Morgenochtend vroeg vertrekken we naar Parijs. Niet voor een gezellig weekendje weg of voor een hardloopwedstrijdje. Nee, we gaan naar Parijs om een idee waar te maken dat in oktober 2015 ontstond. Een idee dat toen te vroeg kwam, maar dat met vastberadenheid, geduld en een beetje mazzel uiteindelijk een kleine 4 jaar na dato tot realiteit gebracht wordt. Morgen vertrekken we naar Parijs om de Roparun te rennen. Een weekendje weg om hard te lopen. Niet voor de gezelligheid en geen wedstrijd maar een prestatieloop. Voor het goede doel. Voor hen die wel zouden willen maar niet kunnen.
Alsof het zo heeft moeten zijn, zijn Frank en ik terecht gekomen bij team 335 Jatogniettan?! Oorspronkelijk zouden we met een ander team meelopen, maar toen dat niet doorging en ik een bericht daarover postte op Instagram hielp het lot ons een handje en zitten we nu bij het team waar we om diverse redenen het beste bij passen. Vanwege de samenstelling van de groep en het feit dat er een aantal teamleden van de Rotterdam Running Crew deel van uit maken. En dat ligt toch heel dicht bij ons hart.
Het is een heel nieuw avontuur. Een avontuur dat al begonnen is bij het verkopen van de lootjes, het binnenhalen van sponsoren, zowel financieel als in spullen die we nodig hebben. We hebben geen groot bedrijf achter ons of een grote organisatie die onze zaken regelt. Slechts de passie van de mensen die het team vormen en zowel gezamenlijk als individueel hun tijd, enthousiasme, energie en geld inzetten om alles mogelijk te maken. En dat merk je. Teammeetings, gezamenlijke acties en veel kleine beetjes die gedoneerd of gesponsord worden maken dat we vandaag toch alles bij elkaar hebben gekregen wat we nodig hebben.
Maar het echte werk begint morgen. En daarmee komt er ook een eind aan mijn twijfels en zenuwen. Want als ik een wedstrijd loop en het gaat niet goed dan is dat alleen maar jammer voor mij. En misschien voor Frank die mijn gehuil nog een paar dagen aan moet horen. Maar verder dan dat niemand die ik teleurstel, niemand die ik in de steek laat en niemand die het gat op moet vangen dat ik achterlaat omdat ik niet in staat ben om mijn taak te vervullen. Nu moet ik presteren voor het team, voor iedereen die ons geholpen en gesponsord heeft en voor hen die wel zouden willen maar niet kunnen. En dat geeft druk.
‘Wat als ik geblesseerd raak?’ ‘Wat als ik de opgegeven snelheid niet vast kan houden?’ ‘Wat als ik het niet haal?’ ‘Wat als ik iets fout doe waardoor de rest in de knoei komt?’ ‘Kan ik dat wel aan, telkens 1,5 km lopen en dat 10 keer achter elkaar?’ ‘Wat doet het slaapgebrek met me?’ ‘Hou ik het wel vol?’ Allemaal twijfels die me bezig houden. Ik kan een marathon lopen. Ik kan een ultramarathon lopen. Ik kan zelfs trailen. Maar dit is nieuw, dit heb ik nooit eerder gedaan. Wat zei Pippi Langkous ook alweer? ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan?’ De rest van het team heeft een heilig geloof in me. ‘Tuurlijk kan je dat!’ En ‘Iedereen wordt moe en gaat uiteindelijk langzamer lopen.’ Ja, ja, maar ondertussen.
Aan de andere kant kijk ik er ook naar uit. We hebben er een paar maanden naar toe geleefd en er leeft ook een grote nieuwsgierigheid. Ik kijk vooral uit naar de verbondenheid die er met de mensen uit het team gaat ontstaan. Dit zijn van die life changing events die je eigen grenzen niet alleen ver optrekken maar ook een band gaat creëeren met een uitzonderlijke groep mensen. Mensen die allerlei verschillende achtergronden hebben en zo hun eigen redenen om mee te doen. Een van de redenen waarom ik hardlopen überhaupt zo bijzonder vind. De band die je met mensen hebt die je anders in je normale dagelijkse leven misschien nooit zou krijgen. Als anti-sociaal persoon ‘maarstiekemmisschientochnietzoantisociaal’ best wel bijzonder voor mijn doen.
Hoe het ook zij, morgen gaan we op pad en vanaf dat moment is er geen weg terug. Dan zal de machine in gang gezet zijn en eenmaal op stoom zal hij pas stoppen als we weer terug zijn in Rotterdam. Dan is er nog maar een motto om te volgen. ‘Sit down, hold on tight and enjoy the ride!’
Voor hen die wel zouden willen, maar niet meer kunnen. Jatog? Niettan!
P.s. Doneren kan nog steeds. https://donaties.roparun.nl/doneren?team=923