Om exact 15:00 bel ik aan. Ik was op tijd van huis gegaan maar ben onderweg gestopt voor een broodje en probeerde mezelf onbewust nog te saboteren door in de verkeerde metro te stappen. Want ergens diep in mijn hart vind ik het ‘gedoe’ en hang ik liever op de bank op mijn vrije dag. Maar ja, ik wil ook weer lekker lopen en daar zal ik wat voor moeten doen. De sessie zal twee uur duren dus ruim voor het avondeten weer thuis. Vooruit dan maar.

Franklin ontvangt me heel vriendelijk, biedt me wat te drinken aan en ik neem plaats aan tafel. Ik vertel nog wat over mijn case en hij legt me zijn theorieën uit. De Fascia, het uitgebreide netwerk van bindweefsel dat alle spieren, botten, organen en zenuwen omhult, ondersteunt en met elkaar verbindt. Het functioneert als een soort ‘wetsuit’ dat structurele integriteit biedt en ervoor zorgt dat structuren soepel langs elkaar kunnen glijden, net zoals het vlies van een sinaasappel het fruit bij elkaarhoudt. Volgens zijn theorie ontstaan alle pijntjes en blessures als de fascia energie vasthoudt, verhard of anderszins niet meer goed functioneert.

Daarnaast heeft iedereen een natuurlijke ontspannen manier van bewegen, vooral ook met hardlopen. Gecategoriseerd in vier types. Als je weet welk type je bent en op de juiste manier beweegt zou je in theorie nooit meer ergens last van hoeven hebben en misschien zelfs beter, sneller en verder kunnen lopen dan je ooit gedaan hebt. Dat klinkt als bonuspunten. Franklin gaat drie dingen voor me doen. Bepalen welk type ik ben, mijn fascia volledig losmaken en me vervolgens leren hoe ik volgens mijn type het beste kan bewegen. Als gevolg daarvan is de verwachting dat mijn blessure snel verdwijnt als de spreekwoordelijke sneeuw voor de zon. Klinkt ook goed. Let’s do this.

Na een paar testjes blijk ik type drie te zijn. Een diesel, maar dat wist ik al. Advies, lopen als een zoutzak. Oftewel, vergeet alles wat ik ooit geleerd heb als hardlooptrainert. Ok, het is iets genuanceerder dan dat, maar vooral lopen vanuit mijn onderlijf want daar zit mijn kracht. Hoe? Dat leer ik later. We zijn inmiddels bijna een uur verder als ik op een stoel mag plaatsnemen. Tijd om de boel los te maken. Alles zit met elkaar verbonden dus drukken op een willekeurige plek heeft effect op een andere plek. En waar zit nou mijn probleem?

Het is een puzzel. Op sommige plekken reageer ik heel heftig, op andere plekken wat minder of helemaal niet. De verbazing is groot, want zitten al mijn problemen en pijntjes op rechts, blijkt dat het enorm vast zit op links. Hmmm, misschien toch niet zo’n verrassing want had mijn masseuse ook niet ooit een keer zoiets al geroepen? Er is in elk geval veel werk aan de winkel om alles los te krijgen. We zijn dan ook twee uur verder als hij eindelijk bij het pijnlijke been aankomt.
Tussendoor mag ik eerst even als pauze vast wat bewegingsoefeningen doen. Lopen, vooruit en achteruit, in verschillende standen van mijn bekken, armen en bovenlichaam om me het verschil te laten voelen. Ik word heel even emotioneel als ik enorme ontspanning in mijn heupen voel. Die zitten blijkbaar al zo lang vast dat ik niet meer wist hoe ontspanning voelde. Dan weer in de stoel om verder te werken aan het zere been. Met adviezen over koelen met ijs en een ontdekking van spanning in mijn nek en kaken. What the fuck?! Zoveel spanning in mijn kaken niet te filmen. En dan voel ik ze loskomen. Halloooooooooo.

Na drie uur en drie kwartier ronden we af. Volgens mij heeft hij in tijden niet zo hard moeten werken en we zijn nog niet eens klaar. Mijn voeten moeten nog gedaan worden maar dat bewaren we voor de volgende keer. We praten nog heel even na en maken een afspraak voor volgende week voordat ik naar huis ga. Ik krijg ook nog advies mee om het rechterpootje goed te koelen de komende dagen. In de trein op weg naar huis voel ik pas hoe moe ik ben en voel spierpijn in mijn nek en schouders en een lichte hoofdpijn opkomen. Franklin had me al gewaarschuwd dat dat kon gebeuren. Er is zoveel losgekomen, dat moet ik allemaal verwerken, maar het rechterpootje voelt nu al een stuk beter. Ik ben benieuwd naar volgende week. Life will never be the same.