Hitlandrun 2018: Geen getrut

We zijn nog geen twee weken verder en het begint alweer te kriebelen. Toch merk ik dat mijn lijf nog niet helemaal hersteld is. Wat is wijsheid? Wijsheid zou zijn om gewoon niet mee te doen en een rustig trainingsrondje te doen. Maar je weet wat ze zeggen. If you’ve got an itch, you gotta scratch. Ik maak wel een afspraak met mezelf. Ik mag meedoen, maar op strenge belofte dat ik er dan ook écht een trainingsrondje van maak. En voor het eerst in mijn hardloopleven denk ik dat ik die belofte wel waar kan maken. Voor de zekerheid hou ik mezelf voor dat het heel warm gaat worden en haal ik Frank over om ook mee te doen met de aanvullende belofte om samen te lopen. Mag hij het tempo bepalen. En zo staan we twee zondagen na M-day ergens in Nieuwerkerk aan de start van de Hitlandrun. Geen getrut!

We zijn uitgenodigd door Anita, die ook meeloopt, om eerst bij haar pannenkoeken te eten. Ook Carmen eet en loopt mee dus mag Frank weer met zijn harem op stap. We zijn ruim op tijd en terwijl we wachten op de start, met vrienden en bekenden kletsen en een groepsfoto maken kijken we bezorgd naar boven. Ingesteld op bloedhitte is er toch regen voorspeld. Met mijn dunste shirtje uit Valencia aan krijg ik het fris als die bewuste regen vlak voor het startschot daadwerkelijk uit de hemel valt. Het is niet veel, maar toch…

Frank bepaalt inderdaad het tempo en we lopen mooi samen synchroon op een gelijkmatig tempo. Frank loopt op gevoel en het is voor hem gelijk een test hoe het met zijn knie staat. Ik kijk wel regelmatig op mijn klokje en zie dat we in het begin een mooie 10 km p/u lopen die later langzaam een beetje versnelt naar 11 km p/u. De regenwolken zijn inmiddels weggetrokken en de zon komt door, waardoor de temperatuur al snel oploopt. Dat lijkt er meer op! In elk geval meer op het warme rondje dat we vorig jaar gelopen hebben. Sterker nog, door de eerdere regen is de luchtvochtigheid ook goed vertegenwoordigt. Toch blij met mijn dunne shirtje dus.

Desondanks houden we mooi tempo in tegenstelling tot menig andere loper die door de warmte moet gaan wandelen of zwaar in tempo zakt. Ik ben me tevens veel bewuster, ‘zijn we hier vorig jaar ook langs geweest?’, van waar we lopen. Eigenlijk een prachtige natuuromgeving met een wisselende ondergrond, waterpartijen en een paar bruggetjes. Op 5 km drinken we een bekertje water. Frank heeft zijn ‘Geen getrut’ shirt aan, wat het gesponsorde shirt van de loop is. Daardoor krijgt hij de nodige extra aanmoedigingen. Voorbij km 7 komen we terug vlak bij de start waar Marco staat met de camera. Maar we zijn nog niet klaar en krijgen nog een rondje door een mooi stukje natuur. Een van de weinige dingen die ik me nog herinner van vorig jaar, met name omdat ik hier voor het eerst menig RMD-er voorbij liep die normaal gesproken sneller waren dan ik. Inmiddels met nadruk op waren want ze hebben me tot op heden niet meer ingehaald.

Als het rondje klaar is komen we nog een keer Marco tegen en mogen we richting finish. Geen sprintje, geen aanzet maar ook geen inkakken, dus netjes op tempo over de lijn. We krijgen nog een mooie medaille en dan kunnen we even uitblazen. Alles is goed gegaan, ik heb meer last van mijn bil dan Frank van zijn knie maar minder dan twee weken terug dus dat is een goed teken. En met een mooie tijd van 57:02 waarbij we dit keer geen seconde verschil hebben en ik verrassend toch nog 12de wordt bij de dames, hebben we onze lunch wel weer verdiend voor vandaag.

We praten nog wat na en gaan op weg naar huis voor een douche en een boterham. Thuis, waar we uiteindelijk pas twee uur later aankomen omdat de boterham een broodje halen werd en een broodje halen een terrasje pakken werd en een terrasje pakken uiteindelijk een lunch op het terras aan de Kralingse Plas werd. Ach ja, voor die ene dag in het jaar dat het mooi weer is in Nederland. 

Geen getrut, nietwaar?

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *