Hitland run

We zijn inmiddels zo ver dat we ook kleinschalige lokale loopjes mee doen. Waarom? Gewoon, omdat het kan, omdat ik toch moet lopen van mijn schema, omdat het vlakbij is, omdat het mooi weer is, maar vooral omdat er gezellig een aantal RMD-ers op komen draven. En dus geven wij ook gewoon weer acte de présence.

Na een ietwat toch onrustige nacht bakt mijn lief powerpannenkoeken terwijl we filosoferen over het feit dat ons leven zo veranderd is met al dat hardlopen. Zoiets onbenulligs als een potje kaneel staat hier symbool voor. Het vorige potje dat we in de kast hadden staan was al 13 jaar over de datum omdat we die zelden gebruikten. Het huidige potje, een paar maanden geleden gekocht, is inmiddels bijna op, sinds we kaneel op onze hardlooppannenkoeken strooien.

Met slechts een tasje voor een trui, een jasje en een flesje water gaan we op pad. We zien de groene shirtjes gelijk staan en er worden weer druk selfies gemaakt. ‘Ga je een PR lopen?’ wordt er aan me gevraagd. ‘Ik denk het niet, ik ga gewoon lekker lopen.’ Bovendien is er geen tijdsregistratie, dus we moeten zelf aan de slag met onze hardloophorloges. Frank heeft een hoofd vol snot vanwege hooikoorts, dus die gaat helemaal niks spannends doen. Het zonnetje schijnt maar er staat stiekem ook wel een koel windje. Lekker.

Na slechts twee Dixie bezoeken ben ik er klaar voor. De start is een roodwit lint op de grond, en er wordt gewoon afgeteld. Off we go, exact samen met Frank over de streep zodat er straks geen eventuele discussie kan ontstaan over een seconde of zo, klokkie aan, muziek aan en gaan. In het begin is het nog wat druk qua mensen, maar na een kilometer komt er ruimte. Frank en ik lopen het eerste stuk samen op, en ik herken stukken waar ik wel eens met Anita gelopen heb. Het windje tegen is pittig, maar qua temperatuur wel lekker. Het tempo zit er dan ook goed in.

Na twee kilometer laat ik Frank los, ik heb het gevoel dat ik teveel probeer bij hem te blijven en dus op hem gefocust ben. Daardoor loop ik niet lekker in mijn eigen flow. Hij loopt een stukje voor mij, en we blijven op die manier toch bij elkaar. Daarna volgt een stukje van optrekken aan elkaar, dan loop ik weer voor, dan Frank weer en dan weer samen. We bereiken de drankpost even voorbij de 4 km en drinken samen wat terwijl we wandelen. We lopen onze eigen race, maar toch ook stilzwijgend samen.

De omgeving is mooi, het is stiekem best warm en ik zie de pollen waar Frank zo’n last van heeft veelvuldig in de lucht dwarrelen. Mijn beurt komt nog wel, over een week of twee – drie. Dan lig ik ook hoestend en proestend op de bank. Maar nu nog niet. We gaan over een kiezelpad waar net nieuwe kiezels gelegd zijn. Dat loopt wat minder en ik ben dan ook blij als we weer een zandpad opdraaien. Bij km 6 krijg ik het een beetje op mijn heupen. Met een lekker nummer in mijn oor versnel ik iets. En nu is het Frank die me laat gaan. In de verte zie ik niet alleen de finish, maar iets minder ver ook Bart lopen, die blijkbaar wat moeite heeft want ik begin heel langzaam op hem in te lopen. Zonder het te weten fungeert hij als haas. Tenminste, tot een kilometer of 9 als ik hem meedogenloos inhaal.

Het laatste stuk is nog een lus door een afgeschermd natuurstukje. Tussen het brullen van Metallica door hoor ik het brullen van kikkers. Ach, what’s the difference? Ik merk dat ook ik het nu zwaarder krijg en het inmiddels behoorlijk warm heb, maar ja, het is nog maar een paar honderd meter. Geen getrut dus, dat is het thema van vandaag want dit Roparunteam organiseert deze loop. Oftewel doorlopen kreng! En als ik de finish overga, waar ik bloemen, een presentje en een medaille in mijn hand gedrukt krijg, zie ik gelijk dat, ondanks dat er geen officiële tijdsregistratie is, ik een goede tijd neergezet heb. Even snel spieken blijkt het ook nog een PR te zijn. Volgens de klok 8 seconden, maar zeker weten doe ik het niet omdat ook het parcours niet gecertificeerd is. Kijken wat ik op de Ladiesrun kan doen dan maar.

Bart komt kort na mij binnen en een paar minuten later is daar ook Frank. In elk geval weer geen discussie over seconden. Dan is het wachten op Joyce, Simcha en Roos die er nog even een écht wedstrijdje van maken, en als laatste wachten we op Anita met Lonneke op sleeptouw, die we weer met een groepje groene shirts binnenhalen. Na het uithijgen en het napraten, cu next week in Leiden!, gaan we lekker naar huis. Wij hebben onze lunch weer verdiend. Thuis horen we op de radio (nee schat, als we het op TV hadden willen zien hadden we het sportpakket van Ziggo moeten kopen in plaats van Ziggo XL), Feyenoord kampioen worden. Gelukkig maar.

Een PR lopen is leuk, maar dat ik me volgende week, en de weken erna, met goed fatsoen in Amsterdam kan vertonen is vééééél belangrijker…

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *