Lang verwacht, stil gezwegen, nooit gedacht, toch gekregen.
Oops I did it again! We staan weer aan de start van een marathon, en wederom een buitenlandse marathon. Sterker nog, ik heb het voorrecht om voor de tweede keer aan de start van dé marathon te staan, de New York marathon. Maar het grootste voorrecht is toch wel dat ik het samen met mijn liefste mag doen. Dit keer lopen we ieder voor zich maar in gedachten gaan we samen over het parcours en samen over de finish. Net als toen, getuige de foto die op onze ‘Hall of Fame’ hangt thuis. Want eigenlijk is het ‘Oops we did it again!’
Na twee dagen langzaam het werk loslaten, de laatste boodschappen en mijn koffer pakken kunnen we woensdag eindelijk richting Schiphol voor de vlucht naar de Big Apple. Vier uur van tevoren aanwezig, maar uiteindelijk in minder dan een half uur door de rijen en de security. Om vervolgens toch weer met anderhalf uur vertraging te vertrekken. De Marathons International groep is groter dan ik dacht en de RMD vertegenwoordigt daar dan ook weer een aardig aantal van. In elk geval allemaal gezellige mensen. Frenk, Frank zijn zoon, is ook mee en voor het eerst naar New York.
De vlucht gaat voorspoedig en na wat films, wat eten en wat slap geouwehoer komen we aan op JFK. Het is inmiddels donker maar er is minder file omdat we later aangekomen zijn. Een bus brengt ons naar het hotel. Wij hebben gekozen voor het Park Lane, aan de rand van Central Park. Het merendeel zit echter in het Springhill Suits, dus die gaan met een andere bus. Eenmaal rond een uur of acht in het hotel dumpen we de koffers op onze kamer op de twaalfde verdieping, met uitzicht op het park, en wil ik nog wat eten. Het wordt een hamburger bij de McDonalds, kunnen we die vast afvinken. Daarna naar bed, want jetlag is a bitch, maar eerst nog even bij de finish kijken die al opgebouwd wordt. Bij de vlaggen kunnen we gek genoeg de Nederlandse vlag niet vinden. Daar moeten we wel even een klacht over indienen.
Donderdag
De volgende ochtend en we gaan gelijk aan de bak. Mijn eerste dag in New York en aan de rand van Central Park wil ik rennen. Bovendien heb ik toch jetlag dus vroeg wakker. Ik ben stijf van het vliegen dus een beetje lopen zal me goed doen. Frank gaat natuurlijk mee dus om 6:30 lopen we richting de ingang van het park waar ik een route van ongeveer 8 km uitgestippeld heb. Een portier van het naastgelegen hotel spreekt Frank aan vanwege zijn Rotterdam shirt. ‘Rotterdam, nice! Is that upstate or somewhere in Europe?’, en daarmee alle clichés over Amerikanen bevestigend. Het is nog donker maar in het park stikt het van de lopers. Het lijkt de marathon wel. Halverwege ons rondje worden we beloond met een prachtige zonsopgang. Het enige dat een beetje roet in het eten gooit is de pijn in mijn bil. Dat wordt nog wat zondag.
Na het lopen moeten we op zoek naar ontbijt. Omdat we om 11:00 de boot op moeten zitten we een beetje aan de klok, maar het lukt. Ik bestel iets exotisch en krijg het meest gezonde ontbijt dat ik ooit in mijn leven gehad heb. Een bowl met groente, inclusief spruitjes, en een eitje. Ik heb honger en het smaakt prima. Daarna via een korte tussenstop bij Trump Tower, met de metro naar Battery Park waar we in de stralende zon op de boot naar Liberty Island stappen. Een verplicht nummer voor iemand die nog nooit in New York geweest is en Frenk kijkt zijn ogen uit.
Na Liberty en Ellis island natuurlijk even naar Wall Street en van daar uit door Chinatown en Little Italy om aan het eind van de middag een pizza te eten. Even terug naar het hotel en dan is het eigenlijk alweer tijd om naar Tribecca Grill te gaan voor eten met een paar mensen uit de RMD groep, en en passant André zijn verjaardag te vieren. Het is gezellig en het eten is goed. Op de terugweg naar het hotel even uitstappen bij Times Square en even langs Carlo’s Bakeshop voor wat lekkers. De eerste dag is voorbij gevlogen en we hebben in totaal bijna 27 km gelopen. Ons voornemen om dit keer rustig aan te doen gaat alvast goed, not…
Vrijdag
Op vrijdag staat het programma aardig vast. Omdat lopen in het programma opgenomen is sla ik dat vandaag over. Ontbijten doen we onderweg wel dus Frank en ik gaan vast op pad richting de expo. De rest van de groep van ons hotel komt er dan wel achteraan. We komen exact om 10:00 aan bij de expo en ik gooi mezelf nog net voor de groep uit het andere hotel voor de groepsfoto. Frank is ‘te laat’ maar doet er ook niet echt moeite voor. Wachten op onze ‘eigen’ groep heeft niet veel zin dus we gaan vast naar binnen.
Eerst ons startnummer op halen. Daarna met veel te veel mensen door een veel te kleine ingang in een veel te grote New Balance stand met veel te nauwe gangen en diezelfde veel te vele mensen kleding scoren. Het lijkt wel of het gratis is maar dat is het allesbehalve. Bovendien zijn de mooie jasjes exact dezelfde als die ik in Londen gekocht heb maar dan met het logo van de New York marathon, hebben ze de katoenen shirtjes die ik wel aardig vind in max maat M en heb ik voor de rest al veel te veel hardloopkleding. Ik hou me dan ook in en koop alleen een paar handschoenen, want die anderen die ik ooit kocht ben ik kwijt. Frank scoort wel een shirt en een vest, maar die heeft in Londen dan ook niks gekocht.
Na ook nog een eeuwigheid in de rij te hebben gestaan om af te kunnen rekenen dwalen we nog even over de rest van de expo. Daar zwicht ik voor een ‘Run NYC’ zonnebril en zes paar sokken. Die zal ik even uitleggen. In Parijs heb ik een paar sokken gekocht van een Zuid-Afrikaans merk waar een leuke Parijs print op staat en die bovendien ook nog eens heel lekker zitten. In Londen hadden ze die niet maar hier staat de stand wél. Met sokken van Londen, New York, Berlijn en toevallig ook nog Chicago en Tokyo. Je kan maar voorbereid zijn. Van New York koop ik er twee, maar meer vanwege het aantrekkelijke aanbod. Of gewoon omdat ik niet kan kiezen.
We moeten om 13:00 terug zijn voor de briefing en ik wil ook nog wat eten dus we blijven niet te lang plakken. Onderweg scoren we een broodje en zijn ruim op tijd om ons ook nog om te kleden. Na de briefing gaan we gelijk het park in om naar de finish te wandelen en daar wat uitleg te krijgen. Dan toch nog het beloofde rondje rennen, dat uitmondt in 4,2 km, een mini marathon. Nu hangt de Nederlandse vlag er wel. Daarna nog een korte fotoshoot en maakt een select groepje zich op voor de opening ceremonie en de Parade of Nations. Zij mogen de Nederlandse vlag dragen. Wij gaan naar het hotel, ik ben te moe en moet echt even rusten.
Als de zon onder is gaan we eerst naar Brooklyn met de metro om over de Brooklyn Bridge terug te wandelen. En natuurlijk een paar prachtige plaatjes te maken. Van daar uit naar Times Square en dan de Dallas BBQ voor de beef ribs. Op weg naar het hotel nog een ijsje bij de McDonalds en even langs de supermarkt voor wat te drinken, en zowaar een appel en een banaan voor de vitamientjes.
Zaterdag
Mijn voornemen om zaterdagochtend weer te gaan rennen in het park sla ik over omdat mijn bilspier pijn blijft doen. Het is ook niet echt dat ik hem wat rust gun, want ook gisteren eindigde de teller op ruim 25 km. In plaats daarvan ga ik, juist, wandelen in het park. Ik wil wat foto’s maken van de zonsopgang. Dat lukt niet helemaal want het is al licht als ik naar buiten stap en ook een beetje bewolkt. De prachtige herfstkleuren daarentegen maken een hoop goed. Frank is ook opgestaan en mee en wil naar een plein met een fontein, ‘die ene uit al die films’. Toevallig is de drop bag afgifte er naast. Moeten we alleen nog wel onze drop bag ophalen.
Terug naar het hotel dus en rond een uur of negen staan we er weer, maar nu met onze tassen. We geven de boel af en lopen tegen de 5 km Dash to the Finishline aan. We zien zelfs de mannen van Tui Sports nog lopen. Onze date vandaag is de Top of the Rock om 11:00 dus haast geboden als we nog willen ontbijten. Ik heb Carnegie diner in mijn hoofd, dat nogal bekend lijkt te zijn en goed aangeschreven, maar ik had moeten reserveren en een half uur wachten redden we niet. We belanden in een andere diner waar we eieren en pancakes bestellen en ook krijgen, met extra bacon en aardappels. Het zal wel een Amerika ding zijn.
De metro naar Rockefeller Centre rijdt niet dus we moeten weer lopen. Gelukkig is het niet ver en het is rustig. De boel is opengetrokken en er schijnt een felle zon. Boven op het observation deck is het dan ook erg warm maar geeft wel een mooi uitzicht. Na een uur hebben we het gezien en ik ben overal wel klaar mee. Toch stoppen we nog even bij Grand Central maar dan is het ook echt naar het hotel en de rest van de middag relaxen en alles klaar leggen voor de grote dag.
Om iets voor zessen lopen we richting Angelo’s waar we de RMD pastaparty hebben. Als blijkt dat we bij de verkeerde Angelo’s staan moeten we niet alleen opschieten maar toch weer lopen. Twintig minuten later zitten we dan toch met een man of veertig aan tafel en eten we een lekkere pastamaaltijd. Het toetje scoor ik op de weg terug in de vorm van, hoe kan het ook anders, Cheesecake New York Style. Dan nog even TV kijken en het licht uit. Met ‘slechts’ 13 km is het een rustige dag vandaag. Tomorrow is race day!
Race day
Na een onrustige nacht met uiteindelijk wanhopig maar een watje uit elkaar trekken om in mijn oren te stoppen tegen het gesnurk van mijn kamergenoten, en minstens drie keer wakker worden om niet alleen te kijken hoe laat het is, maar ook of de telefoon écht rekening gehouden heeft met het feit dat de klok een uur terug gaat, is het dan eindelijk tijd om op te staan. In tegenstelling tot mijn normale natuur sta ik gelijk op en duik ook gelijk onder de douche. We hebben iets meer dan een half uur gerekend dus opschieten geblazen. We staan dan ook braaf om 5:20 beneden bij de bus. Ik althans, Frank probeert nog koffie te scoren.
Uiteindelijk vertrekt de bus en in een klein uurtje rijden we over de Verrazano bridge, terwijl de zon langzaam op komt. Tegen de tijd dat we in het startgebied zijn is het volledig licht. Gelijk rechts zien we de groende brigade van de RMD in het gras zitten en we sluiten aan. ‘And now we wait.’
Het wachten duurt lang, we moeten bijna 4 uur volmaken tot het onze beurt is. Dat doen we met geinen, een beetje slapen, rondlopen, een bagel scoren en plassen. Als ik net even lekker weg lig te doezelen start de eerste wave met een kanonschot zo hard dat Rotterdam een babyscheetje lijkt. Natuurlijk horen we ook het volkslied en Frank zingen. Sinatra dat is, gelukkig.
Tijdens het rondlopen kom ik nog wat bekenden tegen, probeer mijn bil een beetje te masseren want die geeft zich niet over, en maak wat foto’s. Je moet toch wat om de tijd te doden. De ananasman, die ik ook in Rotterdam en Londen heb gezien, is er ook en we gaan met hem op de foto. Dan beginnen de mensen uit de groep langzaam maar zeker afscheid te nemen, afhankelijk van in welke wave ze zitten. Een knuffel en een succeswens, en weg zijn ze.
Dan komt ook voor ons het moment om richting de corral te gaan. Frank en ik zitten samen in A en wachten geduldig tot het tijd is om naar de echte start te wandelen. Een kus en een startvakselfie en dan wordt ook voor ons het volkslied gezongen en schiet het kanon. We zijn los!
Ik doe rustig aan. Het is benauwd warm en ik moet opwarmen. Dat klinkt raar, maar ik mag het dan heet hebben, mijn bil is nog ‘koud’. Bovendien wil ik voor de verandering eens niet gelijk in het begin te snel van start gaan. Ik maak wat foto’s op de brug en Frank wacht me een stukje verderop op om ook van mij wat foto’s te maken. Dan neemt hij echt afscheid en voordat we de brug af zijn ben ik hem uit het oog verloren.
Onderaan de brug duiken we Brooklyn in en start het onophoudelijke gegil en gejoel van de toeschouwers. Ik heb muziek aan maar kan het net zo goed uitlaten want ik hoor het toch niet. Omdat het zo warm is neem ik mezelf voor om elke drankpost te gebruiken. Dat is dus elke mile en elke 5 kilometer. Het stuk door Brooklyn herken ik gedeeltelijk. Een aantal herinneringen uit 2016 komen naar boven, maar ook toen we in 2018 kwamen aanmoedigen en we bij de Baskin Robbins naast de kant stonden.
De eerste 10 km gaan redelijk ok. Ik ga niet hard en kan op zich wel gewoon doorlopen ook al heb ik het erg warm. De mensen langs de kant, de aanmoedigingsborden en de muziekbandjes leiden lekker af. Op sommige plekken is de weg wat smaller en moet je jezelf net als in Crooswijk tussen de menigte door wurmen. Vanaf twaalf kilometer wordt het al wat zwaarder. Ik merk gewoon dat ik heel erg moe ben en de bil begint zich aan te dienen. Bovendien heb ik overduidelijk verkeerde schoenen aan en gaat me dit een paar teennagels kosten. De oh zo lekkere 10 km schoenen blijken toch niet zo geschikt voor de marathon. Dit gaat dus een zware marathon worden als ik me in dit stadium al zo voel. Maar de lange trails hebben me gehard en ik twijfel er geen seconde aan dat ik de finish ga bereiken. Gewoon ophakken in stukken.
Eerst dus maar naar de 15 km, dan de 21 km, voorbij de Queensborough, het 30 km punt, naar Central Park en naar de finish. Lekker overzichtelijk. Ik zie Rob lopen maar hij is zo druk bezig met filmen dat hij niet in de gaten heeft dat ik naast hem loop. De menigte hier is bijna overweldigend en ik ben blij dat we de Joodse wijk inlopen waar het nagenoeg bijna stil is. Even een moment van rust.
Die rust duurt niet lang, want zodra we de wijk uitlopen begint het gejoel en geschreeuw weer. Ze brengen me naar de brug bij Williamsburg en het halve marathonpunt over, recht Queens in. Three boroughs down, two to go. Drie kilometer later is daar de gevreesde Queensborough bridge, en ik moet natuurlijk aan Linda denken die twee weken geleden met me meeliep toen ik vier keer de Van Brienenoordbrug deed. Zoals beloofd maak ik speciaal voor haar een aantal foto’s. Ik trek een parallel met Rotterdam. Als je deze gehad hebt, ‘heb je het stuk over Zuid afgesloten’.
De brug duurt lang maar niet eeuwig en het laatste stuk mag je naar beneden. En het voordeel is dat ook hier je even een moment van rust hebt. Er wordt een loper afgevoerd met de ambulance. Niks ernstigs lijkt het gelukkig, gevallen of verkrampt of iets dergelijks want hij zit rechtop en is aanspreekbaar. Hij is niet de enige die ik geholpen zie worden door de medische hulp. Beneden aan de brug draaien we First Avenue op en weer de kakafonie van geluid in.
First Avenue is een zee van mensen over vijf kilometer. Een zee van lopers in het midden en een zee van supporters aan beide kanten. En ergens in die zee een strompelende vechtende ik, maar iedere stap is er een en iedere kilometer is dichter bij de finish. Ik begin uit te kijken naar Marathons International, die staan op 28 km maar ik wil ze op tijd spotten. Eerst nog even zwaaien naar Rob van Tui Sports want die zijn er ook en dan bijna een kilometer verder staat MI. Ik zwaai en ze zien me gelukkig voor de foto. ‘Wat er ook gebeurt, we hebben altijd de foto’s nog.’
Ik interval lekker door naar de 30 km en maak dankbaar gebruik van het feit dat de weg naar beneden loopt. Ik weet dat ik straks weer omhoog moet, maar dat zien we straks dan wel weer. Als ik het 30 km punt passeer kijk ik op mijn klokje en zie dat ik een paar honderd meter voor loop. Bovendien ga ik nu rekenen want, is binnen de vijf uur nog haalbaar? Ik heb nog iets minder dan anderhalf uur voor 12 km. In theorie moet dat makkelijk kunnen, in de praktijk ligt dat toch altijd even anders.
Op 31,5 km lopen we de laatste borough in, The Bronx. Over de brug worden we door een bord verwelkomt en ik kan het toch niet laten om een foto te maken. Ik ben toch al op het punt beland dat ik meer wandel dan hardloop. ‘Waarom doe je jezelf dit toch iedere keer weer aan?’, kan je je afvragen. Soms weet ik het ook niet, maar uiteindelijk is daar altijd de finish en ben je dit soort momenten altijd weer stante pede vergeten.
The Bronx is twee kilometer. Twee kilometer weer dichter bij die finish. Dan zoals een bord langs de kant van een supporter zegt: ‘The last f@&cking bridge’. Nog een kilometer en dan zitten we op 35 km. Opnieuw rekenen, nog 7 km te gaan en iets van 50 minuten. Ik moet dus wel blijven lopen maar alles doet zeer en ik voel weer een teennagel sneuvelen. Ik kan 100 km lopen zonder nagelissues en hier ben ik er gewoon minstens drie kwijt. Het kan soms raar lopen.
Ik dacht dat het nu een lange weg vals plat omhoog was maar het is ‘maar’ ongeveer drie kilometer. Het lukt me zowaar om ook nog stukken te blijven dribbelen. Al die motto’s, al die clichés, ik trek alles uit de kast. ‘Naar beneden is gratis’, en ‘Dribbelend ben je nog altijd twee keer zo snel als iemand die wandelt’, het is allemaal waar en het zorgt er voor dat de tijd weliswaar genadeloos doorloopt, maar ik ook.
Dan eindelijk, éindelijk Central Park in. Nog 3,5 km en iets van 25 minuten. Dan het 40 km punt. 4:45 en nog 2 km. Oh ja, en 200 meter. De uitdaging zit hem in het feit dat ik nog nooit zo moe geweest ben tijdens een marathon, mijn redding in dat het langer naar beneden loopt dan dat ik dacht. Rennen dus en marge creëren voor de laatste kilometer.
59th street en langs ons hotel. Ik registreer weinig meer maar ergens tussen al het geschreeuw door hoor ik onbewust iets en draai me om. Ik zie Frenk staan die me aanmoedigt. Ik zwaai en ren nu door. Althans, ik doe iets wat voor rennen door moet gaan. Ik ben nu honderden meters en minuten aan het tellen. Nog 800 meter en 7 minuten, nog 400 meter en 4 minuten, nog 200 meter en 2,5 minuut en dan de laatste 100 meter. En rennend de finish over, anders moet ik er gewoon mee stoppen.
Mijn tijd is 4:59 exact en het voelt enorm als die enige keer dat ik de marathon onder de 4 uur liep. Nu een uur langer, maar bijna hetzelfde triomfantelijke gevoel. Met recht de zwaarste marathon die ik ooit gelopen heb. Of was dat toch Athene? Ik weet het niet meer, dat ben ik allang weer vergeten. Maar het maakt allemaal niet uit. ‘Het metaaltje is weer geraapt!’ zoals we altijd zeggen en het is een prachtig mooi metaaltje.
Ik strompel door want ik moet nog een tweede marathon lopen om het park uit te komen, mijn tas op te halen en terug naar het hotel te lopen. Verderop staat Marathons International voor de finishfoto en als ik daar sta komt Frank ook aanlopen. Die had op me gewacht maar me gemist. Samen lopen we verder en bij de tassen ophalen zien we een clubje RMD-ers met René, Marilene, Dennis en Rob staan. Terug naar het hotel is nog een avontuur want alles is afgesloten maar uiteindelijk komen we ook daar.
In het hotel douchen en dan naar het andere hotel voor de borrel. We proberen aan te sluiten met het eten maar het restaurant zit vol dus gaan we terug naar ons eigen hotel en eten een steak in de buurt. Moe, lees helemaal naar de klote, duiken we ons bed in zodat we morgen weer fris en fruitig door New York kunnen banjeren voor onze laatste volle dag.
Maandag
We doen vandaag rustig aan met opstaan. Ik heb alsnog gereserveerd bij Carnegie diner en om exact 9:00 staan we dan ook voor de deur. Je kan binnen of buiten zitten. Hij heeft buiten plek maar op een apart stukje speciaal voor mensen die gereserveerd hebben. Lees, we lopen binnendoor om drie meter verder weer naar buiten te stappen en achter een zeiltje gewoon weer op straat plaats te nemen aan een van de twee tafeltjes. We eten eggs benedict met op zijn Amerikaans geraspte aardappel en sla. Prima, een beetje groente kan nooit kwaad.
Het eten duurt lang en we krijgen een ‘dessert’ aangeboden, maar ik zit vol en sla het zowaar af. Uiteindelijk kunnen we richting de Empire State Building waar we om 11:00 moeten zijn. We hebben nog een kleine uitdaging met de QR code voor de entree maar gelukkig kunnen ze het oplossen. Eenmaal boven maken we wat foto’s en als we naar buiten stappen is het rechts van ons heel erg druk. Ik ga kijken en dan blijkt dat de NBC aan het filmen en interviewen is met de winnaars van de marathon. Ik moet wat geduld hebben maar het lukt me om zowel met de eerste man als de eerste dame op de foto de gaan. Wat een mazzeltje!
Daarna kijken we lekker op ons gemakje rond alvorens we weer naar beneden gaan. Even langs de NBA winkel om een shirt voor een vriend te halen en daarna naar de oesterbar in Grand Central. Natuurlijk eten we naast een broodje ook nog wat oesters. Om 15:30 moeten we bij het Intrepid Sea, Air and Space museum zijn. Er zit niet echt een metrohalte in de buurt dus we moeten ver lopen om er te komen. Gelukkig is de marathon al geweest.
Het museum gaat om 17:00 dicht en eventuele plannen om nog in de schemering de Empire State op te gaan worden overboord gegooid. We zijn te moe en willen nog met een groepje gaan eten om een uur of 20:00. Maar eerst even naar het hotel. Het kost allemaal weer veel meer tijd dan we denken dus uitgebreid de tijd om te relaxen hebben we niet alvorens we naar het Springhill hotel afreizen. Daar hebben we afgesproken met onder andere Marilene en René.
Na wat navragen bij restaurants in de buurt wordt het de hamburgertent waar ze de avond ervoor gegeten hebben en wij niet mee konden. Ik ben blij want ik wil sowieso een hamburger eten, bovendien had ik gezien dat ze hier megamilkshakes hebben. Na de hamburger bestel ik dan ook een monsterlijk ding als toetje, met suikerspin, een enorme lolly en suikerspringles rondom het glas. Ik krijg hem nauwelijks weg en zal nog drie dagen lang stuiteren hierop. Als alles op is, voor zover mogelijk, gaan we lekker naar het hotel. Hopelijk een beetje op tijd naar bed en slapen, want daar heb ik inmiddels een ernstig tekort aan.
Dinsdag
De laatste ochtend heb ik me voorgenomen om de zonsopgang te zien op de Brooklyn Bridge en daar overheen te rennen. Frank ging wel mee, toen weer niet maar als de wekker gaat en ik opsta gaat hij toch wel mee. Het is even zoeken naar de juiste metro maar om 6:00 stappen we volgens planning uit bij de Brooklyn Bridge. Het begint al licht te worden dus klokje aan en gaan.
Het uitzicht is prachtig met de opkomende zon en het voordeel van heel vroeg zijn is dat er nauwelijks mensen lopen. Ik kan dus uitgebreid een fotoshoot houden, wat ik dan ook doe. Hier ben ik voor gekomen. Tegen de tijd dat we met alle stops onderweg de overkant bereikt hebben is het eigenlijk al licht. Ik wil nog even naar de waterkant en we lopen rechts om waardoor we ineens het steegje zien met zicht op de Manhattan Bridge. Het steegje wat Frank zo graag wilde zien maar we van de week niet konden vinden. Frank blij dat hij toch meegegaan is.
Ook hier weer een fotoshoot. Dan naar het uitkijkpunt aan de kade, nog wat foto’s, en dan toch maar terug naar de andere kant. Het is inmiddels 7:15 als we weer terug in het hotel zijn. Douchen en de koffer zo goed als inpakken. Ik wil nog even naar de Headquarters van de Ghostbusters dus ontbijten doen we weer onderweg. Na het ontbijt en de foto’s nog even langs het kantoor/winkel van de NYRR, maar daar is weinig te vinden. De tijd tikt genadeloos door en we redden het niet meer om nog uitgebreid het park in te gaan.
Terwijl Frank uitcheckt lopen Frenk en ik nog net naar het paviljoen van de marathon in het park, maar ook daar is niet veel meer te zien. We zijn net op tijd terug in het hotel voor de bus naar het vliegveld. Eenmaal daar is het routine. Douane, paspoortcontrole en naar de gate waar we moeten wachten. Nog één hamburger als lunch en dan mogen we het vliegtuig in voor de lange vlucht terug. Ik kijk een film, sla het eten over en probeer wat te slapen, wat nauwelijks lukt. De blaar onder mijn teennagel doet enorm zeer omdat ik opgezwollen voeten heb en doorprikken midden in het vliegtuig is niet zo heel erg netjes.
Eenmaal op Schiphol zijn we snel overal doorheen en ook onze koffers liggen al gauw op de band. We nemen afscheid van iedereen en rijden lekker naar huis. Ik trek het niet en moet echt even een uurtje slapen, daarna koffer uitpakken, alles opruimen en een paar boodschapjes doen voor eten vanavond. We zijn weer thuis, het is koud, stil en ik moet enorm wennen. Behalve aan mijn eigen bed, die ligt toch het lekkerste.
New York, New York. Je was weer geweldig, we hebben ons weer de tandjes gelopen (en niet alleen tijdens de marathon) en weer nieuwe ervaringen opgedaan. In 6 dagen tijd 162,6 km weggetikt, gelijk ook blut voor de komende 6 jaar en ik heb minstens 6 weken nodig om bij te komen.
All worth it! 🥰
