Vandaag heet ik Els. Met de Halve marathon van Barendrecht op het programma de week na Chicago durfde ik niet in te schrijven omdat ik geen flauw idee had hoe ik er uit zou komen. Maar het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan en als ik hoor dat Linda zondag de 10 km gaat lopen wil ik eigenlijk wel mee. Een klein detail. Alles is uitverkocht. Niet alleen de 10 km maar zelfs de halve marathon.
Maar niets dat niet verholpen kan worden met een oproepje op Facebook. Nog diezelfde dag heb ik niet alleen een reactie maar is het ook geregeld dat ik een startbewijs voor de halve marathon heb die ik om kan zetten naar de 10 km. En er blijft vast wel een medaille van de 10 km over om om te ruilen bij de finish. Een donatie aan Spieren voor Spieren en een ontbrekend Disney plaatje van de AH en de transactie is compleet. Dus heet ik Els vandaag. Jammer voor Els overigens, maar mazzeltje voor mij. Geluk is met de dommen zeggen ze wel eens.
Zaterdag nog geholpen namens ons Roparun team en water, bananen en stukjes sinaasappel uitgedeeld bij de kids runs en de 5 km en daarna nog even geholpen met afbouwen en opbouwen voor de volgende dag. Vandaag mag ik zelf aan de bak, Frank gaat aan de slag in ons huis, wat nooit af lijkt te komen.
De weersverwachtingen zijn slechter dan gisteren. Toen was het fris maar wel droog en zonnig. Vandaag is het gewoon koud en regenachtig. Ik ben op tijd bij CAV Energie en kan zo’n beetje warmlopen omdat het startbewijs ophalen bij de start is, ik vervolgens naar de sporthal aan de andere kant moet voor mijn tas en dan weer terug naar de start.
Als ik mijn nummer heb en naar de sporthal loop komen Linda en Bart aan. Bart is vandaag supporter. Linda gaat haar nummer ook halen en komt dan naar de sporthal. Ondertussen kom ik ook wat bekenden tegen, Michel, Agnes, Denise. Als we er klaar voor zijn lopen we naar de start maar het is koud dus we gaan in de kantine staan. We zijn niet de enigen. Helemaal als het ook nog eens gaat regenen en volgens Buienradar gaat dat ook nog wel even duren. Dat wordt starten in de regen.
Iedereen wacht dan ook tot minstens 11:00 voordat ze naar de start gaan, onszelf inclusief. Maar we moeten er toch aan geloven. Gelukkig regent het niet erg hard, dat komt pas als het startschot daadwerkelijk gegeven is en we aan het rennen slaan. En rennen doe ik. Ik ga veel te hard van start maar ik heb het koud en wil zo snel mogelijk klaar zijn. Ik zie nog net de Rob staat te fotograferen en steek mijn duim op als we de atletiekbaan uitlopen, en ook Bart staat langs de kant.
Ik heb een lekker up tempo muziekje op en na de laatste update geeft de Garmin heel irritant de kilometers met het tempo aan. Moet ik toch ėcht een keer uitzetten want dat wil ik helemaal niet weten. Maar het feit dat hij iets roept dat begint met ‘5’ geeft aan dat het te snel is. Helemaal als hij dat ook bij kilometer twee en drie doet.
So much voor relaxt lopen en gezellig met Linda kletsen, maar de regen is nu echt best wel hard en koud en ik ben geconcentreerd op het lopen. Ik mis zelfs fotograaf Evert in de polder en zie hem pas te laat als Linda gezellig haar duimen opsteekt. Op dat moment besluit ik dat ik dan maar een poging ga wagen om dit tot kilometer vol te houden en kijken of ik die in elk geval weer eens onder het half uur kan lopen. Dan ga ik daarna wel relaxt de tweede helft in. Zal ook wel moeten want dit een totale 10 km volhouden lukt me echt niet meer.
Ik vermoed dat het 5 km punt bij De Kleine Duiker is, waar ik gisteren heb geholpen, maar het punt komt eerder. We hebben dan de winkelstraat, de fietstunneltjes en het grootste gedeelte van de polder al gehad. Bij 5 km klok ik 29:30, mission accomplished. Ik stort ook gelijk in alsof ik al over de finish gekomen ben en wandel even. Linda wandelt braaf mee.
Een stukje verder zet ik het weer op een lopen, dit keer iets rustiger. We komen nu bij De Kleine Duiker en de hekken met de spandoeken die duidelijk aangeven dat je voor de 10 km naar rechts moet. Ik wist het al want ik heb ze gisteren zelf opgehangen. Ik ben blij dat ik naar rechts mag en niet naar links voor de halve marathon. Ik bedenk me dat het wel bergafwaarts gaat. De eerste editie liep ik nog 30 km, vorig jaar 21,1 km en dit jaar 10 km. Volgend jaar 5 km? Maar ja, ik moet ook niet te streng zijn voor mezelf, ik heb tenslotte vorig week toch een marathon gelopen.
Wat volgt is kilometer 6 en dan ga ik voorzichtig aftellen. Ik sta mezelf toe om af en toe te wandelen maar daar tussendoor ren ik toch aardig door. Linda dribbelt dan langzaam door en sluit gelijk aan als ik weer ga hollen. De regen is zowaar opgehouden en dat loopt een stuk beter. Bovendien is het fijne van 10 km dat het te overzien is.
We lopen het fietspad op wat een soort dijkje is in een woonwijk. Ik herinner me nog van vorig jaar toen ik hier de halve liep. Ik had enorm pijn in mijn bil en linkerbeen, iets waar ik sindsdien nog steeds last van heb, maar was toen ook aan het aftellen voor de halve. Daarna is het weer een stukje naar beneden en dat is altijd gratis. Omhoog wandelen, omlaag altijd rennen.
We zitten inmiddels op het laatste stuk van de route die heen en terug hetzelfde zijn. De winkelstraat, de woonwijk en uiteindelijk het pad naar de atletiekbaan. Nog één keer wandelen en dan het laatste stuk blijven rennen, zij het iets langzamer dan bij de start. De tempo’s liggen nu op een tijd die begint met ‘6’ en onder het uur redden we niet. Toch zal het een ‘nette’ tijd zijn en als we het laatste stukje over het tartan naar de finish rennen, even zwaaien naar Bart, en daar uiteindelijk overheen gaan geeft het klokje 1:00:59 aan. Dat zal nog iets korter zijn omdat ik iets voor de finish het klokje aangezet heb. Uiteindelijk is de officiële tijd dan ook 1:00:53.
Ik ben zeker niet ontevreden ook al blijft het lastig accepteren dat ik een paar jaar geleden gewoon nog rond de 50 minuten liep. Andere tijden die niet terug gaan komen, maar ooit weer eens onder het uur zou dan toch haalbaar moeten zijn. We zullen zien. Ik moet sowieso even bijkomen maar daarna wandelen we rustig terug naar de kantine waar Bart ons weer treft. Hij maakt wat foto’s als we ons metaaltje showen en blijven vanwege de kou niet te lang hangen.
Terug in de sporthal halen we onze tas op, kleden ons om en nemen dan eigenlijk afscheid om weer onze eigen weg te gaan. Bart en Linda naar Den Haag, ik richting Rotterdam om Frank te helpen met nog wat klusjes in huis voordat we weer naar Pijnacker rijden waar ik kan douchen en op de bank kan ploffen. ‘s Avonds app ik met Linda en laat me overhalen om de 10 km bij de Halve van Oostland te lopen. Het is een soort ironie aangezien deze in Pijnacker plaats vindt.
Kan ik mooi nog even oefenen voordat ik met Anita naar Terschelling ga. Daar lopen we als groep de 10 km op zaterdag en heb ik heel overmoedig ook ingeschreven voor de halve op zondag. Lekker bezig. Ik leer het ook nooit, maar mijn hoofd wil nou eenmaal andere dingen dan mijn lijf.
Nou ja, zolang het in dat hoofd maar goed zit komt dat lijf misschien ook nog wel een keer. Hé, Els?