Nog zes weken en dan is het weer zover. Dan lopen we voor de derde keer mee met Roparun team 335 Jatogniettan?!. De sponsorloop van het jaar! Opnieuw nog vanwege de voormalige coronaregels door Nederland maar nu wel weer de complete afstand van ruim 500 kilometer. Voor een sponsorloop heb je sponsoren nodig en een van die sponsoren is Henk van Beek.
Henk was tot vlak voor de uitbraak van Corona eigenaar van café Het Halve Maatje, beter bekend van de beste ribben van Rotterdam. Geloof me, we hebben het vaak genoeg uitgetest. In Het Halve Maatje hebben we menig rondje pubquiz, veiling- of bingoavondje gehad om geld op te halen voor het team en de Roparun. Het sleutelwoord is echter ‘was’, want Henk heeft zijn droom gevolgd, de tent verkocht en is een pension begonnen in de Oostenrijkse Alpen. Goed voor Henk, jammer voor ons team. Of toch niet?
Grootmoedig als Henk is kregen we een uitnodiging om naar Haus Waldruhe, zoals het pension officieel heet, te komen voor een trainingsweekend en een stukje teambuilding. Met 22 man is het plannen altijd wat lastig maar uiteindelijk hebben we de helft van het team bij elkaar kunnen krijgen om naar de Alpen af te reizen. 8 man met het vliegtuig en de trein, Frank, ik en Brigitte over de weg in onze rode bolide.
Omdat het toch bijna 1200 kilometer is vertrekken we al op donderdag. Om 6:00 vertrekken we uit Rotterdam richting Venlo om daarna de Duitse grens over te gaan. Lekker scheuren, op de stukken waar ze aan de weg bezig zijn na dan. En dat zijn er nogal wat. Na een paar kleine files, vier keer stoppen en drie uurtjes door de bergen slingeren komen we om 18:30 aan in Mallnitz. De rest is ook net gearriveerd en drinkt in de plaatselijke kroeg, zijnde het station, een biertje. Het is niet het eerste biertje en ook zeker niet het laatste biertje.
Omdat ik de hele dag in de auto heb gezeten en ik mijn stappen nog moet maken wandel ik met Brigitte vanaf het station naar het pension dat op iets meer dan een kilometer ligt. Even lekker de benen strekken. Dan ons installeren in ons ‘appartement’ en geloof het of niet, maar alle appartementen hebben namen en wij zitten in… één keer raden… Heidi! Natuurlijk. Een drankje in de ‘Stube’, een aparte ruimte waar we ook kunnen eten, en wat gebraden kip met aardappelkroketjes als avondeten en dan toch maar op tijd naar bed. Overigens komt er een mailtje binnen dat me behoorlijk bezig houdt waardoor ik moeilijk in slaap val, maar dat is voor een ander moment.
Na uiteindelijk toch in slaap gevallen te zijn worden we om 7:00 ‘s ochtends wakker. Het eerste dat ik doe is naar buiten kijken. Was het gisteren schitterend weer, is er de rest van het weekend toch wel regen voorspeld maar het lijkt mee te vallen. Het is wel bewolkt maar het Iijkt droog. Vandaag staat er een wandeling op de planning dus ik schuif mijn voornemen om een klein rondje te gaan rennen door naar zondagochtend anders red ik het niet qua tijd. Maar eerst een lekker ontbijtje.
Ik heb nog net genoeg tijd om nog even naar het bakkertje te lopen voor wat lekkers alvorens we op pad gaan. Het miezert toch wel aardig dus de regenjas gaat aan, de muts gaat op en ik trek zelfs mijn handschoenen aan. Goedgemutst gaan we op pad voor een rondje door het dal terwijl Henk vertelt over het leven in het dorp en de omgeving. Frank en ik hebben voor zaterdag een route uitgezet van 21 km over de bergkam en we komen langs de ingang van het pad waar we morgen omhoog moeten. Dat wordt behoorlijk klimmen maar ja, je bent in de Alpen of niet.
Na 7 km komen we bij het gasthuis waar Henk wat had willen drinken maar ze zijn dicht dus we moeten nog een stukje doorlopen. We komen bij de tent waar we vanavond ook gaan eten, iets met Schnitzels geloof ik, waar het Weissbeer rijkelijk vloeit. Een cola zero mag ook nog maar de borstelige wenkbrauwen van de oude eigenaar worden zwaar opgetrokken als Brigitte om thee vraagt. Wel met een glimlach en dus wordt er hoofdschuddend thee geserveerd.
We hebben honger en na drie rondjes bier krijgen we hem ook nog zo gek om een paar planken met ham en kaas op tafel te zetten. Nou ja, zijn vrouw maakt ze klaar. Binnen no time zijn ze leeg en omdat Henk ook nog gepland heeft om aan het einde van de wandeling een stuk taart te gaan eten en we om 18:00 alweer terug moeten zijn voor het avondeten rekenen we af en gaan we op pad terug naar het pension. De taart is namelijk bij ’de buurvrouw’ in de bar-chocolaterie boven het pension. Daar komen we een half uur later aan en wonderbaar gaat de taart er ook nog in als zoete koek. Het zal de gezonde berglucht zijn.
Dan terug naar het pension om even te relaxen en spullen voor morgen klaar te leggen. Natuurlijk moet er om 17:00 ook nog Formule 1 gekeken worden dus het eten wordt een uurtje later. Met Henk, zijn vader en zijn zoon zijn we met 14 man/vrouw en komen er 13 schnitzels en 1 bord macaroni met kaas, of liever gezegd kaas met macaroni op tafel. Ik ben niet zo van de schnitzels en je hebt altijd ‘die ene’. Natuurlijk is er nog ruimte voor een toetje en ik ben wél van de lokale lekkernijen dus de Kaiserschmarrn, een soort dikke pannenkoek in stukken, krijg ik ook nog wel weg. Een beetje geholpen door mijn tafelgenoten, dat dan weer wel. Om het eten een beetje te laten zakken wandelen we terug en duiken dan ons mandje in. Morgen lekker een stukje rennen, klimmen, klauteren en ploeteren.
We zijn wederom voor de wekker wakker, dus op ons gemakje maken we ons klaar. Daarna ontbijten en rond 9:15 gaan we eindelijk op pad. Ik heb mijn nieuwe Instinct trailvest bij me, die kan ik mooi gelijk uitproberen. Hij zit prima maar is wel zwaar. Ook daarvoor geldt, een mooie training. We rennen eerst een dikke kilometer door het dorp om uiteindelijk op het twee kilometerpunt bij het bankje te komen waar we gisteren langs liepen en waar de splitsing voor onze route is. Van daaruit is het gewoon keihard omhoog op een gemiddeld tempo van 2 kilometer per uur.
We moeten tot aan 5 kilometer om bij de top te komen, met een stijging van ongeveer totaal een kilometer. Het klimmen, klauteren en ploegen is begonnen. Langzaam maar gestaag klimmen we omhoog, stokken in de aanslag en al snel genietend van het uitzicht terwijl we nog helemaal niet zo hoog zitten. We lopen langs een stuk waar ze de bomen aan het weghalen zijn, ergo een rotsige wand met kale boomstronken. Ineens zie ik wat bewegen. Het zijn twee gemzen! Snel probeer ik mijn handschoenen uit te doen en mijn telefoon te pakken, maar ze hebben ons in de smiezen en verdwijnen in het bos. Ik kan nog net een ver filmpje maken.
We lopen langzaam verder op het pad terwijl we kijken of we ze nog zien maar ze zijn weg. Bovendien gaat het pad naar links terwijl zij recht omhoog gingen. Wij zijn intussen ook in het bos beland en we lopen tussen de bomen door. Het pad is goed te zien en wordt bovendien aangeduid met geverfde Oostenrijkse vlaggetjes. We hebben eigenlijk geen GPS nodig maar het is leuk om te zien hoe ver we zijn met stijgen. Natuurlijk valt dat altijd tegen als we bezweet en hijgend uit staan te puffen om te zien dat we net 100 meter hoger zitten. Maar het uitzicht is mooi, de stilte op kwetterende vogeltjes en kabbelende beekjes na is heerlijk en het is fijn om in de natuur te zijn.
De eerste kilometer, kilometer drie op mijn klokje, leggen we in iets meer dan een half uur af, nog twee te gaan. Fotootje hier, fotootje daar, even uitblazen en dan komen we de eerste sneeuw tegen. Ik moet denken aan onze trail in de Hoge Venen maar ook aan de Trail des Fantomes. Lekker omhoog en straks weer naar beneden, af en toe even om of over een boomstam heen, of er onder door, rustig zoekend naar je weg.
Naarmate we hoger komen voel je de temperatuur dalen en worden de stukken sneeuw steeds groter. Ik ben blij met mijn stokken, die zijn echt nodig. De sneeuw wordt ook dikker en op menig stuk zakken we aardig weg. Henk had ons al gewaarschuwd. Inmiddels zitten we op vier kilometer en komen we steeds dichter bij de top. Een bordje geeft aan dat het nog anderhalf uur naar het hoogste punt is. De sneeuw begint nu echt wel een uitdaging te worden. Op sommige stukken moeten we steil omhoog en om te klimmen ‘schoppen’ we een inham in de sneeuw om op te steunen. Ook het zoeken naar het pad wordt steeds spannender maar zo lang we de vlaggetjes nog zien zitten we goed. Ook zien we voetstappen van iemand die hier gelopen heeft en we proberen deze zo veel mogelijk te volgen.
Tot het moment waarop de GPS zegt dat we recht omhoog moeten. Ook is er nog maar een mager vlaggetje te zien en het is zoeken naar de voetsporen. Opnieuw klimmen in de sneeuw waar we nu continue in wegzakken. Tevens staan er overal struiken waar niet doorheen te komen is. En dan is het pad weg, zien we geen vlaggetjes en ook geen voetstappen meer. Frank checkt nogmaals de GPS. We zitten op de route maar we zien niet waar we moeten lopen, waar we heen kunnen en hoe we door of langs het struikgewas moeten c.q. kunnen.
We hebben even overleg en besluiten dat we niet verder gaan, voor onze eigen veiligheid. Het was leuk geweest, het was mooi geweest maar we gaan onszelf niet in gevaarlijke situaties brengen omdat we zo nodig moeten. Het wordt sowieso al een uitdaging om dit stuk weer naar beneden te komen tot aan het pad waar we normaal kunnen lopen. Voetje voor voetje in omgekeerde volgorde en met het maken van nieuwe inhammetjes keren we voorzichtig op onze schreden terug. Dat gaat niet zonder slag of stoot als ik wegglij en gezellig op mijn kont drie meter naar beneden slee. Het levert een mooie foto op en is ook een manier om beneden te komen. Het zal niet de eerste keer zijn even terugdenkend aan de gletsjer tijdens de Grossglocknertrail in 2019.
Langzaam aan dalen we weer af en met nog wat glij en halve valpartijen bereiken we zonder kleerscheuren weer het gedeelte van het pad waar geen of minder sneeuw ligt en we weer gewone stappen kunnen maken. We nemen even een momentje om te evalueren. We hebben het gered tot 4,5 km en stonden zo’n 250 meter onder de feitelijke top. We zaten overduidelijk op het pad maar we weten dat het de juiste beslissing was en hebben er vrede mee. Is dit nu een DNF en hoe ‘verstandig zijn’ voelt? Als dat zo is, valt het nog wel mee. Alhoewel ik zeker weet dat als ik dit bijvoorbeeld tijdens een buitenlandse marathon heb, het toch anders zal voelen. Of welke wedstrijd dan ook.
Iets sneller en onderwijl een broodje etend lopen we nu naar beneden maar nog steeds moeten we uitkijken want uitglijden ligt continue op de loer. Mij gebeurt het nog minstens twee keer waarbij ik op mijn kont kom te zitten en ook Frank ligt ergens halverwege op zijn zij. Maar uiteindelijk 3 uur en 41 minuten later staan we weer bij het bankje, met iets meer dan 6 kilometer op het klokje. Omdat ik niet met minder dan 10 km thuis wil komen vervolgen we het pad en komen uiteindelijk bij het beekje en de brug waar we gisteren ook gelopen hebben.
De benen voelen enorm zwaar maar dit is ook training. Doorlopen ook al heb je zware benen. Ruim 4,5 uur en 12 km op de klok verder zijn we weer terug bij Haus Waldruhe waar we toch als helden onthaald worden, niet in de laatste plaats omdat we verstandig geweest zijn. Eenmaal terug in het appartement lekker douchen en omkleden en gaan we nog even naar de bar-chocolaterie voor een stukje Sachertorte. Daarna een uurtje relaxen terwijl de rest Formule 1 kijkt en dan is het alweer tijd voor het avondeten. Vanavond krijgen we de beroemde ‘beste ribben van Rotterdam’ van Henk, of tegenwoordig omgedoopt in de ‘beste ribben van Mallnitz’. De volle planken worden op tafel gezet maar zijn niet opgewassen tegen het geweld van elf hongerige Rotterdammers. 20 minuten later zijn de planken dan ook leeg, op de afgekloven botjes na dan. Ik blijf niet lang hangen. Ik kijk nog even toe hoe de groep ‘Spijkers met koppen’ slaat en ga dan lekker naar bed.
Ik vertrouw een beetje op het daglicht om de volgende ochtend op tijd wakker te worden voor nog een laatste rondje. Dat lukt en om kwart voor zeven sta ik al naast mijn bed om mijn hardloopspullen aan te trekken. We moeten namelijk om 8:30 ontbijten en daarna gaan we Apfelstrudel eten bij de buurvrouw dus dan is er geen tijd meer. Bovendien heb ik er dan ook geen zin meer in. Frank is ook wakker en wil wel mee.
Ik heb een route gemaakt van ongeveer 6,5 km met een leuk uitkijkje er in. Volgens afstandmeten.nl een panoramaplek. We gaan op pad en komen langs het zwembad en moeten bij het buurtcentrum omhoog. Even een foto bij het gouden standbeeld van een hert en dan langs een grasveld tot de plek waar we omhoog moeten. En dan blijkt dat van mutsenstein even vergeten was dat we in de Alpen zitten toen ze de route maakte. Het is maar een kleine 200 meter omhoog, maar over een smal paadje zoals gisteren de berg op, maar dan nog nét iets steiler.
We beginnen aan de klim en ik mis gelijk al mijn stokken. Na de eerste haarspeldbocht staat er een bordje dat het nog 4 bochten zijn, en volgens mijn route klopt dat ook wel. Nou ja we zien wel hoe ver we komen. Ik had een uurtje lopen gerekend maar met een halfuur speling, we kunnen ook na het ontbijt douchen. Het is dus weer klimmen en klauteren maar het valt me mee met de spierpijn van gisteren dus vooruit dan maar. Als we nog twee bochten moeten nemen we een besluit. Gaan we door of terug? We kunnen altijd nog de rest van het rondje afsnijden.
Natuurlijk gaan we door. Het zal ons vandaag niet ook gebeuren dat we weer ons doel niet bereiken. Het valt gelukkig mee en we komen bij het uitkijkpunt zijnde het Margareten Paviljoen. Een houten hutje waar je uitkijkt over Mallnitz en de vallei. Nice! Ik had het niet willen missen en Frank ook niet. Na wat foto’s lopen we weer naar beneden en dat gaat sneller dan ik had verwacht. Om 8:00 staan we dan ook weer braaf beneden.
We rennen de route een stuk door maar steken ergens toch af. Het is mooi geweest en het voelt een beetje koud. Bovendien hebben we honger. Nog even een heen en weertje langs het riviertje voor wat foto’s en dan terug naar Haus Waldruhe waar we precies om 8:30 aankomen. Gauw douchen en ontbijten. Daarna hebben we een half uurtje om vast wat spullen in te pakken voordat we nog één keer de calorieën er weer aan eten, in de vorm van vers gemaakte Apfelstrudel.
We laten het ons smaken maar dan is het toch zo langzamerhand tijd om afscheid te gaan nemen. De rest van de groep moet naar het station en terwijl zij er naar toe wandelen brengen wij met de auto de koffers er naar toe. In het stationscafe waar we donderdag begonnen zijn drinken we nog wat en dan zwaaien we iedereen uit als ze op de trein stappen. Wij hebben nog een klein halfuurtje voordat ook wij afscheid nemen van Henk en dit keer de auto op de autotrein richting Salzburg zetten. Dat scheelt bijna een uur rijden door de bergen. We stappen in de wagon en 10 minuten later stappen we weer uit aan de andere kant van de berg. Nu kunnen we aan de terugweg beginnen. De terugreis gaat voorspoedig en gaat een stuk sneller zo. We zijn dan ook rond 23:00 weer thuis.
(De helft van) Roparun team 335 Jatogniettan?! 11 man/vrouw ongeregeld op hoogtestage in Oostenrijk bij Henk van Haus Waldruhe. Sporten, lachen, eten, drinken en teambuilding, allemaal met hetzelfde doel om straks tijdens de Roparun een prestatie neer te zetten en vooral geld op te halen voor het goede doel. De afspraak is helder. What happens in Mallnitz stays in Mallnitz. En wat is er dan gebeurd in Mallnitz?
Hele Mallnitz!
P.s. Doneren kan nog steeds op Jatogniettan?! En wil je ook gezellig naar Oostenrijk en Haus Waldruhe, boek dan hier.