Ik maak me op voor mijn training van vandaag. 12 km, en ik besluit om maar eens een andere route te kiezen. Tenminste, een combinatieroute van wat ik al ken, want na al die jaren zijn er weinig routes meer in de buurt die ik nog niet gehad heb. Na wat eten ga ik op pad, muziekje op en lekker gaan. Eerst nog rustig, maar daarna heb ik het te pakken en draaf lekker door. Dan voel ik het langzaam opkomen. Eerst nog vaag op de achtergrond wat overgaat in een beetje zeurderig om uiteindelijk onmiskenbaar aanwezig te zijn. Een pijntje aan de zijkant van mijn rechterknie. Ik hoef straks thuis niet eens te kijken of het op te zoeken, ik heb inmiddels voldoende kennis van pijntjes. En ik weet het zeker. Ik heb een lopersknie. Mijn hardloopcarriére is voorbij!
De afgelopen weken natuurlijk weer veel te veel gedaan. Wedstrijdjes, soms twee achter elkaar, mijn eigen trainingen, loopjes met de Rotterdam Running Crew, de sportschool en natuurlijk mijn opleiding, waar we stiekem toch ook het nodige doen. En daar kan je lichaam niet tegen, dat is vragen om problemen.
De volgende dag voel ik niets meer als ik naar de sportschool wandel. Maar als ik mijn ‘good mornings’ sta te doen voel ik het trekken in mijn linkerscheenbeen. Oh, oh, dat is niet goed. Ik weet het zeker, shin splints! Daar ben ik mooi klaar mee, dat duurt maanden voordat je daar van genezen bent. Zeg maar dag tegen de marathon van Valencia want ik ben er vast niet vanaf voordat het november is. Als ik terugwandel naar huis heb ik nergens last van. Maar als ik buk…
Vijf dagen later kan ik de slaap niet vatten. De onderkant van mijn rechtervoet voelt pijnlijk en stijf aan. Onmiskenbaar de symptonen van fasciitis plantaris, ik weet het zeker. Dat wordt rollen met een tennisbal en strekken van mijn kuit. Waarschijnlijk ontstaan door mijn sluimerende hielspoor. Ik voel al een tijdje een verdacht bultje op mijn hiel, ik dacht het al te vrezen. De volgende ochtend ben ik het alweer bijna vergeten, maar ik heb het écht niet gedroomd. Het voelde pijnlijk aan, ik zweer het.
Waarschijnlijk komt het allemaal door mijn chronische piriformis syndroom. Die rechterbil doet al vier jaar vervelend. Beknelde zenuwen, verstijfde spieren en trigger points, ik heb ze allemaal. Gecombineerd met een totaal verkleefde kuitspier. Iets met een ‘bal’ in mijn kuitspier. Eigenlijk is het een wonder dat ik überhaupt kan hardlopen. Want die lage rug van mij is ook bagger. Of was het nu mijn heup? En het breidt ook al uit naar links. Ik denk dat ik maar vast een paar krukken ga bestellen.
En terwijl ik aan mijn elleboog krab voel ik een uitstekend botje. Nader onderzoek geeft terug dat ik dat ook op mijn schouder heb en de ene kant van mijn ribbenkast lijkt dikker dan de andere kant. Wat raar, ik zal toch geen rare vorm van botvorming hebben? Misschien heb ik dat ook wel in mijn rug. En zou dat ook de oorzaak zijn van die steken in mijn zij als ik met 12 km p/u van de Erasmusbrug afsjees? Of heb ik iets anders onder de leden?
Na een week rustig aan doen en een lekkere massage zijn alle pijntjes weer verdwenen. Behalve een pijnlijke teen en een sporadische steek in mijn wreef. Een ontstoken teengewricht, dat kan haast niet anders. Hopelijk hoef ik niet geopereerd te worden. Misschien toch maar even na laten kijken. ‘En dokter, is het ernstig?’ ‘Nee hoor mevrouw, gewoon een gevalletje van aanstelleritis met een vleugje hypchondrie…’
Zie je wel, ik wist wel dat ik iets onder de leden had!