Op de valreep voor onze vakantie lopen we nog een RMD Social Trail. We hebben in Nederland herfstige buien met winterse temperaturen, of moet ik zeggen winterse buien met herfstige temperaturen? Het maakt niet uit, lees gewoon het is koud en nat, en die nattigheid bestaat soms uit sneeuw en hagel. Daar heb ik vrijdagochtend heerlijk van kunnen genieten. Ondertussen pakken wij onze koffers in op weg naar de zon. De weersverwachtingen op onze bestemming geven een slordige 30 graden aan met af en toe een buitje. Maar eerst dus nog even een rondje van 23 km over de Utrechtse Heuvelrug met een stel andere trailgekkies onder leiding van Trailrunning Sammy, a.k.a. Olav.
Wat Olav ons niet verteld heeft, omdat hij het zelf ook niet wist, is dat we tussen Rotterdam en Utrecht ergens een driedimensionale poort doorgereden zijn en we tot onze verrassing een ware winterse wereld aantreffen op onze ontmoetingsplaats. Droog maar volop sneeuw. Dat zorgt wel her en der voor wat kleine uitdagingen. Heeft iedereen wel de juiste schoenen aan, is iedereen dik genoeg gekleed en vooral, heeft iedereen zijn innerlijke kind meegenomen? Maar gelukkig blijkt iedereen er klaar voor en als ook de trailende tandarts met piepende banden last minute het parkeerterrein op komt glijden zijn we met 20 trailers compleet.
Natuurlijk maken we eerst nog een groepsfoto, of twee als blijkt dat er twee niet op staan omdat die met andere dingen bezig zijn, en dan gaan we op weg. Eerst met zijn allen want alhoewel een klein deel kiest voor de 16 km in plaats van de 23 km, is het eerste gedeelte van de route hetzelfde. Een route die gelijk zorgt voor de nodige oponthoud want het bevroren landschap dat zich aan ons tentoonstelt nodigt enorm uit om de telefoon te pakken en plaatjes te schieten. ‘Tering, wat een mooi plaatje!’, hé Frank?
Plaatjes van het landschap en van de diverse lopers die in datzelfde landschap poseren. Ik had rekening gehouden met dat ik in de achterhoede een klein clubje van langzame(re) lopers zou vormen maar dat blijkt helemaal niet nodig. Het is een social trail dus de kopgroep wacht af en toe tot de rest weer bij is, en dat opgeteld bij de vele fotoshoots is het prima bij te houden. Bovendien lopen ze vooraan al kletsend nog al eens verkeerd wat wij achterin dan eerder in de gaten hebben en dan moeten ze naar ons teruglopen.
Als we ‘de trap’ gehad hebben op ongeveer 7,5 km splitsen de wegen van de 16 km en de 23 km zich. Niet lang daarna moeten we een grote open vlakte over en maken we een hoop plezier met de ‘echte’ Olaf. Die van sneeuw, die halverwege de vlakte staat. Iemand heeft erg zijn best gedaan om alle, maar dan ook alle onderdelen van zijn anatomie in sneeuw weer te geven. En natuurlijk maken wij dames daar een paar hele kinderachtige maar o zo grappige foto’s.
Aan het eind van de vlakte een stukje door het bos en komen we op de zanderige duinheuvels, nu veranderd in sneeuwige duinheuvels. Nu kunnen de mannen het niet laten om als kleine kinderen elkaar te bekogelen met sneeuwballen en maken we nog een groepsfoto. We zitten inmiddels op 14 km en zijn alweer aan het aftellen.
Mijn benen beginnen stiekem toch een beetje te protesteren. Lopen in de sneeuw is best zwaar en ook zij zijn aan vakantie toe. De club begint ook een beetje uit elkaar te vallen, maar ook dat geeft niet. We houden elkaar nog steeds in de peiling en hobbelen vrolijk door. Ik heb hier vaker gelopen maar door de sneeuw herken ik moeilijk waar ik loop. Wat ziet de wereld er toch anders uit als ze bedolven is onder een witte deken.
Uiteindelijk komen we met een clubje van zes bij de piramide van Austerlitz, de rest is al door, en alhoewel ik er meerdere keren langs ben geweest, dit keer doet de gelegenheid zich voor om ons dan toch maar entree te verschaffen en de trap naar de top te beklimmen. We zijn toch bijna weer bij ons startpunt dus we kunnen best wat tijd misbruiken hiervoor. Het is wel oppassen geblazen want het is glad, heel erg glad. En we willen geen gipsvlucht naar het oosten morgen!
Heel even dreigt het mis te gaan maar gelukkig weet ik me staande te houden en begin aan de klim van de trap. Boven is het net zo glad maar we bewonderen het uitzicht en maken wat foto’s. Daarna weer voorzichtig naar beneden klauteren en dan nog een rondje rond de piramide alvorens we de laatste kilometer naar voornamelijk beneden mogen sjezen. Mijn benen nemen een diepe zucht en met een duidelijk geïrriteerde ‘vooruit dan maar’ maken ze nog een keer vaart voor die laatste kilometer. Bij het pannenkoekenhuis heeft Marco een grote tafel gereserveerd waar we kunnen lunchen en als iedereen gegeten en gedronken heeft gaan we langzaam aan weer richting huis.
Vandaag in de sneeuw, de volgende blog in de brandende zon. Tot over twee weken!