Bruggenoliebollenloop 2016

Driemaal is scheepsrecht. Of in mijn geval vijfmaal. Want dit jaar is mijn jubileumjaar op de Bruggenloop. Schept gelijk verplichtingen, want als ik al die loopjes een beetje zat begin te worden, zal ik toch wel altijd de Bruggenloop moeten doen. Zonde om die reeks te verbreken. En het feit dat het dicht bij huis is en er een oliebollentraditie aan vast zit heeft daar niets mee te maken. Nou ja, een klein beetje dan.

Er hangt in elk geval een verwachting in de lucht. Na een nieuw PR op de 15 km bij de Zevenheuvelenloop twee weken na New York zou ik nu met 8 kilo lichter toch ook moeten kunnen presteren. Maar ja, ik heb nu eenmaal een hekel aan verwachtingen scheppen, dus ik zeg niks. En neem stiekem muziek mee. Van Metallica. Lekker snel.
De kledingkeuze is weer eens lastig. Een driekwart broek van de uitverkoop maar wel een maatje kleiner dan normaal zit inmiddels eigenlijk best wel goed. Het dilemma zit in het shirt. Normaal loop ik wedstrijden in mijn eigen shirt, maar de oproep om in het groene RMD (Rotterdam Marathon Deelnemers) shirt te komen lokt. Op het laatste moment besluit ik om toch die laatste aan te doen, tenslotte is het de laatste wedstrijd van het jaar en is 2016, wat groot op de voorkant prijkt, bijna voorbij. Volgend jaar is hij oudbakken. Mijn Superman mouwen maken de outfit af.

We gaan op tijd weg voor de Meet & Greet. Het op één na leukste onderdeel van een wedstrijd. Sorry mensen, finishen blijft toch met stip op één staan. Vele bekende gezichten uit de groep, maar ook daarbuiten en uit bloggersland. Ik mis echter de vriend met wie ik vrijdag afgesproken heb om eventueel samen te lopen. Na de groepsfoto en het dumpen van de kledingtas sneak ik dan toch maar het startvak bij Frank in. Kunnen we in elk geval tegelijkertijd starten. Het is droog maar fris. Zal wel niet lang duren voordat ik het warm krijg. Voor nu heb ik het echter koud. Zo koud dat mijn voeten soort van bevroren zijn en bijna volledig gevoelloos. Niet erg handig als je 15 km moet gaan hardlopen en dan je voeten niet voelen. Ik probeer ze te bewegen en op te warmen, maar het is zinloos. Ach, na vier keer de Bruggenloop heeft hij geen geheimen meer voor me, dus moeten we toch iets anders verzinnen om het spannend te maken nietwaar?

De eerste wave gaat van start en tien minuten later mogen wij ook. Klokkie aan, muziek aan en gaan met die oliebol. Lekker snel, want daar hebben we goede ervaringen mee. Not! Eerlijk gezegd ben ik sneller nu ik lichter ben, maar heb ik nog niet helemaal mijn nieuwe ideale pace onder de knie. Nou ja, we zien wel hoe ver ik kom. Op het Varkenoordse viaduct staat links Evert Buitendijk foto’s te maken. Zwaaien dus. Hij gaat lekker, maar gevoelsmatig te snel. I can’t help myself, en de gitaren van Metallica doen er nog lekker een schepje bovenop. Het enige dat me nog een beetje in toom houdt zijn de momenten dat ik niet kan passeren. Binnen no time dient de Erasmusbrug zich dan ook alweer aan, en ik kan een beetje trots toch niet helemaal ontkennen als ik gewoon 10 km/u blijf lopen. Het is wel pas dan dat mijn voeten zich een beetje beginnen te ontdooien en het gevoel langzaam terug komt. Ik gooi een blik naar links en zie een prachtige zonsondergang. Dat nemen ze me niet meer af.

Onderaan de brug naar rechts, de Maasboulevard op en richting de eerste drankpost. Deze staat nét voor de 5 km. Een beetje jammer want ik wandel toch écht even met mijn drinken, waardoor ik geen zuivere meting op de 5 km heb. Misschien in 2017 eens een 5 km loopje doen om te kijken hoe snel ik dan kan. Vlak daarna zie ik ineens een bevriende collega in het publiek. Hij maakt een foto terwijl ik snel het water dat ik zojuist op mijn gezicht gegooid heb afveeg. Een beetje ijdel ben ik toch wel.

Op 6 km komen we langs ons huis, met het eeuwige grapje dat we ook gewoon kunnen stoppen. Een fractie van een seconde is het geen grapje vanwege een korte maar heftige aanval van ‘geenzinmeer’. Maar ja, die oliebol hé? Dus loop ik maar gewoon door naar de volgende drankpost op 9 km. En alsof de duvel er mee speelt hebben mijn oordopjes er blijkbaar ook geen zin meer in en beginnen te piepen over een lege batterij, net als ik. Dat is 6 km te vroeg. Desondanks klok ik de 10 km aan de voet van de Van Brienenoordbrug braaf onder het uur. Een snelle rekensom leert dat ik exact 30 minuten heb om de laatste 5 km te lopen voor een PR. Zou moeten kunnen, maar ja, je weet nooit wat er in 5 km allemaal nog kan gebeuren.

Brug op gaat iets langzamer maar gestaag. Mag ook wel na die 30 km met Rijnmond en 8x brug op en af. Eenmaal boven merk ik wel dat ik moe ben, écht moe. Gelukkig is brug af een moment om even op adem te komen en toch snel te kunnen lopen. Ik ga wel iets langzamer dan normaal. 8 kilo langzamer om exact te zijn. Zwaartekracht werkt immers twee kanten op. Ik besluit de 2 km tussen 12 en 14 op 10 km/u te lopen en dan te kijken wat ik nog over heb voor de laatste. Dat lijkt te lukken maar bij km 13 ben ik toch eigenlijk wel leeg. Dan blijft er nog maar 1 remedie over. De Terminator modus. Ik druk op de knop en… niks, nakkes, nada. Shit! Vergeten op te laden gisteren. Wat nu? Koortsachtig loop ik mijn opties na. De oliebollen special heb ik al opgebruikt, de ik-kan-New-York-dus-dit-ook boost is er bij de bruggen doorheen gegaan, en de 8 kilo lichter speed is alleen voor de basis. Maar nood breekt wet, dus pak ik de secret stash uit mijn rechter kleine teen. Genoeg voor de laatste kilometer, waar ik intussen ben aanbeland. Nog één keer lachen voor Evert en dan komt het er op aan. Ik heb nog ongeveer 6 minuten en 30 seconden.

Een vriend loopt me voorbij en spoort me aan om met hem mee te lopen. Ik laat hem gaan. De secret stash luistert heel nauw en ik moet het exact doseren en timen om de finish te halen, anders gaat het mis. Mijn muziek scheidt er mee uit, Metallica is uitgezongen dus ik moet het in mijn eentje doen. Opperste concentratie nu. Nog 900 meter, nog 800, 600, 400, 200, 100… Handen in de lucht. Finish! Klokje kijken, gelukt… 1:27:13. Oliebollentijd!

Frank staat me op te wachten, we nemen onze medaille in ontvangst (nice!), en praten nog wat na met de groene shirtjes die we nog tegen komen. Dan gauw de spullen halen en op zoek naar een oliebollenkraam. Richard Visser is helaas dicht, maar op de Coolsingel zijn ze nog open. Hoe kan het ook anders. Bruggenloop 2016. Misschien moet ik het voortaan maar de Oliebollenloop noemen. De vraag is echter…

Was ik nu zo snel vanwege de gedachte aan die oliebol, of was het stiekem toch de positieve energie van het groene shirt? Wie het weet mag het zeggen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *