Wat volgt is een week van verwondering. ‘Kijk Mama, ik kan mijn rug buigen en met mijn handen op de grond’, ‘kijk Mama, ik kan mijn nek ronddraaien zoals dat meisje in de exorcist’, en ‘kijk Mama, ik kan me omdraaien in bed zonder kreunen en steunen’. Zelfs mijn paardrijinstructrice is het opgevallen dat ik in de galop zo netjes ontspannen in het zadel blijf zitten. Ik kan het bijna niet geloven en check de hele tijd of het echt zo is. Met mijn knie is het nog steeds kut, maar dat klopt ook wel. Hij helpt me met de oorzaak, niet met het probleem. Dat heeft gewoon tijd nodig. De rest van de problemen aan het been voelen wel een stuk beter.

Als een klein kind voor Sinterklaas tel ik af tot het weer vrijdag is. Ik moet wel werken die dag dus eerst naar de zaak en dan ‘s middags vrij genomen en met de auto richting Utrecht. Dit keer mag ik gelijk aan de bak, na heel even evalueren hoe het afgelopen week gegaan is. Hardloopkleding aan en naar buiten. Gelukkig is het droog en zonnig. We beginnen natuurlijk met hoe het niet moet als ik laat zien hoe ik normaal gesproken loop. Ok vooruit, een klein beetje aangepast want ik heb de hele week al stiekem een beetje geoefend met anders lopen. Dat werkt natuurlijk niet als je maar de helft van het instructieboekje leest en dan de boel aan de praat probeert te krijgen, vandaar dat ik toch het ‘zo moet het niet’ krijg.

Eerst luisteren Sas! Dat kon je vroeger als kind ook al niet. Franklin doet een aantal dingen voor, legt een aantal dingen uit en dan mag ik het gaan proberen. Tjee, wat is dat moeilijk zeg! Het lijkt alsof ik het niet snap maar daar ligt het niet aan. Ik denk er te veel over na en dat is nu precies mijn grootste probleem. Ik moet niet denken, ik moet voelen. Maar hoe doe je dat, voelen? Franklin doet zijn best en probeert het als een geduldige ouder bij een moeilijk kind elke keer op een andere manier. Bij elke oefening neemt mijn brein het na twee passen gelijk weer over. Ik voel me als een kind met twee linkerbenen die moet leren lopen en in feite is dat ook zo.

Daarnaast heb ik een andere uitdaging. Ik wil alles te snel doen. Maar het moet langzaam, langzamer, langzaaaaaaaaaamst. Ik wil niet langzaam, ik wil Tina Turner. You see, I never ever do nothing nice and easy. Maar goed, ik doe mijn best en probeer het toch. Sloffen, iets anders kan ik er niet van maken. Het grootste drama ontvouwt zich als ik moet huppelen. Niet omhoog maar naar voren, niet snel maar langzaam, niet strak en efficiënt maar los en wiebelend, niet in een rechte lijn maar heen en weer. Ik krijg volledige kortsluiting en mijn brein weet totaal niet meer waar ik mee bezig bent. Als ik dat tegen Franklin zeg krijg ik een compliment. Dat is namelijk precies de bedoeling. Gelukkig, doe ik toch nog iets goed!

Dan hoor ik in datzelfde brein een klik. Hé, wat was dat? Een brainwave? Ik leg uit dat ik met tandenpoetsen oefen met op één been staan en dan in mijn heupen hang. Dat is het! Ik moet in mijn heupen hangen. Fijn, nu heb ik iets waar ik mee kan werken. Nu is staan en in een heup hangen iets anders dan hangend in de heupen proberen hard te lopen, maar dat is iets dat we kunnen oefenen. Ik ben blij dat we na een uurtje klaar zijn. Ik hou er niet van om iets te moeten doen waar ik niet goed in ben. Toch heb ik een aantal inzichten gekregen waarvan ik nog niet weet hoe ik ze ga oplossen. Het woord ‘controlfreak’ schiet door mijn hoofd en ik realiseer me dat ik dat los moet gaan laten samen met minder denken en meer voelen. Dit wordt de grootste uitdaging in mijn leven en ergens vind ik het zonde om mijn brein niet volledig te gebruiken. Ik ben er juist zo goed in, in dat denken. ‘Balans Sas’, hoor ik mijn moeder zeggen. Ja, ja.

Binnen herinner ik hem er aan dat ik nog steeds last van mijn knie heb, nog wat spanning tussen mijn schouderbladen voel en dat er nog wat met mijn voeten gedaan moest worden. En dus prikt hij nog eens her en der, gaat er ijs over mijn been waarbij ik leer dat ik afgelopen week ook nog eens verkeerd gekoeld heb, en stel ik hem nog een paar vragen die ik heb. Dan is de sessie voorbij en zijn we toch al weer ruim twee uur verder. We spreken af voor de derde, en laatste, sessie die niet op vrijdag kan omdat hij dan weg is. Het wordt dinsdag eind van de dag. Het voelt alsof ik nog lang niet klaar ben. We gaan het zien.