Ik ben ooit begonnen met hardlopen omdat Frank het zo gezellig zou vinden als ik met hem mee liep. Helaas voor hem heeft dat niet lang mogen duren. Nadat ik een paar keer met hem mee geweest was, probeerde ik op een zonnige vrijdagmiddag of ik in mijn eentje ook een 5 km rondje kon lopen, en eerlijk gezegd beviel me dat wel. Natuurlijk is Frank de liefste, maar ik ben nu eenmaal een einzelgänger die ook heel graag dingen alleen doet.
Mijn moeder noemde dat vroeger a-sociaal in de strikte zin van het woord. Want daar waar mijn zus altijd gezellig beneden bleef zitten als we visite hadden wist ik nooit hoe snel ik naar mijn kamer moest verdwijnen om de boel te ontduiken. En alhoewel ik de afgelopen 40 jaar een hoop geleerd heb en aardig bijgetrokken ben is het vaak nog steeds maar goed dat Frank en ik samen zijn. Wat dat betreft zijn we een goed team. Hij legt de eerste contacten, ik kijk meestal de kat uit de boom, maar ben vaak wel diegene die daarna doorpakt en de vervolgafspraken maakt.
Terug naar het hardlopen. Naast het sociale aspect van het hardlopen vond ik het ook moeilijk om met Frank, of wie dan ook, mee te lopen omdat ik dan altijd het gevoel had dat ik de ander ophield. Zeker in het begin was ik nogal langzaam en liep ik vaak achter hem aan te sjokken. Dat gaat tegenwoordig een stuk beter en inmiddels weet ik ook beter omdat als ik de ‘snellere’ ben, ik het helemaal niet erg vind om in te houden. Dat vond Frank ook nooit, maar toch, dat terzijde. Hoe dan ook, lopen is ook een vorm van je hoofd leegmaken en dat lukt me het beste door muziek op te zetten en me te verliezen in mijn gedachten. En dat gaat nu eenmaal alleen maar als je alleen loopt.
Toen kwam die eerste marathon en ik kwam er niet meer onderuit. Frank ging alle trainingen met me meelopen. Superlief natuurlijk, daar gaan we weer, maar ik moest wel even slikken. Niet dat ik een keuze had. Maar zoals ze zeggen, alles went, zelfs een vent. Hardlopend naast me in dit geval. Of liever gezegd, een halve meter voor me. Na de marathon was er geen noodzaak meer om samen te lopen maar inmiddels kon ik allebei. Bovendien kwamen er meer hardloopvriendjes en -vriendinnetjes in mijn leven met wie ik samen ging lopen. Ik werd zowaar sociaal en vond het nog leuk ook.
Het ondenkbare gebeurde. Ik begon samen lopen leuker te vinden dan in mijn eentje. Natuurlijk als het niet anders kon werkte ik mijn trainingen ook in mijn eentje af, maar terugkijkend op de afgelopen jaren zijn de lange duurlopen die ik in mijn eentje gedaan heb op een hand te tellen. Ook als Frank andere plannen had op de zondagochtend zorgde ik er wel voor dat ik een of ander loopmaatje wist te strikken voor mijn rondje. En er was altijd wel iemand te porren om mee te lopen. Was het niet rechtstreeks, dan wel via een oproep in de groep. Om het aantrekkelijk te maken verzon ik er dan wel iets geks bij. Heel vroeg in de ochtend om de zon op te zien komen bijvoorbeeld. Of appeltaart na afloop. Je kon het zo gek niet bedenken, als ik maar gezelschap had tijdens die ruim twee uur durende loop van 21 km of meer.
Enter Corona. Enter Social Distancing. Enter teruggeworpen worden op lopen in mijn eentje. Natuurlijk, ook nog regelmatig met Frank maar die heeft toch andere doelen dus vaak ook weer in mijn eentje. Ook dat went, en in de huidige omstandigheden waarin ik mijn hoofd niet meer leeg kan maken tijdens het paardrijden of de sportschool is het ook wel fijn om even met me, myself and I te zijn. Ouderwets muziek op en me verliezen in mijn eigen wereld. Af en toe op de kop van het Noordereiland mijn frustratietranen er uit gooiend of gewoon een uur weg zijn voor een 7 km rondje omdat ik onderweg drie keer gestopt ben voor een mooie foto.
Toch mis ik het samenlopen enorm. Met mijn vriendin de laatste roddels doorspreken, mijn onzekerheden hardop uitspreken om te horen dat zij die ook heeft, of gewoon even schelden op alles wat er niet goed gaat in je leven. Zonder een man die gelijk met een oplossing komt of het probeert te relativeren. Maar ook het zwijgzaam met een groepje 25 km rennen om na afloop een lekker gebakken visje te eten en om no particular reason de slappe lach te krijgen. Tijdens het lopen dan weer met de een te kletsen en dan weer met de ander om vervolgens verbaasd te roepen ‘zijn we al op 20 km’? Eindelijk de geplande midsummernight run te organiseren en de zon in de zee zien zakken op het strand in Scheveningen. Gewoon. Samen.
Al met al zal het nog wel even duren voordat de wereld weer normaal is. Voordat we weer onbezorgd en zonder nadenken kunnen doen wat we altijd deden. Voordat we niet meer bang hoeven te zijn om ziek te worden, aangesproken te worden of na hoeven te denken om welke route we gaan lopen en hoe laat zodat we mensen zoveel mogelijk vermijden. Voordat we elkaar juist weer op kunnen zoeken. Tot die tijd moeten we creatief zijn en daar heb ik het volgende op bedacht. Wie wil er met mij een RAT-relatie beginnen? Spreken we op de zondagochtend vroeg af, ver genoeg uit elkaar maar wel op gehoorsafstand. Zoek ik een leuke en praktische route en tikken we 21 km of iets in die buurt weg. Daarna ieder naar zijn eigen huis terug, na het douchen een lekker ontbijtje en stuur je me een foto van wat je gegeten hebt.
Running Apart Together, het lopen van de toekomst!
Heel mooi en tof geschreven zeg.
Dank je wel