2021 ligt alweer twee dagen achter ons. Toen we in de jaarwisseling van 2020 naar 2021 zaten dacht iedereen dat we wel van het Corona gezeur af zouden zijn. We waren inmiddels gestart met vaccineren wat de uitweg van de crisis was. Niets was minder waar. Voor de tweede keer op een rij kon ik mijn verjaardag niet vieren, en het was nog wel mijn vijftigste! Sterker nog, we zaten in lock down met een avondklok. De marathon werd verplaatst naar het najaar, veel loopjes werden nog steeds afgelast, aangepast of virtueel gemaakt.
Tijdens de zomer ging het iets beter maar we konden nog steeds niet naar mijn moeder in Spanje. Heel even leek het er op dat het echt beter werd toen de 1,5 meter en de mondkapjes plicht losgelaten werd. Maar al gauw bleek dat ook weer het einde van het jaar niet Corona vrij zou zijn toen er (weer) een nieuwe variant oprukte. En toen zouden we naar New York. Ach ja, New York…
Nu kunnen we blijven sippen over wat we allemaal niet konden doen en dat Corona nog steeds ons leven beheerst, maar liever focus ik me op wat we allemaal wel hebben kunnen doen. Met een beetje creativiteit, dat dan weer wel. In Februari liepen we door een prachtig winters sneeuwlandschap, inclusief een virtuele marathon van de Two Rivers. Die vijftigste verjaardag eind maart werd onvergetelijk door de 100 km waar halverwege ineens mijn beste vrienden met een spandoek stonden. Mei was episch met het Eurovisie songfestival en de loopjes die ik daar omheen deed.
Juli gingen we weliswaar niet naar Spanje maar last minute wel naar Bonaire. En dan bedoel ik ook écht last minute! Maar op één dag na hebben we daar iedere dag gelopen. In Augustus natuurlijk de 60 km op de Fantomes. September, onze tweede 100 km met de Black Devils en in oktober de alternatieve Roparun en dan toch nog even naar Spanje om een week later de Rotterdam Marathon te lopen. Heel even voelde het als vanouds en haalde ik mijn doel om eindelijk een keer met de burgemeester op de foto te gaan. We liepen de Maasdal Marathons in November, als troost omdat we op de valreep niet naar New York mochten. En we sloten het jaar af met de Voornse Duintrail door de modder, als voorproefje voor de klapper als uiteinde, de Bello Gallico. 80 km waarvan twee derde door de nacht en de modder.
Als je het zo gaat bekijken is 2021 misschien wel vruchtbaarder dan ooit geweest. Misschien hebben we door de afgelastingen en de aanpassingen wel juist meer en anders gelopen dan we gedaan zouden hebben als de wereld normaal was geweest. Ik zei het al, een beetje creativiteit. Toch mis ik het wel. Gewoon je planning kunnen maken, allemaal bekende hardloop gezichten zien en de loopjes met de positieve vibe van het publiek. En vooruit, de medailles zijn ook leuk, al ben ik inmiddels gewend aan de loopjes waar je alleen een flesje bier krijgt, die ik toch niet op drink, of je het gewoon alleen met de foto moet doen.
Maar goed, dat is allemaal leuk en aardig, maar dat is geweest. Belangrijker is wat we in 2022 gaan doen. En the thing is… dat weet ik dus nog niet. Ik denk dat het voor het eerst is sinds ik in 2014 besloot mijn eerste marathon te gaan lopen dat ik geen concreet doel heb. Natuurlijk heb ik een paar dingen staan. Waarvan er overigens ook al weer een afgelast en een aangepast is. Nu al. Maar goed.
Natuurlijk heb ik ingeschreven voor Rotterdam, en de CPC is doorgeschoven dus die staat in elk geval ook nog. Van de zomer zal de Fantomes niet ontbreken en ik heb de stoute schoenen aangetrokken en loop samen met mijn vriendinnen een week voor Rotterdam ook de marathon van Parijs. Met Pinksteren staat de Roparun op het programma, ook al kregen we van de week bericht dat hij wederom geheel in Nederland gelopen wordt. Wel de volledige afstand dit keer. En omdat bij ons de agenda nooit lang leeg blijft heeft Frank op korte termijn een eigen loopje gepland tussen een paar Social Trails van de RMD door. 50 km door de Hoge Venen, een soort ruig oergebied in België waar je verschillende lussen kan lopen. Wij gaan de ‘Three Rivers of pain’ lus doen. Volledig self supporting. En we hopen dat er sneeuw ligt.
Voor de rest zijn er ideeën en plannen, maar ik heb ze nog niet concreet gemaakt. Na de Bello Gallico van 50 mijl heb ik besloten dat 2022 het maar moet gaan gebeuren, die 100 mijl. Dus voor die tijd zal ik toch wat meer en specifiek moeten trainen. En ik heb de Half Marathon des Sables ook nog in mijn hoofd zitten. Die overigens niks met een halve marathon te maken heeft omdat het gewoon knetterhard 120 km in vier dagen is. Ik zie niet op tegen de afstand maar wel tegen het gedoe van wat je allemaal mee moet slepen en het slapen in een tentje. Alleen, want Frank ga ik niet mee krijgen in de warmte.
Genoeg om over na te denken dus. En we zijn het jaar net begonnen, dus ik kan me wel een paar weken permitteren om mijn keuzes met beleid te maken. Alhoewel, de dingen die we af en toe doen moet je misschien juist niet te veel over nadenken en gewoon doen. Zonder al te veel beleid. Dat komt daarna wel als het besluit genomen is. Mijn grootste uitdaging is dan alleen hoe ik Frank iedere keer weer mee krijg. Want hoe was het ook al weer? Frank is een Weegschaal. Die wikken en wegen heel lang voordat ze een besluit nemen, maar als die eenmaal genomen is, is het ook een goed besluit. Ik ben een Ram. Ik denk nergens over na en neem gewoon een besluit. En ga daarna bedenken of het een goed besluit was.
‘De besluiteloosheid van de Ram nadat hij het besluit genomen heeft is vaak erger dan de besluiteloosheid van de Weegschaal voordat hij het besluit neemt.’
Heb een goed 2022 met veel fijne hardloop kilometers!