Donderdag

En dan zit je zomaar met je gat aan het strand in Denemarken. Het strand? Ja, het strand.

‘Schat, waar gaan we dit jaar naar toe op vakantie?’ Tja, geen idee. Dit jaar duiken even overslaan want dat staat volgend jaar weer op de planning. Een rondreis met de auto is een goed alternatief. Italië staat nog op het lijstje maar niet in de zomer, Oostenrijk hebben we al een keer gedaan. Wat dan? Ik wil nog steeds een keer naar Scandinavië en/of Denemarken. Denemarken, en dan naar Kopenhagen. Kunnen we van daar uit naar Stockholm en door naar Oslo en dan terug. Goed plan, tot Frank de route bekijkt en er achter komt dat het wel erg veel kilometers in de auto zijn. Plan B dan maar, alleen Denemarken en daar rond. Drie weken later hebben we een strak plan en zien we in twee weken tijd de highlights van Denemarken, inclusief een dagtripje naar Malmö. Zelfs het concert van Iron Maiden in Arnhem zit er in verwerkt.

En zo rijden we woensdagmiddag richting Arnhem. Daar aangekomen rennen we een rondje door het bos en pakken we de gehuurde fietsen om naar het Gelredome te rijden. Onderweg eten we noodgedwongen bij de Mac en zijn we precies op tijd voor een sterk staaltje Death Metal van Avatar, het voorprogramma uit… Zweden. Om vast in Scandinavische sferen te komen. Iron Maiden speelt van 21:00 tot 23:00 de ballen uit hun broek en als we net als Assepoester om 0:00 weer terug in het hotel zijn mogen we nog een drankje aan de bar voordat we in bed duiken, onze oren nasuizend van het muzikale geweld dat Eddie achter gelaten heeft. De loveswing laten we maar voor wat hij is.

De volgende ochtend gaat de wekker om 7:00. Tenslotte hebben we vakantie. Maar we willen een beetje op tijd weg want we hebben toch nog een aardig ritje voor de boeg. In tegenstelling tot de meeste mensen stoppen we niet in Hamburg, althans niet op de heenweg, maar rijden we naar Gravenstein. Een idyllisch plaatsje net over de grens met Duitsland waar het buitenverblijf van het Deense koninklijke huis te vinden is, en dat je kan bezoeken. Een tip van internet. Maar eerst onze Gaestehus in Kvaersk opzoeken, dat 8 km van Gravenstein af ligt. Eenmaal gevonden dumpen we de koffers en rijden gelijk door naar het slot.

Het slot met een oprijlaan en een bordje in het Deens dat zo maar ‘Verboden toegang’ zou kunnen betekenen. Gelukkig spreken wij geen Deens en als we bij de ingang van het hek komen zien we een frons gemengd met een lichte paniek verschijnen op het voorhoofd van de wachter die zo te zien net alcohol mag kopen. Frank stapt uit als de knul op ons af komt lopen en vraagt hem waar we hier kunnen parkeren. ‘Parkeren? Je mag hier niet parkeren. Je mag hier helemaal niet zijn. Je moet weg.’ Maar mogen we het slot dan niet bezoeken? Er staat op de website dat ze tot 18:00 open zijn? Niet dus en ondanks zijn jonge leeftijd worden we resoluut weggestuurd. Zijn kompaan die in een zijstraat staat houdt goed in de gaten of hij bij moet springen maar wij zijn brave Hollanders, keren om en rijden weer weg.

We rijden dan het stadje maar in en parkeren de auto op een klein parkeerterreintje naast een andere auto met een Nederlands kenteken. De eigenaren komen er net aanlopen en die leggen uit dat het slot alleen te bezoeken is als er niemand is. Helaas voor ons is Margaretha thuis en mogen we niet op theevisite. En je weet dat ze thuis is als de wachters voor de deur staan. Jammer. Dan maar het bruisende centrum van Gravenstein in. Bruisend van stilte dat is, want terwijl we richting het haventje lopen komen we niks en niemand tegen, zien niemand en alle winkels zijn dicht. Dat wordt nog wat met eten straks. We vinden een tentje dat wel open lijkt en daar kunnen we wat drinken terwijl we bedenken wat te doen straks. Google Maps laat vooral pizzeria’s zien op de kaart maar er is ook een restaurantje in de buurt met buffet in het weekend en gewoon eten door de weeks.

We wandelen er naar toe als ik al een idee krijg dat dit niet helemaal mijn beeld bij een gezellig restaurantje voor twee is. Het is onderdeel van een complex met een tropisch zwembad en een grote familie gaat naar binnen. Vandaag hebben ze toch ook buffet. Goed, dat hebben we gezien. We wandelen terug naar ‘het centrum’ maar niks voldoet aan onze eisen. Ik vrees dat we een ander dorp moeten zoeken. We rijden eerst maar terug naar het Gaesteshus om even rustig te zitten en verder te gaan met het maken van een plan de campagne. Ik Google dus nog even verder en vind een strandtentje 14 km verderop. ‘Is dat wat?’ We wagen het er maar op en rijden naar Aabenraa.

Aabenraa is een stadje aan het Aabenraa fjord met een strandje. Ons tentje ligt aan datzelfde strandje met een terras, zon en gezelligheid. We eten een heerlijke gedeelde Oksekød, zijnde een roasted beef, en een Deens appeltoetje na. Daarna terug naar het Gaesteshus om ons voor te bereiden op de dag van morgen richting Kopenhagen. De vakantie is begonnen, maar het is wel weer bewezen. Geloof niet alles wat je op internet leest!

Vrijdag

Op naar Kopenhagen! We hebben geen wekker maar zijn gewoon om 8:00 wakker. We hebben niks in huis dus het is douchen, inpakken en wegwezen. We hebben gisteren besloten om het plan iets om te gooien omdat we pas om 16:00 in het hotel kunnen inchecken. We zouden dinsdag op de weg van Kopenhagen naar Billund in Odense stoppen maar op de heenweg komen we er ook langs. We gaan nu vast Odense in, dan zien we later wel wat we dinsdag doen.

Odense it is en daar gaan we ook ontbijten. Ik zou ik niet zijn als ik niet een route langs de bezienswaardigheden zou hebben én een bakker om te eten. Denemarken staat bekend om zijn ‘pastry’ dus dat moet ik afvinken. In anderhalf uur parkeren we in Odense, home of Hans Christian Andersen. Hier staat dan ook het huis van HC Andersen, het museum van HC Andersen, de voetstappen van HC Andersen, meerdere standbeelden van HC Andersen, het steegje van HC Andersen, de HC Andersen straat, kunstwerken van de sprookjes van HC Andersen en een winkel waar je spulletjes van HC Andersen kan kopen. Maar eerst naar de bakker voor een broodje zalmsalade en een authentiek Deens kaneelbroodje. Het goede nieuws is dat het kaneelbroodje goddelijk is, en het nog betere nieuws is dat deze bakker ook in Kopenhagen te vinden is. Nu de magen gevuld zijn starten we onze route.

Als eerste komen we Het Tinnen Soldaatje tegen met zijn ene been. Deze ubertoerist zet gelijk de camerastand op overuren maken. De route voert ons verder door het centrum van Odense en alle highlights die het stadje te bieden heeft. Highlights van vooral HC Andersen. Het voelt een beetje als de Efteling met alle sprookjes die we tegenkomen. Het is gezellig druk zonder dat je over de hoofden kan lopen. Precies goed, net als het weer. Niet koud maar bewolkt dus ook niet te warm. Twee uur later staan we weer bij de auto om onze weg te vervolgen.

Richting Kopenhagen komen we over de Grote Beltbrug. Dat is nog eens andere koek dan de Erasmusbrug. De reis gaat voorspoedig en rond een uur of drie komen we aan in Kopenhagen. Daar blijkt dat we geen hotel hebben maar een compleet appartement. Ook goed. Uitzicht aan de voorkant op een bouwplaats en de metro. Minder goed. Uitzicht op de binnenplaats en een dakterras aan de achterkant. Vooruit dan maar. We maken weer een plan de campagne, bestaande uit een broodje eten, winkelen, lopen en dan avondeten. Naast het appartementencomplex zit een soort open haven waar zwemgelegenheid aangelegd is. Het ziet er dan ook zwart van de jonge hippe Denen, want deze wijk lijkt een beetje een opkomende hippe wijk te zijn. We halen dan ook een cultureel verantwoord pitabroodje en zegen ons neer op de trappen bij het water het schouwspel van zonnebadende en waterbadende Denen bekijkend. Als het broodje op is lopen we naar de fancy supermarkt en de nodige kronen armer maar ontbijt, nootjes en drinken rijker wandelen weer terug. Hoog tijd om te gaan rennen.

Ik heb een route van 6 km gemaakt naar de zeemeermin en weer terug. Dan kan er daarna van alles gebeuren, maar dan hebben we die zeemeermin in elk geval gezien. Pakken we morgen een stadswandeling met de rest van de highlights van Kopenhagen. Om er te komen moeten we saai langs het spoor en het is stiekem best warm. Bovendien is het pitabroodje nog heel erg aanwezig. Maar eenmaal bij de haven is dat allemaal stante pede vergeten. We hoeven niet te zoeken naar de kleine zeemeermin, die écht heel klein is. We lopen rechtstreeks naar de drommen toeristen. Toch valt het mee, het standbeeld staat dichter bij de kant dan ik dacht en het is niet eens zo heel moeilijk om van redelijk dichtbij een foto te maken waar ik wél en andere mensen vooral niet op staan.

We zijn dan ook snel klaar en rennen door richting de vesting. In plaats van dwars er doorheen doen we een stukje over de wallen. Maar eerst moeten we langs de wachters. Deze hebben minder fancy kleren aan als de wachters bij slot Gravenstein, maar zijn net zo jong. Frank vraagt of ik met ze op de foto wil. Stiekem wil ik dat eigenlijk wel maar ik vind het stom om te vragen. Uiteindelijk doet Frank het. Ik mag niet te dicht bij komen maar op de achtergrond mag wel. Later zie ik dat de jongen op diezelfde achtergrond heel lief naar me lacht. Smelt. Als we klaar zijn met de vesting rennen we weer heel saai langs het spoor alleen nu aan de andere kant. Terug in het appartement lekker douchen en heel even zitten alvorens we gaan eten. Dat doen we in weer een uitstekend tentje aan de haven, ik heb er een neus voor, om daarna lekker op tijd naar bed te gaan. Ik kan hier wel aan wennen.

Zaterdag

De missie van vandaag, de wisseling van de wacht om 12:00 zien. En alle highlights van Kopenhagen. Maar eerst word ik er op uitgestuurd om broodjes te halen voor het ontbijt. Natuurlijk mag een kaneelbroodje daar niet aan ontbreken, anders heb je geen echt ontbijt in Denemarken. Met voldoende brandstof in het lijf pakken we de gehuurde fietsen en gaan we op pad. De route start op het Radhusplads maar voor ons is het makkelijker om hem halverwege bij de zeemeermin op te pikken. Van daar uit kunnen we naar de wisseling van de wacht.

Als we bij de zeemeermin aankomen ben ik blij dat we gisteren al geweest zijn. Het is zaterdagochtend en het staat vol met bussen en nog voller met toeristen. Het is nu onmogelijk om een foto te maken zonder dat er andere mensen op staan. Dat brengt me gelijk op een idee. Wat als ik dinsdagochtend bij zonsopgang er naar toe ren? Dan is er vast niemand. Frank verklaart me wederom voor gek, what else is new? Ondertussen fietsen we de menigte gauw voorbij. We stoppen bij het Kastellet, de vesting. Mijn schatje van gisteren is er niet maar er staan andere schatjes. Nu nemen we de tijd om alles te bekijken in plaats van er bovenlangs rennen.

Rond 11:15 is het tijd om naar Amalienborg te gaan waar de wisseling plaatsvindt. Ik wil er om 11:30 zijn want ik heb geen idee hoe druk het is en of we dan iets kunnen zien. Lukt het vandaag niet, dan kunnen we morgen ook nog maar dan weet ik waar ik rekening mee moet houden. Hierdoor pakken we de route wel andersom maar dat geeft niet. Als we daar aankomen valt het op zich wel mee. Het is druk maar er is voldoende ruimte om iets te zien. Ik maak wat foto’s van een wachter, het is zowaar een dame, om de tijd te doden. Dan zien we mensen allemaal richting dezelfde plek gaan dus doen wij dat ook maar. Er is een duidelijke lijn waar we achter moeten staan en dan is het wachten op de wacht. Om 11:55 begint het schouwspel dat tot 12:30 duurt.

Het is minder spectaculair dan ik had verwacht. Internet had het over muziek maar het is doodstil op de commando’s en een pingeltje dat de wachters een seintje geeft dat ze iets moeten doen na. Ik zei toch dat je internet niet kan vertrouwen? Toch is het leuk om te zien. Deze kunnen we ook weer aan de collectie toevoegen van Londen en Athene, waar we ook wisselingen van de wacht gezien hebben. Als het voorbij is lopen we de menigte achterna om de Frederiks Kirke te bekijken, een mooie koepelkerk, ook wel Marmorkirke genoemd omdat er veel marmer in verwerkt zit. Daarna pakken we de fietsen weer richting Nyhavn om er achter te komen dat we a: tegen het verkeer in fietsen, b: je hier als fietser niet zo maar alle kanten op mag fietsen en c: de Denen er behoorlijk chagrijnig van worden als je het wel doet. Wat dat betreft lijkt het wel een beetje op Amsterdam. Lekker schelden op toeristen op de fiets die niet uitkijken. Was de route andersom fietsen toch niet zo handig.

Dacht ik dat er bij de zeemeermin veel toeristen waren, in Nyhavn zijn het er nog veel meer. Had ik ook op internet gelezen en dat klopt dan weer wel. Nog meer reden om ergens vroeg hier naar toe te rennen. Eerst maar wat drinken en een toilet opzoeken. Vocht er uit en vocht er in. Als dat gebeurd is heb ik eigenlijk ook wel een beetje trek en we laten ons verleiden om, tip van het internet, een authentieke Deense hotdog te eten van een straatkraampje. En eerlijk is eerlijk, ik ben niet zo van de worst, maar deze smaakt wel helemaal prima. We besluiten om de route toch maar op de juiste manier verder uit te rijden om verdere verkeerschaos te voorkomen en steken door naar SMK – Staten Arts Museum en Rosenberg Slot.

We zetten de fietsen neer en duiken de tuin in waar we dood lopen omdat je aan de achterkant van het slot zit en van daar uit niet naar de voorkant kan. Dan maar terug en met de fiets aan de hand even checken hoe het zit met entree, ik wil hier morgen naar binnen, en dan een stukje omrijden naar de volgende bezienswaardigheid. Dat is de ronde toren. Hier gaan we wel gelijk in en we worden beloond met een mooi uitzicht over de stad. Als we het zat zijn pakken we de fiets weer. Het is inmiddels 15:30 geweest en lopen wederom met de fiets aan de hand. We zijn in de langste winkelstraat van Kopenhagen, Strøget, en dat is voetgangersgebied. Hier scoren we twee hele belangrijke dingen. Allereerst een Flødebol, de Deense variant van de chocozoen. Oh nee, ik lees net dat ik het absoluut niet mag vergelijken. Dat dat hetzelfde is als zeggen dat een Porsche of een Ferrari hetzelfde is als een Kia Picanto. Vol verwachting eet ik hem op. Waar smaakt het naar? Naar een chocozoen.

Het tweede dat we scoren is ons souveniertje voor in de vitrinekast. Uiteraard een heel klein maar foeilelijke kitscherige ‘Kleine zeemeermin’ op haar rots. Nu kan ik zeggen dat ik in Denemarken en Kopenhagen ben geweest. We wandelen weer verder tot we het zat zijn. Of eerlijk gezegd, tot we de drukke menigte zat zijn. We maken een kleine detour waar we weer gewoon kunnen fietsen en komen uit op wat feitelijk het beginpunt van de route is. Het Radhusplads, met een fontein, de ingang van pretpark Tivoli en, ik begon hem al te missen, een standbeeld van Hans Christian Andersen waar ik natuurlijk mee op de foto ga. Ik lijk wel een toerist. We rijden nog langs Christianborgslot, een paar musea, de beurs en de kamer van koophandel, de Holmens Kirke en eindigen weer bij Nyhavn maar dan aan het einde. Aan de andere kant van het water ziet Frank terrasjes en we kruisen de brug om daar wat te drinken. Het blijkt de Reffen Street Food Market en het lijkt verdomd veel op de Phoenix Factory bij Rotterdam Zuid. Daar hebben we nooit gezeten maar hier doen we het natuurlijk wel.

Ik heb stiekem wel een klein beetje trek en zie iets wat ook op het lijstje van ‘moet je absoluut gedaan of gegeten hebben in Denemarken’. Smørrebrød. Een plak roggebrood met uitgebreid beleg. Ik bestel er een met varkensvlees en meuk, want ook hier geldt, ik hou helemaal niet van roggebrood maar hier is het het lekkerste wat ik ooit gegeten heb. Nou ja, as a matter of speech. En het is maar goed dat ik in kronen moet betalen en elke keer moeite heb met omrekenen want anders zou ik als gierige Hollander een rolberoerte krijgen. Denemarken en vooral Kopenhagen is fantastisch maar niet bepaald goedkoop. Nou ja, daar werken we ons de pleuris voor zullen we maar zeggen. De Reffen Street Food Market ligt overigens in de vrijstad Christiana. Een gemeenschap van hippies met hun eigen regels buiten de regering om. Althans dat willen ze graag.

Nu we de hele route zo’n beetje gehad hebben fietsen we terug naar ‘huis’, waar we even een uurtje zitten alvorens we weer op pad gaan voor het avondeten. Dit keer een Frans restaurantje, 10 minuten fietsen. Lang leve de fiets. Ik hou het rustig met een vegetarische risotto en een bakje broccoli en zie zelfs af van een ijsje toe. Mijn broeken zitten alweer veel te strak en morgen kan ook nog. Tijdens het eten wijzigt mijn plan om dinsdag vroeg naar de zeemeermin te gaan voor de zonsopgang naar om dit morgen te doen, en na wat invloed van Frank en het besef dat ik niet alleen om 4:30 op zou moeten maar vooral ook het feit dat het al dagen bewolkt is en ik waarschijnlijk allejezus vroeg mijn bed uit moet om helemaal niks te zien naar om het helemaal niet te doen. In ruil daarvoor gaat Frank met me mee, staan we om 7:00 op om om 8:00 te gaan lopen en doen we de route van vandaag 10 km rennend langs de highlights en dan hopelijk zonder toeristen. Zelfs daarvoor duik ik eigenlijk alweer veel te laat mijn bed in, maar Kopenhagen kunnen we van het lijstje strepen.

Kopenhagen? Check!

Zondag

Zoals beloofd gaan we vandaag om 8:00 het rondje van de highlights van gisteren rennen. Ik heb de route een klein beetje aangepast want ik heb iets ontdekt. Er is namelijk een tweede kleine zeemeermin vlakbij de originele. Deze heet ‘De genetisch gemanipuleerde kleine zeemeermin’. Ik zweer het je! En dát moet ik natuurlijk zien dus laat ik de route daar langs lopen en wordt het 10,5 km. We eten een krentenbol en pakken daarna de fiets richting het startpunt, zijnde het Nike monument. En het is inderdaad lekker rustig, op de vele hardlopers na, maar daar heb ik met foto’s maken geen last van.

Eerst lopen we naar mijn genetische mutatie, die er inderdaad heel bijzonder uitziet. Daarna terug en pikken we de route op. De ‘gewone’ zeemeermin is op het eind van de route want eerst gaan we richting Rosenborg Slot. Gelukkig is de tuin al open en ik zie toch her en der al een verdwaalde toerist lopen. Ik maak mijn foto’s en laat Frank er ook een paar maken, dan is het toch wel handig dat hij er bij is, en we rennen door naar de Ronde Toren en de winkelstraat Strøget die nu uitgestorven is. Wat een verschil met gisteren. Ik realiseer me nu ook pas hoe dichtbij alles eigenlijk bij elkaar ligt als we binnen no time alweer op het stadhuisplein zijn. Hoezo hebben we hier gisteren de hele dag over gedaan op de fiets?

Via Christiansborg en de kade komen we bij Nyhavn. Het is rustig maar niet helemaal toeristvrij en voor het mooie zijn we eigenlijk al een uurtje te laat. Het lukt me toch om wat foto’s zonder mensen te maken maar als ik bij het anker op het pleintje kom hebben ze net een bus toeristen gedropt die het pleintje overspoelen. Na een rondje om het grote plein ernaast zijn ze gelukkig doorgelopen en kan ik alsnog vrij op het anker voor mijn foto. Dan richting Amalienborg waar de wachters weer trouw de wacht houden. Vooruit, nog één keer op de foto met ze als we doorgaan richting alweer het einde van de route, de Kleine Zeemeermin. Daar is duidelijk dat de toeristen non-stop afgezet worden van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. Het is zondagochtend 9:30 en het staat helemaal vol.

We laten haar dan ook links liggen en misschien ga ik toch dinsdag alsnog met de zon op kijken. We zien wel hoe het loopt. We pakken onze fiets weer en rijden naar het appartement waar we douchen en ontbijten. Daarna is het tijd voor het dagprogramma. We hebben kaartjes voor Rosenborg Slot om 12:30 wat ons net genoeg tijd geeft om naar de wijk Nørrebro te gaan en daar een beetje rond te rijden. Het is een beetje een achterbuurt dat ze aan het opknappen zijn, maar zo te zien hebben ze nog een lange weg te gaan. Na wat dwalen in de wijk komen we in de hoofdstraat en bij het rode plein. Een plein met veel graffiti, speeltoestellen en een poging om een soort internationale sfeer te creëren. Zowaar staan er een paar ‘Amsterdammertjes’ en ook de Spaanse stier van de Osborne reclames ontbreekt niet.

Inmiddels is het tijd voor het slot waar we netjes op tijd aankomen. Even in de rij en dan mogen we naar binnen om een kijkje te nemen hoe ze in de 17de eeuw leefden aan het hof. Een voor een werken we de kamers af, inclusief de wc met blauwe tegeltjes uit Delft. Op de tweede verdieping staat de troon met de drie zilveren leeuwen waar een alleraardigste dame een foto van ons maakt. Daarna duiken we de kelder en de schatkamer in waar de kroonjuwelen liggen. Een deel ervan wordt vandaag de dag ook gewoon nog gebruikt en gedragen door het koninklijke echtpaar. Als we alles gezien en gelezen hebben is het tijd voor lunch. Onze portie cultureel verantwoorde activiteiten weer afstrepend.

We vinden een plekje waar ik een geitenkaassalade kan krijgen. Daarna is het plan om naar Christiania te gaan. Daar in de buurt wil ik eerst even langs het opera gebouw en het Reffen Street Food Market. Ik dacht dat we daar al geweest waren maar dat bleek toch iets anders te zijn gisteren. Eenmaal daar komen we in een surrealistische wereld. Een terrein in de middle of nowhere met allemaal oude meuk waar ineens allemaal zeecontainers staan die elk een streetfood tentje herbergen. Uiteraard alles zeer kleurrijk gedecoreerd met streetart. Er loopt ook van alles rond, jong, oud, hip, saai, locals, toeristen en lokale buitenlanders. Frank koopt een biertje en ik een ijsje om even te gaan zitten en alles in ons op te nemen. Onze portie hip and happening activiteiten hebben we hiermee ook afgevinkt.

Van Reffen fietsen we naar Christiania. Die moet ik even uitleggen. Christiania is een alternatieve buurt op een voormalige militaire basis, waar in de jaren 70 allemaal hippies woonden. Ze willen volledig onafhankelijk zijn van de Deense regering en leven volgens hun eigen regelgeving. Dacht ik dat Reffen surrealistisch was, het kan nog veel surrealistischer. Tenminste, als je oude bende gelijkstelt aan surrealistisch. De streetart is mooi maar het voelt als een filmdecor van een post -apocalyptische wereld. De meningen zullen er over verdeeld zijn maar het is niks voor mij en ik voel me er onprettig. We lopen er een rondje overheen, ik maak wat foto’s en dan vinden we het mooi geweest en gaan terug richting appartement.

Eten doen we twee uurtjes later in een Steak restaurant. Zo’n niks aan de hand steak met friet. Het toetje eet ik ‘thuis’ van mijn favobakker waar we samen werken aan een route voor morgen in Malmö, uitvissen welke metro we moeten hebben, hoe laat en hoe het werkt met de trein en fietsen huren. Alweer fietsen? Ja, alweer. Toen Frank zei dat hij vakantie wilde vieren en dus niet te veel ging hardlopen had hij er niet bij gezegd dat ik meer ging fietsen dan ik het afgelopen jaar gedaan heb #pleurishekelaanfietsen. Maar goed, het is nu eenmaal de snelste en efficiëntste manier om de stad te ontdekken, en daar ben ik dan wel weer voor te porren. Fietsen it is. Daarna lekker naar bed en dromen over ABBA, IKEA, balletjes en knäckebröd.

Op naar nieuwe avonturen!

Maandag

Vandaag gaat het gebeuren. Vandaag gaan we over de Öresundbrug naar Malmö, Zweden. We hebben de afgelopen twee dagen gekeken of we de brug konden zien vanaf Kopenhagen maar dat was alleen gelukt als we gisteren nog een half uur gefietst hadden vanaf Christiania en daar hadden we geen zin in. Bovendien gaan we er vandaag overheen dus dan kunnen we hem zien. Mocht dat om wat voor reden toch niet lukken dan kunnen we morgen altijd nog met de auto ergens naar toe rijden om hem te zien.

We willen rond 9:30 in Malmö zijn dan hebben we genoeg tijd om rustig de fietsen om 10:00 op te halen, de trein is ongeveer een half uur reizen en we moeten ook nog met de metro naar het station. Al met al heb ik berekend 8:30 de deur uit, dus de wekker gaat om 7:00. Het zal weer eens niet zo zijn. Frank haalt zijn broodjes en we ontbijten en trekken keurig netjes om 8:25 de deur achter ons dicht. De metro is een avontuur. Niet zozeer het kopen van de kaartjes, dat ging onverwachts supermakkelijk, maar wel het feit dat ze hier geen bestuurders hebben. Natuurlijk wil ik voorin achter het grote raam zitten en als twee kleine kinderen doen we net of we in de Efteling in de achtbaan zitten. Eenmaal op het centraal station aangekomen wil ik liever naar het loket dan een kaartje uit de machine trekken en ook dat gaat makkelijk. We kunnen op elk moment op de trein stappen en de eerstvolgende gaat over vijf minuten. Let’s go dan maar.

De trein brengt ons over de brug naar Malmö. Waar we geen rekening mee gehouden hebben is dat de brug twee verdiepingen heeft, een voor de auto’s en een voor de trein. Die voor de trein is beneden en bovendien zitten we er in, dus we zien helemaal niks van de brug. We moeten een beetje om onze onnozelheid lachen. In Malmö aangekomen pikken we de fietsen op en zijn we er helemaal klaar voor. We volgen de route die we geplot hebben en het zonnetje schijnt. Kan het nog beter? We fietsen eerst richting de kustlijn en de wijk waar een bijzonder gebouw staat, de Turning Torso. Een landmark van Malmö dat zich kenmerkt door de draaiing in het gebouw. Het ziet er heel raar uit met schuine ramen. Nadat ik een paar foto’s heb gemaakt fietsen we verder naar een uitkijkpunt dat de Titanic Lovepoint genoemd wordt. Een klein uitsteeksel boven het zeewater waar je Kate en Jack op de boeg van het schip na kan doen. En ja, zo suf als het klinkt zo suf is het ook. Natuurlijk doen wij dat ook, zo suf zijn we dan ook wel weer, en een dame die in de buurt is maakt de foto.

Maar er is nog meer te zien vanaf dit punt want niet alleen zien we Kopenhagen aan de overkant liggen, links van ons straalt in al zijn glorie de Ørendsunbrug! Frank is superblij, ik denk heel praktisch dat we dat morgen dan niet meer hoeven te doen. Een paar plaatjes verder heb ik eigenlijk wel trek dus we strijken neer op een terrasje voor een bak koffie en hé kijk nou! Ze hebben Zweedse kaneelbroodjes! Die smaken vast anders dan de Deense kaneelbroodjes dus doe er maar twee. We vervolgen onze weg over de route richting het centrum en het Malmöhus Slott. Een oud fort dat tegenwoordig dienst doet als museum. We stappen af om het te bekijken maar gaan niet naar binnen. Daarna komen we langs de Malmö opera, een park met mooie beelden, een aantal ‘ouwe gebouwen’, en leuke pleintjes. Als we een kerkje binnen stappen voor wat foto’s wijst Frank me op het feit dat er een begrafenis bezig is. Oeps, sorry, my bad… Verder met de Tour dan maar. Malmö is een prima stadje, maar toch missen we een beetje de vibe van Kopenhagen.

Het is inmiddels bijna 13:00, zijn al op het einde van onze route op één ding na en zitten in het centrum en de winkelstraten. Tijd om te lunchen en te bedenken wat we verder willen doen. We strijken neer op een vol terras in de volle zon en bekijken het menu. Ik heb zo’n vermoeden dat we niet in Malmö blijven eten vanavond zoals oorspronkelijk het plan was dus dit is mijn enige kans om Zweedse gehaktballen te eten. En laten die nu net op het menu staan. Frank is er ook wel voor te porren dus even later worden er twee borden met Zweedse ballen op tafel gezet. Eerlijk is eerlijk, ze zijn heerlijk en niet alleen omdat ik trek heb. Ondertussen bespreken we de opties en de plannen. We zijn het er beiden over eens. We laten de fietsen staan, lopen nog even door de winkelstraat en zoeken de laatste bezienswaardigheid van onze route op en pakken dan gewoon lekker de trein terug. Als het in Kopenhagen net zo zonnig is als hier kunnen we nog even zwemmen aan de kade en eten we vanavond gewoon lekker in het tentje van vrijdag.

Zo gezegd zo gedaan. Ik moet behoorlijk wat geduld hebben om alleen op de foto te kunnen bij een mooie fontein want de toeristen lopen af en aan en zonder enige opmerkzaamheid dat ik sta te wachten om een foto te maken gaan ze zelf op de hotspot staan voor hun eigen foto. Of hun kinderen hangen aan de fontein terwijl de ouders op hun telefoon staan te koekeloeren. Als je enige frustratie en irritatie bespeurt in voorgaande zin dan klopt dat. Maar uiteindelijk wordt mijn geduld beloond en maakt Frank de foto met ‘slechts’ een stel aan de zijkant. Die shoppen we er dan later wel af. Daarna lopen we nog even naar een pleintje en dan terug naar de fiets om weer naar het station te gaan. We leveren de fietsen weer in en hebben om 14:50 de trein terug naar Kopenhagen.

We hebben een beetje pech want er is een storing ergens op het spoor dat leidt tot in totaal een half uur vertraging. Een half uur vertraging op een rit van een half uur is best veel maar aan de andere kant hoeven we ook niet op een bepaald tijdstip ergens te zijn. Eenmaal terug in het appartement is het minder zonnig dan in Malmö dus de vraag is of we nog gaan zwemmen. Uiteindelijk wint de YOLO het van het hangen op bed dus trekken we ons zwemgoed aan, pakken een handdoek en lopen naar de kade. Daar is het druk genoeg dus ik waag de sprong en duik het water in. Het is even fris in het begin maar went snel en dan kan ik zeggen ‘ik heb ooit eens gezwommen in het open water aan de kade in Kopenhagen’. Frank volgt en we zwemmen wat heen en weer voordat we er weer uit gaan. We zitten daarna nog even in de zon om wat op te drogen en gaan dan douchen en klaar maken voor het eten. Vandaag scoor ik een burger en Frank eet een pastaatje. Thuis weer een toetje en dan spullen klaarleggen want ik ga het gewoon doen morgen, wat Frank ook zegt.

Stay tuned!

Dinsdag

Ik word wakker. Het is midden in de nacht maar ik heb geen idee hoe laat. De wekker is nog niet gegaan dus het is in elk geval nog geen 4:30. Ik check mijn i-pad en het is 3:53. Ik blijf nog even doezelen en als ik weer kijk is het 4:20. Ik ga er maar uit, heel zachtjes om Frank niet wakker te maken. Dat heb ik gisteren beloofd toen ik hem vertelde wat ik ging doen. Hij verklaarde me voor gek, maar hij kent me ook langer dan vandaag. Resistance is futile. Ik kleed me aan en het lijkt wel of het buiten helemaal niet zo donker is. Misschien is dat ook wel zo, tenslotte is het zomer en ik zit richting het noorden. Ik vind het toch ook al druk op dit tijdstip. Ik zie auto’s en vrachtwagens rijden en ook de metro rijdt al. Of moet ik zeggen nog steeds? Zou hij non-stop rijden omdat er toch geen bestuurder in zit? Het zal wel, ik moet op pad anders mis ik mijn tijdslot nog. Krentebolletje mee en ik sluip naar buiten. Eenmaal beneden ga ik aan de wandel.

Ik moet twee kilometer langs een saaie weg maar heb tijd dus ik hoef me niet te haasten. Ondertussen vraag ik me af of ik de enige zal zijn straks. Tegen de tijd dat ik bij de zeemeermin ben weet ik het antwoord. Nee dus. Er zitten vier alternatieve jongeren die daar zo te zien de hele nacht gezeten hebben. Ze groeten vriendelijk en na een klein praatje weet ik dat ze uit Polen komen, maar één dag in Kopenhagen zijn en vandaag weer weg gaan. En alhoewel ik daar liever alleen had gezeten zal ik het er mee moeten doen, de muziek in de vreemde taal die ze afspelen accepterend. Gelukkig zitten ze dusdanig dat ik foto’s kan maken zonder dat ze er op staan. Nu begint het wachten. Ik zet mijn klokje op ‘Hervat later’ en Garmin geeft aan dat het bedtijd is en of ik zeker weet dat ik mijn activiteit straks wil hervatten. Met andere woorden, zelfs Garmin zegt dat ik gestoord ben.

Officieel moet om 5:10 de zon opkomen maar net als bij de zonsondergang in Nederland hangt er een mistige waas aan de horizon. Hierdoor heb ik op zich wel mooi licht, maar geen zon achter de meermin. Ik blijf rustig wachten en ondertussen komt er een jongen aanlopen met een fotocamera die zich bij ons voegt. Ik spreek hem aan en vraag waar hij vandaan komt. Frankrijk, en net als ik komt hij speciaal voor de mooie plaatjes en ligt zijn vrouw nog in bed die hem voor gek verklaarde dat hij zo vroeg opstond. Zo ben je nooit de enige. Naarmate de tijd verstrijkt begint de zon zich langzaam maar zeker een opening door de wolken te worstelen om uiteindelijk in volle glorie te schijnen. Dit is het plaatje waar ik het voor gedaan heb. Inmiddels is het 5:50. Frank zou zeggen: ‘Je had dus gewoon een half uur langer in je bed kunnen blijven liggen.’ Ja, dat had gekund, maar dat heb ik niet gedaan. En ik ben blij, het had ook niks kunnen zijn als er dikke wolken waren geweest.

Met moeite ruk ik me los van het tafereel en vervolg mijn route. Ik heb nog een stukje richting Nyhavn en dan door de tuin van Rosenborg Slot, langs de Søren en dan richting hotel. Totaal ongeveer 8,5 km. Ik ren over de stoep richting Amalienborg mijn hoofd nog vol van de mooie plaatjes die ik net gemaakt heb als ik pootje gehaakt word door een stoeptegel. Hij steekt net een halve centimeter uit, genoeg om mij ter aarde te laten storten. En dan geeft zo’n stoeptegel niet echt mee. Het eerste wat ik denk is ‘Wat zal Frank zeggen?’. Hij zei gisteren nog zo, ‘Doe je voorzichtig?’. Niet vanwege enge kerels of iets dergelijks, maar hij kent me langer dan vandaag dus wel vanwege zwikkende enkels en/of valpartijen, want als ik gefocust ben op plaatjes schieten zie ik niks en niemand meer om me heen. Mijn knie en elleboog liggen open en branden als een gek. Heb ik weer maar er zit niks anders op dan opstaan. Niks gebroken? Dan gewoon doorrennen en dat doe ik dan ook maar.

De wacht staat nog steeds braaf bij Amalienborg en er is verder niemand op het plein. De kerk ligt er prachtig bij en als ik bij Nyhavn kom is het ook rustig genoeg om nog wat plaatjes te schieten. Eigenlijk zou ik hier gelijk doorlopen maar kan het niet laten om toch even de straat in te duiken tot aan het bruggetje en van daar uit weer terug. Ik kom bij de tuin van Rosenborg Slot. Officieel gaat die pas om 7:00 open en dat is het volgens mij nog niet, maar de deuren staan uitnodigend open dus ik ga gewoon naar binnen. De zon staat nu hoog genoeg om het slot in haar licht te laten baden. Nog meer fotomomentjes. Aan de andere kant van de tuin verlaat ik hem weer en ren richting de Søren rivier. Daar loop ik nog een stukje langs alvorens de kortste weg terug naar het hotel te lopen. Nou ja vooruit, met een mini detour voor nog twee foto’s en de kilometers vol te maken tot tien.

Als ik het appartement binnenkom is Frank al wakker en ik roep maar gelijk dat ik niet voorzichtig ben geweest. Hij ziet mijn verwondingen en trekt een hopeloos gebaar. Ja schat, je bent nu eenmaal niet met een modepoppetje getrouwd. Ik vertel mijn avonturen en laat hem de foto’s zien. Heel mooi, maar niet waard om om 4:30 op te staan is zijn oordeel. Gelukkig vind ik het het wel waard en daar gaat het om. We laten elkaar daar lekker in vrij. Na het douchen halen we ontbijt en pakken in terwijl we besluiten wat te doen met de rest van de dag. Odense hebben we al gehad en ChatGPT biedt uitkomst met een paar suggesties. Het wordt Vejle.

We rijden om 10:00 weg en zijn rond 13:00 in Vejle. Dat betekent eerst lunch en als we naar het uitgekozen tentje lopen komen we langs een straat waar allemaal paraplu’s in hangen. Oh ja, die had ik gezien dus foto! Die is Instagram waardig. Na de lunch willen we naar het Fjordenhuis en het hertenkamp. We gaan lopen maar als we langs de parkeergarage komen waar de auto staat begint het te regenen. Change of plans, we pakken gewoon lekker de auto. Het Fjordenhuis is een groot bouwwerk, ik vermoed kantoorpanden, aan de kust en een echt architectonisch hoogstandje. We lopen er heen, maken wat foto’s en gaan weer door.

Het hertenkamp blijkt een soort drive through te zijn á la safaripark Beekse Bergen. Het is niet heel groot maar we zien al gauw herten liggen, zitten, staan en lopen. Uitstappen dus want ze zijn helemaal niet bang. Er loopt zelfs een wit hert tussen en ook een paar kleine Bambi’s. Te schattig en er komt rook uit de fotocamera. Als ik alle herten in allerlei posities gefotografeerd heb gaan we maar weer door. Er is nog een UNESCO monument dat ik wil zien maar dat ligt een stukje verderop. Het Jelling Monument is van koning Harold Blauwtand, waar ook Bluetooth naar vernoemd is, en er liggen twee runestenen waarop hij officieel optekende dat hij overstapte op het Christendom. Er staat ook nog een kerkje en twee grafheuvels. We rijden er heen en hebben weer een paar regenbuien. Het zijn overwaaiende regenwolken dus het is af en aan regenachtig en zonnig. We bekijken het monument en weten het droog te houden. Daar rijden we door naar onze eindbestemming voor vandaag, Billund.

We zitten in een B&B met een gedeelde badkamer. Ze hadden niet veel anders en het is maar voor één nacht maar we zullen ons appartement in Kopenhagen wel missen. Het ziet er in elk geval mooi uit. Prima toch? Tot er een vliegtuig laag over vliegt. Oh, hadden we dat niet verteld? Billund heeft een vliegveld. Niet groot, maar wel met grote lawaaierige vliegtuigen die laag overvliegen, en de B&B ligt er vlak naast. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Het weer blijft wisselvallig en voor morgen is er regen voorspeld als we in Legoland zijn. Nou ja, we zullen het wel zien, we kunnen er toch niks aan veranderen. We hangen een beetje rond tot het tijd is om te gaan eten. We kunnen kiezen uit Italiaans, afhaal of een redelijk restaurant in een hotel. De keuze is niet moeilijk. Vanavond in elk geval vroeg naar bed en morgen een klein beetje uitslapen.

Woensdag

We slapen een beetje uit vandaag tot iets over acht. Het eerste dat ik doe is naar buiten kijken. Ze hebben de hele dag regen voorspeld maar het is droog en door de wolken heen zie ik zelfs een beetje zon. Korte broek, t-shirt, vestje en een regenjasje mee dus. Als we gedoucht hebben en alles ingepakt, rijden we naar de plaatselijke bakker annex café. Het is er afgeladen, vooral met gezinnen met kinderen zowel Deens als buitenlanders. Tja, je bent in Billund omdat je daar woont en voor Lego of de plaatselijke horeca werkt, of omdat je Lego komt bezoeken en van de plaatselijke horeca gebruik maakt. We kopen een broodje als ontbijt en ik streep weer een ‘moet je in Denemarken gegeten’ item van mijn lijst af en koop een chocolade Romkugler voor ergens op de dag. Wat dat betreft moet ik niet te lang in Denemarken blijven, ze hebben hier veel te veel lekkers.

Als ons broodje op is rijden we naar Legoland. De eigenaresse van het restaurant van gisteren waarschuwde ons dat de woensdagen in de laatste twee weken van juli de drukste dagen van het jaar zijn. Hebben we weer goed gepland! Maar ze gaf ons ook de tip om gelijk naar de achterkant van het park te gaan en dan van achter naar voor te werken. Die tip nemen we ter harte en inderdaad is het achterin het park rustig als we daar aankomen. De wachtrijen voor de achtbanen en attracties zijn rond de 5 minuten. We beginnen met het spookslot en ook al is er niks engs aan, gewoon een wandeling door het gebouw, vergaap ik me aan alles wat ze van Lego kunnen maken. Ik heb als kind nooit met Lego gespeeld, ik was een Playmobil kind, dus ik ken het niet zo. Er zit nog wel een kleine attractie aan vast als we in een apparaat mogen zitten, omhoog gehesen worden en ze ons een paar keer laten vallen.

Na het spookslot is het drakenkasteel aan de beurt, een achtbaan. Frank wordt gecontroleerd of hij niet te lang is en daar waar ik denk dat ze een grapje maakt blijkt het écht zo te zijn. Hij past ook maar net in het karretje en moet zijn benen kruisen om de beveiliging dicht te krijgen. Het ritje is kort en niet zo wild als in de Efteling maar ik vind het prima zo. We pakken gelijk door met de volgende, nu in de vorm van karretjes, de Xtreme racers. Deze gaan vooral snel en met veel zigzag. We willen door naar de Polar Xplorer maar belanden in The Temple.

Thema is Egypte en in de karretjes moeten we laserschieten op de poppen. Het gaat bijna mis als we een stukje hebben waarin we meermaals rondgedraaid worden zodat we duizelig zijn en het schieten lastiger is. Ik ben namelijk enorm gevoelig voor zeeziekte. Ik overleef het en we gaan gelijk nog een keer want door het schieten hebben we helemaal niet op de omgeving gelet. Als we weer bij het draaistukje komen doe ik mijn ogen dicht maar in plaats van dat het helpt lijkt het of het juist erger is. Raar, meestal helpt ogen dicht wel. Ik moet dan ook even bijkomen voordat we echt de Polar Xplorer in gaan.

Ook dit is een achtbaan die lekker snel gaat op onverwachte momenten. Dan staan we halverwege stil en krijgen een filmpje te zien. Plotseling vallen we een meter naar beneden. Oef, die hadden we niet zien aankomen maar maakt de rit extra leuk. Toch was dit voor mij iets te veel van het goede. Ik ben misselijk en het trekt niet echt weg mede door het broodje van vanochtend en mijn ietwat verkrampte schouders en nek van de spanning. Het duurt dan ook minstens een half uur van rustig wandelen, zitten en Frank die de boel even los masseert voordat ik me weer een beetje ok voel. Ik ben wel even klaar met achtbanen nu. Voordeel is wel, ik hoef voorlopig geen eten.

Frank vindt het ook wel goed zo en via de Pirate Boats, waar heb ik zoiets eerder gezien #fatamorganaindeefteling, en Ninjago World komen we langs een Ferrari gemaakt van Lego en The Great Lego reef, waar ze een echt aquarium hebben inclusief haaien en roggen. Een mooie gelegenheid om de boel een beetje tot rust te brengen. Bovendien zijn de wachtrijen nu overal rond de 30 minuten dus we hebben het goed gedaan. Tegen de tijd dat we in Miniland komen, een soort Madurodam maar dan alles gemaakt van Lego, heb ik zelfs weer zin in de Romkugler. We bekijken alle gebouwen van Miniland waar ze zelfs een stuk van Nederland en Amsterdam, inclusief NS trein, nagebouwd hebben en we vast een voorproefje van Aarhus krijgen.

Naast Miniland zie ik karretjes voor de Safari en natuurlijk wil ik daar in. Frank niet, maar ja, hij heeft geen keus. Ook niet voor de bootjes om een aantal Lego wereldgebouwen te bekijken. Inmiddels loopt het al tegen de middag, heb ik zowaar een beetje échte trek en is er de hele dag nog geen druppel regen gevallen. We besluiten nog één attractie te doen, iets met vliegen dat we vanochtend tegenkwamen maar vanwege mijn misselijkheid even overgeslagen hebben. De wachttijd is ook hier nu 30 minuten maar het is binnen en dat is maar goed ook want de enige regenbui van de dag valt nu.

De attractie blijkt een apparaat waar we in zitten met de benen los en een groot videoscherm die een film projecteert waarop het lijkt alsof we heel snel en slingerend vliegen. Ik hou het nog geen tien seconden vol en voel alle misselijkheid van die ochtend bij elkaar opgeteld opkomen. Ik sluit mijn ogen, probeer twee keer om een half oog open te doen maar laat het daar bij. Ik red het nét en hol naar buiten als het eindelijk klaar is. Dankzij de frisse lucht hou ik alles binnen maar daar is dan ook alles mee gezegd. Frank lacht me uit als hij ook naar buiten komt. Hij zal het ontkennen maar ik zie het aan zijn gezicht. Het geeft niet, hij mag dat en ik lach mezelf ook uit. Gelukkig trekt het snel weg en terwijl we ons richting de uitgang begeven delen we een pitabroodje. Nog even langs de Lego winkel waar ik een sleutelhanger met een Lego blokje koop. Niet zo maar een Lego blokje, een GOUDEN Lego blokje. Als je iets doet moet je het goed doen. Nou ja, goudkleurig dan.

We rijden door naar onze volgende stop, Aarhus. Hier blijven we twee nachten. Na het inchecken zoeken we een restaurantje op en tijdens het eten maken we het plan voor morgen. Stukje hardlopen en daarna alle bezienswaardigheden die Aarhus te bieden heeft. Na het eten scoor ik nog een ijsje als toetje en wandelen we terug naar het hotel waar we lekker in bed duiken. Legoland was leuk, ik had het niet willen missen want je moet er een keer geweest zijn, maar ik vond een aantal dingen heel erg op de Efteling of Disney lijken en ik zal er alleen nog eens heen gaan als kleine kinderen, bijvoorbeeld kleinkinderen, daar een reden toe geven.

Maar dan neem ik wel een pilletje tegen zeeziekte in!

Donderdag

Aarhus is de tweede grootste stad in Denemarken. Gisteren uitgebreid gekeken wat hier zoal te doen en te zien is en een mooie wandelroute gemaakt van ongeveer 8 km. Pakken we alle highlights mee. Maar eerst een rondje hardlopen en wel richting The Infinite Bridge, een ronde vlonder aan het strand die gedeeltelijk in zee loopt. Hier kan je oneindige rondjes rennen. Ik hoef er maar één dus maken we een route er naartoe. Eerst door de stad, dan langs het strandje, waar ik nog één keer terugdenk aan de kleine zeemeermin en mijn beste imitatie op een rots doe, en dan zijn we bij de brug. Rondje links, rondje rechts, foto, video, Frank hetzelfde menu en dan gaan we weer terug via het Marselismonument en het Mindepark.

Na het douchen zoeken we een bakker voor een broodje zalm. Op zijn Deens, dus geen gerookte zalm maar echte gebakken zalm. Romkugler er achter aan als toetje and we’re good to go. We zijn ietwat afgeweken van de route die we bedacht hadden maar geen probleem, alles ligt bij elkaar. We gaan eerst naar Salling Aarhus, een groot warenhuis met een supergave rooftop. Terrassen met niveauverschillen, veel groen en een uitkijkpunt die uit het gebouw steekt en boven de straat hangt, met een glazen paneel in de vloer. Ik overwin mijn angst om er op te gaan staan, alles voor de foto, en we wandelen de rooftop rond.

Van daar uit lopen we door de winkelstraat en komen langs de grote kerk waar we natuurlijk even binnen kijken. Dan blijkt dat we op de route zitten maar de terugweg dus we zoeken even de juiste richting op. Dat is naar de haven om de bijzondere woningen die ze de IJsbergen noemen op te zoeken. Een soort kubuswoningen maar dan op zijn Deens. Het is even lopen maar daarmee worden we wel getrakteerd op een impressie van de haven van Aarhus. Bovendien is het wederom schitterend weer dus geen straf. De IJsbergen staan in de wijk Aarhus Ø en daar staat ook de Lighthouse, het hoogste gebouw van Denemarken met een uitzichtpunt. Je kan er op maar ik vind het te duur voor even omhoog voor het uitzicht. Ik heb net op de rooftop al uitzicht gehad. Dat was gratis, dan ga ik nu geen 28 euro p.p. betalen. En als iemand dan vindt dat ik een krenterige Hollander ben, so be it. Daar kan ik bijna 10 Romkugler voor kopen en dan weet ik wel waar ik mijn geld aan uitgeef.

We hebben dorst gekregen en strijken neer bij het openbare stadszwembad. Het lijkt op waar we in Kopenhagen gezwommen hebben, maar dit is echt gebouwd als een paar zwembaden. Typisch Deens. Zo vaak zullen ze niet dit weer hebben dus er wordt goed gebruik van gemaakt. Als onze drankjes op zijn gaan we weer op pad. We komen weer langs de kerk, lopen door een parkje en komen bij Møllestien, het meest gefotografeerde straatje van Aarhus. Ik vind het mooi maar om het nu het allermooiste straatje van Aarhus te noemen? Opvallend is ook dat er veel huisjes te koop staan. Waarschijnlijk zijn ze de eeuwige toeristen een beetje zat.

We lopen door naar onze laatste stop, Den Gamle By, het openluchtmuseum waar je kan zien hoe de Vikingen vroeger leefden. Ik wil er eigenlijk wel in maar ze gaan al over een uur dicht en de aanbevolen tijd die je nodig hebt is toch wel twee uur. We besluiten onze plannen voor de volgende dag iets om te gooien om er morgenochtend nog even heen te gaan alvorens we naar Mols Bjerge en door naar Hadsund rijden. We duiken nog even de botanische tuin in en kunnen daarna dus terug naar het hotel waar we een drankje doen voordat we weer op zoek gaan naar avondeten. We besluiten naar ons, inmiddels favoriete, straatje te lopen en daar te kijken. Daar belanden we bij Bistro 65 waar ik een uitstekende ossenhaas krijg. Met een heerlijke rode saus. Is weer eens iets anders dan Bearnaisesaus wat je hier letterlijk bij élk gerecht zo’n beetje krijgt. Ook weer iets typisch Deens, naast het feit dat ze ultrabraaf zijn in het verkeer, niet één maar twee rode stoplichten voor voetgangers hebben voor extra veiligheid, heel vriendelijk zijn, extreem netjes Engels praten, heel veel gebak eten en 95% van de restaurants pizza & pasta, burgers of sushi serveren.

Natuurlijk scoor ik daarna een ijsje, zij het twee mini ijsjes die ik gisteren ook al had zien liggen. Ik moet er wel voor in de rij staan want de Denen zijn op pad vanavond. Eenmaal terug in het hotel drinken we nog wat voordat we het licht uitdoen en lekker gaan slapen. Morgen naar ons laatste logeeradres voordat we terugrijden naar Nederland en de vakantie alweer voorbij is. Maar dat is pas over vijf dagen. Vijf dagen waarin we nog de nodige avonturen kunnen beleven.

Welterusten!

Vrijdag

We beginnen de dag met een ontbijtje in ons favo straatje. Op een alleraardigst binnenplaatsje van een koffietentje eten we heel hip twee minigerechtjes de neus voor een half fortuin. Daarna wandelen we naar Den Gamble By voor onze reis terug in de tijd. Eerst in de jaren ‘70 om uiteindelijk bij verschillende huizen en ambachten van de 18de en 19de eeuw te kijken. Als we alles gezien hebben lopen we terug naar de uitgang waar we weer in de jaren ‘70 belanden. Daar kunnen we ook wat huizen binnen gaan en krijgen spontaan een depressie. Zoveel jeugdherinneringen van dingen die we ook hadden. Die telefoon met draaischijf, die zwart/wit televisie met knoppen, de LP’s, het behang op de muren. Allemaal zaken die de jeugd van tegenwoordig bestempelt als dingen van ‘vroeger’, maar voor ons dingen zijn die we daadwerkelijk meegemaakt hebben. Waarom dan die depressie? Nou, zo oud zijn we dus al…

We vluchten gauw weg, halen de auto en rijden naar het natuurgebied van Mols Bjerge, naar Kalø Slotruin. Een oude ruïne van een kasteel dat ik in mijn zoektocht ‘leuke dingen om te bezoeken in Denemarken’ gevonden heb. Lekker de verlaten natuur in zonder mensen. We kopen een broodje bij de bakker voor als we daar zijn want dan is het tegen lunchtijd en in de rimboe is er natuurlijk niks te vinden. Als we daar aankomen ontvouwt zich een Instagram VS realiteit tafereel. Het lijkt Kinderdijk wel zo druk met toeristen en families met kinderen. En niet alleen op de parkeerplaats, de snackbar of het restaurant dat aan het begin van de dijk naar de ruïne ligt. De ruïne waar ze stalen trappen in gebouwd hebben zodat je er op kan klimmen. So much for lekkere verlaten natuur zonder mensen en rimboe. Zwaar gedesillusioneerd wandelen we de kilometer over de dijk naar de ruïne, kijken wat rond, maken wat foto’s, eten onze broodjes en wandelen weer terug. Ok, de omgeving is mooi en vooruit, we hebben weer schitterend weer dus ik zal verder niet klagen.

Van daar uit rijden we door langs de kust naar de Jernhatten Ridge. Ook daar is een parkeerplaats en lopen er een aantal toeristen maar gelukkig is het er lang niet zo druk als bij Kalø Slotsruin en na 500 meter staan we op een mooi uitkijkpunt over het strand en de zee. Lang blijven we niet hangen, niet in de laatste plaats omdat we nog anderhalf uur moeten rijden naar in feite onze laatste stop in Denemarken, Hotel Møllehuset in Hadsund, een B&B bij het Visborggaard Slot. We komen rond 17:30 aan en belanden in een aflevering van Fawlty Towers. De deur van de B&B is open, de lampen branden maar er is in geen velden of wegen iemand te bekennen. We bellen het informatienummer maar krijgen de voicemail. Wat nu?

We lopen nog eens rond, alle deuren van de kamers staan open maar nee, niemand. Nog maar een keer bellen. Weer voicemail. Hmmm, misschien in het slot? Maar daar staat duidelijk ‘Privé’. Dan wordt Frank teruggebeld en horen we een dame die iets onverstaanbaars roept over dat er iemand komt. ‘3 minuten’ en dan wordt er opgehangen. Inderdaad komt er een Land Rover aangereden uit het slot. Wat zal het zijn, 300 meter? Hoe dan ook, een man stapt uit en in grappig Engels geeft hij ons een soort van uitleg over de kamer en de B&B. Avondeten gaat niet want dat moeten we van tevoren doorgeven, ontbijt morgen kan wel ‘ja, ja’. Avondeten morgen ook dan maar. We krijgen een drankje en de rest moeten we maar een beetje uitzoeken. Dan is hij weer verdwenen. Als we onze intrek in de kamer doen komt de beheerster, die feitelijk de gravin van het slot is, ook langs en die lijkt wat beter te passen in de rol van gastvrouw. Ze legt ons van alles uit, beantwoord onze vragen, geeft tips over restaurants, routes en dingen om te bezoeken.

Nu alles duidelijk is kunnen we ons plan trekken. Dat is naar een naastgelegen havendorpje rijden om daar wat te eten. Het wordt de haven zelf en een visrestaurant. Vooral gebakken vis in een krokant jasje, een beetje campingvoedsel wat past bij de toeristen die er rondlopen. Er is een camping nabij en de haven ligt ook vol met buitenlandse bootjes. Na het eten rijden we terug en gaan in de centrale kamer zitten om het plan voor morgen te maken. Natuurgebied met een stukje rennen.

Het laatste deel van de rondreis is begonnen.

Zaterdag

Ik heb vannacht niet heel erg goed geslapen want het is toch elke keer weer wennen in een nieuw bed. Het enige nadeel van elke keer doorreizen maar goed. Vandaag hebben we ontbijt in de B&B. Het is weer een surrealistische happening. In een zaaltje dat zo uit het kasteel gekopieerd is met servies dat antiek lijkt en in elk geval vroeger bij mijn oma thuis stond en een medley van klassieke muziek op de achtergrond. Frank en ik kijken elkaar aan en krijgen bijna de slappe lach. Het ontbijt zelf bestaat uit hele kleine broodjes met hele kleine glaasjes sap en een theekopje gevuld met yoghurt en ministukjes appel. Alles bij elkaar meer dan voldoende maar ik krijg het gevoel dat ik bij een upper class theekransje zit. De aalbessenjam is vol trots door de jonge knul van de staff gemaakt en hij glundert als we zeggen dat hij erg lekker is.

Na het ontbijt gaan we richting Rold Skov waar we een trailroute van 21 km gemaakt hebben. Het is een half uurtje rijden. We beginnen op gravelpaden en realiseren ons na een paar kilometer dat het gewoon een wandelroute is. Niet helemaal wat we verwacht hadden, zijnde bospaadjes en single tracks. Nou ja, we lopen, het bos is mooi ook al is het gewoon bos en het is rustig. Misschien is dat ook wel omdat de zon vandaag een rustdag heeft. Sterker nog, nadat we een meertje voorbij gelopen zijn begint het zelfs een beetje te regenen. Het is eerst niet hard, dan wordt het iets harder maar echt plenzen doet het gelukkig niet. Toch is het genoeg om iets meer dan vochtig te worden.

Ik kijk uit naar elanden maar diep in mijn hart weet ik wel dat ik ze niet ga zien. De vraag is of ze hier überhaupt zitten. Volgens de brochure wel maar als dat zo is zullen ze diep in het bos zitten en zijn ze dermate schuw dat ze ons van drie kilometer ver af zullen horen en wegduiken. Maar goed, je weet nooit wat voor andere dingen je tegen komt. Dat merken we als we zo’n beetje halverwege onze route zitten. Nu komen er wel wat meer bospaadjes en op een gegeven moment komen we zelfs heuvels met hei tegen die prachtig in bloei staat. Daar lopen we ook tegen een kudde schapen aan die ons pad versperren. Ze zijn bang en nieuwsgierig tegelijk want ze komen op ons aflopen om daarna gauw weer weg te rennen.

We mogen heuvel op en worden getrakteerd op een prachtig uitzicht. Van daar uit even langs de weg een stukje asfalt en beginnen we aan de terugweg. Een terugweg die zich vooral kenmerkt door mountainbike parcours. We hebben wel wat mountainbikers gezien eerder maar hier zijn ze in geen velden of wegen te bekennen. We slingeren over het pad en tegen de tijd dat ik het wel een beetje zat ben en er geen zin meer in heb zijn we weer bij de auto. Bovendien heb ik enorme trek. We zoeken een restaurantje op voor de lunch, het Rovershol, waar we eerder langsgelopen zijn. Frank gaat voor de burger en ik neem de Beef Sandwich, wat in feite ook gewoon een soort hamburger is. Het enige verschil is dat dit een hamburger met ‘alles’ er op is, en vooral heel erg veel saus. Wel lekkere saus maar vooral ook veel. Een indigestie op je bord, die tot de laatste hap naar binnen gaat.

Daarna rijden we terug naar het hotel waar we douchen en even relaxen, lees Frank kijkt F1 kwalificatie en ik maak een hardlooproute voor maandagochtend, alvorens we om het kasteel heen een wandeling maken. Om 19:00 eten we in het hotel, kip met aardappeltjes en vijgen met prut toe, en bereid ik me voor op morgen, een dagtrip naar Aalborg.

Zondag

We rijden richting het Noorden vandaag. Aalborg is de hoofdstad van Jutland en qua grootte nummer vier op het lijstje. De andere drie hebben we al gehad, Kopenhagen, Aarhus en Odense. Maar groot is relatief in Denemarken. Het lijstje met bezienswaardigheden wordt dan ook steeds kleiner maar goed, ik heb toch een route van ongeveer 5 km.

Het is een klein uurtje rijden en tegen een uur of tien zijn we in Aalborg. De auto in een Q-Park lekker dichtbij. De Denen zijn super modern. Nergens slagbomen of bonnetjes, gewoon je kenteken scannen en bij vertrek betalen je kenteken ingeven om te kijken hoe lang je gestaan hebt, alles digitaal. Ik heb gisteren een leuk tentje uitgezocht om te ontbijten. Ziet er goed uit, mijn broodje hummus is op zijn zachts gezegd vreemd maar de worteltaart is goddelijk. Frank heeft een omelet uit de oven. Tja, dat kan natuurlijk ook.

Als alles op is gaan we aan de wandel. Het is zondag en erg rustig. Toch zijn de meeste winkels wel gewoon open. Niet dat ik iets nodig heb van de Only, H&M of de Zara. We bekijken de kerk, het mooie straatje, gaan ook hier bij Salling de rooftop op en aan de andere kant van het spoor ligt een parkje met ‘zingende bomen’. Bomen gepland door bekende muziekartiesten en een kleine installatie die de hits van die artiest afspeelt.

Als we op alle knopjes gedrukt hebben lopen we terug en strijken neer op een terrasje. Daar maken we balans op. Het is 12:00, we hebben nog een uurtje nodig. Wat gaan we de rest van de dag doen? We zitten relatief dicht bij het noordelijkste punt van Denemarken, Skagen en Grenen. Daar komen de Noordzee (Skarregat) en de Oostzee (Kattegat) samen. Het is anderhalf uur rijden en daarna moet je ook nog tweeëneenhalf uur terug, maar hoe gaaf zou het zijn? En hebben we iets beters te doen? Het besluit is snel genomen.

We maken onze route nog even af langs de Dom van Aalborg en het Aalborg Slot en lopen terug naar de auto. Daar wacht ons een verrassing. In tegenstelling tot de ervaringen tot nu toe hadden we het parkeren van tevoren moeten betalen door een kaartje te kopen. Rare jongens die Denen, we staan gewoon in een parkeergarage? Nou ja, dat is nu toch al te laat. Op de voorruit van de auto prijkt een akelig wit bonnetje van een dikke prent. Oh nee, parkeerbelasting noemen ze dat geloof ik.

Terwijl we eerst nog even naar een Viking begraafplaats rijden betaal ik met een chagrijnige kop de boete, daarna pak ik dat gevoel beet en gooi het net zo snel weer weg. Het heeft geen zin om er in te blijven hangen en het vakantiegevoel er door te laten verpesten. De Viking begraafplaats zijn een soort hunebedden maar dan anders. Stenen in de grond in ronde patronen. Ook weer gezien.

De weg naar Skagen gaat voorspoedig tot we in het stadje komen. Van daar uit moeten we naar het strand en het laatste stukje moet je sowieso lopen naar de landtong. Het is filerijden naar de parkeerplaats. Daar moeten we ook betalen en kunnen maximaal een uur staan. Naar de punt en terug over het strand is 3 km dus dat moeten we net kunnen redden. Vanaf de parkeerplaats is het file lopen naar het eindpunt. Onderweg heb je kans op zeehonden die liggen te zonnebaden maar dat zal vooral buiten de spits zijn. Toch komen we er onderweg drie tegen. Ze zijn dood, dat dan weer wel, maar toch.

Als we bij het eindpunt zijn is het filestaan. Desondanks is het een gaaf gezicht om de golven van de twee zeeën tegen elkaar aan te zien botsen. Er ligt een stuk zand waar je op kan staan en natuurlijk gaan de schoenen en sokken uit en sta ik even later tot aan de knietjes in het water. Alles voor de foto. Als je hem ziet zou je denken dat er niemand is maar we weten beter. Instagram vs reality. Ook Frank gaat uit de schoenen en dan moeten we ons terug naar de auto haasten omdat de parkeertijd afloopt. Eén boete per dag vind ik wel genoeg.

We vangen de terugweg aan maar rijden niet rechtstreeks naar de B&B. We gaan via Lille Vildmose en één van de uitkijktorens. Wie weet wat we daar zien. Morgen gaan we ook naar Lille Vildmose maar dan pakken we een ander stuk. Alles voor de elanden.

Het pad naar de uitkijktoren is nog best lang. Eenmaal daar hebben we uitzicht over een grote vlakte maar die lijkt behoorlijk leeg. Ik speur door de lens van de camera want dan kan ik inzoomen en zie aan de overkant drie herten lopen. Of reeën, dat kan ik dan net niet zien. We besluiten er een eind aan te breien en naar, zucht het kan écht niet anders, het Italiaanse restaurant in Hadsund te rijden. Daarvoor moeten we een stuk door het park. Ik wil eerst nog een heel klein stukje terug omdat ik dacht iets gezien te hebben toen we aankwamen. Het blijkt niks maar terwijl we keren zien we in een veldje twee reetjes. Zoomfoto en dan alsnog naar het restaurant. Dan zien we ineens een auto langs de kant en een man wijzen. We stoppen.

Je raadt het niet. Het is een eland! Een kleintje die lekker staat te grazen, maar het is een eland, no doubt about it! Hij staat achter wat takken en gras maar het lukt om herkenbare foto’s te maken. Goed, we kunnen naar huis! Maar eerst nog wat eten want zo langzamerhand heb ik toch wel trek gekregen.

Pizza, pizza, pizza, effe wachten, nog effe wachten, … oooooooh pizza!

Uiteindelijk neem ik geen pizza maar ga voor de lamskoteletjes. De eigenaar komt nog even aan onze tafel staan en spreekt Nederlands. Tijdens het praatje komt aan bod dat we een eland gezien hebben. Hij gelooft het bijna niet en noemt ons de gelukkigste mensen op aarde. Ze schijnen dus toch wel heel erg schuw te zijn. Sommige mensen gaan meerdere keren naar het wildpark en zien nooit een eland en wij rijden er ‘even’ doorheen en bingo. Goedmakertje voor de parkeerticket zullen we dan maar zeggen. IJsje toe en dan lekker naar bed. Morgen nog een rondje hardlopen en dan ‘s middags nog maar een keer naar het park, gewoon omdat het kan en omdat we dat nu eenmaal gepland hebben. Tevens onze laatste volle dag in Denemarken alweer.

Maandag

De laatste dag is alweer aangebroken. Vandaag staat in het teken van de natuur. We trappen af met een 10 km rondje over de Mariager Fjord Panoramarute. We rijden eerst even langs de enige bakker die er in de wijde omtrek te vinden is voor een soort krentenbol. Tenminste, Frank heeft iets met stukjes chocola en ik iets met stukjes noot. De krenten denken we er dan maar bij. Gelukkig heb ik ook nog een banaan bij me.

We zijn vroeg op pad gegaan want het is een half uurtje rijden. Alles is hier namelijk een half uurtje rijden, behalve het meeste noordelijke puntje van Denemarken gisteren. Dat was iets langer. Rond half negen gaan we van start en we mogen gelijk omhoog. Een mooie single track door het bos heuveltje op, heuveltje af. Onderweg zien we koeien in de verte waarvan ik verwacht dat we die straks op de terugweg tegen gaan komen, en er staat weer een kudde schapen op ons pad. Luid mekkerend staan diegenen die op het pad liggen op en rennen weg als we er aan komen. Ik ben blij dat we deze route genomen hebben, hij is schitterend. De gravin, die overigens geen officiële gravin blijkt te zijn, had het ons al aangeraden.

Na de nodige klimmetjes en afdalinkjes komen we nog even langs een golfbaan en dan een trap naar beneden, naar een haventje bij Hobro. Hier is officieel de start van de route maar omdat wij van de andere kant komen was het logischer om daar te beginnen. De terugweg is relatief vlak en loopt langs de oever van het fjord. Hier komen we inderdaad de eerdere koeien tegen die lekker aan de oever liggen. Vanwege al het vee moeten we honderdduizend hekjes door die Frank allemaal braaf voor me openhoudt. Dan lopen we over een houten vlondertje langs een soort strandje waar een koe lekker een plekje in het zand gevonden heeft om te gaan liggen. Dat kom je niet vaak tegen, een koe op het strand.

We lopen weer door en ik voel even aan het water. Het is niet koud en ik zou hier best kunnen zwemmen, maar vandaag even niet. We komen aan het eind van de route waar we heuvel op moeten om terug naar de auto te kunnen en lopen langs een soort kunstwerken gemaakt van gekleurde lappen. Frank besluit zijn petje hier letterlijk aan de wilgen te hangen. Die was ‘op’ en zo krijgt hij een mooie bestemming. We rijden terug naar de B&B om lekker te douchen, nadat ik een spin zo groot als mijn onderarm van het douchegordijn geplukt heb, en daarna iets te zoeken voor ontbijt/brunch/lunch.

Daarvoor gaan we richting Øster Hurup, het paradijs voor camping- en strand toeristen waar we de eerste avond gegeten hebben. Restaurant Vildmose is de beoogde plek maar als we aan tafel zitten en het menu bekijken is het alleen burgers. We zijn het er beiden over eens dat we eigenlijk gewoon een broodje willen dus gaan we weer weg om verder te kijken. Alle overige restaurants zijn wat we al weten, pizza, pasta, burger of sushi. Uit pure ellende duiken we de supermarkt maar in waar ze zowaar belegde broodjes hebben. Een broodje rosbief en een cola dan maar, met een napoleon hoedje als toetje (dat rijmt!). Een koekje in de vorm van, je raadt het niet, een napoleon hoedje. Ik heb ze al dagen zien liggen dus nu moet het maar, na morgen kan het niet meer.

We eten ons broodje in de auto want het is gaan regenen, en nadat we gemopperd en geklaagd hebben over de hoeveelheid mayonaise op het broodje, de regen en de toeristen, rijden we naar het Lille Vildmose informatiecentrum. Je kan naar binnen voor zo’n 16 euro, maar je kan ook gewoon gratis een route door het gebied lopen. En je kan de winkel in, waar ze superzachte pluchen elandknuffels hebben met ultraschattige droopy eyes. Ik zet mijn liefste smekende gezicht op en Frank koopt er een voor me. Ik weet het nu zeker, hij is de liefste!

Het is inmiddels weer droog en we doen een rondje rond het meer van ongeveer 8 km. Eerst een paar kilometer door het, overigens natte, gras waar ik zo van hou (not!), en langs een kudde paarden. Wilde? Geen idee maar paarden zijn altijd goed. Na het gras komen we op een bospad waar we vooral veel spinnenwebben en weinig elanden zien. Als we op een gegeven moment mensen tegen komen weten die ons te vertellen dat een dame vanochtend de elandstier heeft gezien hier. Tja, daar hebben we niet veel aan. We wandelen door en realiseren ons weer dat we gisteren écht geluk gehad hebben.

De route brengt ons naar een uitkijkpost waar we heel erg hard uitkijken maar niks zien. We lopen weer verder en komen op een punt waarop we terug richting het centrum kunnen zoals we de route gemaakt en aangezet hebben, of spontaan nog een stuk aan de route vastplakken voor een andere uitkijkpost en zo’n 4 km extra. Het is nog vroeg en omdat het plan is om na de wandeling zo’n beetje te gaan eten in de buurt, om daarna nog eens her en der te kijken lopen we door. We moeten nog 1,6 km tot aan de uitkijkpost over een soort dijk. Op een gegeven moment zien we iets van een trap waarvan we niet helemaal weten wat het is. De trap gaat over het hek naar een ander gedeelte, de route loopt rechtdoor. Rechtdoor over de route dan maar, maar als het wel heel lang duurt voordat we bij de uitkijkpost komen ga ik toch twijfelen. Uiteindelijk blijkt dat die trap toch richting de uitkijktoren was maar nu zijn we al te ver door.

We lopen nu langs een smal pad langs het hek en ik begin steeds meer te twijfelen of we wel goed lopen. Frank is er van overtuigd omdat we nog steeds bordjes tegenkomen die de route aangeeft maar het pad ziet er niet veel gebruikt uit, we lopen steeds verder van de auto vandaan en we moeten ergens het water over. Google Maps helpt niet want hier midden in de rimboe hebben we geen dekking en als ik het onverhoopt wel heb zie ik geen wegen of paden lopen. Op hoop van zegen dan maar. Frank krijgt gelijk, uiteindelijk moeten we naar rechts en gaan het water over een weiland in richting een weg. Het weiland geeft weer fijn gras, graspollen en brandnetels. De laatste keer dat hier iemand gelopen heeft betaalden we nog in guldens zo lijkt het. Maar het weiland geeft ons ook nog iets anders als Frank ineens wijst op een slang die lekker opgekruld midden op het pad in het zonnetje ligt. Je zal er maar op gaan staan… Addertje onder het gras!

We komen bij een weg en weten nu niet alleen waar we ongeveer zijn, maar ook dat het nog heel ver lopen is om terug bij de auto te komen. Maar er is maar één manier om daar te komen en dat is gewoon de weg volgen en teruglopen. De route die ik op mijn op klokje had staan is nog twee kilometer weg, daar moeten we eerst naar terug. Als we nog 500 meter van de route af zijn komen we op een splitsing met de keuze links of rechts de weg volgen, of een paadje rechtdoor door een bos. Ik ga voor het paadje rechtdoor, Frank wil op de weg blijven. Dit keer gaan we voor mijn keuze en die blijkt goed als we op een recht pad komen die ons direct weer het gebied in leidt richting onze oorspronkelijke route.

Als we het hek door zijn kijk ik naar links en zie in de verte bruine ‘dingen’ die zo maar herten kunnen zijn. Ik pak de camera, zoom in en het zijn inderdaad zo’n zes edelherten. Machtig en prachtig om te zien en ik baal dat het veld voor mij om dichterbij te komen vol met brandnetels staat. Ik zal het met zoomfoto’s moeten doen maar deze hebben we in elk geval in de pocket en mogen we wat mij betreft ook afvinken. We lopen verder en komen weer op de route. Die loopt nu volledig over de geasfalteerde weg en als mijn klokje hem ook weer officieel opgepikt heeft weten we hoe ver we nog moeten en waar we op uit gaan komen. 3,65 km ver en 15,5 km in totaal. Nou, dan mag ik vanavond vast wel weer een toetje.

Het is nog steeds droog maar wel zwaar bewolkt als we wandelend en soms dribbelend over de weg lopen. In de verte zien we nog twee kraanvogels en een roofvogel vliegen maar daar blijft het wel bij. Als we eindelijk terug zijn bij het centrum staat alleen onze auto er nog en die van het personeel want ze zijn inmiddels dicht. Ondertussen hebben we ook besloten dat we het wel best vinden zo en na het eten niet meer op pad gaan. Beter dan dit zal het waarschijnlijk toch niet worden. We rijden weer naar Øster Hurup, niet in de laatste plaats omdat dat nu eenmaal het dichtste bij is maar ook omdat er ergens anders ook niet heel veel betere restaurants te vinden zijn. Bij gebrek aan beter belanden we bij een Steak House. Net op tijd, want het is weer gaan regenen. Het ‘Amerikaanse’ steakhouse wordt gerund door een halve Griek. De sizzling rib-eye is leuk bedacht op een bloedhete ijzeren plaat maar niet echt goed doordacht als je je steak ‘rare’ wil hebben want dat ding kookt gewoon door. Snel eten is gewoonweg niet snel genoeg. Het geheel wordt gegarneerd met doorgekookte groenten en hard krokant gefrituurde spicy aardappels. Als je zout spicy noemt. Ok, technisch gezien is zout ook een specerij, maar niet helemaal wat ik had verwacht. Of ben ik gewoon verwend?

Ik duik nog even de supermarkt in voor een cola en een mergpijpje, dat geen mergpijpje is maar een verkapte Romkugler, als toetje en dan rijden we lekker naar huis waar we toch nog even douchen en in de zitkamer hangen tot het tijd is om naar bed te gaan. De laatste nacht in Denemarken is aangebroken, morgen rijden we naar huis met een tussenstop in Hamburg. Daarna in elk geval twee nachten in mijn eigen bed voordat we weer op pad gaan want zaterdag moeten we de Trail des Fantomes lopen. Lopen, omdat we nog niet genoeg kilometers gemaakt hebben de afgelopen twee weken…

Dinsdag

We willen een beetje op tijd gaan rijden zodat we op tijd in Hamburg zijn. Kunnen we daar nog een beetje rondlopen. We ontbijten in de B&B nadat we al onze spullen weer in de koffers hebben gekregen. De vriendelijke jongeman van dag één maakt een eitje voor ons klaar. We hebben aangegeven uit te willen checken en ineens staat de gravin voor onze neus. Die is gebeld. We rekenen af en ze probeert ons nog van alles mee te geven. Verder dan een flesje water komt ze niet, we hebben niks nodig. We lopen nog een rondje door de kasteeltuin want daar waren we nog niet aan toe gekomen en springen in de auto op weg naar het zuiden.

Vlak voor de grens stoppen we nog even om te tanken en onze laatste kronen uit te geven. Dat gaat niet zonder hindernissen. Wat kunnen we kopen voor 48 kronen? Twee croissantjes en een reepje chocola als blijkt dat de chocola duurder is dan we dachten. Toch weer pinnen dan. Ik wil nog een Romkugler Dubai style maar het meisje vergist zich en pakt een Dubai koek. Ik kom er pas achter als ik al betaald heb en krijg dus weer kronen terug. Zo komen we er nooit vanaf. Een kaneelbroodje dan nog maar en die ene kroon die over is mag ze houden. Zo, daar zijn we vanaf.

Rond 14:00 zijn we in Hamburg en kunnen we inchecken. Om de vakantie goed af te sluiten hebben we een goed hotel geboekt in het centrum, met valet parking en een welkomstdrankje. Daarna trekken we er op uit. Het is mooi weer en binnen tien minuten staan we via de dure winkelstraat op het Rathausplatz. We kijken wat rond en drinken vervolgens wat aan het water. Daarna wandelen we naar de kerk en door het winkelcentrum. Na de kerk lopen we weer terug en kan ik het niet laten. Ik moét een hamburger in Hamburg eten dus lang leve de McDonalds. Frank stelt voor om naar de Reeperbahn te lopen. Hij had er alleen niet bij gezegd dat het een half uur lopen is.

We lopen via het grote stadspark als we uitkomen bij een reuzenrad dat we eerder hebben gezien toen we de stad in reden. Het blijkt een kermis en ik wil er even overheen. De kermis blijkt echter groter dan gedacht dus we zijn nog wel even bezig. Ik verbaas me over de hoeveelheid eettentjes, ik bedoel hoeveel tentjes met worst, ijs of gebrande amandelen kan je hebben, maar vooral ook over de ‘authentieke Hollandse frieten’. Er trekt een regenwolk over en we moeten even schuilen voordat we naar de Reeperbahn kunnen. Het wordt bestempeld als een ‘must see’ en een gezellig uitgaansgebied. Ik vind het maar een vieze bende met sex & drugs & rock ‘n roll, maar dan zonder de rock ‘n roll. Gauw maar weer wegwezen hier en ik mis schoon, netjes en beschaafd ‘we doen alles volgens de regeltjes’ Denemarken nu al.

We wandelen terug naar het hotel waar we besluiten om daar in de Brasserie te eten. Hoeven we de deur niet meer uit en het zag er goed uit. Dat is het ook want het eten is uitstekend. Daarna maken we een route om hard te lopen morgenochtend. Ik bedoel, ik moet in Hamburg natuurlijk ook gewoon een rondje lopen ook al is het maar 5 km. Daarna lekker slapen. Morgen weer in mijn eigen bed.

Woensdag

De koek is op. Een beetje verloren pluk ik de laatste kruimels van het bord om ze op te eten en daarmee zeker te weten dat ik alles opgegeten heb. Kruimels in de vorm van nog één rondje lopen in Hamburg. Natuurlijk ga ik nog een rondje lopen in Hamburg. En Frank? Natuurlijk gaat Frank mee. Vanaf het hotel lopen we naar het Rathaus, want dat is de meest iconische plek in Hamburg dus daar moet een loopfoto. Een hele uitdaging want het Rathaus is heel groot, en ik ben heel klein. Voordeel is wel, het is nog niet druk. Van daar uit loopt de route naar het grote park en 2,5 km door de verschillende onderdelen daarvan. Aan het eind is het even zoeken voor de weg terug naar het hotel.

Daar douchen we en lopen naar Speicherstadt want dat hebben we nog niet gezien en kunnen daar gelijk ontbijten. Het enige tentje gaat echter pas om 10:00 open dus we lopen eerst nog even door naar de Elbphilharmonie. Daar kan je gratis op maar je moet wel een kaartje halen. Of € 3 pp betalen als je online een kaartje wil ritselen. Er staat een rij voor de gratis kaartjes en Frank heeft honger dus we gaan toch eerst maar ontbijten.

Twee croissantjes, een bakje yoghurt en wat fruit later lopen we terug en is de rij weg. We kunnen zo een kaartje krijgen en naar binnen. Met een lange roltrap Maastunnel waardig gaan we naar boven, lopen rond het gebouw met een mooi uitzicht over het water, de haven en de stad en gaan weer naar beneden. Ook weer gedaan. Nog 2 dingen op het lijstje. De Sint Michielskerk waar we blijkbaar vanochtend tijdens het lopen al langs geweest zijn, en een foto van mij op een van de bruggen ‘aanbevolen op internet’ en wij geloven alles wat er op internet staat dus hoppakee, op naar de brug. Daarna liggen er geen kruimels meer en kan het afgelikte bord zo weer schoon in de kast.

Ik scoor nog wat zoetigheid voor in de auto en dan gaan de koffers er in en typt Frank de onvermijdelijke woorden in de navigatie, ‘Thuis’. De weg is lang en saai met veel file vanwege wegwerkzaamheden, what else is new, en rond een uur of half zeven draaien we eindelijk de straat in. Thuisbezorgd bellen en wassen draaien voordat we op de bank ploffen en het normale leven weer oppakken. Het normale leven dat één dag duurt want vrijdag vertrekken we richting België voor de Trail des Fantomes. Als je wil weten hoe die gegaan is, lees het hier ‘Op weg naar de marathon’.

Zes landen in zes weken als je Frankrijk (Parijs) meetelt eind juni. Nederland als startpunt, Duitsland, Denemarken, Zweden (oh ja, daar waren we ook een dag) en straks België. Dat ik tussendoor ook nog in Spanje ben geweest is bonuspunten voor mij want Frank was niet mee. Het grootste bewijs van al dit geglobetrot is de variëteit aan lege flesjes Cola Zero uit al die verschillende landen die in de auto liggen en nu dienst doen als waterflesjes. Maar goed, even focussen op Denemarken.

De moeite waard? Absoluut. Leukste plek? Voor mij was dat toch Kopenhagen. Leukste vibe, meeste te doen en de accommodatie die we hadden was super. Hoogtepunt is op een gedeelde eerste plaats de zonsopkomst bij de kleine zeemeermin, het noordelijkste puntje van Denemarken en de eland. Verder vind ik de Denen erg prettig, vriendelijk, beleefd, spreken ze goed Engels en ze maken heerlijk brood en gebak. Het is er schoon en netjes en ze houden zich allemaal keurig aan de regeltjes. De natuur is mooi en wijds en wij hebben enorme mazzel gehad met de beste zomer in jaren. Gravenstein zou ik overslaan.

Denemarken, ja ik zou er wel kunnen wennen. Indtil næste gang.