Toen ik in 2008 voor de tweede keer naar een concert van Madonna ging vond ik het daarna wel welletjes. Ondanks de mooie show werd er te veel geplaybacked en was er te weinig contact met het publiek naar mijn smaak. Je mag van mij best een diva zijn, maar er zijn grenzen. En toch is het popicoon uit mijn jonge jaren tachtig voldoende aanleiding om haar uiteindelijk toch nog een kans te geven. Tenslotte heeft de mens de neiging om slechte ervaringen te vergeten of af te zwakken.
Spontaan kocht ik begin dit jaar dan ook twee kaartjes voor haar nieuwe tour. Wat me voor de onmogelijke taak zette om een gek te vinden die met me mee wilde. Frank krijg ik er met geen twintig paarden naar toe, mijn gebruikelijke ‘nood in de branding’ vriendinnen zouden zich allemaal in verrewegistan bevinden tegen die tijd, en de enige die dat niet was had zelf al kaarten gekocht.
Tijd voor drastische maatregelen dus. In een vlaag van verstandsverbijstering maakte ik een vriend voor het leven, en alle levens die daarna volgen. Ik nodigde namelijk een Facebookvriend uit Argentinië uit. Één die ik nog nooit ontmoet heb, maar bestempel als de allergrootste Madonnafan ter wereld. Hij kon het niet geloven. Voorwaarde was wel dat hij zelf de trip en hotel regelde en dat hij dat vóór 1 november moest doen, anders ging ik iemand anders zoeken. Helaas was hem dat niet gelukt. Ik bedoel, Argentinië is niet naast de deur en hij kreeg de centen niet bij elkaar.
Gelukkig dient de oplossing zich vaak vanzelf aan. Mijn nicht, die ik al maanden niet gesproken had maar wel mee had gevraagd voor een spontaan feestje, had ook wel zin in een portie jeugdsentiment en wilde wel mee. Probleem opgelost!
En dus reden wij op Sinterklaasavond richting de Ziggo Dome om tussen de Ajaxsupporters voor de wedstrijd van die avond een hapje te eten en ons om 20:30 te presenteren bij de ingang. Mevrouw werd geacht om om 21:00 te beginnen, maar we waren al gewaarschuwd dat ze waarschijnlijk later zou beginnen. Ach ja, eens een diva, altijd een diva. Het werd een uur later. Een uur waarin wij ons op zich prima vermaakten met mensen kijken. Voorspelbaar, maar desalniettemin vermakelijk. 50% gay, 49% vrouw en 1% onwillige echtgenoot. Ook zag ik 10 fotografen op een kluitje achterin met mega telelenzen klaar staan om een shoot te maken. Ik herkende William Rutten die op zijn Facebookpagina de strenge regels voor de pers al aangekondigd had.
Uiteindelijk dimden de lichten en ging het doek omhoog, waarbij Madonna herself in een strak pakje en een kooi naar beneden kwam. Het spektakel kon beginnen. Mijn Argentijnse vriend had gevraagd of ik alsjeblieft een filmpje wilde maken waarin ik hem de groeten deed en zijn naam noemde. Dan was het toch alsof hij er een beetje bij was. Tuurlijk, ik ben de beroerdste niet, en maakte niet alleen het bewuste filmpje, maar filmde ook regelmatig stukjes van de show.
Nu ben ik enorme fan van de Ziggo Dome als poppodium, niet alleen omdat het geluid super is, maar ook omdat als je achterin staat, je nog steeds het gevoel hebt dat je dichtbij staat. Al helemaal toen bleek dat er ook een catwalk tot iets voorbij halverwege de zaal liep waar Madonna met enige regelmaat te vinden was. Helaas ben ik te gierig om elke nieuwe versie van de iPhone te kopen, en is de camera van mijn telefoon niet toereikend om ook maar enige herkenbare foto te maken. Terwijl ze op een gegeven moment toch maximaal 25 meter van me vandaan stond!
Desalniettemin blijf ik een klein wijffie, en daar kan geen Ziggo Dome iets aan veranderen. Dus hoewel ik wel het een en ander kon zien bleef het totale overzicht van het podium aan het zicht onttrokken door langere mensen die voor ons stonden. Zielige pogingen om op het voetje van het hekwerk dat om een verhoging voor ‘Hospitality’ gasten stond ten spijt. En toen kwam karma om de hoek kijken. Met nog drie kwartier te gaan werden we door een engels sprekende jongeman met een baardje op de verhoging uitgenodigd om er bij te komen staan. Me afvragend of hij daar wel gerechtigd toe was bedacht ik me geen seconde en klom over het hek en gebaarde mijn nicht om hetzelfde te doen. Yes, much better! En dat vond onze vriend ook.
Het stelde ons in elk geval in staat om Mrs. Ciccone goed te kunnen bestuderen. Ze zag er goed uit. Ook verraste ze ons op heel veel interactie en kon ik haar op weinig playback betrappen. Zou de wijsheid dan toch met de jaren komen? Een akoestische versie van een frans nummer werd door haar zelf met een gitaar begeleid, en met de uithalen leek ze te willen bewijzen dat ze toch écht wel kon zingen. En ik moet toegeven, ik kon haar geen ongelijk geven.
Na twee uur spektakel, grapjes en goede zang kwam er dan toch een einde aan de avond. Een kort gesprekje met onze vriend leerde dat hij uit Amerika kwam, where else, zijn vriend voor Madonna werkte waardoor hij bij 5 shows mocht zijn, inclusief hotel, en zo meteen met de bus met dansers op pad ging. Spontaan nodige hij ons uit om mee te gaan. De bezwaren van zijn vriendin wuifde hij weg door met enige arrogantie te zeggen dat hij iedereen kon uitnodigen die hij wilde. Mijn jonge ik, zonder Frank, verantwoordelijke baan waar ik maandag verwacht werd en auto in de garage, wilde ja zeggen, maar mijn verstandige bejaarde ik vond het toch niet zo’n goed plan. En dus bedankten we beleefd en namen afscheid.
Het terugvinden van de auto had nog een klein euveltje toen ik in de garage van de Arena niet meer wist welke kant we er nu uit moesten. Maar gelukkig ben ik geen man die eerst een uur zelf gaat lopen zoeken en schroomde dus niet om een voorbijkomende suppoost aan te schieten en het te vragen. Binnen 3 minuten waren we dan ook op de goede weg en konden we moe en voldaan weer naar huis.
En Madonna? Die mag zich wat mij betreft nog steeds met recht de ‘Queen of pop’ noemen!