1 januari 2017. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Ik kijk nooit zo terug op het verleden en dus op het afgelopen jaar, ik ben meer van het vooruit kijken. Wat geweest is, is nu eenmaal geweest. Ik hou wel van mooie herinneringen die ik graag vastleg op foto’s omdat ik nu eenmaal een verzamelaar ben, maar het zijn geen zaken waar ik nog uitgebreid bij stilsta. Misschien moet ik dat gewoon eens proberen.
Want wat heb ik in 2016 allemaal gedaan? Het jaar begon met de warmste nieuwjaarsduik ooit. Stralende zon en niet eens zo heel erg koud water. Een week later gevolgd door de Halve van Egmond, met net zulk mooi weer. Het voelde bijna als valsspelen. Gelukkig werd ik er van verzekerd dat het toch wel een zware editie was met windkracht 7 tegen op het strand. Ik liep hem uit, met een iets betere tijd dan mijn eerste halve marathon, CPC in 2014. Vanaf dat moment ging het bergafwaarts, in negatieve zin.
Stress op het werk zorgde voor overbelasting en een hardnekkige blessure. Huilend van de pijn kon ik geen stap meer zetten terwijl mijn derde editie van diezelfde CPC in aantocht was. Maar ieder nadeel heb zijn voordeel zeggen ze, en ik kwam bij de bewegingswetenschapper terecht. Ik wist niet eens dat het bestond. Maar de wonderdokter hielp me niet alleen weer op de been, hij zorgde ook voor meer kennis en ik weet zeker, een hoop blessurepreventie in de toekomst.
Ik liep de CPC, voorzichtig, maar uit. Én twee weken later de Venloop, met opnieuw hindernissen omdat ik drie dagen eerder nog met koorts op bed lag. Als laatste oefening voor de grote dag deden we nog een warme 10 km op Park 16Hoven.
Het marathonweekend diende zich aan, en daar waar ik een paar weken eerder het nog somber inzag, was ik er nu van overtuigd dat ik hem gewoon zou gaan lopen. Een kleine warm up met de minimarathon op zaterdag was leuk, maar once in a lifetime. Stiekem toch iets teveel. De dag erna liepen we over de Coolsingel, 3 minuten langzamer dan het jaar ervoor. En hoewel ik erg blij was dat ik het weer had volbracht en ook nog zonder kleerscheuren, stak het toch een beetje.
Maar niet te lang bij stil gestaan, want de pijlen gingen direct op het najaar, richting New York! Ik plande wat wedstrijdjes, liep in het Business Team van Anita Nederland, deed mee aan de Ekiden met hardloopvrienden van de Rotterdam Marathon Facebook groep, en hadden we voor het eerst in mijn hardloopcarrière een afgelasting van een evenement. En niet zo maar een evenement, in het hele jaar is er één nacht met hel en verdoemenis geweest, en dat was op de geplande datum van de Afsluitdijkrun. Teleurgesteld reden we midden in de nacht weer naar huis, om de volgende dag totaal onverwachts een regionale halve marathon te lopen.
We reden naar het noorden, we reden naar het oosten, we reden naar het zuiden en we reden naar het westen, om allerlei wedstrijden te lopen ter voorbereiding op ons grote avontuur. Ondertussen liep de stress op mijn werk weer op, en tijdens de 30 km training met Rijnmond over de Van Brienenoord brak ik op 20 km. Na een stevige huilbui maakte ik de laatste 10 km nog wel af. Ik voelde me daarna een stuk beter en ik loste het probleem op mijn werk op, zij het een beetje rigoureus. Ik zou in overleg aan het eind van het jaar afscheid nemen en op zoek gaan naar iets wat me weer gelukkig zou maken. Er viel een olifant van mijn schouders.
En toen brak de grote dag aan, de dag dat we de grote oversteek maakten. De pret gedrukt door het feit dat onze maatjes niet mee konden, maar toch. Het avontuur in New York was groots en het absolute hoogtepunt in mijn hardloopleven tot nu toe. En we waren ook nog succesvol. Niet alleen haalden we de finish, we liepen ook nog eens goed en stonden de dag erna in de New York Times. Vanaf nu kon ik alles! En dat bleek eenmaal terug in Nederland. Ik viel af, ging beter en sneller lopen en brak record na record. Als uitsmijter liepen we onze eerste trailwedstrijd waar we heroïsch laatsten werden, maar een onuitwisbare indruk achterlieten.
In totaal heb ik in 2016 1.479 km hard gelopen in 146 keer. Een jaar lang hardlopen, doorspekt met de steun, vriendschap, lach en traan, mooie verhalen, liefde en vooral enorm veel plezier van alle hardloopvrienden, oude en nieuwe die ik dit jaar heb leren kennen.
De vraag is dus, wat gaat 2017 me brengen? Er staat het nodige gepland. Sowieso Rotterdam, drie keer is scheepsrecht, en in het najaar Valencia. Volgende week doen we ook nog een poging om Egmond wél te lopen met ijspegels aan onze neus en halverwege het jaar gaan we Dublin onveilig maken met een halve marathon. Uiteraard mogen de twee klassiekers, de CPC en de Venloop niet ontbreken. En voor de rest laten we ons verrassen met wat er letterlijk op ons pad komt. Of dat nu qua hardlopen, of qua werk is, waarbij ik de komende maanden eens rustig ga nadenken waar ik de komende 22 jaar van mijn werkbare leven aan wil besteden. Misschien wel een leuke baan in de hardloopwereld?
Bij een nieuw jaar horen goede voornemens. En net als dat ik nooit terugblik maar nu wel gedaan heb, zal ik ook hier een uitzondering voor maken. Mijn goede voornemen voor 2017 wordt echter niet om meer te lopen. Of verder lopen, of sneller lopen. Dat gebeurt vanzelf wel. Nee, mijn goede voornemen voor 2017 is er maar één. En dat is nóg meer hardloopvrienden maken dan dat ik nu al heb. Want hardloopvrienden zijn net als schoenen.
Je kan er nooit genoeg van hebben!
Wat een prachtig verhaal, erg inspirerend en herkenbaar!
Alhoewel ik een amateuristische beginneling ben.
Mijn goede voornemen is mijn allereerste marathonin mei.
En ik vind het echt superspannend, wetende dat ik de afgelopen 2 jaar pas 4 halve heb gelopen en nooit meer…
Hoi Mariëtte,
Dat is een uitstekend voornemen, en noem jezelf aub geen amateuristische beginneling! Als je gaat trainen voor een marathon dan heb je toch al een stevige basis! 🙂
Een marathon loop je namelijk met drie elementen, conditie, kracht en mentaal. En die laatste is het belangrijkste.
Heel veel succes, ik weet zeker dat het je gaat lukken!