Oliebollenloop 2017

Op de valreep van het oude jaar toch nog even een wedstrijdje. Gewoon, omdat het kan, en omdat het moet van de weegschaal. Heeft deze laatste de afgelopen kerstdagen met een frons in zijn voorhoofd zijn mond dicht gehouden, kon hij zijn verontwaardiging toch niet helemaal verbergen. Gek hoe dat werkt. Het is maar anderhalve kilo, maar tijdens het 10 km rondje van vorige week voelde ik me zo vadsig! We hebben dan ook maar ingeschreven voor de langste afstand vandaag, 15 km. Dat stond uiteindelijk ook ongeveer op het schema. Twee vliegen in één klap. Drie als je de oliebol die we bij de finish krijgen in plaats van een medaille meetelt. Het heet tenslotte niet voor niets de Oliebollenloop.

En zo stappen we nog één keer dit jaar in de routine van opstaan, pannenkoeken eten, hardloopkleding aantrekken, daar over twijfelen, toch maar een ander shirt want het is 12 graden, en naar een wedstrijd rijden. Schoonhoven vandaag. En omdat het oudjaar is haal ik eerst nog even een zak… oliebollen, heel goed!, wachten we op Marco die mee wil rijden en pikken we onderweg Herman op die ook mee rijdt. In de sportzaal van het evenement krijgen we onze startnummers en ontmoeten we een handjevol overige RMD-ers.

Harold vraagt wat ik ga doen vandaag, en legt daarmee de vinger op de zere plek. Januari staat bol van halve marathons dus ik wil mezelf heel houden, bovendien is het geen moment om te knallen en heb ik daar ook niet zo’n zin in. Aan de andere kant heb ik nog een open vinkje te zetten op de 15 km. Ik wilde bij de Bruggenloop onder normale omstandigheden proberen onder de 1:20 te lopen, maar er waren geen normale omstandigheden en uiteindelijk ging hij helemaal niet door. Dus wat te doen? In mijn diepe ziel weet ik dat ik het wil proberen, maar mijn voorzichtige uitspraak is die van: ‘Ik kijk wel hoe het loopt.’

We starten om 12:20. Er is regen voorspeld maar het is gelukkig droog, dus muziek aan en gaan voor een rondje door de polder. Het pad is wat aan de smalle kant en ik heb wat moeite om voorbij een paar mannen te gaan maar uiteindelijk vind ik een gaatje. Te hard, te snel, ik weet het, maar ik moet mijn adrenaline kwijt. Het duurt even voordat ik het 1 km bordje zie en ik ben ietwat verbaasd. 1 km pas? Ik had verder verwacht. Zo voelt het in elk geval wel. Het waait behoorlijk in de polder, en we lopen er pal tegen in. ‘Een goede training voor Egmond over twee weken’, denk ik bij mezelf.

Net als ik denk dat het best wel zwaar is gaat het ook nog regenen, en niet zo’n beetje ook. Het komt met bakken uit de hemel zetten, alsof iemand de sluizen opengezet heeft, en binnen no time ben ik helemaal doorweekt. Het te grote thermoshirt van Frank dat ik onder mijn gewone shirt draag voelt als een stel natte handdoeken op mijn buik en mijn armen. Zandvoort 2015 is er niks bij, de enige keer dat ik ook een wedstrijd in de zeikregen heb gelopen, maar toen stond er niet zo veel wind. De regen slaat in mijn ogen en doet gewoon zeer. En tot overmaat van ramp ben ik te snel voor de achterhoede maar net niet snel genoeg voor de voorhoede en loop ik helemaal alleen en onbeschermd tegen de wind in te beuken, daarbij niet in staat om de vieze plassen te ontwijken. Nat tot in mijn naad zullen we maar zeggen.

‘Wat een kloteloop’, schiet er door mij heen. ‘Wie had het onzalige idee om te gaan lopen vandaag? Oh ja, dat was ik zelf!’ Heel even overweeg ik uit te stappen, maar ja, ik ben nu toch al nat. Zwaar chagrijnig loop ik door over het pad waar geen eind aan lijkt te komen. Gelukkig heb ik Metallica in mijn oren. Ik had verwacht dat we na 2-3 km wel naar rechts zouden gaan, maar niets is minder waar. Pas na 5,5 km zie ik de lopers voor mij eindelijk afbuigen.

Daar wordt de wereld een klein beetje beter. Het is opgehouden met regenen en ik heb de wind nu in de rug. Hij duwt me naar voren, soms wat opzij en op een enkel moment tilt hij me op om me een paar meter verderop weer neer te zetten. ‘Fijn’, zou je denken, maar ik blijf chagrijnig. ‘Kom op zeg, zo kan ik toch niet lopen!’ Het enige voordeel is dat mijn chagrijn ook mijn vastberadenheid voedt om door te blijven lopen. Twee kilometer verder hebben we een suf heen en weertje van honderd meter. We zijn inmiddels over de helft en ook de drankpost met zowaar warm water ben ik dan al gepasseerd. Maar ik merk dat mijn spieren koud zijn, mijn billen doen zeer en ik heb een hoop energie verloren in de eerste 5 km.

Ik haak even aan bij Jeroen van de Rotterdam Running Crew, die heel lief een beetje inhoudt zodat ik bij hem kan komen, om me te hazen. Frank heb ik vlak daarvoor nog met de rest van de RMD-ers achter me gezien bij het heen en weertje. Ik beklaag mijn lot bij Jeroen en samen lopen we naar het 10 km punt. Dan komt er een sneller nummer en raak ik hem kwijt. We gaan nu aftellen, en dat hebben ze ook in de bordjes verwerkt. De 10 km is ‘nog maar 5 km’, en ik kijk op mijn klokje hoe ik er voor sta. Ondanks alles helemaal niet slecht. Ik heb nog 30 minuten voor mijn vinkje dus als ik 10 km per uur blijf lopen, en dat kan ik, haal ik het.

Als er tenminste geen gekke dingen gebeuren. Zoals opnieuw een hoek naar rechts en opnieuw zware tegenwind bij 12 km. Mijn humeur is wel iets beter geworden met de finish in het vooruitzicht, maar ik voel mijn spieren verstijven en mijn krachten afnemen. De Terminatorknop 2.0 zal het over moeten nemen.

En dan loopt daar ineens Marco Vink naast me om me te hazen, me uit de wind te houden en me door de laatste kilometers te trekken. Het helpt, ik probeer tempo te houden en ondanks dat dat niet helemaal 100% lukt, doe ik er in elk geval weer moeite voor. Hij waarschuwt me zelfs nog even voor de fotograaf en ik pers er nog een glimlach uit. ‘Voor Marco’, denk ik dan maar.

De laatste kilometer naar de finish ligt aan de Opweg. Opweg… …naar de marathon. Hoe toepasselijk en poëtisch, zo op de laatste dag van wat tot nu toe mijn beste hardloopjaar ooit is geweest. Op alle afstanden een PR gelopen, zelfs vandaag nog. Om de hoek ligt de finish, de laatste 50 meter trek ik met mijn laatste krachten nog een sprintje om uiteindelijk een nettotijd van 1:15:43 te klokken. Dat vinkje bij de sub 1:20 kan ik dus ruimschoots zetten. Een vinkje dankzij Vink. Zonder de wind had ik misschien zelfs de sub 1:15 nog wel gehaald, maar dat is misschien iets voor 2018. Tenslotte moet je altijd iets te wensen overhouden.

We wachten nog even tot de rest binnen is, en ook Frank, die voorop loopt, zet een hele mooie tijd neer ondanks dat hij het als een training liep. Als iedereen er is dribbelen we gauw terug naar de sportzaal om het natte spul uit te doen. Het is ietwat behelpen want we hadden niet op deze regen gerekend en dus eigenlijk geen droge kleren bij ons. Ik moet het doen met een vest over mijn natte BH, mijn Anitajasje, en een oude veel te grote maar wel korte sportbroek die toevallig nog in mijn tas zat over mijn blote billen. Ach, niemand die het weet. Een drankje en een oliebol later rijden we weer naar huis voor een bad en de voorbereidingen voor oudejaarsavond. Ik kan meer dan tevreden 2017 afsluiten.

Iedereen een fantastisch 2018 gewenst, en dat al jullie doelen en wensen uit mogen komen, of dat nu op hardloopgebied is of niet!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *