Ik ben de laatste tijd mezelf niet meer. Ik vermoedde het al een tijdje, maar sinds vanochtend weet ik het zeker. Iets heeft bezit van mij genomen en laat mij dingen doen die ik zeker weten een half jaar geleden nooit gedaan zou hebben.
Ik merkte het toen ik vanochtend wakker werd, zondagochtend vroeg. In plaats van me om te draaien en nog even lekker weg te doezelen hoorde ik een stem die riep: Sta op. Ik probeerde de stem te negeren, weigerend om mijn warme bed te verlaten maar de stem bleef aanhouden, dit keer dringender: Sta op……. STA OP! Ik kon dus niks anders dan daadwerkelijk op te staan. Slaperig trok ik mijn badjas aan en schuifelde op mijn slofjes naar de woonkamer om daar weer lekker op de bank te ploffen. Maar daar nam het wezen dat bezit van mij genomen heeft geen genoegen mee. Na een half uurtje begon deze Mr. Hyde me met een onzichtbare zachte doch dringende drang van de bank te duwen. Hij wilde dat ik mijn hardloopkleding aantrok, mijn schoenen aandeed en naar buiten ging. Ik probeerde er tegen te vechten, en me vast te houden aan het beeld van een heerlijk uitgebreid ontbijt met verse jus en broodjes ham, gekookt eitje, lekker relaxt in mijn badjas. Daarna lekker lui op de bank met een boekje. Het feit dat er buiten sneeuw lag en het koud was, maakte dat ik nóg harder vocht tegen die drang, maar het mocht niet baten. Mr. Hyde was sterker en willoos stond ik als een zombie op om mijn spullen te pakken. Ik kon nog net een banaan grijpen want eerst ontbijten stond hij me niet toe.
10 minuten later zag ik mezelf als van buiten mijn lichaam getreden hard scheldend buiten lopen, met moeite de gladde stukjes op de stoep ontwijkend. Me verbijtend tegen de koude wind om mijn oren en gedreven door duivelse muziek liep ik richting de Kralingse Plas om daar een rondje te lopen en daarna gauw weer naar huis te gaan. Hopelijk zou dat Mr. Hyde tevreden stellen en mij de rest van de dag verder met rust laten. Maar helaas, zoveel geluk had ik niet. Toen ik het eindje van het rondje bereikte weigerden mijn benen dienst en in plaats van naar rechts richting een warme douche stuurde Mr. Hyde me de andere kant op naar links, steeds verder verwijderd van huis. Pas na een uur was Mr. Hyde even afgeleid en kon ik snel de overhand nemen om de juiste kant op te gaan, via de Maasboulevard wind in de rug en richting het voormalige Tropicana. Eenmaal daar aangekomen dwong Mr. Hyde me op de Iphone te kijken en besloot dat 9,5km ook wel 10km kon zijn. Aan de overkant zag ik Frank lopen en hulpeloos zwaaide ik naar hem. Helaas had hij niet in de gaten dat ik in nood verkeerde en lachte alleen maar naar me, gebarend dat hij nog een stukje doorliep. Ik kon niets anders doen dan me opnieuw over te geven en het dan maar uit te lopen. Na 10 km liet Mr. Hyde me eindelijk gaan en mocht ik naar warme douche.
Machteloos en terneergeslagen ruim ik nu de kamer op en vraag mij af of ik ooit weer vrij zal zijn van Mr. Hyde. Dit kan toch niet de bedoeling zijn. Plotseling zie ik in mijn ooghoek iets glinsteren. Ik loop er langzaam op af en een voorzichtige glimlach vormt zich om mijn lippen. Een sprankje hoop gloort in mij op als ik het zilverblauwe papier van een lege zak paprikachips zie liggen die er gisteren nog niet lag. Gelukkig, ik ben er nog, ergens diep daar binnen zit Dr. Jekyll nog verscholen en ben ik mezelf niet helemaal kwijtgeraakt. Er is hoop!