Ik schrik een beetje als ik in mijn agenda kijk. Zondag heb ik twee afstanden op de Ladiesrun met Anita Nederland gelopen, gisteren deed ik mee aan de testrun voor de Adidas Solarboost, vrijdag lopen we mee met de Dirk Kuyt beachrun en vanavond staan we ingeschreven voor de Midzomeravondloop. Misschien iets te enthousiast? Helemaal omdat ik best heel stijf ben en de afstanden toch iets meer dan 5 km zijn. Nou ja, we zien wel. Gelukkig is het niet meer zo warm.
Het plan om van tevoren maaltijdsalade te eten laat ik maar varen. Het wordt een boterham met pindakaas, een eierkoek en een banaan. En voor Frank gedwongen dus ook. We melden ons rond 19:00 bij AV de Kieviten door wie de loop wordt georganiseerd. 15 km langs de Rotte en de roeibaan. Bekend terrein in meerdere opzichten. Niet alleen lopen we zelf hier vaker maar onlangs heb ik hier ook nog een stukje gezwommen, gefietst en gelopen. Ik denk er met een glimlach aan terug.
We zien de nodige bekende gezichten en natuurlijk heeft Frank weer het ‘mooie’ nummer van de twee, nummer 750. Ik ben moe en was eigenlijk liever op de bank blijven hangen ware het niet mijn ernstige FOMO aandoening. Frank heeft een nieuw klokje en wil op vetverbranding gaan lopen en alhoewel ik ook rustig aan wil doen is 9,5 km per uur me toch iets té rustig. Ik wil toch wel binnen 1:30 binnen zijn. We staan redelijk achteraan maar omdat er geen officiële tijdsregistratie is schuif ik een klein beetje naar voren. Hé, alle beetjes helpen. Ik zet mijn muziek en klokje klaar en mis het startmoment. Maar omdat iedereen begint te rennen ren ik maar gauw mee.
We zijn nog geen 500 meter onderweg als ik een vrouw zie die duidelijk is gevallen. Ik stop even om te vragen of het goed met haar gaat. Gelukkig is dat het geval en ik weet het zeker als ze me weer 500 meter later keihard voorbij rent. In de tussentijd sta ik weer stil, dit keer omdat de veters van mijn linkerschoen los zitten. Het is minder koud dan ik dacht maar gelukkig niet zo warm dat ik last heb van mijn driekwart broek waar Frank zijn wenkbrauwen bij optrok. Als we de brug over gaan bij de 3 km overweeg ik me af te laten zakken en alsnog met Frank mee te lopen. Ik kijk naar de overkant van de Rotte of ik hem zie en constateer dat hij bijna als laatste loopt. Hmmm, misschien toch maar niet afzakken. Eerst maar op naar de 5 km.
Daar staat een drankpost maar ik heb mijn eigen drinken bij me. Ondertussen maak ik ruzie met een wielrenner. Er zijn er meer maar de meesten fietsen gewoon langs ons heen. Deze niet. Ik geef toe dat ik een beetje in het midden loop maar de bewuste man scheert, ook op het midden, vlak langs me heen en schreeuwt dat ik meer naar rechts moet gaan lopen. Ik schrik van hem en reageer te laat dat hij toch ook iets meer naar links kan fietsen? Ik snap het niet. Hij ziet toch ook dat er een loopevenement bezig is en kan daar toch een beetje rekening mee houden? Waarom die noodzaak om als een idioot te fietsen en dan op het midden van de weg rakelings langs mij heen te gaan? Ik krijg bijval van de loper achter mij die roept dat hij ook een beetje vaart had kunnen minderen. Nou ja, ik probeer het maar gauw te vergeten terwijl ik voor de zekerheid maar aan de rechterkant van de weg ga lopen. Dat dan weer wel.
Als we bij de roeibaan komen herken ik het stuk waar we met de triathlon gefietst en gelopen hebben. En dan komt er ineens kramp opzetten. Niet in mijn benen maar in mijn buik. Een hele vervelende, nare, zeurende kramp. Zo een waarvan je denkt: ‘als ik niet binnen 3 tellen een WC tegenkom dan…’. Vul maar in. Maar die WC is er dus niet. En dus ben ik een kilometer lang meer bezig met mijn billen bij elkaar knijpen dan met hardlopen. Heel even afgeleid door het feit dat Chris in tegengestelde richting aan het wandelen is. Ik stop en vraag wat er is. Ook kramp. In de kuit. ‘Lucky you’, schiet er heel even door me heen. Ik strompel weer verder en bid tot de God van de toiletpotten dat het hoofdgebouw van de roeibaan open is.
Het helpt, hij is open. De deuren van de WC niet helaas. Die zitten potdicht. Wanhopig geef ik nog een ruk aan het invalidetoilet en wonder boven wonder gaat die open. Opgelucht ga ik zitten. Vals alarm. Er komt alleen maar lucht uit. Het geeft niet, de kramp zakt iets dus hoe dan ook doel bereikt. Gauw trek ik mijn broek weer omhoog en schiet het parcours weer op richting het 10 km punt. En alhoewel de kramp bij vlagen op blijft komen ga ik vanaf de 10 km iets sneller lopen. Ik kom in een flow.
In diezelfde flow haal ik toch nog wat mensen in en even later draai ik weer de brug over en uiteindelijk het bos in. Daar heb ik nog één klein obstakeltje als er een vlieg in mijn oog terecht komt, nét op het moment dat ik mijn zonnebril op mijn hoofd zet omdat ik in de schaduw van de bomen niet goed zie. Just my luck! De laatste twee kilometer loop ik op het ritme van de muziek naar de finish. Ik pers er toch nog een sprintje uit waarvan ik weet dat ik morgen spijt ga krijgen maar ben wel blij dat het er weer op zit. En mijn doel van onder de 1:30 is met 1:23:44 ruim gehaald. Valt me weer mee van mezelf gezien alle perikelen en stopjes onderweg.
Ik haal mijn ‘medaille’ op, zijnde een zak paprika’s en wacht op Frank. Die komt eerder dan verwacht en blijkt de laatste 5 km toch ook gas gegeven te hebben. Ik heb het koud gekregen dus lang blijven we niet hangen. Het aangepaste plan om de maaltijdsalade na het lopen te eten belandt op de doorschuiflijst naar morgen. In plaats daarvan kopen we bij de AH een bak verse sushi. Eiwitten. Goed voor het herstel. De volgende dag ben ik zo stijf als een plank. Gelukkig heb ik twee dagen om te herstellen. Dan gaan we naar het strand voor de Dirk Kuyt Beach Run. Want ik heb deze week nog niet gelopen.
Volgens mij wordt het tijd voor een andere hobby…