Lansingerland Summer Holiday Run

Terwijl we een beetje aan het bijkomen zijn van de trail van gisteren zie ik ze voorbij komen op Facebook. Foto’s van de WPR Lansingerland Summer Holiday run. De eerste officiële wegwedstrijd na maanden afkicken en wat een prachtige medaille. Met pijn in mijn hart kijk ik er naar, die had ik ook wel willen lopen, alleen al voor de medaille. Maar ja, you can’t have ‘m all. Or can you?

Ik spring dan ook een gat in de lucht als ik het bericht zie dat vanwege het grote succes en de vele mensen die hem ook niet konden lopen, hij nóg een keer georganiseerd wordt, en dan ook nog op een zondag dat we niks hebben staan. Ik ben dan ook een van de eersten die inschrijft, getuige nummer 14 en 16 op de inschrijflijst.

De start is om 10:00 en iedereen is ingedeeld op een bepaalde starttijd. De waves gaan per 15 seconden, we moeten allemaal 1,5 meter afstand houden en we mogen niet blijven plakken. Maar we mogen racen en dat is het belangrijkste. Als we vrijdag de startlijst per mail krijgen staan wij ingedeeld om 10:02. Marilene was ook snel overtuigd en heeft met Ysbrand ingeschreven waardoor ze even later na ons starten. Ook Linda en Bart waren niet moeilijk over te halen, zij het dat ze iets later starten. We gaan elkaar vast wel zien.

Met zondag de wekker om 8:00 hebben we toch weer discussie. Is dit nou uitslapen of niet? Voor 10 km hoeven we niet spannend te doen qua eten en het weer lijkt gunstig. Het is bewolkt, een aangename temperatuur en misschien hebben we mazzel dat het droog blijft. We parkeren netjes bij het sportcomplex en dribbelen gezien de tijd de ruime kilometer naar het startgebied. Heb ik dat ook een keer meegemaakt, een warming up voor een race. Eenmaal daar aangekomen even in de rij, temperatuur check en dan opnieuw in de rij voor het startnummer en gelijk naar de startmat. Edwin van Hagen staat de nummers uit te delen terwijl een aardige dame ze koppelt aan je naam. ‘Mag ik nummer 29?’ Dat is mijn geboortedag en ik heb nou eenmaal iets met nummers. Edwin kan het geen reet schelen dus hij maakt me blij.

Ik wissel plek met Frank die achter me staat. Ik ren liever achter hem aan dan dat ik me door hem opgejaagd voel. Ik zet mijn muziek aan, vinger op de knop van mijn klokje en als Frank weg is, is het 15 seconden aftellen en mag ik los. Natuurlijk ren ik de eerste kilometer veel te hard. Ik laat mezelf gaan, ik temper straks mijn enthousiasme wel en anders gebeurt dat vanzelf. Voor nu voel ik me een koe die na de winterperiode in de wei losgelaten wordt. Wat heb ik dit toch gemist!

Ik begin langzaam aan wat mensen in te halen en kom zo ook Femke van Girls run the world tegen, die ik in de rij al zag staan. Frank is een perfecte haas, ik heb het gat een klein beetje kleiner gemaakt en mijn doel is om verder bij hem te blijven. En daar moet ik nog best hard voor werken want hij heeft lekker de sokken er in. Het is gelukkig droog op een heel klein beetje miezerregen na maar dat is juist wel lekker, net als de wind tegen. Ik vind het stiekem best warm dus die bries is een welkome aanvulling.

Op km 1 staat Rene Simons met zijn dancebooth en op km 4 staat zoals beloofd Evert Buitendijk te fotograferen. Ik kan het niet laten om toch weer een vreugdesprong te maken. Daarna zet ik de achtervolging richting Frank in, die beetje bij beetje dichter in het zicht komt. Toch is dat nog steeds niet mijn doel. Ik kan duidelijk merken dat ik niet meer gewend ben om te racen en ook niet om bepaalde afstanden zonder stoppen te lopen. Trailen maakt je sterk maar je wordt er ook lui van door lekker even te wandelen of te stoppen voor een foto als je even geen zin meer hebt. Nu moet ik gewoon doorknallen.

Ik passeer de 5 km en ben dus op de helft. Ik vergeet naar mijn tijd te kijken maar mijn rondetijden zitten tot nu toe rond de 5:05 dus dat is meer dan netjes. Nu het alleen nog volhouden. Bij de waterpost heb ik Frank bijna ingehaald maar terwijl hij doorloopt pak ik een flesje water waar ik mijn mond mee spoel en gezicht natmaak. Bovendien moet ik zowat stoppen om het flesje braaf in de vuilniston te gooien, waardoor hij weer bij me wegloopt en ik eigenlijk soort van weer opnieuw moet beginnen. Vooruit dan maar.

Bij 6 km begin ik het toch wel zwaar te krijgen, maar die 4 km is toch altijd op de een of andere manier wel weer te overzien. Dat vervelende tussenribspiertje dat ik verrekt of gekneusd heb tijdens mijn val twee weken terug doet meer zeer dan ik wil, mijn hoofd voelt overhit aan en mijn ademhaling is zwaar, maar de muziek helpt me naar kilometer 7 en 8. Vanaf hier nog twee. Frank komt steeds dichterbij, teken voor mij dat hij het ook zwaar heeft, en rond 8,5 km haal ik hem dan toch in. Nu mag de Terminatorknop aan voor het laatste stuk, en god weet dat ik hem nodig heb. En voor de zoveelste keer neem ik me voor om toch weer wat aan intervaltraining te gaan doen, wetende dat ik dat toch niet zal doen.

Ik ga de laatste kilometer in en bijt nog even op mijn tanden. Tussen de bomen door zie ik de finishboog maar ik moet nog minstens drie bochten voor ik er ook daadwerkelijk ben. Voor mij loopt iemand met een RRC shirt en als ik nog 200 meter moet besluit ik nog heel even aan te zetten om hem in te halen. Vals? Misschien. Competitief? Zeker. Gemeen? Definitely. Ach ja, easy target. ‘Moetie maar een beetje doorlopen’ zei zij met een knipoog. Buiten adem passeer ik de finish lijn, neem het flesje water en mijn felbegeerde medaille aan en loop braaf gelijk door naar de uitgang, ondertussen zwaaiend naar Deborah die in de wachtrij staat om te starten op haar 5 km.

Buiten het hek wacht ik op Frank en terwijl we staan te praten komen ook Ysbrand en even later Marilene er aan. We zeggen Jolanda, Sander en ook Nicole gedag en wandelen rustig terug naar de auto waar even later Bart en Linda ook aankomen. Om toch even na te praten en aangezien er niks open is rijden we naar de dichtstbijzijnde McDonalds voor een kop koffie. Daarna nemen we afscheid en rijden we weer naar huis. Thuis geniet ik heerlijk na van deze wegwedstrijd en de mooie medaille en ben meer dan tevreden met mijn tijd. Ik weet in elk geval weer even wat het is om te racen.

Lopen we volgende week wel weer een trailtje. Nou ja, ‘tje’…

📸Evert Buitendijk Fotografie

P.s. Geen enkele blog missen? Like dan mijn Facebookpagina ‘Op weg naar de marathon’.

Geïnteresseerd in mijn wekelijkse trainingen, volg dan mijn Instagram account op

https://www.instagram.com/snbogaard_opwegnaardemarathon/

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *