Startluiheid

Ik zit lekker in het zonnetje op ons balkon op een luie zaterdagmiddag, want ja, die heb ik ook gewoon af en toe. Ik ben druk bezig om mijn achterstallige Runnersworlds te lezen. Nog anderhalf en dan ben ik weer ‘bij’ zoals dat heet. Te druk met werk, te druk met lopen en af en toe andere sociale dingen doen heb ik de laatste tijd weinig zin om voor het slapen gaan nog even te lezen. Normaal gesproken vind ik dat heerlijk maar nu ben ik te moe. Allemaal redenen waarom de tijdschriften zich allemaal opgestapeld hebben. Maar nu dus wel even de tijd.

Een van de vaste rubrieken is dat ze een bekende Nederlander een paar stellingen geven, zoals ‘s ochtends of ‘s avonds, of nuchter of gevoed. Automatisch geef ik de antwoorden op die stellingen als mij die vraag gesteld zou worden. Altijd gevoed, tijdstip is afhankelijk van de dag van de week en de omstandigheden en altijd in outfit. De laatste stelling is ‘Eerste of laatste stap’. Ook daar hoef ik niet lang over na te denken. De laatste! Wat grappig genoeg bij de meesten gepaard gaat met ‘omdat het dan weer klaar is’. 

Bij mij gaat het zeker niet ‘omdat het dan klaar is’. Daarvoor zijn mijn loopjes vaak te leuk, te spannend, te gezellig en jammer dat ze voorbij zijn. Natuurlijk ook soms omdat ik er wel klaar mee ben, maar de voornaamste reden waarom ik voor de laatste stap ga is omdat ik gewoon een bloedhekel heb aan die eerste stap. Tijdens mijn opleiding tot hardloopinstructeur zei mijn trainer altijd ‘hardlopen is niet leuk, hardlopen is lekker’. Nou ben ik dat zeker niet altijd met hem eens, want soms is hardlopen ook niet lekker, en vaak is hardlopen wel leuk, maar dat terzijde. Maar die eerste stap is gewoon altijd gruwelijk.

Ik heb heel vaak zin om te gaan hardlopen. Als we op reis gaan kijk ik altijd waar leuke en/of mooie routes te lopen zijn en het meeste zin heb ik als ik me inschrijf voor een hardloopevenement. Hoe verder, hoe meer zin ik er in heb. Weken, soms maanden van voorpret, en tegen de tijd dat de datum nadert mijn spullen bij elkaar zoeken, bedenken wat ik aan eten en drinken mee wil nemen, hoe ik mijn loop in ga delen, wat ik onderweg hoop te zien, je kan het zo gek niet verzinnen, alles draagt bij aan mijn zin om te gaan lopen. Of ik zie mooie plaatjes van andere lopers op Social Media voorbijkomen en besluit stante pede dat ik daar ook een keer wil hardlopen. Maar ook gewoon op een doordeweekse dag voor mijn reguliere 5 km loopje. Dan zit ik op kantoor achter mijn bureau en kijk naar buiten, zie het heerlijke zonnetje en denk dan ‘ooooooh, ik wil naar buiten lekker hardlopen!’. Zo heb ik voor aanstaande donderdag, als ik de hele dag op kantoor in België zit, al een leuke route gemaakt. Ik heb er nu al zin in!

En dan komt het moment dat ik mijn spullen aangetrokken heb en klaar sta om naar buiten te gaan, de stad te gaan verkennen of van start te gaan bij het evenement. Poef! Weg zin. Weg motivatie. Niks, nakkes, nada geen zin meer. Daarvoor in de plaats word ik overspoeld door een totaal gevoel van absoluut geen zin hebben. ‘Wat doe ik hier?’, vraag ik mezelf dan af. ‘Waarom blijf ik niet gewoon… …lekker op de bank zitten, in bed liggen, thuis, op het terras zitten, in mijn hotelkamer?’ Vul maar in. Hoe het kan? Geen idee, you tell me. Zwarte magie, voodoo, faalangst, de waarheid zien, een roze bril die afgezet wordt?

Ik heb er een term voor bedacht. Startluiheid. Een zeldzame hardlopersziekte waarbij je vlak voor het zetten van je eerste stap dus alle zin om te gaan hardlopen verliest. Een soort narcolepsie maar dan anders. En misschien is het wel niet zo zeldzaam en hebben er meer mensen last van. Net als bij Emmely de Wild op Radio 2 en haar rubriek ‘Ik durf het bijna niet te zeggen maar…’ Daar komen ook mensen met de meest gekke afwijkingen, en dan blijkt dat de halve wereldbevolking hetzelfde heeft. Maar goed, ik heb er in elk geval nooit iemand over gehoord. Tot die tijd zit ik er maar mee, want wat doe je er aan?

Tja, wat doe ik er aan? Er is maar één ding dat ik er aan kan doen. Ignore and suck it up. Want ik weet dat het vaak alleen dat eerste moment is. Zodra ik me in beweging heb gezet verschuift mijn aandacht naar het lopen zelf of mijn omgeving en ben ik vergeten dat ik geen zin heb. Tijdens het lopen ben ik alleen maar met het lopen bezig en als ik klaar ben, ben ik altijd blij dat ik geweest ben. Dus waarom dan toch dat gevoel van er tegenop zien om te starten met lopen? Wat is die onzichtbare drempel, die driedimensionale portal die in een split second alle zin wegzuigt, en net zo hard weer terugkomt als je er doorheen bent? Dat ‘geenzin’ membraan waar je doorheen moet prikken? Als iemand het ei van Columbus weet hoor ik het graag.

Of zou die luiheid als een soort oergevoel toch gewoon in mijn genen zitten?