Daar sta je dan. Of beter gezegd, daar zit je dan want staan is lastig. De onverwoestbare Terminator is toch een beetje stuk. Net als in de film als aan het eind het Sarah Connor toch lukt om te ontsnappen en de Terminator te vernietigen. Mijn Sarah Connor was niet eens Urk of Amsterdam, en zelfs niet het paardrijden 2 dagen later, maar ‘gewoon’ het concert van Volbeat op woensdag. Een hele avond staan heeft me de das om gedaan. Of misschien toch de moshpit waar ik me in gestort heb? Hoe dan ook, dat was de druppel.

De druppel in een emmer die natuurlijk al veel langer aan het vollopen was. Eigen schuld? Natuurlijk. Dom geweest? Absoluut! Zag ik het aankomen? Zeker wel. Maar ja, je bent geen echte hardloper als je niet stronteigenwijs bent. En ik ben sowieso al eigenwijs. Bovendien is mijn motto ‘De dood of de gladiolen.’ Meestal zijn het de gladiolen, nu is het de dood. Ok, mijn motto is ‘Aan alles komt een eind’, maar dat kan ook. In dit geval is er een eind gekomen aan ongestraft gekke dingen kunnen doen.

Wat is er nu eigenlijk aan de hand? Ik heb al jaren een rotte kant. De bron is mijn onderrug rechts. Dat straalt uit en daarmee heb ik soms last van mijn bilspier, soms van mijn rug, schouders of nek. Als het erger wordt zakt het naar mijn knie, mijn kuit en mijn enkel. Wordt het beter dan kruipt het weer omhoog. De kuit en enkel zeuren al een tijdje. Mijn knie is er bij gekomen en daar is het nu blijven hangen. Een paar maanden geleden met een beetje vocht in een bultje waar ik geen last van had. Inmiddels is dat beetje vocht uitgegroeid tot een oceaan in mijn knie. En in een oceaan kan je wel zwemmen maar niet hardlopen. Ik herinner me mijn oma die ook altijd last van haar knie had en denk aan mijn moeder die pijn in haar been heeft. Zou het een familiekwaal zijn? Het is hoe dan ook een probleem en wel mijn probleem. Mijn oma is al lang dood en mijn moeder loopt toch niet hard. Ik wel.

Nou ben ik de beroerdste niet dus als er een probleem is kijk ik nooit naar wie het veroorzaakt heeft, tenminste niet in eerste instantie, maar naar hoe lossen we het op. Want toen de oceaan nog een plasje was hield ik het onder controle met massages en de Chiropractor. Daar kwam een paar weken geleden de fysiotherapeut bij. Maar bij drastische problemen horen drastische maatregelen. Want met een fysio die roept dat ‘als je rustig aan doet ben je in het voorjaar wel weer up and running’ als je in december een 200 km evenement hebt staan kom je er niet. En dan heb ik hem maar niet verteld dat ik half november van plan was om nog een 60 km training te lopen. Eén preek was meer dan voldoende. Dus hoe lossen we dit op?

Enter de wonderdokter! In sommige culturen hebben ze een medicijnman. Enge oude warrige mannetjes die in de rimboe met pretsigaretten, vieze stinkende magische drankjes, onverstaanbare liederen, mystieke rook en zweettenten de boze geesten uit je lijf verdrijven waardoor je na afloop van de sessie alle slechte energie letterlijk uitkotst en als herboren weer 50 km in 5 uur kan rennen. Of zou het toch dat vieze stinkende magische drankje zijn waarvan je lijf zegt ‘dat ga ik écht niet door mijn systeem laten verwerken?’ Overigens zou het wel mooi zijn. Ik heb nog nooit 50 km in 5 uur gelopen. 6,5 uur op mijn best. Maar goed, ik zou al blij zijn als ik gewoon weer 50 km kan lopen zonder een rechterbeenamputatie als gevolg.

Een medicijnman vinden is in de huidige westerse wereld waarin ik leef alleen niet zo makkelijk. De next best thing dan maar, een wonderdokter. Want ik ben wanhopig en wanhopige mensen doen wanhopige dingen. En een wonderdokter vind je het beste door mond op mondreclame. Reclame van iemand die al jaren aan het tobben was en ‘in drie sessies in twee weken’ gewoon weer pijnvrij kon lopen. Iemand die ik bovendien, niet geheel onbelangrijk, respecteer en vertrouw. Dat klinkt als muziek in de oren, vooral die twee weken. Want tijd is van essentieel belang in mijn geval. Voor genezen heb je geduld nodig, tenzij je een quick fix hebt. In dat geval, ga altijd voor de quick fix. Zeker als je zoals ik nou niet bepaald vooraan hebt gestaan bij het uitdelen van geduld.

De wonderdokter dus. Ik had de gegevens al eerder gekregen maar pas na de preek van de fysio en de magische woorden ‘voorjaar’ de koe maar bij de horens gevat en een bericht gestuurd. Ik mag bellen. Oh nee toch niet want het was te druk. De volgende dag. Ook druk. Is dat een goed of een slecht teken? Ik weet het niet. Dan belt hij mij en heb ik een half uur lang het vreemdste gesprek dat ik in jaren gehad heb. Een beetje Rivella. Vreemd maar wel lekker. Want het gaat over hardlopen maar toch ook weer niet. Het gaat over mij. In de breedste zin van het woord. Hij springt van de hak op de tak, hij legt me uit hoe hij werkt en wat hij doet en hoe dat bij mijn past. Over mijn natuurlijke manier van lopen, omgaan met pijntjes, elastieken in je lijf en herinneringen van je spieren aan oud zeer. Ik begrijp er helemaal niets van maar dat geeft niet. Ik besluit me er maar gewoon aan over te geven en vertrouwen in het universum te hebben. Bovendien zegt hij de magische woorden ‘ik geloof niet zo in krachttraining’. Vriend! En ik ben ook wel nieuwsgierig naar ‘het gaat anders dan dat ik denk, meer op gevoel’.

Had ik al gezegd dat ik wanhopig was? Wanhopig maar ook een beetje zweverig, want ik geloof er wel in dat er stiekem veel in mijn leven speelt en er ook nog veel uit mijn verleden dwars zit. Zaken die me op de een of andere manier blokkeren waardoor ik toch een beetje vastroest. En die roest zit me nu dwars dus dat moet opgelost.

Zo zit ik op mijn vrije vrijdagmiddag in de trein op weg naar Utrecht om het onbekende tegemoet te gaan. Ik kijk er naar uit en zie er tegen op. Wat gaat er gebeuren? Wat gaat er loskomen? En hoe gaat het me helpen om weer lekker te kunnen lopen? Misschien wel meer pijnvrij dan ik in jaren heb gedaan. Diep in mijn hart weet ik dat het geen quick fix wordt. Ik zal hard met mezelf aan de slag moeten gaan. Ik hoop dat het resultaat een dikke vette upgrade is en dat ik met recht uit het hart keihard kan roepen:

‘I’ll be back!’

To be continued.