El camino a Valencia

We zitten in New York als we het hebben over een najaarsmarathon in 2017. Ik heb ingeschreven voor de loting van Berlijn, maar als ik uitgeloot word hebben we een goed alternatief. Een aantal RMD-ers heeft ingeschreven voor Valencia. Valencia, mijn tweede home town. Ja, die moet ik natuurlijk ook lopen nu ik toch besloten heb dat ik een marathonlijstje ga maken. Drie weken later krijg ik bericht over Berlijn. Ik ben uitgeloot, en stiekem vind ik dat helemaal niet erg. Het heeft zo moeten zijn.

En zo stappen we een jaar later op de woensdagavond uit het vliegtuig, een kleine koffer met spijkerbroeken en t-shirts, en een grote koffer met hardloopkleding, hardloopvoedsel en andere hardloopspullen. We hebben drie dagen om te acclimatiseren, en dan mag ik in ‘mijn’ stad lopen.

Op donderdagochtend lopen we een trainingsrondje op de inmiddels bekende boulevard. We hoeven maar 8 km, maar kunnen het toch niet laten om naar het start- en finishgebied te gaan kijken, waar men al druk bezig is om de boel op te bouwen. Om die reden kunnen we ongestoord foto’s maken op de blauwe catwalk waar we zondag hopelijk de laatste 195 meter lopen. Een dag later lopen we er weer, maar nu als opgewonden kippen zonder kop om de startnummers en goodiebag op te halen en een volledig onnodig maar onmisbaar extra hardloopshirt en vest van de marathon van Valencia te kopen.

Zaterdag lopen we onze laatste training, de breakfast run. 5 km heel relaxt door de oude rivierbedding. Om er te komen gaat minder relaxt. We krijgen pasjes te leen van onze vrienden om gebruik te maken van de openbare fietsen. Als we volgens schema proberen twee fietsen te pakken is er een probleem met één van de pasjes. Het alternatief is om de metro te pakken, maar dat betekent wel twee keer overstappen en dan zijn we nog maar halverwege. Bij de eerste overstap gaat het al mis. De metro rijdt precies voor onze neus weg en de volgende duurt 20 minuten. Dat gaan we nooit redden. We besluiten dan ook om maar terug naar huis te gaan terwijl ik één van de vrienden bel en het probleem voorleg. Hij snapt het echter ook niet. Als we de metro uitstappen staat er een lege taxi voor het stoplicht. Het is de enige overgebleven haalbare optie.

We komen precies op tijd aan, en lopen gelijk bekenden tegen het lijf, van De Hardloopwinkel, uit de RMD groep en Aloha’s. Ik ben blij dat het toch gelukt is. Het loopje is inderdaad heel rustig, maar wel een beetje stoffig. Bij de finish krijgen we te eten en te drinken en met onze zakken vol pakken we de metro terug. We hebben nu toch geen haast meer. Thuis wordt het fietsprobleem opgelost zodat we ‘s middags in elk geval naar de groepsfoto kunnen en de paellaparty. Het heeft nog wat voeten in de aarde om iedereen op de juiste plek te krijgen voor de foto, maar uiteindelijk lukt het. Ik heb me er al in berust dat het ‘zo’n’ dag wordt. Nog even in een Efteling-rij voor een bak paella en dan kunnen we weer richting huis. In de avond hebben we het rijk alleen en Frank maakt een lekkere pasta, bakt vast pannenkoeken, leggen we alles klaar en gaan we vroeg naar bed. De wekker staat op 6:30.

Het kost me moeite om in slaap te vallen, maar uiteindelijk lukt het toch. Als ik op een gegeven moment wakker word heb ik geen enkel besef van tijd. Gezien het feit dat ik me erg uitgeslapen voel en klaarwakker ben zal het waarschijnlijk tegen de wekker aan zijn. Ik pak mijn telefoon en schrik. Het is pas kwart over één! Ik probeer toch maar weer mijn ogen dicht te doen, en na een zeer onrustige nacht word ik opnieuw wakker. Nu is het wél 1 minuut voordat de wekker gaat. We douchen, eten onze pannenkoeken en trekken onze loopoutfit aan. Iets over 7:30 trekken we de deur achter ons dicht. Raceday is officieel van start.

We fietsen een deel over het parcours en zien de diverse drankposten al staan. Ook de ‘gouden lijn’ die de ideale looproute aangeeft is al op het asfalt geverfd. Het is fris maar dat vind ik wel lekker. Rond 8:00 zijn we netjes bij de start, alhoewel ik voor mijn gemoedsrust er graag eerder had willen zijn, en na het droppen van onze tas en een aantal RMD-ers gedag zeggen moet ik onherroepelijk naar de wc. De rij is lang en het gaat langzaam waardoor we de officiële start missen. Gelukkig hebben we 18 minuten extra want we vertrekken uit het laatste startvak. En niet alleen dat, maar staan ook nog eens redelijk achteraan. Gelukkig hebben we wat mede RMD-ers bij ons. Terwijl de andere startvakken afgeschoten worden en we naar voren mogen schuifelen moet ik toch weer plassen. En het voelt écht, niet als zenuwen. Vlak voor de startstreep schuif ik als de sodemieter dan nog maar even een Dixie in, en dan kunnen we echt van start. De marathon van Valencia is begonnen!

Het parcours brengt ons als eerste langs het huis van onze vrienden. We hadden zo op 4 km in kunnen stromen. Had een hoop stress gescheeld. Onze vrienden waren laat thuis en liggen waarschijnlijk nog te slapen, maar er wacht me een andere meer dan aangename verrassing. Ik hoor iemand schreeuwen en zie een heel dierbare schoolvriendin met haar man langs de kant staan. Door het dolle heen omhels ik haar, kletsen we even en maak ik een foto, alvorens we toch weer verder gaan rennen. Ik zie haar morgen bij het eten, maar toch, het feit dat ze zijn komen kijken…

We passeren de 5 km, waarbij ik bijna de mat mis, en gaan op weg naar het 10 km punt. De temperatuur valt alleszins mee en we hebben een mooi tempo van iets meer dan 10 km per uur. We lopen nu langs de oude universiteiten, waar ik gestudeerd heb en vijf jaar lang dag in dag uit gelopen heb. Wie had toen ooit kunnen bedenken dat ik hier nog eens een marathon zou hardlopen! We maken een 5 km lus om vervolgens weer op diezelfde avenue uit te komen. Maar niet nadat we eerst langs het voetbalstadion van Valencia rennen voor het 15 km punt, waar ik een live videootje opneem. Leuk voor de mensen thuis. Of eerlijk gezegd leuk voor mij, want wie zit er nou te wachten op die kop van mij terwijl ik hardlopend onzin uitkraam?

We rennen voor de derde keer naar het huis van mijn vrienden, die nu toch zo langzamerhand wel wakker zullen zijn, maar waarschijnlijk druk met het afmaken van het typische Spaanse rijstgerecht dat ons na de marathon wacht. Zonder moeite tikken we de halve marathon nu aan, en ik maak nog even gauw een foto. We zitten nog steeds lekker in ons ritme en we kunnen nu gaan uitkijken naar Simcha, Anita en Douglas, die hier ergens moeten staan. We zien eerst Simcha. We weten niet meer exact waar Anita en Douglas staan, we denken 24 km. We zien ze echter niet en passeren de 25 km. Ik begin mijn lijf nu wel een beetje te voelen.

Dan zien we ze toch staan, op 26 km, en we stoppen even voor een knuffel en een foto, tenslotte hebben ze bijna 500 km gereden om hier te staan. Ik eet wat partjes mandarijn, Frank een stuk banaan en ik pik ook nog een paar engelse dropjes voor straks bij de finish. Dan gaan we toch weer verder. De zon schijnt lekker en het begint toch wat warmer te worden, dus we zoeken zo veel mogelijk schaduw op. We draaien de brug op richting de iconische Torres de Serrano, fotomomentje!, en het centrum van de stad. Mijn stad. Ik heb al sinds de start om de haverklap emotionele momenten. Want hoe gaaf is het toch om in deze stad te lopen, waar een oh zo belangrijk deel van mijn leven ligt, waar ik grotendeels gevormd ben, en waar ik een aantal van de beste jaren van mijn leven heb gehad!

Bij de 29 km lopen we voorzichtig aan het centrum weer uit, en Frank heeft zijn eerste Runners High ooit. Hij zit op planeet zeven. Gelukkig maar, dat is een goed teken. Ik heb hem ook al een paar kilometer en voel me onoverwinnelijk. Toch ben ik blij als we het 30 km punt passeren. Nog 2 km en dan kunnen we op karakter gaan lopen. Dat moment dient zich sneller aan dan gedacht en voor ik het weet zie ik zelfs al het 33 km punt. Frank zijn high begint een beetje in te kakken, terwijl ik de ene high op de andere stapel. Waar is die man met die hamer? Volledig gemist denk ik. Dit is het punt waarop ik sneller zou kunnen, en in tegenstelling tot Rotterdam waar ik het toch wel een beetje zwaar had op dit punt, heb ik nergens last van, zou makkelijk nog kunnen intervallen en voel ik me of ik er pas 10 km op heb zitten. De stad geeft me energie en ik begin stiekem te denken aan Rotterdam 2018 en het plan de campagne richting- en op 8 april. Uiteraard alles onder voorbehoud.

We komen aan op km 35 en alhoewel het tempo iets daalt en hij iets minder scherp begint te worden houdt Frank stand. Ik ben trots en blij tegelijk. ‘Nog maar een rondje plas schat’, roep ik hem toe. We rennen bij 37 km weer richting centrum, ik maak nog een filmpje en dan staat daar vriendin Amparo langs de lijn. Frank loopt door maar ik ren naar haar toe en geef haar een knuffel. Ik heb het nog steeds enorm naar mijn zin. Lopend op de beats van de diverse DJ’s en het applaus van de mensen draaien we de weg langs de rivierbedding weer op. Mijn GPS heeft allang 40 km aangegeven maar pas bij de draai is het écht nog maar twee kilometer. Een snelle rekensom leert dat het geen 4:15 gaat worden, maar eerder 4:20. Het geeft niet, voor Frank is het in elk geval een PR. We zien nog een vriend langs de lijn staan en op 41 km vlak voordat we de rivierbedding ingaan voor het allerlaatste stuk staat Simcha nog een keer met onze Nederlandse vlag. Ik pak hem aan en haak weer aan bij Frank die stug doorloopt.

Het applaus en de support van de mensen in de rivierbedding is fantastisch en ik geniet met volle teugen. We zijn nu in meters aan het aftellen en draaien uiteindelijk richting de catwalk. Daar pakken we samen de vlag om die de laatste meters met vol trots over de finish te dragen. We did it! Again!

We halen onze medaille op en krijgen opnieuw een goodiebag. Dat is nog eens waar voor je geld. We halen nog wat RMD-ers naar binnen voordat ik op zoek ga naar de plek waar ik mijn medaille kan laten graveren. In de rij kom ik Gaby (runs the world) tegen die een PR op de 10 km heeft gelopen. Dan halen we onze tas op, wachten nog heel even boven om Angelique te zien finishen en gaan dan op de fiets naar huis waar ons een heerlijke maaltijd wacht en een liefdevolle middag met vrienden.

Onze officiële eindtijd? Oh ja. Nou, uh, ja, dat zit zo. Uh… Frank heeft 4:19:29, enne, uh, ik heb, nou ja, ahum, 4:19:28. Ik zweer dat ik het écht niet express heb gedaan, maar blijkbaar is Frank gedoemd om als we samen lopen een seconde langzamer te registreren dan ik. We houden het maar op de gentlemen’s second. Vanavond in de relaxmode, morgen nog even nagenieten en dinsdag weer naar huis. Dan zit de minivakantie er weer op, zijn we weer een ervaring en een medaille rijker, en mogen we weer terug in het gareel. En in dat gareel start ook het schema voor Rotterdam 2018.

Rotterdam mission sub 4:15! Training 1 van 57.

2 Reacties

  1. Gaston

    Sorry, heb m nu net gelezen. Even een pauze na het onrbijt. Super tijd gehad in Valencia lees ik en een super marathon gelopen. Wauw.
    Moet mezelf nu ook gaan pushen om nog te lopen. Is ’s avonds veel te gezellig en tot nu toe iedere dag druk met vissen , wandelen en varen op het meer. Vanaf morgen streng regime.
    Groetjes aan Frank.

    CU

    Reageren
    1. Saskia Uit den Bogaard (Auteur bericht)

      Thanks! En het komt wel goed hoor, je hebt het gewoon in de benen.

      Reageren

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *