Gisteren was ik vrij en had ik een heerlijke massage geboekt, een bezoekje aan de chiropractor en voor de rest een lekkere relaxte dag. ‘s Avonds de Brewery Run begeleiden met een gezellige 7 km, thema Oktoberfest, en dan op tijd naar bed. Ik werd echter wakker met een zwaar hoofd en een fikse verkoudheid die in elk geval roet door mijn relaxdageten gooide. Als een zielig hoopje mens lag ik op de massagetafel meer snotterend dan genietend van de massage, daarna thuis op de bank nog een keer. Tegen de tijd dat we moesten gaan lopen ging het iets beter, maar daar had het universum wat op gevonden, namelijk ontiegelijke zeikregen. En dat in mijn blote Oktoberfest hempje. De kou op mijn lijf kon twee dingen teweegbrengen. Of ik zou de volgende dag als een dood vogeltje wakker worden, of alle bacillen in mijn lijf zouden zijn doodgevroren. Het werd dat laatste, dus het universum gooide er nog maar een laatste troef tegen aan. De troef ‘onstuimig weer’. Bovendien had de kou niet alleen de bacillen bevroren, maar ook alle olie in mijn rechterbilspier, die na een paar weken fysio het weer leek te doen, maar vandaag dus even niet. Maar zoals gewoonlijk, als het niet gaat zoals het moet, moet het maar zoals het gaat.
En dus rijden we om 7:30 met druk zwabberende ruitenwissers richting Ede en de Ginkelse Hei. Daar treffen we René en Simone, een paar andere bekenden van de Liberation Trail en natuurlijk de organisatoren René, Christiaan en Erwin. Veel tijd om bij te praten is er niet. De aanhoudende regen nodigt niet uit om gezellig te keuvelen dus René doet zijn praatje vanuit onder de tent en dan lopen we naar het monument waar het startsein gegeven wordt. We beginnen over de hei en door de regen is het zand zwaar. Ik heb mijn waterdichte sokken aan die ik al een tijd heb maar altijd vergeet. Dit keer heb ik er wel aan gedacht dus ik ben benieuwd of het helpt. Ik loop al gelijk achteraan samen met een andere dame. Na 2 km duiken we het bos in en bij 3 km blijken de batterijen van mijn GPS Handheld leeg. Tuurlijk joh. Misschien wel de grootste uitdaging van de dag. In de stromende regen de batterijen vervangen met natte glibberige vingers.
Het duurt dan ook even maar uiteindelijk lukt het en ben ik weer on the road. De dame met wie ik een beetje opliep vraagt of het gaat en of ik wil dat we samen lopen. Sorry, ik ben een lone wolf en loop liever alleen. Ze loopt door en ik zie dat ze aanhaakt bij een andere dame. Na het bos lopen we weer over de hei en ik zie ze met enige regelmaat voor me lopen. Misschien haal ik ze nog in maar als we bij kilometer 10 het bos weer in gaan en ik betoverd wordt door grote paddestoelen rood met witte stippen raak ik ze definitief kwijt. Het droogt zowaar op en blij kan ik mijn capuchon af doen. Dan kom ik bij het begin van een lus. In de verte zie ik lopers die de lus weer uitkomen maar ik moet er eerst in. Ik eet mijn boterhammen met pindakaas die eigenlijk bedoeld waren voor bij de start. Dan zie ik weer iets waar ik blij van wordt. Koeien, of beter gezegd stieren getuige de grote hoorns van de dieren. Ik loop voorzichtig naar de dichtstbijzijnde voor een foto en maak me gauw weer uit de voeten. Ik ben niet bang dat ze op me af komen rennen maar met die hoorns neem ik ook geen risico.
Ik hol weer door en zie weer een mooie paddestoel, dit keer een witte. Sorry maar ook deze gaat op de foto. Ik heb geen haast en laatste ben ik toch al. Op 17 km kom ook ik de lus weer uit en een kilometer verder duiken we ook de hei weer op. En gaat het weer regenen. Dat is een beetje het patroon van vandaag, bos afwisselen met hei, regen afwisselen met droog. Ik zie zowaar een klein zonnetje door de bomen breken. Het moet niet gekker worden. Toch ben ik er nu al een beetje klaar mee, maar ik ben nog niet halverwege. Voorlopig eerst maar naar de verzorgingspost, dan zien we vanaf daar wel weer verder. Die komt gelukkig steeds dichter bij maar de laatste kilometer is nog even tegen de wind in en met regen. Bovendien is de zuidlus geen 25 km maar 27 km. Ik kom dan ook precies op de cut off aan. Niet dat ze daar heel erg spannend over doen, maar voor mezelf telt het wel.
Ik pak een gelletje en mijn pakje Caprisonne mee. Ik vraag Erwin om deze in het grote vak van mijn vest te doen, dan hoef ik die niet uit te doen. Ik graai nog wat chipjes en een banaan mee en begin aan de noordlus met de wetenschap dat ik al over de helft ben. Nog 25 km en dan ben ik weer terug. Ik vraag maar niet of ik ver achter loop. Het is toch niet relevant en ik loop mijn eigen race zoals dat heet. Inmiddels weer in het zonnetje loop ik weer over de hei. Dan voel ik iets geks, er zit iets niet lekker op mijn rug. Ik voel langs mijn vest en dan blijkt dat het pakje Caprisonne los tussen mijn vest en mijn rug ligt. Ik kan hem zo pakken. Lachend vraag ik me af hoe Erwin mijn pakje weggeborgen heeft. In elk geval niet in het grote vak. Ik loop langs een monumentje en ik mis een paadje maar heb hem alweer snel gevonden. Het is ook wel een heel klein paadje dwars door het gras.
Dan sta ik ineens onverwachts op een heuveltje en heb een prachtig uitzicht over de hei. Ik zie in de verte een kudde schapen en vraag me af of er een wolf in de buurt zit. Hij zou hier moeten zitten maar de kans dat ik hem tegen kom is minimaal. Dan moet je ‘s ochtends vroeg of ‘s avonds laat komen. Ik ren verder, mis weer een afslag, loop weer in het bos, zie weer een mooie paddestoel, maak een foto en duik de hei weer op. Ik zit inmiddels op 36 km en het begint weer te regenen. Wacht, regen? Dit is geen regen. Dit is keiharde hagel! De kleine witte korrels slaan in mijn gezicht en op mijn blote benen. Ik maak de fout om me om te keren en met mijn rug in de wind te gaan staan. De bedoeling was om mijn gezicht te beschermen maar het enige dat ik er mee bereik is dat mijn kont, die nog enigszins droog was, binnen een halve seconde ook zeiknat is. Ik maak een filmpje, wat kan je anders doen? Dit gelooft niemand en ik sta nu eenmaal hier en kan alleen maar gewoon rustig doorlopen. Het is wat het is.
Gelukkig duurt het niet lang en even later is het weer droog. Four seasons in one day was het toch? Of in dit geval in een paar uur. Twee kilometer verder loop ik in het bos en krijg ik een tweede hagelbui op mijn kop. Dan ben ik het zat. Nog 14 km te gaan en ik wil naar onder de 10 km. Er zit dus maar één ding op. Terminator time! Ik eet een gelletje met cafeïne, ik zet mijn speciale muziek op, ik drink nog wat, zet mijn blik op oneindig en mijn verstand op nul , druk op de Terminatorknop en zet de sokken er in. Ruim 6 kilometer en een uur lang draaf ik door het bos en over de hei, met regen, zon en een derde hagelbui. Ik zie mezelf gaan door de ogen van een toeschouwer. ‘Waar háált ze het vandaan?’ vragen mensen zich vaak af. Dat is mijn geheim.
Als de knop uitgewerkt is, is het nog maar ongeveer 7 km. Dat is te overzien maar het zal nét aan worden om binnen de cut off binnen te komen. Resultaat van een onwillige bil, het feit dat gisteren er waarschijnlijk qua energie toch harder in gehakt heeft dan ik dacht, misschien nog iets van twee weken terug maar vooral ook van het verzamelen van paddenstoelenfoto’s. I can’t help myself, ik ben nou eenmaal een trailtoerist. De laatste 7 km overbrug ik dribbelend, rennend, wandelend, met regen, zon, wind en gewoon droog. Ik kom episch binnen. Dwars door niet alleen regen maar ook een stevige wind trotserend tik ik af en krijg tot mijn verrassing zelfs een medaille. Die had ik niet verwacht. Frank heeft de auto gehaald en onder de achterklep strip ik mijn zeiknatte loopkleding af om iets droogs aan te trekken. Daarna gauw de auto in en lekker naar huis. Frank was een half uurtje voor mij maar is ook helemaal verkleumd. Eenmaal thuis lekker onder de douche en een dikke steak voor avondeten om vervolgens op de bank te ploffen. Grootste voordeel? Het is pas zaterdag dus morgen alsnog die relaxdag maar inplannen. En me langzaam mentaal gaan voorbereiden op volgende week. Volgende week? Wat heb ik dan volgende week?
Volgende week sta ik aan de start van de Halve Marathon van Urk. Waar? Urk. Of all places. Hopelijk met minder ‘onstuimig weer’.
0 reacties