Ik ‘mag’ nog één keer. Waarschijnlijk mag ik nog honderd keer, maar goed, de bedoeling is nog één keer. Ik weet wederom niet wat me te wachten staat. Ik heb niet veel kunnen ‘oefenen’ in anders lopen en ik vind het verdomde moeilijk om de juiste snaar te pakken te krijgen. Bovendien doet mijn knie nog steeds zeer, al is het af en aan. De dag ervoor nog bij de fysio geweest, die wist me te vertellen dat mijn rechtervoet vast zat. Dat klopt wel.

Dat is dan ook het eerste wat ik Franklin vertel als ik binnen ben. En alhoewel de bedoeling is dat we vandaag veel gaan oefenen met het lopen kan hij het niet laten om de rechtervoet eventjes beet te pakken en die nog los te maken. Eventjes. Franklin en ik zitten in hetzelfde time space continuum wat dat betreft, want zijn eventjes duurt net zo lang als dat ik tegen Frank zeg dat ik eventjes een 5 km rondje ga lopen. Of nog eventjes de kamer wil stofzuigen. Of eventjes een was in de wasmachine wil gooien. We zijn dan ook weer bijna een uur verder als ik dan toch maar mijn hardloopschoenen aantrek en we naar buiten gaan.

Ik mag nu tot het einde van de straat rennen en weer terug. Franklin observeert en geeft me na afloop weer aanwijzingen. Het blijft verrotte moeilijk, maar stapje voor stapje en beetje bij beetje doe ik af en toe iets goed. Het is gewoon een onmogelijke opgave om niet na te denken en alleen met afleiding lukt het af en toe. Oh nee, afleiding is ook niet goed want dan denk ik nog steeds na. Opnieuw krijg ik kortsluiting en ik vraag me af of dit niet stiekem een complot van het verzet is tegen de Terminator om me langzaam maar zeker te herprogrammeren zodat ik overstap naar de andere kant. Of heb ik nu teveel fantasie?

Ik loop eindeloos heen en weer en probeer van alles uit. Dan ineens schijn ik het te hebben! Het voelt als een toevalstreffer want ik heb geen flauw idee wat ik heb gedaan en hoe. En dat is nu precies de truc. Ik moet er namelijk niet over nadenken. Na weer ruim een uur is het weer genoeg geweest en gaan we weer naar binnen. Ik heb het heel even gevoeld, nu moet ik zien hoe ik dat gevoel weer terugvind en vasthou. Maar de hamvraag is natuurlijk, wat nu?

In principe is het nu klaar en is het aan mij maar ik blijf met het gevoel dat ik meer nodig heb. Gelukkig kan dat. We spreken af dat ik over twee weken laat weten hoe het gaat en over een week of 4 nog een vervolgafspraak maak. Om verder te oefenen, om de puntjes op de i te zetten, om hindernissen uit het trailen te bespreken zoals heuvels en dergelijke. Want trails is toch anders dan asfalt. Tijd om naar huis te gaan. Ik wil niet weg, ik ben nu al verslaafd aan het fijne gevoel van het losmaken en wil roepen dat we pas met de oppervlakte bezig zijn terwijl er nog zoveel diepere lagen in mij zijn die opgelost moeten worden. Gaan we weer, ik wil te snel en moet geduld hebben, loslaten. ‘Trust the proces’, zeg ik tegen mezelf, iets dat ik nog heel vaak zal herhalen de komende periode.

Want er is nog wel een lange weg te gaan en de knie werkt niet mee. Die heeft misschien nog wel de meeste moeite met het loslaten en de quick fix wordt omgezet naar een totale winterrevisie en groot onderhoud. Eerst moet de knie weer goed zijn, dan kan ik verder gaan oefenen en een ander uitgangspunt gaan nemen met het lopen, zowel fysiek maar vooral ook mentaal. Stoppen met ‘moeten’, stoppen met forceren, stoppen met alles te willen controleren en starten met ontspannen lopen en de boel gewoon lekker loslaten. Kan ik dat? Natuurlijk wel, de Terminator krijgt een upgrade, evolueert, gaat van een stugge T-800 naar een flexibele ‘kanzichaanallesaanpassen’ T-3000. Uiteindelijk.

I’ll be back!