Ronde van Kralingen

En zo loop je ineens twee wedstrijdjes achter elkaar. Na gisteren de Ekiden te hebben gelopen staat vandaag de Ronde van Kralingen op het programma, een gecombineerd hardloop- en fietsfestijn. Kralingen is mijn wijk. De start bevindt zich op de Lusthofstraat, waar ik bijna dagelijks mijn verse broodjes en vlees haal, het afhalen van de startnummers in het gymzaaltje op mijn route er naartoe en het parcours gaat zelfs over dat vervelende richeltje van het viaduct als ik er met de auto langs rij. Alleen de Bruggenloop is dichterbij, die gaat langs mijn huis.

Ik heb beloofd om te helpen en ik moet er om 8:30 zijn. 8:30? Als ik nog pannenkoeken wil eten als ontbijt moet ik toch zeker om 7:30 opstaan! Uh, had ik écht beloofd om te helpen? Vooruit dan maar. Als de wekker gaat kijk ik nog even hoopvol of Frank ook besluit om op te staan, maar zijn enige besluit is om zich nog even om te draaien en verder te slapen. Ik zal het in mijn eentje moeten rooien. Gelukkig draai ik mijn hand daar niet voor om, zelfs niet als het zo vroeg is.

Ik ga lopend naar de gymzaal. Different time, same place. Het miezert een beetje en ik hoop wel dat dit wegtrekt. Ik ben de eerste van de vrijwilligers, tref Marco aan en mag me gelijk nuttig maken door de borden van de kleedkamers op te hangen en tijdchips aan de BiB nummers vast te maken. Dan is het wachten geblazen, niet alleen tot de rest komt, maar ook tot we officieel open gaan. Samen met Ketura zit ik achter de balie. Het is enorm rustig, maar ineens slaat dat om als de eerste mensen beginnen met binnenkomen om hun nummer op te halen. Het is even zoeken en een beetje rommelig, en als ook nog ’the husband’ belt moet hij maar even wachten. Die staat een half uurtje later ineens voor mijn neus. Tegen die tijd zitten we al lekker in het ritme van namen opzoeken en nummers uitgeven.

Even wordt het té druk als zich er een lange rij vormt, maar Frank biedt hulp en al gauw hebben we alles weer onder controle. Om 10:50 moeten we zelf toch ook naar de start. Dat is wel een voordeel van helpen, ik heb geen tijd om zenuwachtig te zijn. Yvonne vraagt of ik net zo snel ga lopen als gisteren, maar mijn luie ik heeft daar geen zin in. Bij de start schuif ik toch een beetje naar voren en zet mijn playlist op ‘hard’. Het verschil met gisteren mag toch ook niet al te groot zijn, anders val ik door de mand.

Dan mogen we van start en begin ik aan het eerste rondje van vier. Hoewel rondjes lopen absoluut niet mijn favoriet is zijn het wel relatief kleine rondjes, en dat schiet dan toch wel lekker op. Ik ga natuurlijk weer iets te snel weg maar word gelijk afgeremd door de stijle helling de dijk op. Na dat vervelende richeltje van het viaduct laat ik me ook net zo hard weer naar beneden vallen en dan is daar de start/finish alweer in zicht. Dat was één. Even highfiven met Rob, de organisator van het stratenloopcircuit, en komt de helling alweer in zicht.

Rondje twee gaat net zo hard en ik heb Frank vlak achter me. Die denkt ook, ‘laat Sas maar lekker hazen’ en met de Kikarun in het achterhoofd, toen hij me voor de finish nog even snel voorbij liep, geef ik heuvel af weer een beetje gas, daarbij in de gaten houdend hoe ver of dichtbij hij bij me is. Ik kan het toch niet laten, ik ben nu eenmaal veel meer prestatie gedreven dan hij. Het derde rondje gaat gevoelsmatig wat rustiger. Dan ga ik de vierde en laatste ronde in om nog éénmaal de helling te nemen. Ik kijk weer achterom en zie Frank nergens. ‘Mooi’, denk ik bij mezelf, ‘het zal me niet nog een keer gebeuren’. Daarna lekker naar beneden knallen, de bocht om en een sprintje naar de finish.

Na het uitpuffen en in ontvangst nemen van mijn medaille check ik mijn klokje. Met twee vliegen in één klap heb ik zowel waargemaakt dat ik niet sneller heb gelopen dan gisteren, maar ook dat het niet veel scheelt. Stiekem baal ik toch een beetje dat het ‘maar’ 11,9 km p/u is, maar als excuus voor mezelf geldt dat het een kilometer meer is, er een rottige helling in zat die ik vier heb moeten nemen en dat ik gisteren ook al op mijn top gelopen heb. Dus ik mag niet piepen. Ik ben wel benieuwd naar het klassement. Als ik nou een keer leuk hoog eindig, hoef ik voortaan mijn best niet meer zo te doen.

Als iedereen binnen is zoeken we een terrasje op voor een hapje en een drankje en nog heel even gezellig samen zijn. Daarna gaan we weer ieder onze weg. Het voelt een beetje verdrietig. De zomerstop komt er aan en voorlopig staat er niks gepland, dus het zal weer even duren voordat we iedereen weer zien. Het is raar, maar je gaat je toch een beetje hechten.

Voorlopig even rust. Dat voorlopig duurt ongeveer 30 uur. Dan ga ik meelopen met de verkenningsrun voor a.s. woensdag voor de Rotterdam Running Crew. Ik heb me aangemeld als Leader of the Pack, en alhoewel ik moet afwachten of ik geaccepteerd wordt en er een plek voor me is, kunnen ze voor deze keer in elk geval alvast mijn hulp gebruiken.

Nieuwe vriendjes maken. Want het is net als met schoenen. Je kan nooit genoeg hardloopvrienden hebben!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *