Het leed dat solliciteren heet

Wel een beetje raar, 46 jaar, trillend op mijn benen, als mijn mailtje is verdwenen…

Als je op mijn leeftijd en met mijn kennis en ervaring een andere baan zoekt moet je het eerder van je netwerk hebben dan van sollicitaties op vacatures. Desalniettemin komt er toch met enige regelmaat iets leuks voorbij wat ik niet kan laten schieten. Bovendien is het UWV streng en vind ik het niet kunnen om ál mijn lunches met oud collega’s op te voeren als netwerkgesprek. Dus spendeer ik met enige regelmaat een middag langs de vacatures van LinkedIn, Indeed en jawel, ook Monsterboard bestaat nog. En zowaar klinkt die HR Project Manager bij een bekend concern in de buurt enorm leuk, ben ik er van overtuigd dat ik die rol van HR Manager kan vervullen en lijkt de omschrijving van de HR Business Partner rol enorm veel op wat ik gedaan heb.

We klimmen in de spreekwoordelijke pen, bestuderen met aandacht de vereisten van de functie, onderzoeken waar het bedrijf over gaat en tikken met het zweet op onze voorhoofd en de tong uit onze mond een mooi epistel. Toch blijft het lastig om jezelf op te hemelen. Om er uit te springen tussen die honderden anderen. En wat bedoelen ze nou precies met die visionaire slagvaardige HR professional? Soms kan je bellen maar dat helpt me vaak niet verder. Want hoewel ik heel goed ben met het geschreven woord en ik uitstekend gedij in het bouwen van persoonlijke relaties met mijn medemens, vind ik het enorm moeilijk om zomaar de telefoon te pakken en iemand te bellen die ik niet ken om te vragen waar de functie over gaat. Met name geschoold door de ervaring dat ik 9 van de 10 keer de bewuste persoon niet te pakken krijg. Waarschijnlijk druk met het afhandelen van al die mailtjes die hij of zij gekregen heeft. Want alhoewel er vele vacatures zijn, zijn er nog steeds tien keer zoveel gegadigden.

Vaker kan je helemaal niet bellen. In deze moderne tijd gaat alles via websites, robots en het invullen van formulieren. Zonder enige vorm van contact. Bij het UWV wordt het vakje ‘contactpersoon’ dan ook standaard ingevuld met ‘onbekend’. Na het uploaden van je CV wordt een gedeelte van het formulier ingevuld. De rest van de verplichte velden gaan met de hand. Vervelend als je niet in een hokje past. Ik kruis ‘Nee’ aan bij de vraag of ik een HR opleiding heb. Garant voor een afwijzing, ondanks dat ik met 18 jaar managementervaring meer HR gezien en gedaan heb dan menig HR adviseur. Had ik moeten liegen? Nee, ik sta voor eerlijk en open, dus dat is sowieso geen optie.

Het voordeel van een geautomatiseerd proces? Je krijgt in elk geval een bevestiging van ontvangst. Het nadeel? Daarna hoor je vaak helemaal niets meer. Net zo goed dat je van ouderwetse sollicitaties vaak ook niks hoort. Daar snap ik dus helemaal niks van. De sollicitant van nu kan de ambassadeur van je bedrijf van morgen zijn. Uiteraard uitzonderingen daar gelaten. Uitgerekend van de gemeente Rotterdam krijg ik een bevestiging van inzending, een bevestiging van ontvangst en een voortgangsmail met hoeveel sollicitanten er zijn en wat de procedure en tijdslijnen zijn. Ik voel me echt serieus genomen als sollicitant en weet precies waar ik aan toe ben.

Dat er aan die geautomatiseerde processen nog wel het een en ander gesleuteld kan worden, wordt ook bewezen door het feit dat ik bericht krijg van een bedrijf dat mijn sollicitatie interessant vindt, maar dat ze al in vergevorderd stadium zijn met andere kandidaten. In welk geval een deadline op je vacature of een status van waar je vacature zich in het proces bevindt wel handig is. Zeker als een vacaturesite als Indeed roept dat hij net 4 dagen oud is. Had ik me de moeite wellicht kunnen besparen.

Als ik al bericht krijg is het vaak een afwijzing. Niet voldoende ervaring, teveel ervaring, niet de juiste ervaring, geen HR opleiding, te oud, te jong, overgekwalificeerd, te duur,… verzin het maar, het hele scala komt voorbij. Het hoort er bij. Maar het blijft zonde, want veel zaken zijn te overbruggen. Maar ga dat maar eens uitleggen op je LinkedIn profiel als er ‘manager’ staat en je niet persoonlijk uit kan leggen wat dat ene HR project nu precies inhield, of dat geld niet je belangrijkste drijfveer is.

Toch ben ik blij met een bericht, alles beter dan de volledige radiostilte. Alhoewel er ook bedrijven zijn die kunnen overdrijven. Heb ik net een uur peentjes gezweet op het laten aansluiten van mijn CV en brief op een vacature, krijg ik binnen een kwartier een afwijzing! Waarschijnlijk erg efficiënt van de bewuste recruiter, maar des te meer demotiverend voor mij als sollicitant. Want ik ben dan wel redelijk zelfverzekerd van mijn kunnen en heb ik voldoende eigenwaarde, een kwartier om mijn brief en CV te lezen, deze af te zetten tegenover de eisen van de functie en een mail terug te sturen vind ik wel erg kort. Weet je zeker dat je goed naar mijn CV gekeken hebt?

Al met al valt er nog een hoop te winnen in het recruitmentproces. Bij mij zelf, als wellicht niet zo ervaren sollicitant, maar zeker ook bij de vele bedrijven met vacatures die ze toch hopen te vervullen met geschikte kandidaten. En gek genoeg bedenk ik me dat er eigenlijk niks is veranderd sinds ik in 1997 voor het laatst serieus solliciteerde en ik het idee opvatte om er een boek over te schrijven. Ingegeven door alle bijzondere zaken die ik tegen kwam, en hoe dat op de sollicitant over komt. Dat boek is er uiteindelijk één over hardlopen geworden, over het solliciteren beperk ik me tot deze blog.

Ik krijg een mail met uitsluitsel van de gemeente. Afgewezen. Ze hebben het geluk om een aantal ‘schapen met vijf poten’ uit de stapel van 123 sollicitaties te hebben kunnen vissen. Hebben zij even mazzel. Of toch niet? Want wie wil er nou een schaap als je een wolf kan krijgen?

Interesse? Bel me en dan drinken we een kop koffie om de mogelijkheden te bespreken. Profiel beschikbaar op LinkedIn, maar geloof me als ik zeg, in het echt ben ik nóg leuker!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *