De jongens. Mijn dierbare jongens. Oftewel mijn bos hout voor de deur, de jetsers, bloemkolen, voorbumpers, airbags of één van die andere 55 synoniemen die ik met 1 keer googelen op internet vind. Hoe was het ook alweer? “Ik zie je boobies!!!” Daar waar mijn lichaam ondanks alles over het algemeen wel blij is met al dat sporten en hardlopen, ik bedoel, mijn benen zijn strakker dan in de tijd dat ik nog een koprol in een TL buis kon maken zo’n 35 jaar geleden, vinden de jongens het maar niks. Na de zware marteling tijdens de marathon van wat zij tot in de eeuwigheid bestempelen als “zwarte zondag” hebben ze zelfs gedreigd om van me te willen scheiden als ik ze ooit nog zoiets zou aandoen. En dat na bijna 30 jaar huwelijk! Ze staken bij mij al jong de kop op en, zoals de engelsen zeggen, they grew on me. Waarna ik tot op de dag van vandaag erg veel plezier met ze gehad heb. En dat wil ik graag zo houden, dus zal ik een beetje lief voor ze moeten zijn.
Ze zeggen wel eens dat toeval niet bestaat. Krijg ik toch een mailtje van Anita Active! Met tranen in hun ogen hebben ze gelezen hoe ik mijn jongens heb mishandeld en zijn vastbesloten om daar wat aan te doen. We spreken af. Na een preek gekregen te hebben dat het nergens voor nodig is om met een slechte sport BH rond te rennen en het uitgebreide verhaal achter Anita, dat me zeer aanspreekt, mag ik twee modellen testen. Overtuigd van het feit dat de jongens zo blij zullen zijn dat ik dat ook wel aan de hele wereld wil vertellen. Ik hou even ruggespraak met ze en ze willen deze weddenschap wel aangaan. Helemaal als Anita me vertelt dat ze ook speciaal paardrij ondergoed hebben. Wil ik het ook zeker nog een keer over hebben.
Anita stuurt me naar een lingeriespeciaalzaak. “Die verkopen ook sport BH’s hoor? Sterker nog, wij liggen alleen maar daar”. Is het echt? Daar zou ik nou geen seconde aan gedacht hebben. Het wordt wel na mijn vakantie want we moeten een specifieke afspraak maken om te passen. Ik krijg wel vast wat mee voor Bonaire, een speciaal model voor het warme weer. Op de gok want ik kan niet even passen. Ondanks het overtuigende verhaal leg ik hem toch even onder de microscoop voor een minutieus examen. Geen naden op risicovolle plekken of enge randjes aan de binnenkant, slechts een soepele tweelaagse stof “die vochtafdrijvend werkt” krijg ik als toelichting. De buitenkant heeft gaatjes die dan weer zorgen dat de boel lucht doorlaat. En voor heavy stuff is hij verrassend licht. Zal zeker een nanoseconde schelen op de volgende marathon!
Op Bonaire loop ik 3 weliswaar korte, maar verdomd warme rondjes. En inderdaad, de BH houdt zich prima in deze warmte en doet wat hij belooft. Hij is stiekem toch wel te klein, dus zomaar afgaan op je vaste maat blijkt toch een doodzonde. Nu snap ik waarom hij aangemeten moet worden. Hij is wel cute, met rood, wit en blauw en het bijbehorende matching broekje voel ik bijna niet zitten. Na afloop spring ik gewoon met de hele set onder de douche om uit te spoelen. Kan het lekker aan de lijn drogen. De jongens knikken instemmend.
Eenmaal weer thuis maken we een afspraak bij Van Baal lingerie, gewoon bij mij om de hoek blijkt. Maar we nemen ze eerst mee voor een vergelijkend warenonderzoek. Want als je iets doet, moet je het goed doen, en mijn reputatie staat op het spel. We tornen dus eerst naar de sportwinkel om te neuzen in het donkere hoekje van de sport BH’s. Mijn eerste sport BH ooit was van de V&D, toen gekocht voor het paardrijden. Ik vond hem afgrijselijk duur, maar hij was in de aanbieding. Desondanks keek ik misprijzend naar de €25 op het rode labeltje en kocht hem onder het motto “ut mot maar”. Niet alleen duur, maar ook nog eens zó niet charmant. Perfect passend bij wat Frank altijd “bangmakers” noemt, grote witte Sloggi slips waar je een nijlpaard in kwijt kan. En anders er wel eentje in lijkt. Comfortabel, dat dan weer wel. Maar goed, dat op en neer gespring tijdens het rijden was ook niks. Toen ik ging hardlopen heb ik ook nog een tijdje in dat ding rondgehobbeld toen ik het tijd vond voor wat nieuws. Dat werd het martelwerktuig wat ik nu heb. Prima voor 10km, maar voor de langere afstanden heb ik heavy stuff nodig weet ik inmiddels.
De collectie beperkt zich tot 2 á 3 merken en gaat van maatje 75A tot 90E. Ik heb standaard 85D, da’s makkelijk zoeken. Na alle labeltjes vastgepakt te hebben heb ik er eindelijk één gevonden in beschaafd zwart. Ik bestudeer hem aandachtig voordat ik hem aan de test van de jongens onderwerp. Dat ene randje ziet er verdacht uit, en ook dat naadje zou een killer kunnen zijn. Zelfs het labeltje dat er zo onschuldig uitziet weet ik inmiddels uit ervaring dat het na 20km transformeert in een messcherp samoerai zwaard dat dwars door mijn tere huidje snijdt. Toch geef ik hem de voordeel van de twijfel en vraag aan de jongens wat ze er van vinden. Ik krijg een unaniem en volmondig “Nee!” “Lukt het?” vraagt de flitsende verkoper door het gordijn. “Dank je, ik kijk nog even verder” is mijn beleefde doch resolute antwoord. Wat weet een man nou van BH’s, al helemaal zo’n broekie van 25?
Bij de andere sportwinkels is het al niet veel beter. Beperkt tot een paar merken en vaak niet in mijn maat, gruwelen de jongens van randjes, naadjes, labeltjes, haakjes en plastic verstelstukjes. Goed, we weten genoeg. En dus troon ik op een zaterdagmiddag na het rijden naar mijn nieuwe hoop. “Goedendag, ik ben gestuurd door Anita”. Een alleraardigste dame groet me vriendelijk. “Loop maar mee, dan kijken we even wat je moet hebben.” Ze heeft duidelijk verstand van zaken, want met één blik op mijn zelfs nog geklede lijf roept ze gedecideerd “80G!” Wáááát? Nee joh, gek! Zo groot zijn ze niet!!! Maar ze is onverbiddelijk en ik moet passen. Shit, zo groot zijn ze dus wel want hij past perfect en ik kan niet anders toegeven, hij zit heerlijk. Ik kan het gewoon niet geloven, dus om mij een plezier te doen krijg ik nog een beugelversie, een maat groter en een maat kleiner in mijn handen gedrukt. Maar er is niets meer aan te doen, de jongens zijn op slag verliefd en al het andere is niet meer interessant. Maar the proof of the pudding is in the eating.
De volgende dag is gelijk de grote test, de halve marathon van Hoorn. Ik heb een deal met de jongens. Voor deze ene keer ga ik niet waxen, want een test is een test en ze hebben gezegd dat dat nu niet meer nodig is. Dus dat willen we wel eens zien. Tijdens het lopen gaat mijn aandacht af en toe naar of ik wat voel. Een randje, een prikje, een schuurtje? Ik kan niks ontdekken.
Als ik over de finish kom zijn mijn jongens in de zevende hemel en roepen verwijtend “had je dat niet eerder kunnen doen, advies vragen aan de expert?” Sorry jongens, ik was ook maar onwetend en zal nooit meer zomaar een BH kopen. En al helemaal geen willekeurige sport BH. Zij zijn in elk geval blij, en als zij blij zijn, ben ik dat ook. De test is meer dan geslaagd. En dat wil ik dan ook best aan de hele wereld vertellen.
Zit er dan helemaal geen minpunt aan Anita? Jazeker! Er komt weer een ernstig gevalletje van keuzestress aan, want hoewel ik een traditionele witte variant meegekregen heb, heb ik allerlei leuke kleurtjes en printjes voorbij zien komen. En aan de prijs ben ik inmiddels wel gewend, die valt eigenlijk best mee. Van “Ut mot maar” naar “Meer dan waard”. Ik ben erg benieuwd naar het tweede model, die krijg ik nog. Maar ik heb er alle vertrouwen in.
Anita, wat een prachtige naam!