Smokkelaarstrail: Running on the edge

De Smokkelaarstrail gaat door! In tegenstelling tot een aantal andere loopjes die dit claimden gaat deze ook ėcht door. Zij het ook in aangepaste vorm maar dat mag de pret niet drukken. Sterker nog, met vooruitziende blik kozen we voor de start op zaterdag in plaats van zondag zodat ik op zondag alsnog meekan naar het Anita event. Maar dat is voer voor een andere blog. En alhoewel Frank tussen de 60 km van twee weken geleden en tot aan de Biesbosch Crossing Ultra rustig aan gaat doen, stond deze al gepland. Dat hij vorige week ook al een 30 km trail liep zullen we het maar even niet over hebben.

De Smokkelaarstrail wordt in Goirle gelopen, tegen de Belgische grens aan. Slechts een uurtje rijden maar omdat we als eersten starten moeten we desondanks nog steeds vroeg op om er op tijd te zijn. 7 uur gaat dus gewoon de wekker en nog voor achten zitten we alweer in de auto. Omdat we vroeg en een van de eersten zijn hebben we genoeg plek om te parkeren. Naast ons komt een man in gewone kleding staan en als we aan de praat raken vraagt hij of we gelijk een voorbeschouwing willen geven voor het Brabants Dagblad. Wat leuk! Het is een verslaggever en we worden dus geïnterviewd. We vertellen enthousiast over het  trailen, de Bello Gallico en de Biesbosch en hoe we hier zo beland zijn. Daarna is het toch nog haasten naar de start.

Daar is het coronaproof geregeld door een Eftelingachtige hekkendoorgang waar we netjes in de rij anderhalve meter afstand kunnen houden. De speaker telt af en we mogen gaan. De route is uitgepijld maar het eerste stukje is toch nog even zoeken. Dan komen we op een wat langer zandpad dat helpt om even onze pas te vinden alvorens we het bos induiken. Ineens herken ik het weer van drie jaar geleden, toen liepen we hier ook maar was het aanzienlijk drukker en moest ik om de haverklap opzij om snellere lopers voorbij te laten. Nu zijn we lekker met zijn tweeën en kan ik meer genieten van de mooie omgeving. Het bos blijft toch mijn favoriet. 

We draven lekker door, we hebben het weer mee en de zon straalt prachtig door de bomen heen. We lopen redelijk op met twee dames en zijn al gauw bij de eerste drankpost. Maar niet nadat we een paar honderd meter door Belgisch grondgebied lopen. De echte lus door België is er een paar dagen geleden vanwege de Coronamaatregelen uitgehaald maar dit stukje is er in gebleven, getuige het bord ‘Welkom in Belgie’ en het grenspaaltje bij de drankpost. En ook loopt de route een stuk exact over de grens.

Omdat we besloten hebben voornamelijk selfsupporting te zijn hebben we niks nodig bij de drankpost en kunnen we gewoon doorlopen. We lopen afwisselend door het bos en over langere stukken zandpaden, waar ze niet al te lang geleden overduidelijk met grote tractoren het pad geëffend hebben. Lastig want niet alleen lopen we door mul zand, ook zitten er af en toe verraderlijke stukken boomwortel verscholen in datzelfde zand. Wat men noemt een hoog ‘op je muil’ gehalte. Gelukkig blijft het bij af-en-toe-bijna-struikelen-maar-net-niet-helemaal.

Rond de 10 km wil ik wat eten. Met onze nieuwe oven heb ik eindelijk het bananenbrood kunnen bakken waarvan ik het beslag noodgedwongen in de diepvries moest gooien toen de oude oven het begaf, en ik moet eerlijk zeggen dat hij uitermate goed gelukt is. Het royale stuk dat ik vanochtend afgesneden en meegenomen heb gaat er dan ook in als zoet bananenbrood. Het is wel snel kauwen en doorslikken want Frank heeft er zin in en wil lekker doorlopen. De Smokkelaarstrail is voornamelijk vlak dus hij wil een beetje tempo maken en vooral niet te vaak stilstaan. Slavendrijver.

Helaas voor hem krijg ik last van mijn rug en schouders en moet ik af en toe even rekken of langzamer lopen. Het lijkt er op dat ik mijn spieren iets anders aan het belasten ben nadat ik de boel los heb laten maken bij de fysio afgelopen donderdag en daar heeft mijn lijf het moeilijk mee. Of misschien heb ik gewoon mijn dag niet of heb ik misschien stiekem toch iets te veel gedaan de afgelopen maanden. ‘Komt wel weer goed schatje’, maar ik neem me voor om écht de komende weken wat rustiger aan te doen. Het hoeft niet altijd veel en ver te zijn.

We hobbelen door naar de volgende waterpost en ook deze slaan we over want we hebben nog genoeg eten en drinken. De flow blijft er wel in alhoewel we nu vaker worden ingehaald door lopers die na ons gestart zijn maar veel sneller. We komen zelfs een paar bekenden tegen. Zo langzamerhand kennen we zoveel mensen in de loopwereld dat we altijd wel bekenden tegen komen maar het blijft toch leuk. 

Op 18 km staat de laatste drankpost waar we kunnen bijvullen voor de laatste 9 km, maar ook nu is het eigenlijk niet nodig. Ik eet nog wat uit mijn eigen voorraad en we rennen door. Ook hier herken ik weer stukken van de vorige keer. Frank had het toen zwaar, dit keer ben ik het maar het aftellen is begonnen dus tanden op elkaar en door. Uiteindelijk komen we weer op een lang zandpad en ik zou zweren dat dit hetzelfde pad is als de heenweg na de start. Dat zou betekenen dat we bijna bij de finish zijn. Mijn klokje staat echter pas op 24 km en een beetje. Frank zegt dan ook dat we er nog lang niet zijn.

Een kilometer verder moet hij me toch gelijk geven en blijkt dat het parcours formeel gezien te kort is. Waarschijnlijk door het uitsnijden van de lus door België. Normaal gezien zou ik enorm balen en ondanks dat mijn autistische brein het toch ook even moet verwerken vindt mijn lichaam het dit keer meer dan ok. 26 km is ook een hele mooie afstand. Dat het 25,86 km is als we over de finish komen is dan toch weer teveel gevraagd dus maak ik hem daarna nog even rond tot 26 km. Dit keer geen pakje boter maar een heuse medaille en zowaar ook nog een kwartier sneller binnen dan destijds.

We zitten nog heel even bij de picknicktafels om een droog shirt aan te trekken en even bij te komen maar als we gevraagd worden om niet te lang te blijven hangen zodat andere lopers die binnenkomen ook de ruimte hebben pakken we onze tas en verhuizen naar het naastgelegen restaurant voor een welverdiende lunch in de zon. Als we op de terugweg nog even boodschappen doen geef ik de verslaggever via Messenger nog wat feedback over de gelopen route en kunnen we de Smokkelaarstrail weer netjes afvinken. Nu drie weken rustig aan en dan gaan we weer spannende dingen doen. 

Écht waar!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *