En terwijl we aftellen naar Tokio komt er nog een klein trailtje tussendoor. Moet kunnen, bovendien heeft Frank vorig weekend niet gelopen en wil hij toch nog even kijken hoe de beentjes er voor staan. Daarnaast is het altijd gezellig om met een groepje de buurt onveilig te maken, helemaal als we er nog nooit geweest zijn en ze ons daar niet kennen. Kunnen we ook niet geweigerd worden.
De grote roerganger van de Praatjes zit met zijn luie gat op Aruba de boktorren uit zijn benen te zweten, maar Inge neemt waar en Astrid regelt drinken en baksels. Nog meer reden dus om richting het noorden te rijden en als ook Simone en René aangeven mee te gaan is het feest voor zover mogelijk compleet.
De start is om 9:00, met een uurtje rijden en een half uur marge aanhouden betekent dit op tijd opstaan. What else is new op de zondagochtend maar dit keer maken we van de nood een deugd want het is een goede reden om vast te beginnen met de anti-jetlag kuur. Dat dat een crash kuur wordt en waarschijnlijk een druppel op een gloeiende plaat mag de pret niet drukken, alle beetjes helpen. De wekker gaat dan ook op 6:00, en zal dat de komende twee dagen ook nog blijven.
Alle goede voornemens verdwijnen als sneeuw voor de zon ‘want ik lig nog zo lekker’, maar uiteindelijk ruk ik die pleister, lees dekbed, er maar af en ga douchen, spullen pakken en ben precies om 7:30 klaar om te vertrekken. In de auto smokkel ik nog wat als ik mijn hoofd heel even tegen een kussentje tegen het raam leg en wakker schrik als we de snelweg afrijden.
Het is even zoeken waar we precies moeten zijn maar dan staan we klaar en terwijl ik langzaam terugkeer uit dromenland beginnen de lopers aan te komen tot we compleet zijn. Het is berekoud maar het belooft een prachtige dag te worden want de zon schijnt voluit. Ik had mijn zonnebril mee moeten nemen. Ik geloof dat Frank het wel drie keer gezegd heeft.
Als we bekenden gedag gezegd hebben en ons voorgesteld aan de onbekenden is het tijd om van start te gaan. We moeten een paar honderd meter naar de daadwerkelijke start maar dan voelen we toch aarde en zand onder onze voeten. Frank heeft vast gewaarschuwd dat wij in de achterhoede gaan lopen omdat we volgende week Tokio hebben.
En natuurlijk een beetje rekening houdend met het feit dat ik een diesel ben en eerst op moet warmen. Vandaag weer meer dan ooit want met de kou en misschien toch ook wel de dertig kilometer van vorige week in mijn benen lijk ik de Tin Man uit de Wizard of Oz wel vlak voordat Dorothy wat olie in zijn scharnieren smeert. Maar we hebben de route dus dat komt wel goed, gewoon lekker eigen tempo.
Inge komt als goede gastvrouw na twee kilometer toch even checken en als ze de bevestiging krijgt dat het goed is gaan ze met de groep lekker door. Om rond de vier kilometer toch weer bij te komen als ze boven op een heuveltje even stil staan. Prima moment om ook gelijk even een groepsfoto te maken en onder het motto ‘de laatste zullen de eersten zijn’, mag ik vooraan languit op de grond voor de groep liggen.
Zo gaat het de komende paar kilometer verder. De groep rent vooruit, wij rennen ons eigen tempo, en als zij even pauzeren of wandelen komen we weer bij, zeggen hallo en gedag en dan rent de groep weer vooruit. Na een paar kilometer ben ik gelukkig wat opgewarmd maar het gaat nog niet van harte. Ik denk dat de boktorren van de grote roerganger de warmte van Aruba niet afgewacht hebben maar stiekem bij mij in mijn benen geslopen zijn voor een tijdelijk onderkomen.
Op een gegeven moment staat de groep stil en zijn ze foto’s aan het maken. Als we bij zijn blijkt dat er een paar prachtige stukken met ijshaar op de grond te vinden zijn. Ik geloof niet dat ik dit eerder gezien heb en maak natuurlijk ook wat foto’s. Als we halverwege zijn moet er wat gegeten worden. Ik doe ook mijn muziek maar aan, kijken of het dan beter gaat en zowaar, ik kan wat beter pas houden nu.
De omgeving is mooi net als de route en ik wist niet dat je een dergelijk gebied had in Harderwijk. Toch besluit ik nu al dat ik de tweede lus niet ga doen. Ik heb dan nog in mijn hoofd zitten dat het acht kilometer is, eigenlijk is het twaalf maar ik heb verkeerd gekeken, maar desondanks gaat het me niks brengen behalve nog meer suffering. Ik heb vorige week mijn 30 km al gedaan en volgende week Tokio wordt ook voldoende uitdaging, dus dat vind ik eigenlijk wel genoeg.
We komen de groep nog een keer tegen als ze verkeerd gelopen zijn en inmiddels hebben we twee mensen die ook bij ons in de achterhoede aangesloten zijn. Dan over de hei en de zandvlakte waar opnieuw boven aan de heuvel even gepauzeerd wordt. De heuvel trekt weer de nodige energie uit mijn bovenbenen maar vanaf hier is het nog maar een kilometer of zes.
Deze laatste kilometers gaan dan ook met iets meer wandelen. Om zeker te weten dat Frank op tijd is om met de rest de tweede lus te maken zet ik de route op mijn klokje aan en gaat hij vooruit. Niet dat het veel uitmaakt, na een kilometer zie ik hem uit de bosjes komen en ben ik bijna weer bij hem. Het is dan nog maar twee kilometer tot aan het einde van de route.
Uiteindelijk verlies ik hem uit het oog dus dribbel ik rustig verder tot aan het hek. Van daar uit nog een dikke halve kilometer terug naar de auto waar iedereen al heerlijk zit te smikkelen van een stukje choco-notenbar met koffie of thee. Voor mij zit het er nu op, Frank gaat nog een stukje.
Ik wacht nog even met omkleden en als iedereen weg is ga ik op verkenning in de nabije omgeving om nog wat foto’s te maken van onder andere de watertoren. Als ik dat gedaan heb kleed ik me lekker om en duik de auto in want het is best koud. Voor ik het in de gaten heb is iedereen weer terug en krijgen we taart van Astrid. Wat dat betreft is dit het best verzorgde loopje dat we in tijden hebben gehad. Maar aan alles komt een eind, ook aan loopjes met taart en we moeten nog een stukje naar huis. Thuis duiken we in bad en eten we Chinees. Om vast in de stemming voor Tokio te komen zeg maar.
Zijn we klaar voor Tokio? We zijn nooit klaar en we zijn altijd klaar. Het zal hoe dan ook een belevenis worden, zowel de stad als de marathon. En die boktorren? Laten we hopen dat die ook niet van het Aziatische klimaat houden. Mag de grote roerganger ze weer hebben!