30 september 2015, 21:36.
‘Ga jij opblijven tot 0:00 uur vanavond om in te schrijven?’ ‘Nee, jij?’ ‘Hmmm, nee niet echt.’ En toch lig ik om 23:45 in bed met mijn iPad in mijn handen, vast ingelogd op mijn profiel bij Inschrijven.nl en de klok nauwlettend in de gaten te houden. Nog één minuut en ik zie de klok op de marathonsite aftellen. Refresh, refresh, refresh. En ja! De inschrijving is geopend…
Frank ligt al in dromenland terwijl ik de ontbrekende gegevens invul. Ik por Frank in zijn zij. ‘Schat, loop je ook de minimarathon mee?’ Ik krijg een onsamenhangend gemompel wat ik uiteindelijk kan terugbrengen naar een ‘Nee’. Bij het volgende scherm moet ik weer porren. ‘Schat, wat voor maat shirt heb jij? En wat had ik ook alweer?’ Nu komt er helemaal niks zinnigs meer uit en moet het dan maar gokken. Na stap 2 strand ik, de iPad blijft hangen. Of het internet. Of de pagina. Ik probeer het opnieuw en opnieuw en opnieuw. Nu blijf ik wachten maar krijg een time out. En nog een en nog een. Ik stap uit bed en loop naar de huiskamer. Misschien dat het achter de PC beter gaat. Maar ook hier loop ik meerdere keren vast en krijg het irritante scherm van de time out te zien. Om 0:21 geef ik het op. Morgen dan maar. Ik ben moe en wil slapen.
Vorig jaar was ik net zo lang blijven zitten totdat het gelukt was. Toen was alles anders. Was het de eerste keer. En was ik al twee maanden aan het trainen. Dit jaar blijf ik er wat rustiger onder. Laat ik het aan het toeval over om een mooi nummer te krijgen ten koste van een zo laag mogelijk nummer. Duik ik lekker in mijn bed en ga gewoon slapen.
Het voelt écht anders. Niet slechter of beter, maar gewoon anders. Ik ben er veel minder mee bezig. Begrijp me niet verkeerd, ik onderschat het niet, maar de ervaring maakt dat ik het anders benader. Technischer. De blessure is vervelend maar niet meer iets om in de stress van te raken. Ik ken mijn lichaam beter, weet wat ik kan en wat ik niet kan, en wat er nodig is en wat ik in geval van nood kan missen. Mijn officiële training begin ik ook later. De basis die ik heb is steviger dan toen ik vorig jaar begon. Ik ben ouder en wijzer. Op hardloopgebied dan.
Ik mis het stiekem wel een beetje. De opwinding van de eerste keer. Met weemoed lees ik de enthousiaste, soms zenuwachtige, berichtjes op Facebook van mensen die hem voor de eerste keer gaan lopen. Voor wie het nu écht is nu ze ingeschreven hebben. Het gaat nu beginnen, no escape. Voor mij gelden er echter andere regels nu. Been there, done that. Het maakt het niet makkelijker. Ik moet het weer waarmaken. Ik heb geen smoesjes meer als ik het niet zou halen.
Weer ingeschreven voor de marathon. Ik ga het gewoon nog een keer doen. Laten zien dat het geen toevalstreffer was. En terwijl ik deze week mijn tweede voorzichtige rondje loop nu dat mijn lichaam weer enigszins hersteld is van mijn val realiseer ik me: ‘Dit is marathontraining 1’.
Rotterdam Marathon 2016. Let the games begin!
Hallo, dit is een reactie.
Reacties verwijderen kan door in te loggen en de reacties op de berichten te bekijken. Je hebt daar de mogelijkheid om reacties te bewerken of te verwijderen.