Centraal Beheer Midwintermarathon: Even Apeldoorn bellen

Nog 9 weken te gaan en dan mogen we ons weer laten zien op de Coolsingel. We zijn dan ook weer begonnen met de langere duurlopen, en de Asselronde van de Centraal Beheer Midwintermarathon in Apeldoorn past daar prima in. 25 km bosachtig gebied en weer een mooie test om te kijken hoe we er voor staan. Één voordeel heb ik al te pakken. Omdat ik nooit eerder deze afstand in wedstrijdvorm heb gelopen, heb ik per definitie een PR. Maar ieder voordeel heb zijn nadeel. Het is in Apeldoorn, we starten om 11:45 dus we moeten teringvroeg op. Zucht, it’s not easy being a runner!

We mogen meerijden met Anita, uit de Rotterdam Marathon Deelnemersgroep. Sterker nog, ze gaat pannenkoeken voor ons bakken als ontbijt. Althans, ze heeft haar man gecharterd om pannenkoeken voor ons te bakken. Delegeren kan je leren. We hebben om 8:30 afgesproken. Dat betekent 7:30 op. Niet wakker, alleen maar op. Dat het vroeg is getuigt het feit dat we op de Maasboulevard door een alcoholfuik rijden voor het stappubliek van de zaterdagnacht. Gelukkig mogen we doorrijden. Ons rijbewijs zullen ze niet afpakken, maar een psychiater bellen, daar ben ik niet zo zeker van…

Gelukkig mag ik na de pannenkoeken op de achterbank en kan ik nog ruim een uurtje doezelen voordat we bij het Transferium zijn en met de pendelbus naar de start worden gebracht. Tegen die tijd begin ik langzaam wakker te worden. We zijn ook nog nét op tijd voor de Meet & Greet en de groepsfoto. Er lopen dan ook een hoop groene shirtjes naar de start. Ik heb voor de gelegenheid mijn trailvest aan en de zakken zitten vol met voedsel. Daar zal het in elk geval niet aan liggen. Als er al iets niet goed gaat zal het met een zeurend pijntje in mijn linkerbil te maken hebben. Nou ja, we zien wel.

De eerste kilometers gaan op zich wel en ik kom Aloha Carmen tegen waar ik even kort mee klets. Ik kan het niet laten om een foto te maken met de Apenheul op de achtergrond, en ook het matrozenkoor verdient de nodige aandacht. Pas daarna zet ik mijn eigen muziek aan en probeer lekker in mijn ritme te komen. Dat lukt niet helemaal. Niet alleen zeurt die bil inderdaad, maar ook heb ik het gevoel dat ik totaal niet vooruit kom. Dat belooft wat gezien het feit dat ik pas op 6 km zit. Ik word links en rechts ingehaald door gezellig kletsende groepjes mensen, en eerlijk gezegd ook door een aantal mensen die er op het zicht toch niet heel erg veel fitter uitzien dan ik. Maar schijn zal wel bedriegen. Hoe dan ook voel ik toch een klein stukje frustratie. Bovendien raak ik enorm in de war van de diverse afstand-aanduidingen langs de route. We buffelen door tot de 8 km.

Pas dan snap ik mijn gevoel. Blijkbaar was het heuvel op en had ik dat niet zo in de gaten. Vanaf nu is het een heel groot stuk heuvel af, en kan ik me lekker laten vallen en wat vaart maken. De omgeving is prachtig, bos, hei, bevroren beekjes en mooie vergezichten. Bij de 10 km zit ik iets boven het uur en begin ik voor mijn gevoel eindelijk een beetje in mijn flow te komen. Toch loop ik tot 14 km weer zwaar. Tegen die tijd hebben we ietwat onverharde ondergrond onder de voeten. Ik begin ook wat trek te krijgen. De pannenkoeken zijn eindelijk gezakt en ik besluit om door te lopen tot de 15 km om daarna iets te eten.

Die 15 km klok ik op ongeveer 1:32 en ik ga wandelen zodat ik een paar slokken water kan nemen. Ook peuter ik een Powerbar uit mijn zak, met de veelbelovende smaak ‘Chocolate Peanutbutter’, die ik op de Expo in New York gekregen heb. Hij hapt relatief makkelijk weg, en ik ga dan ook al snel weer dribbelen. Ik eet de helft en dan zit ik een beetje vol. Bewaren we de rest wel tot de 20 km. We lopen inmiddels op de nationale weg die half afgezet is voor de lopers. Een wederom stuk vals plat tot 18 km. Daarna is me beloofd dat het weer omlaag gaat. En dan gebeurt er iets onbegrijpelijks.

Ik weet niet wat er in die Powerbar zit. Cocaïne? XTC? Doping? Wat er ook in zit, ik voel de energie mijn lichaam instromen en ga als een stekker. Ik schiet automatisch in ‘Terminator’ modus en als het vanaf kilometer 18 inderdaad omlaag gaat, haal ik op dit punt van het parcours snelheden van boven de 10 km p/u. Frank had gegrapt dat ik binnen 2:30 binnen moest zijn anders ging hij scheiden. Ik realiseer me pas later dat dat gemiddeld die 10 km p/u is. Dat ga ik niet meer halen, maar ik zal in de buurt komen als het zo doorgaat.

Op 20 km klok ik 2:03, en ik heb niet eens behoefte aan de andere helft van de Powerbar. Op 21,1 km klok ik 2:08:40. Dat is geen PR op de halve maar ik loop nog steeds lekker. Op dat punt besluit ik om dan ook maar gewoon door te lopen en dan zie ik wel hoe lang ik het nog volhoud. Met nog 3 km te gaan en iets meer dan een kwartier is het écht niet haalbaar, maar ik voel me nog steeds goed en ren gewoon lekker door. Nu ben ik degene die links en rechts mensen inhaalt en als mijn favoriete nummers door het gezeur van een ‘low battery’ heen klinken voel ik me onoverwinnelijk. Typisch gevalletje van Runners High.

En dan komt de laatste kilometer. Mijn klok roept twee dingen. Ten eerste dat ik nog een kleine 6 minuten heb om binnen de 2:30 te finishen. Ten tweede dat mijn huidige snelheid 5:20 is. Met andere woorden, als ik dit nog één kilometer volhoud schrijf ik mijn eigen hardloopgeschiedenis. En dus ren ik. En ik ren, en ik ren, en ik ren. Alsof mijn leven er vanaf hangt. Nog 700 meter, nog 500 meter. Ik ren een bekende voorbij die me groet, maar ik zit volledig in ‘oogkleppen op voor de eindsprint om toch nog proberen onder de 2:30 te lopen’ modus dus ik zwaai maar kijk niet om. Ik voel mijn zware adem, ik voel de steek in mijn zij en ik voel mijn pijnlijke voeten. Maar tegelijkertijd proef ik ook de smaak van overwinning. Overwinning op mezelf en mijn grenzen, en ik bedenk me tegelijkertijd hoe trots ik zal zijn als ik tegen Frank kan zeggen dat ik het gewoon geflikt heb.

Nog 300 meter, in mijn oren ‘Thunderstruck’ van AC/DC, nog 200 meter, nog 1 minuut, nog 100 meter, mijn muziek sneuvelt, nog 50 meter, …FINISH! Ik kan het bijna niet geloven, maar ik heb het gehaald. Op het randje, maar gehaald. 25 km op basis van 10 km p/u! Een beetje van mezelf en een beetje van Powerbar. Frank staat me op te wachten en terwijl ik een paar krokodillentranen pleng is ook hij apetrots. Hij zal het nog een tijdje met me uit moeten houden. Na 5 minuten uithijgen gaan we gauw droge kleding aantrekken voordat we te veel afkoelen, om daarna Anita op te vangen bij de finish. Na wat nababbelen met deze en gene en wat foto’s pakken we de pendelbus terug. Frank rijdt naar huis en nu mag Anita even op de achterbank slapen. Ik zit nog steeds vol adrenaline en kan het nog steeds nauwelijks geloven. Eenmaal thuis volgt ons standaard ritueel van een lekker bad en Sushi voor het avondeten. Uiteindelijk uitslag 2:29:45.

Next stop is de CPC, een halve marathon in Den Haag, over een maand. Gelukkig heb ik nog twee van die magische bars liggen. En mocht dat niet werken, dan weet ik wel wat ik moet doen.

Gewoon even Apeldoorn bellen!