‘Weet je wat ik nog het moeilijkste vind? Dat uitzichtloze. Morgen is het zaterdag, dan ga jij paardrijden en daarna doen we boodschappen. Maar ‘s middags kunnen we nergens heen, we kunnen ‘s avonds niet even uit eten, we kunnen niet met vrienden op stap en zondag kunnen we niet eens naar de bioscoop.’ Frank geeft me stof tot nadenken. Niet dat ik dat de afgelopen 8 weken niet onbewust al continue gedaan heb maar nu ga ik er even voor zitten.
De wereld is gigantisch veranderd, en ik geloof mijn moeder als ze zegt dat hij nooit meer ‘normaal’ zal worden. Soms gebeuren er van die dingen die een dergelijke impact hebben. Kijk maar naar de aanslagen van 9-11, en dat was dan nog redelijk ver van ons bed. Corona raakt ons direct en raakt de hele wereld. Nog steeds is het nauwelijks te bevatten. Misschien dat dat de reden is dat niemand het nog ergens anders over kan hebben. Als de wekker ‘s ochtends aangaat met het nieuws is Corona het eerste woord dat ik hoor, en als ik ‘s avonds naar bed ga, meestal nog even langs Jinek zappend, is het het laatste woord dat uitgesproken wordt voordat de switch naar de radio gemaakt wordt.
De impact op het dagelijkse leven merk je dan ook het meest op die dingen waar je veel mee bezig bent. Ga je vaak uit eten, dan kan je nu nergens meer heen en moet je zelf koken, doe je drie keer per week krachttraining dan zit je thuis met je handen in je haar, zit je agenda normaal gesproken vol met feestjes en afspraakjes, dreig je nu in een sociaal isolement te raken en natuurlijk het nagenoeg full time thuiswerken voor de meeste mensen. Om nog maar te zwijgen van de vanzelfsprekendheden als even snel de supermarkt induiken voor een broodje, twee keer per week paardrijden, de zeswekelijkse kappersbeurt, twee keer per jaar op vakantie, een keer in de twee maanden naar de bioscoop en het occasional concert- of theaterbezoek.
Ik liep inmiddels zo’n 3 wedstrijden per maand en ben dus teruggeworpen op reguliere trainingen. En dan ook nog eens in de nabije omgeving van mijn huis want even naar de Veluwe rijden om daar 20 km door de bossen of over de hei te gaan banjeren zit er tegenwoordig ook niet meer in. Zeker niet op een mooie vrije dag omdat alle parkeerplaatsen gesloten zijn en je steevast weggestuurd wordt als je niet in de buurt woont. Met vooralsnog geen enkel vooruitzicht zoals Frank dat zegt. Tot 1 september wordt alles gecancelled en de geluiden dat er überhaupt niks plaats gaat vinden dit jaar worden steeds harder. Een hard gelag.
Dan krijg ik een bericht van een van mijn vrienden uit Spanje. Ze worden zo langzamerhand gek van het thuiszitten. Zij zitten al weken in volledige lock down en mogen niet naar buiten behalve onder hele strikte regels. Letterlijk in de gevangenis zoals mijn moeder zegt. Ze zijn niet de enigen in deze wereld. In meerdere landen om ons heen is het al niet veel beter.
Ik realiseer me dat ik ‘gewoon’ in vrijheid leef. Ik moet in de rij staan voor een winkel, moet met een karretje mijn boodschappen doen en ben beperkt in mijn sociale vertier. Maar hoe belangrijk is dat nu eigenlijk? Zijn we de afgelopen jaren niet gewoon continue gevlucht voor onszelf in de oppervlakkigheid van wat de maatschappij ons geboden heeft? Wanneer was de laatste keer dat we een goed gesprek hadden met onze partner of met onszelf? Dat we naar onszelf in de spiegel keken en ons vermaakten met een goed boek? Of gewoon op een stoel op het balkon in de zon met onze eigen gedachten? Een hele dag ‘niets’?
Doordat we in de Coronacrisis zitten en er geen hardloopevenementen meer zijn hoor ik ook veel mensen roepen dat ze geen doel meer hebben om te trainen. Dat het lopen op een laag pitje staat. Virtuele runs schieten als paddenstoelen uit de lucht om onze honger naar medailles te stillen. Wanneer was de laatste keer dat we liepen omdat het gewoon fijn is om te lopen?
Ik ben niet heiliger dan wie dan ook. Mijn honger naar medailles is er zeker. Het lopen van wedstrijden om mezelf te meten. En ook bij mij slaat af en toe de verveling toe. Maar ik ben ook een heleboel dingen aan het herontdekken. Gebrek aan structuur geeft ruimte om spontane dingen te doen. Met een middag thuis op de bank eindelijk die ene film kijken. Een hardlooprondje zonder schema is geen training meer maar bepaal je ter plekke waar naar toe en hoe ver je wil lopen. Maar vooral ben ik aan het herontdekken hoe het voelt om te lopen om het lopen. De fysieke inspanning die goed voelt aan je lijf en het mentale leegmaken van je hoofd. Om die vervolgens weer te vullen met allerlei creatieve ideeën. Zodat je weer weet hoe het is.
Ik ren dus ik besta.