Rotterdam Marathon 2016: Een fijn pleuris eind!

We zijn in Brussel voor de Rotterdam Marathon en terwijl ik 11 hoog in een restaurant door het raam naar beneden naar het verkeer zit te kijken hoor ik een ploppend geluid. In één van de auto’s die ik zie rijden ontploft iets en de auto zit ineens helemaal vol met meel waardoor hij crasht. Ik hoor nog meer ploppen en met meer auto’s gebeurt hetzelfde die ook allemaal crashen. Een aanslag. ‘Shit’, denk ik, ‘nu wordt de marathon afgelast!’ 7:45. De wekker haalt me uit mijn nachtmerrie, met wijze raad voor later van Douwe Bob op de radio.

Gisteren heb ik niets aan het toeval overgelaten waardoor ik om 22:30 nog stukjes ontbijtkoek stond te snijden, in te pakken en goed verdeeld in mijn Flipbelt stopte. Geen reden tot zenuwen dus vanochtend. Echt wel! Planning was 8 uur de deur uit, met een marge van een kwartier, en dus ren ik om 8:05 als een kip zonder kop rond in huis. Maar dan kunnen we toch eindelijk weg, richting centraal station voor de groepsfoto van de Facebookgroep Rotterdam Marathon 2016 Deelnemers én de Ik Loop Hard groep.

Daar aangekomen zit de sfeer er gelijk in. Foto’s maken bij Reis je fit natuurlijk, allemaal opgewonden mensen van de groep begroeten en dan met z’n allen op de foto. Beetje napraten en dan toch maar op weg naar de kleedruimte om de tas achter te laten. Daar stuiten we op een obstakel, want zonder label komen we er niet in, in tegenstelling tot wat er op de website staat. Na wat discussie mogen we dan toch naar binnen, alhoewel het ook daar even zoeken is hoe we de tas dan wegleggen. Het lukt, daarna voor de duizendste keer naar de wc en naar het startvak, waar we hardloopvriend Marco tegenkomen. Met hem zingen we met volle borst met Lee mee, ons kippenvel momentje, horen het startschot voor de wedstrijdlopers, om daarna nog een half uur te moeten wachten.

Tijdens het wachten spot Frank ineens een blote dame voor een raam van het Hilton Hotel. We hebben minstens 10 minuten lol, alvorens ze zich nog even uitrekt voor het raam. Nu juichen er meer mannen. Ze heeft het ineens door en duikt dan ook direct weg, trekt het gordijn dicht en het spektakel is weer voorbij. Dan mogen ook wij van start. Als ik deze passeer zie ik burgemeester Aboutaleb staan, daar waar ik vorig jaar Lee Touwers zag staan. In de eerste twee kilometer word ik al een paar keer aangesproken dankzij mijn shirt, zowel uit het publiek als door lopers. Toch handig. En helemaal leuk als ze me volgen of zelfs mijn boek gelezen hebben. Ik kom ook Leontine tegen, uit de Runnersworld. Haar verhaal is dat ze een langzame loper is maar ook het recht heeft om hem uit te lopen binnen de limiet zonder dat de hekken al weggehaald worden als zij nog bezig is.

De eerste 5 km gaan lekker alhoewel ik mijn bil wel gewoon voel. We lopen in een lekker tempo en ik mis zelfs het 4 km bordje. Langs de kant zie ik de laatste loopster van vorig jaar met haar zus. Die komen we later in het bos ook nog een keer tegen. En even later fietst Arnout van De Hardloopwinkel voorbij. So far so good. Ik heb wel een beetje trek dus lang leve de stukjes ontbijtkoek. Vlak voor kilometer 9 word ik van achteren besprongen door onze favoriete Belgische, Anita, uit de groep natuurlijk. Dat vraagt om een selfie, de enige van het parcours. Ze laat ons daarna weer gaan, en we houden het tempo nog steeds vast. Dat duurt echter niet lang meer. Op 10 km neem ik mijn eerste gelletje die me instant een boost geeft. We draaien het Havenspoorpad op. Frank vindt dit stuk verschrikkelijk, maar ik vind het wel lekker. Een oud collega spreekt me aan en we praten even kort. Ik zit in mijn flow, en aan het eind herken ik een aanmoedigingsbord van Facebook.

Zodra we de bocht om gaan richting Slinge raak ik de flow weer kwijt. Ik kijk uit naar een collega maar zie hem niet. In het lusje zien we Gaston aan de overkant lopen, die al een tijdje van ons weg is. Langs het hek roept een vrouw naar me: ‘Zet hem op schatje, je kan het!’, en maakt een gebaar met haar handen en heupen wat ik maar niet probeer te begrijpen. Waarschijnlijk valt ze op vlechtjes! Ik ben er een kilometer beduusd van. Het stuk van 16 km tot 20 km is mijn ‘Kralingse Bos’. Een saai stuk met weinig mensen op een oud-collegaatje na, en het is het punt waarop ik moe begin te worden maar nog niet eens op de helft ben. Gelukkig herken ik het van vorig jaar en weet dat ik er gewoon even doorheen moet. Als we, voor mijn gevoel na een eeuwigheid, weer terug bij de ‘Slingeweg’ zijn zie ik dan toch die collega.

De 20, 21, 22, en 23 gaan redelijk snel voorbij en we zijn weer op weg naar de Erasmusbrug. Vorig jaar had ik hier hernieuwde energie, maar dit jaar laat mijn lijf het afweten. Bij de 25 km begint mijn rechterbil te schreeuwen dat ik moet kappen met die onzin, en zijn linkerzusje begint ook mee te roepen. Ik schreeuw terug dat ze hun muil moeten houden want we moeten nog 17 km. Het aanblik van de Erasmusbrug is schitterend en in het open stuk waait een meer dan welkom briesje, want het is warm en de zon brandt genadeloos op mijn kop. We hebben dan drie uur op de klok, en ik bedenk me dat de winnaar al bijna anderhalf uur aan het bier zit.

Na de brug sluiten we het stuk op Zuid af, om vrij snel via het tunneltje de Blaak op te draaien. Daar waar de mensenmassa weer staat. Ik zie Frank naar rechts kijken waar de mensen al het bos door zijn en op weg naar de Coolsingel. Wij moeten nog even en ik kijk bewust niet. Ik loop mijn eigen marathon. We draaien de Mariniersweg op richting de 30 km en komen Iwan tegen, ook uit de groep. Sowieso is het speciale groepsshirt een zeer herkenbaar item voor alle mensen uit de groep, en we komen ze zeer regelmatig tegen. Frank draagt hem ook, dus ook wij zijn herkenbaar. Vlak na de 30 km staat Jenny maar omdat 200 meter verderop de waterpost staat kan ik het niet opbrengen om te stoppen omdat ik bij de waterpost pas wil wandelen. Opnieuw gaan rennen kost teveel energie, en twee keer kort achter elkaar trek ik niet. Ze begrijpt het gelukkig.

Het bos in gaat eigenlijk best wel weer. Frank moet een sanitaire stop doen en ik loop door in inmiddels weer een ietsjepietsje strakker tempo. Ietsjepietsje maar. Pas aan het eind van het eerste stuk haalt Frank me weer in. De bocht om stort ik weer in en richting de 35 km krijg ik het weer zwaar, om voor de zoveelste keer aan mijn moeder te denken, die in gedachten met me mee loopt ook al zit ze in Spanje. Een collega stapt uit het publiek en maakt een foto van ons samen. Uit mijn kleine teen trek ik wat energie om te kunnen lachen, want we moeten genieten van de marathon. Toch? Nog een bocht om en we lopen eindelijk weer richting de finish. Het valt me dit jaar een stuk zwaarder dan vorig jaar, en ik heb meer pijn, vooral in mijn voeten. Op 37 km staat het paneel met de videoboodschappen, maar ik zie niets bekends, op datzelfde oud-collegaatje na die ook op 18 km stond. Ik krijg een winegum van een toeschouwer want ik heb geen kracht meer om zelf iets te pakken. En dorst, heel veel dorst. Maar we blijven gewoon doorlopen, nog minder dan 5 km.

De Boezemweg is weer een feestje, het bos is klaar. Ik word aan alle kanten aangemoedigd maar heb geen fut om op te kijken. Ik reken of er nog een PR in zit maar het is erg krap, en als Frank aangeeft dat hij even moet wandelen zet ik het maar uit mijn hoofd. Het komt me niet ongelegen. Bij 40 km neem ik toch nog maar een gelletje, mijn vierde en laatste, zodat ik die laatste twee kilometer nog enigszins waardevol uit kan lopen. Met een rustig dribbelpasje komt de laatste bocht in zicht waar nog een collega staat, zie ik op het scherm de boodschap die ik zelf voor Frank heb ingestuurd, en draaien we de Coolsingel op. Shit, wat is die finish dan toch nog ver weg, maar het publiek draagt ons, ik zie nog een laatste collega links en Jenny, Pa en Frenk staan rechts. Dan handen in de lucht, een zoen en samen de finish over. 4:52:17 uur, 2,5 banaan, 4 gelletjes, 3 stukjes ontbijtkoek, 1 halve winegum, 4 bekertjes AA en 10 bekertjes water later. Op 3 minuten en 15 seconden na geen PR maar gezien de omstandigheden ben ik al blij dat ik onder de vijf uur ben gebleven. En ik kan nu zeggen dat ik marathons loop. Meervoud. Ik zie collega Paul die vrijwilliger is in het finishvak, we lopen Angelique uit de groep tegen het lijf en strompelen naar de uitgang om onze medaille op te halen.

Wat is hij groot, wat is hij goud, wat is hij zwaar, zo zwaar als de 42,195 km die we net gelopen hebben, en vooral, wat is hij weer mooi!

Zes uur later zitten we op de bank. Alles doet zeer, mijn bil zal me laten weten dat ik hem de mond gesnoerd heb, ik heb een blaar op mijn teen, ik voel de stokslagen die ik onder mijn voeten heb gehad, mijn gezicht gloeit, de randjes van mijn broek staan rond mijn middel en mijn liezen waren gisteren al open geschuurd omdat ik zo stom was om een verkeerde ‘ach het is maar 4,2 km dus deze kan wel’ onderbroek aan te trekken, en schuren op een open randje voorkom je ook niet met een kilo Vaseline. Mijn boobies hebben het dit keer wel overleefd, dankzij de goede zorgen van Anita Nederland.

Ik was vergeten hoe ver het is, en hoeveel pijn het doet. Nu weet ik het weer. Wat is het toch een pleuris eind. Ik loop nooit meer een marathon! Oh ja,… toch wel.

Start spreading the news!

4 Reacties

  1. Inez Ruitenbeek

    Geweldig Saskia dat je hem uitgelopen heb. Dan maar geen PR. Wat een prestatie. Dus de laatste woorden zijn: Start spreading the news. Dat betekent New York of niet?
    Ik ga je volgen je schrijft zo lekker. Groetjes Inez.

    Reageren
    1. Saskia Uit den Bogaard (Auteur bericht)

      Ha, ha, ha, jij bent slim! Maar als je me inderdaad gaat volgen kom je daar snel genoeg achter?

      Reageren
  2. Sonja Diane

    Al die verhalen over dat pleuris end in Rotterdam, ik kan er maar geen genoeg van krijgen. Wat een mooie verhaal heb je geschreven, en wat een prestatie heb je neergezet! Ooit….ooit wil ik er ook lopen!

    Reageren
    1. Saskia Uit den Bogaard (Auteur bericht)

      Dank je wel! Maarre… Ooit? Waarom niet 2017? Of 2018 als dat toch iets te vroeg is? Als je nu begint met een trainingsschema is het haalbaar.

      Reageren

Laat een antwoord achter aan Saskia Uit den Bogaard Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *