Eind september, eind van de week, eind van de dag krijg ik een telefoontje van Erna. Of ik mee wil doen met de uitwisselingswedstrijd met de Stichting Capelse Manege?
Natuurlijk wil ik dat! Wat een eer om gevraagd te worden. En wat spannend. Er zitten wel wat haakjes en ogen aan, want het zijn vaststaande data en ik moet wel kunnen. 11 oktober (oeps, over twee weken al) en 10 januari. Gelukkig ik kan. En ik moet F6 rijden (oeps, ik heb toch ook nog wel een beetje moeite met mijn huidige F5). Gelukkig mag ik wel aangeven waar ik graag en makkelijk op rij. Lapaz, Morris, of Rajn of Valebu doen het altijd goed. Nu als de haze de proef uit mijn hoofd leren en nog 2 keer oefenen. De woensdag voor de grote dag leer ik dat het Luna wordt zondag. Als ik bedenkelijk kijk legt Joke uit dat het de bedoeling is dat we niet de makkelijkste paarden rijden om natuurlijk wel een beetje het voordeel van een thuiswedstrijd te benutten. Het blijft toch een wedstrijd en het is niet leuk om thuis te verliezen van de tegenpartij. Vooruit dan maar. Ik heb twee keer eerder een wedstrijd op Luna gereden (vandaar wellicht dat ik tot Luna expert gebombardeerd ben) en ik ga gewoon mijn best doen. Ik ken in elk geval haar kuren en zwakke plekken dus weet wat ik kan verwachten.
Zondag 11 oktober. We zijn gevraagd om om 10:00 aanwezig te zijn. We verwachten onze gasten om een uur of 11:45 en er is nog veel te doen. Wij moeten voor de paarden zorgen, netjes maken, zadelen, en de gasten ontvangen als het zover is. Alles wordt in elk geval in werk gesteld om een goede indruk achter te laten. Dus er wordt gepoetst, gewassen, geborsteld, gevlochten en ook een hoop gelachen met een vleugje spanning. Halverwege de ochtend roept Joke ons bijeen om een aantal dingen mee te geven. Wees sportief, vang je gast op, leg uit en geef netjes antwoord op alle vragen met de juiste informatie. Begeleid je gast en zorg voor het paard waar je op rijdt, ook voor de tegenpartij. Dan wordt gecheckt of iedereen een Wittebrug trui of T-shirt draagt en wie er geen heeft krijgt er één. Dan hop, hop, hop opschieten want de tijd vliegt voorbij. En inderdaad komen rond 11:30 de gasten al het terrein op lopen ( Joke: “Ik heb jullie gewaarschuwd dat ze eerder konden komen!”).
We ontvangen de gasten en ik sta ineens oog in oog met een collega van de zaak. Het is een klein wereldje. Terwijl we snel nog de laatste puntjes op de i zetten krijgen onze gasten thee, koffie of limonade met een plakje cake en wordt iedereen even later naar de rijbaan gemanoeuvreerd om uitleg te krijgen. Joke heeft een mooie korte beschrijving van de deelnemende paarden gemaakt en geeft die aan de coördinatoren van de Capelse. Er wordt een en ander uitgelegd over de paarden, de manege, de mensen worden voorgesteld en de indeling van de wedstrijd. Er zijn twee categorieën, Jeugd en Volwassenen, en in elke categorie worden er twee proeven gereden. In de Jeugd de F3 en F5 en in de Volwassenen de F6 en F8. Elke proef wordt door 3 ruiters per manege gereden. In totaal hebben we dus 12 ruiters (of eigenlijk moet ik zeggen amazones want het zijn allemaal dames) per manege. Geen elftal maar een twaalftal dus om de vlag te verdedigen.
De competitie hangt in de lucht, maar de hoofdboodschap komt duidelijk naar voren. Sportiviteit staat voorop!
Als de jury is gearriveerd, die voor beide partijen nieuw is wat ook de objectiviteit ten goede komt, zijn we compleet en dan is het tijd voor de eerste groep om in te gaan rijden. De mensen van de Capelse kijken mee om een goede inschatting te kunnen maken van wie het beste op welk paard kan. Ik hoor een paar meisjes roepen dat ze graag op Noell willen (die ziet er zo mooi uit) maar de paarden worden door de coördinatie ingedeeld dus er valt niet veel te kiezen. Ik fluister in een kleine meisjesoor dat Rajn het makkelijkste te rijden is. Na een klein half uurtje inrijden gaat het dan écht beginnen en gaan we van start met de eerste F3. Er wordt netjes gereden en het valt helemaal niet tegen. De dames doen goed hun best en lijken niet zenuwachtig. Dan is de laatste klaar en kan er gewisseld worden. De Jeugd van de Capelse stapt op de aan hun toegewezen en voor hun vreemde paarden en moeten in een half uur de paarden leren kennen en aanvoelen. Survival laat zich voor haar normale doen van haar slechte kant zien door in de clinch te gaan met Noell en ik vind het knap en dapper hoe het bewuste meisje blijft zitten en doorrijdt. Na het inrijden moet ze echter wel wat moed ingesproken worden omdat Survival er nog twee keer vandoor gaat maar als ze de proef moet rijden gaat het keurig netjes. Ook de groep van de Capelse valt niet tegen en ik heb toch bewondering voor de “ukkies” die toch maar op een wildvreemde manege op wildvreemde paarden gaan zitten en dan hun figuurtjes rijden. Tijdens de proefjes wisselen we van gedachten met onze Capelse collega’s. Ze zijn onder de indruk van onze mooie manege en paarden en vol trots antwoord ik dan ook dat de eenzelfde gekleurde sjabrakjes altijd gebruikt worden en niet alleen gedurende de wedstrijden.
Dan moet ik zelf opdraven want de groep Volwassenen gaan van start. Ik troon Luna mee naar de rijbaan, stijg op en ga meteen aan de bak, want duidelijkheid is bij Luna erg belangrijk. Ik vind dat het losrijden goed gaat en aangezien ik als tweede op de lijst sta mag ik blijven zitten en achter de deur wachten tot het tijd is. Lapaz heeft goed gereden en ook al is mijn proef op Luna wat slordig en bleek ik in de verkeerde galop te zitten, ben ik zeker niet ontevreden als ik klaar ben. Ook Dijcke die na mij is loopt keurig zijn proef, heel on-Dijckes. Dan de F8 dames op respectievelijk Candyman, Santos en Taz. Al met al niet verkeerd gedaan. Dan de dames van de Capelse waarbij al gauw te zien is dat Dijcke het wel mooi vond, Taz onrustig is en Luna nog steeds achter Lapaz aanloopt. Ook valt op dat ze bij de Capelse geen spoortjes gebruiken. Dat wordt straks wel even wennen voor ons. Maar ook bij de Volwassenen gaat het verder niet slecht en kan je zelfs zien dat zij makkelijker op een ander paard rijden dan de Jeugd. Dan gaan ook voor hun de proefjes van start. Lapaz doet het goed en ook Luna moet ik eerlijk toegeven rijdt erg netjes (netter dan ik). Alleen aan het eind van de proef gaat ze in de slangevolte er in galop vandoor en heeft ze geen zin meer in de hoefslag. All in the game. Dijcke doet eindelijk weer normaal en is dus een draak. Het huilen staat de amazone in kwestie nader dan het lachen als Joke ingrijpt en voorstelt om even naar buiten te gaan en daarna de proef overnieuw te doen. Dat hebben we ook eerder gezien bij Dijcke. Dan mag ook Candyman, Santos en dan Dijcke nog een keer die nog steeds vervelend doet maar het gaat een stuk beter dan de eerste keer. In plaats van driekwart fout doet hij nu nog maar een kwart vervelend. Dapper rijdt ze door en maakt de proef in elk geval af met alle onderdelen er in. Als laatste Taz nog een keer en dan is het klaar voor iedereen en kan het wachten beginnen.
De wijn vloeit gemoedelijk en de ervaringen worden druk uitgewisseld. Candyman is omgedoopt tot “Koekiemonster” omdat de dochter die hoopte dat haar moeder eerste werd niet kon onthouden hoe ons snoepjespaard nu ook alweer exact heette. Er wordt hartelijk gelachen om het verhaal. Dan mogen we naar buiten waar de tafel met prijzen al klaar liggen en is het in spanning afwachten tot de resultaten bekend zijn. De jury geeft aan dat hij objectief beoordeeld heeft omdat hij weliswaar wel beseft dat het lastig is om op andere paarden te rijden maar dat we aan de andere kant als goede amazones daartoe ook in staat moeten zijn. Verder merkte hij op dat er slecht op het been gereden werd dus een punt van aandacht. Dan de resultaten. Eerst de Jeugd, F3, en F5 op proef beoordeeld en in de prijzen. Even snel geteld heeft de Wittebrugse Jeugd het beter gedaan dan de Capelse. Helaas geldt dat niet voor de Volwassenen in de F6 en F8, die het toch een stukje minder goed gedaan hebben dan onze gasten. Al met al heeft de Capelse ook meer punten dan Wittebrug. Natuurlijk baal ik ervan (niet alleen omdat ik zelf helemaal laatste was, maar ja, iemand moet zich daar toch ook voor opofferen 😉 ) maar ik moet ook eerlijk toegeven dat ik het een hele knappe prestatie vind. Na nog een drankje en wat napraten, waaruit blijkt dat het een zeer geslaagde dag was, men erg onder de indruk van is van manege en ontvangst (er komt een crisisoverleg bij de Capelse om de ontvangst te evenaren weet ik uit betrouwbare bron), en men het erg gezellig vond, is het tijd om naar huis te gaan en terwijl ik dat doe heb ik maar één doel voor 10 januari:
Revanche!