gaat met recht de boeken in als het rotste loopje dat ik ooit gedaan heb. Gelukkig waren het maar 5 km.
Twee dagen later waag ik het er weer op. Het voelt al iets beter, blijkbaar begint het gewenningsproces op te treden. Mijn rechterbeen is erg gespannen maar ik kan er wel doorheen lopen. Die geeft dan ook niet veel problemen. Het is links die protesteert. Door het hakje heb ik een totaal andere loophouding en wordt mijn linkerbeen aan het werk gezet. Met stomme verbazing realiseer ik me dan ook dat mijn linkerkant blijkbaar gewoon een luie flikker is geweest en al die jaren geen ene reet gedaan heeft. Dat heb ik met rechts dus al die tijd lopen compenseren. Geen wonder dat die er de brui aan gegeven heeft en overbelast is geraakt! Alle puzzelstukjes lijken nu op zijn plaats te vallen. Dat gaat nog leuk worden op de lange afstanden.
Na afloop voel ik weliswaar pijn in het heupgebied, maar het is een gezonde pijn in de vorm van spierpijn. En deze is eerlijk verdeeld aan beide kanten. Als ik de volgende dagen geen noemenswaardige last heb op wat stijfheid na, is dat het groene licht om de 15 km test te doen op zondag.
Een week voorbij. Vorige week liep ik 10 km oude stijl. Vandaag heb ik 15 km gelopen nieuwe stijl. En alhoewel er nog wat oud zeer zit in de vorm van stijfheid en zeurderigheid, is het duidelijk dat naarmate ik meer wen aan mijn extra halve centimeter, ik beter, sneller, stabieler, rustiger en vooral zonder pijn kan lopen. Vandaag geen pijn meer, morgen geen pijn meer, en in de nabije toekomst ook geen pijn meer. Een halve centimeter verschil tijdens het lopen blijkt een wereld van verschil tijdens het hardlopen.
Of zoals Armstrong al zei: ‘One small step for man, one giant leap for mankind’!