In de ban van de C…

Maart 2019. Het is zondagochtend 7:00 en de wekker gaat af. Met dichte slaperige ogen graai ik naar mijn I-Pad die op mijn nachtkastje ligt. Ik klap hem open tegelijkertijd met mijn rechteroog en zie gelijk het zo gevreesde bericht. De CPC is afgelast vanwege de enige stormachtige dag van het jaar. Ik ben op het hoogtepunt van mijn training voor de Two Oceans en heb me ingeschreven voor zowel de 10 km als de 21 km. Dubbel bummer dus.

Maart 2020. De hele wereld in ban van Corona en ik heb op dit moment maar één vraag. Gaat de CPC dit jaar wél door? Uit pure hufterigheid heb ik gebruik gemaakt van de kortingscodes die we als compensatie kregen om ook dit jaar twee afstanden te lopen terwijl ik dat voor mijn training helemaal niet nodig heb. Ik doe mezelf wel een stille belofte. Als dit jaar ook niet door gaat kap ik er mee. Ik schrijf niet meer in. Dan kijk ik volgend jaar last minute wel of ik een startnummer over kan nemen. 

Na een spannende week van meerdere keren per dag de berichtgeving volgen lijkt het niet zo ver te komen. Vandaag loop ik mijn zesde CPC en mijn dertigste officiële halve marathon. Maar eerst een opwarmertje van 10 km. En daar waar iedereen piept over het weer ben ik alleen maar blij dat hij gewoon doorgaat. Dat piepen doe ik dan achteraf wel. 

Ik mag starten in Wave 1 voor de 10 km die om 12:00 gepland staat. Als ik in een uurtje loop heb ik daarna anderhalf uur om bij te komen voordat ik in Wave 2 voor de 21 km mag. Bart en Linda lopen ook twee afstanden maar willen in Wave 3 starten om de tussentijd juist zo klein mogelijk te houden. Ik laat het even van het weer afhangen. Net als wat ik aan doe. Ik heb mijn setje voor de 10 km helder maar gooi de tas vol met van alles een extra exemplaar. Want stel je voor dat het toch heel warm blijkt, of dat ik helemaal zeiknat geregend ben. 

Omdat we na afloop de verjaardag van Richard vieren rijden we dit jaar met de auto naar Den Haag in plaats van met de metro. Het Malieveld valt mee, ondanks het slechte weer van de afgelopen weken is het niet zo heel erg drassig en terwijl we afstemmen waar iedereen zich bevindt lopen we richting kleedkamers want het is best fris. Eenmaal raceklaar kom ik tot mijn schrik tot de ontdekking dat we het label voor de tassenafgifte verloren zijn. Gelukkig regelt Frank met zijn gebruikelijke charme een alternatieve oplossing dus even later ligt de tas hoog en droog met een mooi wit stuk tape en het handgeschreven labelnummer bij de afgifte. Om er vervolgens bij de ingang van het startvak achter te komen dat ik in alle consternatie mijn muziek vergeten ben. 

Ik weiger 10 km in mijn eentje zonder muziek te lopen en moet dus terug. Poging twee en terwijl Frank achter het hek blijft schuif ik tussen de lopers door naar voren. Het is fris maar wel droog. De speaker telt af en ik zwaai nog een keer naar Frank alvorens aan mijn eerste run van de dag te beginnen. De eerste kilometers zijn hetzelfde als de 21 km, pas bij het Vredespaleis buigen we af en rennen we richting Madurodam. Ik had een plan. De 10 km op een rustige 10 km p/u lopen en daarna de 21,1 km gewoon lekker doorlopen. Had. Want na 3 km weet ik al dat dat niet gaat lukken, tenzij ik nu heel erg gas terug ga nemen. 

Ik heb bliksemsnel overleg met mezelf. De halve marathon in zeg 2:15 lopen kan ik mezelf wel verkopen. De 10 km in meer dan een uur niet. Dat moet minimaal onder het uur maar is lastig uitkienen. ‘Fuck it’, is de simpele uitkomst van het overleg. Ik hou mezelf nu gewoon niet in en zie straks wel hoe het gaat. Loop ik die halve wel relaxt. Gewoon lekker doorpakken dus. Richting het Van Stolkpark en het Westbroekpark. Dit is voor het eerst dat ik de 10 km in Den Haag loop in al die jaren en ik vind het een leuke route. Doorlopen zonder helemaal stuk te gaan dus zodat ik ook nog een beetje van de omgeving kan genieten.

Na de parken draaien we de Nieuwe Parkweg op waar ik het 18 km bord zie hangen. De eindetappe van de halve waar ik straks nog een keer mag lopen. Van daar uit de Raamweg langs de manege, het oude Orange gebouw en weer richting Malieveld. In de laatste kilometer staan de jongens en meiden van The Hague Running Pack aan te moedigen en in de bocht roept Jeroen Tibbe me voor een foto. Dan zwaaien naar Frank en de finish en zit het er al weer op. 

We pikken de tas op en lopen naar het pannenkoekenhuis waar de rest kwartier gemaakt heeft. Daar waar het in elk geval warm is, want inmiddels krijg ik het toch weer koud ook al had ik tijdens het lopen besloten dat lange mouwen eigenlijk te warm zijn tijdens het lopen. Bart en Linda zijn toch in Wave 2 gestart en komen er ook al gauw aan. We wachten tot het tijd is voor de Meet & Greet, ik trek een shirt met korte mouwen aan, andere schoenen en sleeves en wandelen dan weer terug naar het Malieveld. Na de groepsfoto nog even schuilen in de kleedkamers tegen de wind en om 14:30 sta ik voor de tweede keer vandaag in het startvak.

Frank zijn we ergens onderweg naar het startvak verloren maar die loopt toch zijn eigen race. We gaan dit keer rustig van start maar toch iets te snel als we Bart ineens kwijt zijn. We wachten even op hem alvorens weer verder te rennen. Dan zie ik ineens Floske lopen, een oud collega van Orange, en we kletsen even bij. Ja, ze loopt nog steeds, nee ik zie haar niet meer zo vaak op de weg want ja, ze is meer aan het trailen. Ze was Frank onlangs nog tegen gekomen en ik herinner me weer dat hij dat verteld heeft. 

Bij het Vredespaleis laat ik mijn blik langs het publiek glijden. In training voor mijn eerste marathon stonden Tom & Sylvia hier met een groot spandoek aangezien ze aan de route wonen, en sindsdien kijk ik altijd met een schuin oog of ze er toevallig staan. En verdomd staat Tom inderdaad te kijken. Ik ren op hem af en begroet hem hartelijk, het is alweer even geleden dat we elkaar gesproken hebben. Bart en Linda rennen door maar die haal ik zo wel weer in. 

Ik neem afscheid van Tom met de belofte dat we na de vakantie gaan afspreken en ren gauw weer achter Bart en Linda aan. Ik ben nog maar net bij als Ronald langs de kant staat. Natuurlijk even zwaaien en als het goed is zien we hem straks nog een keer. Daarna wacht de volgende verrassing. Herman en Ed lopen ineens naast me. Herman wil een aanval doen op zijn PR. De CPC is daar altijd wel een goed parcours voor maar uiteindelijk blijft het de vorm van de dag. Ik wens hem succes als ze verder rennen.

Lang de tijd om ons te vervelen hebben we niet. We naderen al gauw het 7,5 km punt waar zoals beloofd Richard en Saskia staan. Natuurlijk zing ik hem even toe voor zijn verjaardag en na een knuffel en een ‘tot straks’ rennen we weer verder. Ik moet eerlijk zeggen dat het me reuze mee valt. Ik was wat huiverig voor twee races op een dag. De laatste keer is dat niet zo goed bevallen, maar ik heb het reuze naar mijn zin en loop relatief soepel. Misschien door alle afleiding. 

Afleiding als ik een paar kilometer later ineens een oud collega van ADP langs de kant hoor roepen. De ene verrassing na de andere. Natuurlijk stop ik ook nu om even gedag te zeggen. Om vervolgens weer een sprintje te trekken om weer bij Bart en Linda te komen. Het wordt zo langzamerhand een interval training in plaats van een duurloop. Zeker omdat ik weet dat er grote kans is dat er ook nog een huidige collega van Huisman moet staan ergens verderop. Maar eerst staat Ronald er nog een keer.

De collega staat er eerder dan verwacht maar des te leuker om haar te zien. Een knuffel, een praatje en een foto en weer door om te voorkomen dat ik te ver achterop raak. De rest van de route zal zonder onderbrekingen zijn. In elk geval zonder geplande onderbrekingen want we zijn de boulevard nog niet opgedraaid of ik hoor weer mijn naam schreeuwen. Ik moet even kijken maar het is Nicki van de manege, en dus ook nu even een praatje. Ik ben inmiddels gewend geraakt aan het stoppen, sprinten om bij te komen en weer rustig lopen, alhoewel dat laatste steeds meer een uitdaging begint te worden.

Op de boulevard hebben we een mooi zonnetje, de CPC zoals hij bedoeld is, en ik moet denken aan een week eerder toen ik hier met mijn Chinese collega was en de lucht grijs, regenachtig en het hard waaide. Wat een contrast met nu. Ik stop om even een foto voor haar te maken. Dan weer bij Bart en Linda en ineens pats boem uit het niets ligt Bart op straat. Gelukkig staat hij ook zo weer op en lijkt er niks aan de hand. Wat gebeurde er nou? Bart weet het zelf ook niet. Waarschijnlijk vermoeidheid en het niet goed optillen van zijn voeten.

We draaien de boulevard weer af en zien Herman weer lopen. Dit keer alleen. Ik loop even naast hem en vraag hoe het gaat en of hij de PR losgelaten heeft. Hij heeft het zwaar en ik kijk op mijn klokje. Nog 4 km en alhoewel ik niet weet hoever achter hij ons gestart is vermoed ik dat het hem vandaag niet gaat worden. Het zal een volgende keer moeten. Ik laat hem weer los en we komen bij het bord dat ik al eerder gezien heb vandaag, het 18 km bord. Klein heuveltje omhoog en daarna lekker naar beneden. Het is nu echt wel klaar met alle bekenden langs de kant of in de race, en ik ben er zelf ook wel een beetje klaar mee. Soms heb ik dat gewoon. Het ene moment nog vrolijk dartelend over het parcours en het volgende moment er zo klaar mee zijn dat ik naar de finish wil.

Sorry Bart, sorry Linda, maar vanaf kilometer 19 loop ik door zonder nog te stoppen. Ik weet dat ze in elkaars goede handen zijn en zie ze straks toch weer. De laatste twee kilometer is toch wel een beetje afzien dus ik ben blij als ik weer langs de cheerzone van The Hague Running Pack loop waar Chris en Frederike staan, en vervolgens Jeroen Tibbe die me dit keer te laat ziet. Opnieuw een blik langs het publiek of ik Frank zie die ongetwijfeld al binnen is maar nog niet zo ver dat hij al bij de finish kan staan. 

Eenmaal binnen haal ik mijn medaille bij dezelfde man als van wie ik de 10 km kreeg maar hij herkent me niet. Eenmaal door de sluis loop ik richting de garderobe als Frank belt. Die staat er al dus ik kan gelijk iets warms aan en een pakje chocomelk opentrekken. Even later zien we Bart lopen die ons vertelt dat Linda al onderweg naar huis is. Dan gaan wij ook maar richting auto en richting Saskia voor de verjaardag van Richard. Daar mogen we douchen en omkleden en bijkomen om daarna nog een hele gezellige avond te hebben.

De CPC is er wederom een die in de boeken mag. De CPC was in 2014 mijn eerste, in 2016 mijn test of ik de marathon kon lopen, in 2017 mijn nét niet onder de twee uur, in 2018 mijn PR, in 2019 degene die afgelast werd en nu in 2020 de dubbele van de ‘hetzalmetochnietweergebeurenohneegelukkig niet’. 

En alhoewel er een dikke kans bestaat dat de marathon misschien verplaatst wordt of helemaal niet door gaat, deze nemen ze me niet meer af!