Ronde Park16Hoven 2018

De afsluiting van de feestweek is de Ronde van Park16Hoven. De laatste wedstrijd voor de marathon. En hard nodig, want ik krijg niet alleen de ‘silent treatment’ van een een hele boze weegschaal, mijn bloedsomloop is met een factor tien vertraagd door alle suikers die ik de afgelopen week naar binnen heb gewerkt. ‘Het was wel lekker’, zei zij, terwijl ze ondeugend grijnsde als een klein kind dat stiekem alle koekjes opgegeten heeft en weet dat ze heel erg stout is geweest.

Het voelt zowaar als uitslapen als om 7:30 de wekker gaat, na een weekend van 7:00 opstaan. Dat ik me daarna bedenk dat ik me vergist heb en het nóg een half uurtje later had gekund drukt de pret maar een heel klein beetje. Ik blijf gewoon nog een half uur in bed liggen, mijn eigen stommiteit ontkennend.

Na de pannenkoeken, iets zegt me dat ik daar een dubbele dosis van ga eten de komende week, rijden we richting Park16Hoven. Het regent en met 5 graden buiten doe ik toch maar een thermoshirt onder mijn groene shirt. Gaan we volgende week wel weer schelden dat het zo warm is. Frank is helemaal dressed for the occasion, tenslotte is het tweede Paasdag en gaat hij niet lopen. De test van gisteren is overigens geslaagd en met 25 km zonder pijn heeft hij zichzelf in elk geval een go gegeven voor de marathon. We kunnen weer opgelucht ademhalen. En dus gaat hij getoogd met de camera in zijn Paashaaspak mee.

Het is rustig als we aankomen. Had ik al gezegd dat het regent? Wat een contrast met de warme zon van vorig jaar. Het is duidelijk te merken in het aantal deelnemers. Daarbij lopen er ook een groot gedeelte van de RMD groep de Halve van Haar. Misschien leuk voor volgend jaar? Gelukkig hebben we nog wel een paar trouwe groene kikkers. Het is even puzzelen om iedereen voor de groepsfoto bij elkaar te krijgen maar dat lukt uiteindelijk, om daarna weer gauw naar binnen te gaan. Gelukkig is het bijna droog als we mogen starten.

Vandaag ga ik wel hard maar ik denk niet dat er een PR in zit. Ik voel me minder fit dan in oktober, ik ben toch een beetje moe, mijn bil blijft zeuren en zoals gezegd helpt die overdosis suiker ook niet mee. De eerste kilometer ga ik echter als een speer weg. Zo snel dat zelfs Rob roept dat ik te hard ga. Na 500 meter kom ik tot bezinning en vertraag tot een respectabele snelheid van rond de 12 km per uur. Ik heb het gelijk al warm en wil mijn muts aan Frank geven. Maar ijdel als ik ben poseer ik voor de foto in het voorbijgaan, en poseren en een muts afgeven tegelijkertijd gaat niet. Dan maar in mijn Flipbelt proppen.

Na km 4 begint het ouderwetse ‘van km naar km worstelen’. Het was alweer even geleden dat ik me zo gevoeld heb wat aansluit bij mijn uitgangspunt. Vroeger deed ik dat bij elke race, het enige verschil is dat het toen om 10 km per uur ging. Nu zijn het er twee sneller. Ik sla de drankpost over, straks bij het twee rondje neem ik wel een slok. Op naar de bebouwde kom. Het is grappig want Park16Hoven is nog steeds in aanbouw, maar het is leuk om te zien hoeveel er bij gebouwd is en hoe het zich ontwikkeld heeft in de afgelopen twee jaar. Paden waar we overheen lopen die vorig jaar nog volledig grindpad waren, zijn nu half geasfalteerd of bestraat.

Na het heen en weertje vlak bij de finish en waar de 5 km zich onderscheid van de 10 km vis ik een inmiddels kleverige winegum uit mijn zak en plak deze in mijn rechterwangzak. Daar kan ik de laatste 5 km lekker op teren. Het houdt in elk geval het tempo er in. Ondanks dat heb ik het gevoel dat ik links en rechts ingehaald word. Nou ja, jammer dan. Had ik maar niet zoveel taart moeten eten. Ik ben in elk geval blij als de drankpost zich aandient. Ik pak een bekertje, drink twee slokken water en spuug de rest uit om vervolgens weer door te rennen. Hoe sneller ik ren, hoe eerder ik klaar ben is het motto. Bij de finish staat Paashaas Frank klaar met zijn camera. Er loopt een dame voor mij en ik ga haar heel asociaal toch nog even snel voorbij zodat Frank vrij zicht heeft. Het was de moeite waard, de foto is leuk gelukt.

Mijn klokje geeft een keurige 49 minuut nog wat aan. Geen PR, tenslotte kan het niet iedere dag feest zijn, maar ik ben meer dan tevreden met een tijd onder de 50 minuten en dus gemiddeld de bewuste 12 km per uur. In feite is het pas de tweede keer dat ik dit haal op de 10 km afstand. Ik ben al helemaal blij als later blijkt dat ik zesde geworden ben bij de vrouwen. En nog niet eens in mijn leeftijdscategorie maar gewoon overall. Toch schiet er door mijn hoofd: ‘Als ik wel een PR gelopen had, was ik derde geworden!’ Een goede motivatie om richting Berlijn het intervallen meer op te gaan pakken.

Omdat we toch wel nat zijn, en dus koud, blijven we niet te lang hangen en gaan lekker naar huis. Tijd voor het paasontbijt met een croissantje, een plakje paasstol, een eitje, wat broodjes en wat er verder nog voor lekkers in de kast ligt. Morgen gaan we beginnen met de échte voorbereidingen voor de marathon. En daar hoort natuurlijk stapelen bij.

De feestweek is dood, lang leve marathonweek!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *