De Zevenheuvelenloop 2016

Soms lijkt iets een heel erg goed idee als je het bedenkt. Vol energie, lekker uitgerust op een terras in de zon met een drankje in je hand en een bord delicatessen voor je neus komt het voorbij, bespreek je het en zonder aarzeling zeg je enthousiast: ‘Goed plan, doen we!’ En dan komt het moment dat het idee ten uitvoer gebracht moet worden, en blijkt de uitvoering toch iets lastiger dan je op dat terras bedacht had. Het is zondagochtend, buiten is het grijs en druilerig en er is hel en verdoemenis voorspeld, typisch weer om lekker heel erg lang in je bed te blijven liggen. Vervolgens rustig opstaan en te verhuizen van je bed naar de bank, in gemakkelijke kleding. Tijd voor een uitgebreid ontbijtje met een eitje, croissantje en een glaasje jus. Het is twee weken na de marathon van New York, en je begint eindelijk het gevoel te krijgen dat je spieren weer aan het herstellen zijn. Misschien, héél misschien, voldoende om morgen een bezoekje aan de sportschool te brengen en wat aangepaste oefeningetjes te doen, met minder kilo’s en minder herhalingen. Gewoon, als rustige opbouw. Het is vooral geen dag om de deur uit te gaan, of ver te reizen, laat staan fysieke inspanning te plegen. Maar ja, dat idee hé? En dus staat Frank om 10:00 pannenkoeken te bakken. Anita van de FB groep had gevraagd of ze mee mocht rijden. We hadden het al aangeboden en of we nu voor twee of drie bakken maakt niks uit. Even later krijgen we een berichtje van Marcel, ook van de groep én van New York. De treinen rijden niet, of we nog een plekje hebben. Tuurlijk, hoe meer zielen hoe meer vreugd, of in dit geval, gedeelde smart is halve smart. Een klein uurtje later kleden we ons warm aan om de vrieskou te trotseren en rijden we in een uur richting Nijmegen om daar met 24.996 andere gekken 15 km in de storm door de heuvels te gaan rennen. Ik zei al, destijds leek het een goed idee.

We gooien de auto op de P+R en rijden met de pendelbus naar het centrum. Lekker makkelijk en het gaat rap. Toch was er iets mee, al weten we niet meer wat. Eenmaal uit de bus gaan we op zoek naar onze aangewezen kleedruimte en brengen we een bezoekje aan de Expo, waar Anita Active staat, om even gedag te zeggen en bij te kletsen. Daarna door naar El Sombrero, een café dat voor deze gelegenheid omgetoverd is tot een fysieke versie van het Ik Loop Hard café. Met uiteraard veel bekende gezichten, zo ook Maaike, die ondanks haar blessure helemaal uit het noorden van het land gekomen is om iedereen aan te moedigen. Het bewijs van zoveel fijne mensen in de groep en één van de redenen om hard te blijven lopen!

Als we richting start lopen zijn de weergoden ons gunstig gezind. Storm? Ja. Regen? Nee. Het gaat droog blijven vandaag en het valt ook reuze mee met de kou. Officieel moet ik in vak Roze starten maar ik doe alsof mijn neus bloed en loop met Frank mee het Rode startvak in. Niet voor mijzelf uiteraard, maar anders moet Frank zo lang wachten bij de finish. Tuurlijk Sas, gewoon vol blijven houden. Misschien leer ik nog eens om gewoon schijt te hebben aan eerlijk mijn verwachte eindtijd op te geven en gewoon zorgen dat ik legaal altijd in hetzelfde vak als Frank start. Maar ja, dan zou ik liegen hé? Ik kan natuurlijk ook gewoon sneller gaan lopen. Is een optie. Ga ik nog even over nadenken.

We kunnen redelijk doorlopen en de feitelijk start is al gauw, op hetzelfde moment als de wedstrijdlopers al weer binnen komen. Ik kus Frank gedag, zet mijn klokje aan en begin aan mijn wedstrijd. Of moet ik zeggen trainingsloop? Twee weken na New York roep ik heel hard trainingsloop, maar diep in mijn hart weet ik wel beter. Vervelende gespleten persoonlijkheid! We zijn een kilometer op weg als een dame langs de kant iedereen aanmoedigt met: ‘Zet hem op. Nu is het nog vlak, geniet er van!’ Die valt wat mij betreft in de categorie ‘The end is near (ish)’ als je op 32 km zit. Maar ze krijgt gelijk want al veel te snel doemt de eerste en langste heuvel van het parcours op. Het waait hard en ik moet uitkijken voor blaadjes in mijn ogen en vallende takken op het parcours. Onder mijn voeten knarsen de afgewaaide beukenootjes. Een race met hindernissen. Ook krijg ik vaag een Déjà Vu gevoel als ik omhoog ploeter. Iets met een 5th Avenue een week of twee geleden. Maar die heb ik ook overleefd, dus dit moet lukken. Het valt me sowieso minder zwaar dan een jaar geleden. Kilootje of zes.

Opvallend zijn de hoeveelheid lopers die binnen de 4 km gestopt zijn en terugwandelen. Ik ben altijd benieuwd naar de reden. Blessure, zich verkeken op hun kunnen of een andere mysterieuze oorzaak? Hoe dan ook, het is altijd sneu als je een wedstrijd niet uit kan lopen. Ik ben in elk geval blij als km 5 nadert, want de pannenkoeken waren al lang, lang, lang geleden, en de halve proteïne reep uit New York, uiteraard met de zoete smaak van Cookies & Cream, is ook al tot stof vergaan. Ergo, ik verga van de honger. Helaas moet ik nog een kilometer wachten op de drankpost om de andere helft van de bar op te eten en weg te spoelen. Dat lukt. Bijna. De laatste hap blijft in mijn keel kleven en plakt mijn speekselklieren dicht, dus zonder water krijg ik hem niet doorgeslikt. Heb ik weer. Is dit nu wat ze bedoelen met een brok in de keel?

In de kilometers erna komen de herinneringen van vorig jaar weer naar boven en weet ik weer hoe het parcours loopt. Vanaf nu wordt het alleen nog maar makkelijker. Ik geniet van de wind die tegen mijn lijf beukt. Het is heerlijk koel en op de open stukken duwt hij lekker in mijn rug. Heuvel af vlieg ik dan ook naar beneden. Om de één of andere duistere reden loop ik het lekkerst als het hard waait, of het nu mee of tegen is. Ach ja, ieder zijn ding. Ik word meerdere malen aangemoedigd, zowel langs als óp het parcours. Mensen die mijn naam op mijn shirt zien of me kennen van Social Media. Ik hoor ze allemaal, alhoewel ik niet altijd in staat ben om om te draaien en te kijken of een gebaar van erkenning te maken. Door de snelheid moet ik mijn kop erbij houden anders gaat het fout. Maar ik ben ze dankbaar, omdat het elke keer toch weer een positieve boost geeft.

Vlak voorbij km 9 staat er gelukkig nog een drankpost, en kan ik eindelijk die laatste hap wegspoelen. Ik neem voor de zekerheid maar geen nieuwe bar meer. Ergens rond km 11 voel ik ineens een steuntje in de rug. Het is Marcel die me voorbij snelt en bevestigt dat we aan de laatste heuvel bezig zijn. Op dat moment ga ik stiekem toch even rekenen en dient zich een duivels dilemma aan. Met mijn huidige schema zit ik op de rand van een PR, maar ik ben best moe en het zou tenslotte een trainingsloopje zijn. Dus wat te doen, nog 4 kilometer de longen uit mijn lijf lopen om het te proberen of nu rustig aan doen om te knallen tijdens de Bruggenloop? Mijn hoofd zegt het laatste, mijn hart doet het eerste. Tenslotte zijn de laatste kilometers bergaf, en zou het zonde zijn om het dan niet te proberen. Makkelijker dan nu wordt het niet meer.

Maar 4 kilometer is nog lang. Zelfs als het bergafwaarts is. Ik hoor een paar jongens achter mij heel hard in koor roepen: ‘Saskia is goed bezig!’ En hoppa, weer een reden om toch door te rennen. Inmiddels is het nog maar twee kilometer, en het tempo brengt de PR steeds dichterbij. Dan het verlossende 14 km bordje voor de laatste kilometer. Tenzij ik nu instort ga ik het waarschijnlijk wel halen. Ik heb inmiddels weer enorme honger, maar de finish komt steeds dichterbij. Ik weet er weer een glimlach uit te persen voor de foto en spot Frank zodra ik over de finish ben. Ik check mijn klokje en weet dat ik in elk geval een PR gelopen heb, maar ik moet wel even bijkomen. Daarna langzaam richting uitgang en de medaille. Hij is klein maar fijn. We komen Marcel en Maaike tegen en gezamenlijk pikken we onze tassen weer op, trekken we wat droogs aan en gaan nog even naar het Ik Loop Hard café, met een kleine detour via Anita Active om gedag te zeggen. Van daaruit naar het station voor de pendelbus terug naar de P+R. En dan weten we weer wat er vorig jaar ook alweer mis mee was, als we ruim een uur in de kou moeten wachten op de bus. Weer een uur later thuis maken we het goed met een schotel verse sushi.

Over drie weken de Bruggenloop. Ook 15 km. En na afloop de eerste oliebol van het jaar. Gaan we gewoon lekker met de scooter.

 

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *