Dirk Kuyt Foundation Beach Run

Om de week af te sluiten lopen we vandaag in Katwijk. Zondag gaan we helpen bij de Rescue Cursus dus dan kan er niet gelopen worden. En dat vinkje moet toch gezet. Bovendien zijn er meer RMD enthousiastelingen dus het zal wel weer een gezellige boel worden.

Qua eten besluit ik om, jawel, pannenkoeken te eten. Frank doet mee. Omdat hij zich nog moet omkleden en we anders in tijdnood komen bak ik ze voor de verandering. Het voelt volledig in de twighlight zone, om op vrijdag eind van de middag pannenkoeken te eten om te gaan hardlopen. Mijn systeem staat dan ook volledig op een andere zender en ik heb moeite om te bedenken wat ik mee moet nemen. Uiteindelijk lukt het toch om wat handige spullen in de tas te gooien en rijden we richting Katwijk.

Eenmaal daar kunnen we gelukkig de auto makkelijk kwijt en zien Marco Vink al lopen. De start en finish is bij een sportvereniging en tussen de mensen spotten we al direct nog meer groene shirts. En terwijl we met een paar mensen bij elkaar staan te praten zien we ineens Dirk Kuyt naast ons opdoemen. We maken gelijk gebruik van de gelegenheid om te vragen of we met hem op de foto mogen. Dirk is de beroerdste niet en de foto is gauw gemaakt. Zo, wij kunnen naar huis! De buit is binnen. Oh nee, we gingen ook nog hardlopen.

Onze start is om 19:45, de mensen van de 5 km starten iets later. Bovendien hebben we de optie om verhard of onverhard te lopen. Er is geen tijdsregistratie op je startnummer dus er zal bij de finish geklokt worden gok ik zo. Ik maak me klaar en zet een lekker nummer op. De start is druk en het pad niet al te breed, wat direct de duinen in gaat over een schelpenpad. Ik hoor het knerpen van mijn voeten door mijn muziek heen. 

Ik ga in een stevig tempo weg zoals gewoonlijk in de eerste racekilometer. Daarna doe ik het meestal wat rustiger aan. Vanavond echter niet en hou ik het tempo er een beetje in. Ik snap zelf ook niet zo goed waarom, misschien om de pannenkoeken te verteren, misschien om het drama van woensdag goed te maken, misschien omdat ik lekkere muziek heb en het niet zo warm is of misschien gewoon omdat het kan. Hoe dan ook focus ik me op het lopen en de mensen die voor mij en achter mij lopen. Met name het inhalen van dames met de hoop om een goede klassering te hebben in mijn leeftijdscategorie. 

De klimmetjes van de duinen zijn pittig. Ik haal regelmatig een stel in maar bij een klimmetje lopen ze me ook zo weer voorbij. Waarna ik dan bovenaan weer zwaar sta te hijgen om vervolgens naar beneden te racen. Zo ploeter ik 5 km door tot aan de drankpost. Daarna volgt een lang pad in open duin met de wind in het gezicht. Ik trek me op aan een man die vlak voor me loopt maar uiteindelijk haal ik hem toch in. Ik vraag me serieus af waar dat strand nou blijft als ik al bij kilometer 7 ben. 

Het verlossende woord komt bij kilometer 8. Opnieuw een drankpost en dan toch de splitsing tussen verhard en onverhard. Verhard is naar rechts verder door de duinen, links is een steile zandheuvel op het strand op. Ik kloot een beetje met mijn Flipbelt als ik er een winegum uithaal maar het zakje niet teruggestopt krijg. Uiteraard ga ik naar links en word ingehaald door twee dames. Shit, en dat bij de laatste twee kilometer. Ik kan echter niet sneller de heuvel op terwijl het zand in mijn schoenen stroomt. Maar uiteindelijk sta ik dan toch boven en mag ik weer naar beneden.

Het strand valt me alles mee, het zand is hard en in tegenstelling tot de verwachtte drie kilometer is het er maar één. De twee dames van de heuvel lopen nu weer achter me maar niet ver. Het strand af gaan we de laatste kilometer in. Nou ja, in theorie dan want ze hadden al gezegd dat het parcours iets langer zou zijn. Bij de strandafgang halen de dames me weer in, als een soort kat en muisspelletje. Het laatste stukje lopen we weer richting het sportveld en we krijgen nog een rondje om het voetbalveld. Daar zet ik nog één keer aan en haal een van de dames in, de andere blijft een beetje achter. Met een laatste inspanning kom ik bij de finish. De finish waar vrolijke muziek is en een speaker die me afkondigt. Maar geen enkele vorm van tijdsregistratie. Want het was een FunRun weet je wel? Dat had ik dus even gemist.

Ik haal mijn medaille op en loop naar de trap waar ik zicht heb op de andere lopers om Frank en de andere RMD-ers op te wachten. Als iedereen binnen is strijken we neer aan een tafel en nemen wat te drinken. Marco trakteert ook nog op chips. In de tussentijd zien we dat er een rij gevormd wordt. Dirk Kuyt gaat met fans op de foto. Dat willen we natuurlijk niet missen want ondanks dat we de groepsfoto hebben, heb ik nu een medaille om te laten zien. Als even later een paar RMD-ers zo slim zijn om Dirk zijn handtekening op de medaille te laten zetten gaat het bij mij ook kriebelen. Uiteindelijk als de rij heel klein is ga ik toch nog een keer terug. Net op tijd want the lady in charge kapt alles af. Ik krijg de laatste handtekening!

Blij ga ik terug naar de tafel. Het plan om wat te eten bij een strandtent gaat niet door omdat het al te laat is. Het alternatief is heel slecht maar wel lekker. Het wordt de McDonalds bij Transferium Leiden. Daarna nog een RMD-er even afzetten thuis en dan gauw naar bed. Het is weer mooi geweest, het weekend kan beginnen en ik ben wel klaar met hardlopen voor de rest van de week.

Over twee dagen mag ik weer…

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *