Morgen is het Blue Monday. De meest deprimerende dag van het jaar zeggen ze. Je bent dan drie weken onderweg in het nieuwe jaar, goede voornemens beginnen te wankelen, het is nog steeds grijs en donker buiten met weinig licht en maandag is ook nog eens de eerste werkdag na het weekend. Zelfs het gelijknamige nummer van New Order uit de jaren 80 is een beetje deprimerend. Genoeg redenen dus om op te zien tegen deze dag. Gelukkig hebben wij de perfecte remedie tegen dit soort dagen. Gewoon lekker gaan hardlopen! Hardlopen maakt gelukstofjes aan die je uit de dip kunnen helpen.
Ik heb gelukkig weinig last van Blue Monday. Voor mij is het gewoon een normale maandag als alle anderen, net zo deprimerend. Vroeger had ik überhaupt geen last van een winterdepressie overigens, maar ja, naarmate de jaren verstrijken toch wel een beetje als het heel erg lang duurt voordat we weer een zonnetje zien. Maar dat terzijde.
Wat ik wel heb is soms gewoon een rotdag. Zo’n dag waarop alles mis gaat en je hoofd aan het eind van zo’n dag helemaal vol zit met van alles en nog wat. Blue Thursday bijvoorbeeld. Vooral dingen waar je heel erg veel stress van hebt. Zaken die je opgelost wil hebben, maar zolang dat niet gebeurd is blijven ze in je maag zitten. De ironie wil dat ik op dat soort dagen dan ook nul zin heb om te gaan hardlopen. Waarom dat ironisch is? Omdat hardlopen op dat soort dagen juist het enige is dat helpt.
Meestal ga ik op pad voor een 5 km rondje. Dat is het maximale dat ik van tevoren kan opbrengen. Muziekje op, niet te veel over nadenken want anders ga ik niet, en beginnen met lopen. De eerste kilometer is altijd even doorbijten, maar dan gebeurt het. Ergens kom ik in een andere dimensie terecht. Alsof ik door een onzichtbare portal loop. Meestal heb ik het in eerste instantie niet eens in de gaten. Ik ben dan namelijk ineens gewoon ‘weg’.
Misschien is het een bijwerking van het autistische gedeelte van mijn brein maar dan over het algemeen wel een positieve bijwerking. Ik ren, ik hoor muziek en ik zie leuke plekjes om bijvoorbeeld een foto te maken. Tijd bestaat niet meer, de wereld bestaat niet meer, alleen me, myself and I. Alle problemen en die stressvolle zaken zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. Ook de afstand van 5 km is dan helemaal niet relevant meer.
Ergens heb ik een fail safe geïmplanteerd om er voor te zorgen dat ik uiteindelijk wel terug naar huis ren, want anders zou ik gewoon voor eeuwig kunnen rennen. Vindt Frank niet zo leuk, die dan ook altijd steevast opmerkt als ik uiteindelijk toch thuiskom: ‘Hoe ver heb je gelopen?’ ‘Uh, 5 km.’ ‘Wat heb je in vredesnaam gedaan, je bent bijna anderhalf uur weg geweest?’ Tja, in mijn dimensie verloopt de tijd nu eenmaal anders.
Nou had ik vroeger als kind al een levendige fantasie dus dat zal ook zeker bijdragen. En het gebeurt ook niet alleen tijdens het hardlopen. Ik kan mezelf ook verliezen in een goed boek, een uur paardrijden of soms ook gewoon ‘zomaar’. Maar tijdens het hardlopen bestaat wel de grootste kans. Dan moet ik zoals gezegd wel alleen zijn en muziek op hebben want anders werkt het niet. Het is tevens de bron van mijn Terminatorknop en het vermogen om bij lange afstanden op 60 km nog even een sprintje te trekken.
Hoe het ook zij, voor mij is het de perfecte manier om mijn hoofd weer leeg te maken. Om alle beslommeringen van de dag het hoofd te bieden, die vervelende problemen minder groot te maken en gewoon alle narigheid van zo’n dag te vergeten. En hoe zit dat dan met Blue Monday? Nou ja, mocht ik er om wat voor reden toch last van hebben, dan sta ik klaar om de strijd aan te gaan. Laat Blue Monday maar komen, ik lust hem rauw. Uiteindelijk hoef ik er maar één ding voor te doen.
Hardloopschoenen aan en gaan!