Lieve Nugget,
Toen ik 13 jaar gelden bij Wittebrug kwam rijden, behoorde jij al tot het assortiment. En dus heb je al mijn uurtjes zweten op een paardenrug meegemaakt. Een groot gedeelte op die van jou. Je was toen al een puber, en dat ben je al die jaren ook gebleven. In eerste instantie had ik niet zo door wat voor uitdaging je was. Ik was alleen nog maar bezig met in het zadel blijven en niet zozeer met netjes aan de teugel rijden of zorgen dat ik mijn figuur netjes op de letter reed. Dat kwam later pas, en bleek jij niet het makkelijkste paard om dressuur mee te doen.
Voor de buitenritten daarentegen vond ik het heerlijk op je rug. Ook toen Joke me tot mijn grote verbazing waarschuwde voor je ‘blije sprongetjes’, wat synoniem was voor dat je je ruiter nog wel eens met een grote boog van je rug af kon bokken. Het klonk me totaal onbekend in de oren. Tot na dat ritje, waarin je Joke’s woorden tot drie keer toe kracht bij zette. Alsof je wilde zeggen: ‘Fooled you!’
Ook in de stal hadden wij een haat-liefde verhouding. Je was dol op het spelletje ‘halster omdoen’, waarbij je braaf met je hoofd naar beneden stond, ik het halster om je hoofd legde en als ik dan het bit in wilde doen je je hoofd langzaam omhoog deed. Daar stond ik dan, met gestrekte armen vloekend en tierend op het feit dat het niet eerlijk was dat ik zo klein was en jij zo groot. Vervolgens deed je je hoofd weer naar beneden en zei ‘vooruit, kom dan maar’, om op het moment suprême je hoofd weer omhoog te trekken. Ik zweer dat je me gewoon stond uit te lachen. Pas als ik het écht zat was bleef je braaf staan. Ongeveer. Om me vervolgens in mijn borst te bijten als ik het zadel op je rug legde.
Pas de laatste twee jaar had ik het door. Je vond binnenrijden gewoon saai! Je wilde uitgedaagd worden in plaats van rondjes sjokken. En dus daagde ik je uit en liep je de sterren van de hemel. Stond ik even raar te kijken toen je prachtige wijkmanoeuvres maakte, uit jezelf in galop aansprong en ontspannen door de manege draafde. Was dit écht Nugget? De schrik van de manege? Het paard dat voor mijn ogen instructeurs en zelfs Hans van zijn rug af bokte?
Ja, dat was allemaal jij. Dat rare paard met die gekke ponypasjes in de galop. Met die grote wiebeloren. Die héél erg chagrijnig kon zijn op stal. Die altijd om aandacht vroeg. Maar die ook heel lief kon knuffelen, mooi kon lopen en waar je vreselijk om kon lachen. En die gewoon bij de stal hoort.
Vandaag heb ik afscheid van je moeten nemen. Je kwakkelende pezen hebben het nu écht opgegeven. Morgen ben je er niet meer. En moet ik het doen met de herinneringen en de foto’s.
Nugget. Nuggie. Nukkepuk. Een paard met gebruiksaanwijzing die ik de afgelopen 13 jaar een beetje heb leren lezen. Ik zal je missen. Gek beest!