Andere jaren begin mei, dit jaar een maand later. Vanwege het weer, het rare Hollandse weer. Onvoorstelbaar. Nergens last van gehad en dan in een half uur….poef, is het helemaal mis. Het seizoen is begonnen!
Als een wild dier die de dreiging in de lucht ruikt, met trillende neusvleugels, voel ik het hangen. Een kriebel die opzet, letterlijk en figuurlijk. Ik kan het niet alleen ruiken, ik zie en voel het ook. In de loop van al die jaren is het een zesde zintuig geworden. Een tastbaar iets. Maar ondanks dat, is er geen ontkomen aan en alsof iemand op een knop drukt gaan de sluizen open. Het wonderlijke biologische proces dat zich afspeelt in het lichaam, waar ergens een verkeerde gen, of wellicht een goede gen die verkeerd geprogrammeerd is geraakt, iets doet wat hij niet moet doen. Of eigenlijk té goed doet.
Ik was een jaar of dertien. Toen was het lang nog niet zo bekend. De laatste jaren lijkt het wel bijna een modeverschijnsel. Je hoort iedereen er over. Nu heb ik niks met mode, maar in dit geval liep ik toch mooi voor de verandering eens een keer voorop. Maar wat heb ik er aan? Voorlopig zit ik met de ellende. En nu het seizoen weer begonnen is zal ik weer de nodige maatregelen moeten gaan treffen.
Het is ieder jaar toch weer uittesten wat werkt en wat niet. Voor alles word ik uiteindelijk immuun, dus dan wordt het weer iets anders zoeken. Net als met hardloopschoenen, als je altijd op dezelfde schoenen loopt, is het risico op blessures ook groter omdat je lichaam altijd maar dezelfde beweging maakt. Afwisselen is het devies. En anders is leven met de consequenties.
Ze zeggen dat je er overheen groeit. Ik geloof daar na 30 jaar niet meer zo in. Ik onderga het maar gewoon en accepteer het voor wat het is. Probeer de positieve kant er van in te zien. Zo van “mooie opschoonactie van mijn lijf”, of “verbrand ik weer extra calorieën mee”. Want oh boy, het kan enorm vermoeiend zijn. Soms doe ik net als vroeger. Voorover hangen en de boel lekker laten lopen. Emmers vol. En me dan verwonderd afvragen waar het allemaal vandaan komt. Ja, ook na 30 jaar nog.
Vermijden zou een optie kunnen zijn, maar het beperkt toch ook mijn vrijheid. En dat heb ik er niet voor over. Want we willen wel blijven lopen. Meedoen aan de loopwedstrijden en dus blijven trainen. Waarbij ik die ene maand van het jaar die het ongeveer duurt dan maar de omgekeerde wereld moet toepassen. Binnen blijven als het droog is, naar buiten gaan als het regent of net geregend heeft. En voor de rest? Gewoon rustig wachten tot het over is. Ach ja, zie het maar als een extra uitdaging er bij.
Hardlopen met hooikoorts. Hatsjoe!