The Maasdal Marathons

Er staan nog een aantal zaken op mijn bucketlist waarvan ik gewoon weet dat ik die in dit leven niet meer ga afstrepen. Zeg nooit nooit, maar laten we zeggen dat de kans microscopisch klein is. Een ruimtereis maken bijvoorbeeld, of duiken met walvissen. Het lopen van The Barkleys Marathons is er daar ook een van. Maar tenzij die microscopisch kleine kans zich voordoet, doe ik het maar met de next best thing. Voor de Barkleys is dat The Maasdal Marathons. En gewoon hier te doen, in Limburg.

Een route van ongeveer 56 km door het Maasdal van kroeg A naar kroeg B. Inclusief de condoleancebrief, het zelf navigeren, bladzijden overeenstemmend met je startnummer uit de boeken scheuren die onderweg verstopt liggen, iets uit je streek meenemen, een ‘tap out’ trompet en na afloop een mogelijke Victory Loop. Als je tenminste op tijd binnen bent en de route goed gelopen hebt.

Ik was er vorig jaar al op geattendeerd en toen ging hij niet door. Dit jaar viel hij samen met onze trip naar New York, dus schoof het door naar ‘misschien volgend jaar’. En toen ging New York niet door. De beslissing was gauw genomen, de inschrijving was een feit, de B&B geboekt en zelfs een paar medeslachtoffers gevonden. En zo rijden we vrijdag aan het eind van de dag richting Horst in Limburg. René komt net iets voor ons aan, Wouter komt iets later en Simone de volgende dag. We vallen met de neus in de boter. De B&B heeft een eigen keuken en een half uur later zitten we samen met René aan een heerlijk 4 gangen wildmenu. Wouter sluit nog aan voor een biertje en daarna duiken we ons bed in terwijl Frank nog even Formule 1 kijkt. Alles ligt klaar voor morgen inclusief de wekker om 5:30. Ik klaag er al niet eens meer over.

Er is een ontbijtje klaar gezet dus er gaat een bakje yoghurt met muesli in en ik neem een broodje pindakaas mee. We moeten een half uurtje naar de finish in Afferden rijden, daar laten we de auto staan, rijden met de bus terug naar de start in Horst en lopen dan weer naar Afferden en rijden na afloop terug naar Horst. Een beetje omslachtig maar dat hoort er bij zullen we maar zeggen. Het is droog als we wegrijden uit Horst maar naarmate we richting Afferden komen begint het steeds harder te regenen. Gadver, ik hou niet van regen als ik nog moet starten. We hadden er al wel rekening mee gehouden en de regenjassen ligt binnen handbereik.

Eenmaal in Afferden zetten we auto weg en staan Cor en Geraldine ons op te wachten onder een afdakje. De bus is ietwat laat maar uiteindelijk zitten we met 18 zielen in de bus op weg naar Horst. Ik moet zo langzamerhand naar de WC voor zowel een nummer een als een nummer twee. Van Cor weet ik dat de kroeg in Horst nog niet open is ‘maar er ligt een groot bos naast’. Na een half uurtje rijden is dan ook het eerste dat ik doe als we aankomen de bus uitspringen en de bosjes in duiken. In de zeikregen, om vast te wennen. Als ik klaar ben voeg ik me bij de rest. Binnen in de serre van de kroeg. Waar dus gewoon een WC is. Ik zeg niks.

Ik haal mijn startnummer op en ben aan het kutten met mijn trailvest die behoorlijk volgestouwd zit. Hij wordt nog voller als we de briefing krijgen. Onder het motto ‘you’ll never toeter alone’ krijgen we allemaal een speelgoed trompetje die we mee moeten nemen. Naast mijn eten, drinken, een extra buffje die we ook krijgen en de zak Rotterdamse winegums die dient als betaling voor het veerpontje. Voor Frank hebben ze ook nog een verrassing. Bij de Barkleys krijgt een ‘newbie’ altijd startnummer 1 zijnde ‘hopeloos geval die het toch niet gaat redden’. Bij de Maasdal is het nummer 101 en Frank krijgt hem met een knipoog.

Dan is het tijd om te vertrekken, 9 minuten later dan de beoogde 8:00. Ik ga nog gauw een keer plassen, wil mijn regenjasje over mijn trailvest doen maar die zit zo vol dat dat niet past. Toch maar weer uit en er onder, ondertussen niet vergeten mijn klokje aan te zetten. De rest is al weg als ik eindelijk GPS heb en ook kan gaan rennen. Stress! Maar dan zijn we toch begonnen.
Het eerste stuk loopt lekker weg. Het regent wel maar het is goed te doen, zeker met het jasje aan. We lopen door het bos en het is nu al mooi. Natuurlijk is het herfst dus het bos kleurt prachtig en overal waar je kijkt groeien paddenstoelen. We hebben een blaadje meegekregen met hints waar de boeken liggen, 6 in totaal. De eerste moet ergens op ‘10% van de route bij een dikke boom en een routepaaltje’ liggen. We lopen vooralsnog met zijn vieren, Frank, ik, René en Wouter, maar wel met eigen tempo. 

Het eerste boek is gelukkig niet zo moeilijk te vinden. Ik was bang dat we het zouden missen maar het is prima te doen. De regen maakt het alleen lastig om alles een beetje droog te houden maar gelukkig heb ik plastic zakjes bij me. Ik heb startnummer 63 dus die pagina gaat netjes in het zakje waar ik ook de aanwijzingen bewaar. Het tweede boek ligt bij de drankpost, op ongeveer 10 km.  Dus rennen we weer door, stukje bos, stukje weiland, stukje weg. Af en toe is het even zoeken naar de route, maar dat is ook exact hoe het bedoeld is. 

Ik kan het niet laten om regelmatig te stoppen voor een foto. Een paddenstoel, of een hele groep, Frank rennend over een bed van bladeren tussen een galerij van bomen door, of gewoon een mooie boom met vijftig tinten bruin. Het leidt af van het ongemak in mijn onderrug en benen aangezien ik toch Rotterdam er nog wel in heb zitten. Bovendien zit er ‘iets’ niet helemaal lekker onder de kleine teen van mijn linkervoet. In eerste instantie wil ik doorlopen tot de drankpost en dan kijken maar besluit toch eerder al mijn sok recht te trekken. Het helpt. Een beetje. 

Bij de drankpost ligt er wel een boek maar we moeten er ook wel wat voor doen. We mogen nog wel kiezen, of vijf squats of vijf keer opdrukken. Nou, als ik moet opdrukken haal ik de finish niet, squats it is. Ik maak me er een beetje gemakkelijk vanaf maar als er geopperd wordt om met zijn vieren tegelijk te squatten en het te filmen doe ik nog een keer mee. Dan heb ik mijn bladzijde wel weer verdiend. Een handje chips en wat chocopinda’s verder gaan we weer op pad.

Inmiddels is het zowaar opgehouden met regenen. Het volgende boek ligt ergens achter een informatiebord en ook deze vinden we vrij snel. We hebben tegen Wouter en René gezegd dat ze maar lekker moeten gaan dus lopen Frank en ik nu samen. Ik zit er nog niet helemaal lekker in en heb het gevoel dat ik hem ophou, maar ja samen uit samen thuis en waarschijnlijk wordt het straks toch weer omgedraaid. Muziekje in de oren helpt dan wel. 

Het is knap hoe de route aansluit tussen bos, hei en gras, met slechts kleine stukjes asfalt. We zijn op weg naar de veerpont. Daar moeten we de oversteek betalen met een streekproduct dat we mee moesten nemen. Ik heb een zak Rotterdamse winegums, in de vorm van onder andere de Erasmusbrug en de Euromast. Frank draagt een zakje Maasstroompjes bij zich, Rotterdamse koekjes. Alles gaat in een grote bak en straks bij de finish mag iedereen op volgorde van binnenkomst iets uitzoeken. Ik vrees dat het zakje ‘lucht uit Spijkenisse’ van Wouter voor ons overblijft alhoewel er nu nog één iemand achter ons loopt. Die had bij de start problemen met de GPS. 

Iets voorbij de 19 km komen we aan bij het veer. Frank zijn eeuwige grote vrees komt uit. Als we aan komen lopen vaart de pont nét weg. We schreeuwen en zwaaien en de schipper is zo vriendelijk om de halve meter terug te varen zodat we alsnog het pontje op kunnen springen. Daar is niet alleen de drankpost maar krijgen we ook een raadsel mee voor de vierde drankpost. We kunnen er geen touw aan vastknopen en officieel moeten we de tekst onthouden dus maak ik er maar een foto van. Dat zien we straks wel weer. We krijgen weer een bladzijde mee en eenmaal aan de overkant mogen we weer verder.

We hebben een stukje asfalt voordat we het bos weer induiken, naar de Maasduinen. Maar eerst nog langs een vakantiepark waar het écht even dwars door de struiken is om een beekje over te steken. Te diep en te modderig om doorheen te waden en geen brug of iets dergelijks. We moeten het doen met een boomstam en een stok. De boomstam is glad maar voetje voor voetje en de stok vasthoudend voor het evenwicht lukt het om zonder kleerscheuren het beekje over te steken. Ik wil niet zeggen droog, want door de eerdere regen zijn we sowieso nat.

De Maasduinen zijn prachtig en wederom een stuk Nederland waar ik nooit eerder geweest ben en me weer verbaas over hoe mooi ons eigen land is. De uitdaging is toch ook wat heuvelachtig gebied en stukken mul zand. Het vierde boek ligt bij een oorlogsmonument waar Frank bijna voorbij loopt. Daarna het duin op met een grafheuvel. Als we weer naar beneden lopen blijf ik haken met mijn rechtervoet achter een verraderlijk boomworteltje met als gevolg dat ik tien passen zwaaiend met mijn armen voorover ren om vervolgens met een dramatische kreet ter aarde te storten. Frank dacht heel even dat ik weer door mijn enkel ging maar het is slechts mijn ego en een hoop zand in de mouwen van mijn jasje. 

We passeren de 30 km en kijken uit naar de volgende drankpost. Die staat op 32 km en opnieuw moeten we onze pagina uit het boek verdienen. Opdrukken of lunges. Lunges it is en braaf doe ik zeven lunges met een ijzeren staaf in mijn nek. Frank kiest voor het opdrukken. We vullen voorraden bij en gaan weer verder. We zijn nu over de helft en dat is altijd een fijn gevoel. Cor heeft nog wat verrassingen in de route gebouwd. We komen nu op stukken waar het zoeken is naar het pad en soms ook gewoon helemaal geen pad is. Dwars door de struiken, tussen dennenboompjes door en een heuvel op ‘en zie maar hoe je er aan de andere kant weer af komt’. Maar inmiddels getraind op de Maartenpaadjes zijn we niet voor een gat te vangen en op een paar schrammen op Frank zijn hand na komen we wel weer op het pad uit.

We vinden een mooie plek om een foto samen te maken, nog een boek tussen twee boomstammen ingeklemd en zijn op weg naar de laatste drankpost. We rennen over een zandvlakte en te midden van al dat zand steekt de mooiste paddenstoel rood met witte stippen de kop op. Die moet op de foto en ik verbaas me over hoe deze zo midden in het zand hier heeft weten te groeien. Dan een stukje langs het Reindersmeer en komen we aan bij de sluis waar de laatste drankpost staat, op 44 km. Voor het raadsel krijgen we wat hints waardoor we uiteindelijk het antwoord weten en we niet hoeven te planken voor onze pagina’s. 

Inmiddels denk ik dat het tussen mijn oren zit. Ik roep altijd ‘wacht maar tot ik rond de 40 km zit, dan kom ik in mijn flow en loop ik iedereen er weer uit’. Maar tussen mijn oren of niet, het laatste stuk vlieg ik weer over het parcours. Na de sluis gepasseerd te zijn rennen we helemaal langs de kant van het meer alvorens we weer het bos en de hei opduiken. Zoals voorspeld door Buienradar krijgen we nog één heftige regenbui op onze kop. En het is inderdaad vier uur. Dat betekent dat we nog een uur hebben voor ongeveer acht kilometer. Moet te doen zijn.

Als de bui weer voorbij is brengt de route ons dwars over de hei en door de heistruiken die tot kniehoogte staan. Ik krijg een flashback naar een loopje op Kampina een jaar geleden. Het regent niet meer maar doordat we dwars door de natte struiken moeten rennen worden we alsnog zeiknat. Ik voel nu écht mijn sokken in mijn schoenen soppen, en als ik ergens een hekel aan heb… Maar het mag de pret niet drukken, zeker niet nu ik lekker aan het lopen ben.

We moeten nog één boek die ergens bij de finish ligt. Met nog een paar kilometer te gaan zie ik vlak voor het oversteken van een weg ineens rechts tegen een boomstam aan een boek liggen. Het laatste boek! Hadden we dat zomaar ineens gemist. Als ik de hint lees hadden we het kunnen weten maar ik had hem veel dichter bij de finish verwacht. Nou ja, een gegeven paard maar niet in de bek kijken. Dan de laatste loodjes en vlak voordat we de weg naar de kroeg weer oversteken zie ik ineens dat mijn klokje uit is. Dat had ik niet verwacht maar waarschijnlijk het feit dat ik de hele tijd de navigatie aan gehad heb in combinatie met de temperatuur en dat hij niet 100% opgeladen was verklaart een hoop. Hoe dan ook, ik heb ruim 57 km op de teller en het is ongeveer 16:55. Ruim binnen de cutt-off time dus. 

Onder luid gejuich worden we niet alleen door Cor en Geraldine onthaald maar ook door een paar anderen die net binnen zijn. Cor wil een belangrijke vraag stellen en wij roepen gelijk in koor luidkeels: ‘Ja!’ Maar eerst de check of we alle pagina’s hebben. Natuurlijk hebben we die en we krijgen toestemming voor de Victory Loop. Twee extra boeken verstopt in het gebied achter de kroeg met twee nieuwe aanwijzingen. We hadden al een vermoeden dus Frank heeft thuis al een klein routetje uitgezet. 4 km extra.

Omdat het al aan het schemeren is zetten we onze hoofdlampjes op. Waar geen rekening mee gehouden is is de mist die op komt zetten. Het maakt van de hei een prachtig spookachtig landschap. De meesten lopen eerst naar de uitkijktoren voor boek 1 en dan naar de vogelpost voor boek 2, maar wij draaien het om met als gevolg dat we Wouter en René onderweg weer tegen komen. Door de mist kunnen we niet op zicht lopen maar moeten we echt op GPS lopen. Bovendien blijkt mijn lamp ook nog eens leeg, dus ben ik helemaal op Frank aangewezen. 

Het duurt even voordat we door de mist de uitkijktoren ontwaren. Ik zie lampjes dus er zijn meer mensen en natuurlijk ligt het boek boven. Frank biedt aan om de bladzijden te halen, maar natuurlijk ga ik mee. En dat is maar goed ook want het uitzicht over de donkere in de mist liggende hei is prachtig. Dan gauw terug naar de kroeg want inmiddels is het écht donker, koud en zijn we nu toch wel moe. Bier en cola lonkt en ook qua eten moet het niet te laat worden want om 18:00 gaan de nieuwe maatregelen in. Uiteindelijk zijn we rond 17:30 écht klaar en slaan we af bij Cor door middel van een high five. 

We trekken droge kleding aan, drinken wat en nemen dan langzamerhand afscheid van deze en gene. Wouter gaat gelijk naar huis, wij rijden ‘nog even’ naar Duitsland om te tanken. Ondertussen waarschuw ik de eigenaar van de B&B waar we de dag ervoor al steak met friet besteld hebben, dat we er rond 19:45 zijn. Als we er eenmaal zijn en gedoucht hebben schuiven we aan tafel voor een lekker bord eten om daarna heerlijk in bed te duiken.

The Maasdal Marathons. 62 km trailfun voor een high five van Cor. An adventure of a lifetime. 

6 Reacties

  1. Bianca

    Heerlijk om te lezen

    Reageren
    1. Saskia Uit den Bogaard (Auteur bericht)

      Dankjewel!

      Reageren
  2. Cor

    You did it! Het was een prachtig moment om je die high five te kunnen geven. Tof! Tof! Toffer! Tofst!

    Reageren
    1. Saskia Uit den Bogaard (Auteur bericht)

      Supertoffertoftofst!

      Reageren
  3. cindy

    goed verhaal! mooi omschreven, het was een fantastische dag

    Reageren
    1. Saskia Uit den Bogaard (Auteur bericht)

      Dank je wel. Het was inderdaad een superdag!

      Reageren

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *