Het is weer ‘die’ tijd van het jaar. De tijd voor de marathon van Rotterdam. Maar waar ik voorheen al weken ervoor in alle staten van opwinding was, ben ik er nu niet zo mee bezig, danwel zie ik er een beetje tegenop. En dat heeft niks te maken met arrogantie of zelfs desinteresse maar alles met mijn fysieke gesteldheid. Ik weet, ik klink als een gebroken plaat, maar die overgang hakt er écht in.
Elke dag doet het lijf een beetje meer zeer, heb ik een beetje minder energie, loopt de weegschaal een beetje op en gaat het lopen een beetje slechter, vooral op asfalt. Bovendien zit ik in een vicieuze cirkel van slecht slapen, weinig energie, minder zin in bewegen en meer zin in vreten, waardoor ik weer slecht slaap en minder energie heb. Ik wil zeker niet klagen want ik hou me nog steeds vast aan dat het iets tijdelijks is en dat het overgaat. Er komt een moment dat ik op die knop kan drukken en dan kom ik uit die cirkel en gaat het vanaf dat moment weer beter. Ik heb alleen de knop nog niet gevonden.
Waarom dan toch maar blijven proberen, blijven rennen en gewoon niet toegeven en de situatie accepteren? Waarom dan toch meedoen aan de marathon, de lange trails, gewoon het überhaupt door blijven lopen? Tja, dat zit nou eenmaal niet in mijn aard en bovendien heb ik ook nog de heilige overtuiging dat als ik me er aan overgeef het hek helemaal van de dam is en ik net zo goed op de bank kan gaan liggen en wachten tot ik doodga. Hoe was het ook alweer? Still beating everyone on the couch.
Ondertussen begint het langzaam te zoemen in de stad. De eerste vlaggen hangen er al bij de Erasmusbrug en tijdens het korte rondje gisteren langs de Maasboulevard kon ik over de hoofden lopen zoveel hardlopers er in de rondte renden. Of dat nu vanwege de marathon was of vanwege het lekkere weer zou je nog kunnen betwisten maar het feit dat driekwart een ‘marathonshirtje’ aan had zou ik wel een gokje durven wagen. Vooral shirts van de Rotterdam marathon maar ook van andere marathons. Er liep zelfs een volledig peloton met een feloranje shirt van de München marathon, of all places.
Eerlijk is eerlijk, ik had ook een marathonshirt aan, zij het die van Tokyo. Maar het had net zo goed Rotterdam, Parijs of Londen kunnen zijn, de enige shirtjes waarin ik tegenwoordig niet als een varkensrollade over de promenade paradeer. Ik kon het ook niet laten om mijn 5 km route een beetje door de stad te plotten om te kijken wat er al allemaal zichtbaar is. Naast de vlaggen en de verkeersborden staat er al een streep op de Coolsingel om aan te geven waar straks de ‘nog 500 meter’ lijn komt te staan. Het plan was eindigen bij de slager voor de wekelijkse boodschappen en dus liep ik langs de Kubuswoningen, de Gele Kanarie en het 40 km punt. De markering van vorig jaar was nog zichtbaar.
Frank was overigens naar de Utrechtse Heuvelrug maar die loopt volgende week dan ook een trail in België. Ik doe dit weekend toch een beetje rustig aan, in het kader van taperen, en loop vandaag maximaal een rondje bos. Ja, hét rondje bos. Het voorrecht om in de stad en nagenoeg aan de route te wonen. Hopelijk heb ik volgende week een goede dag en kan ik een algehele blamage voorkomen door toch nog een beetje binnen mijn persoonlijke grenzen te lopen.
Ik heb geen idee en hou me maar vast aan het idee dat het nummer 9 is naar het doel van ‘10 keer Rotterdam en dus Marathon master’ en dat er niemand geïnteresseerd is in mijn tijd en deze zelfs maar onthoud. Wat dat betreft teer ik gewoon lekker op mijn ‘ik heb ooit een keer onder de vier uur gelopen’ of de smoes ‘ik loop tegenwoordig ultra’s en dat is niet helemaal compatibel met een snelle marathon’. Ach ja, je moet jezelf toch een beetje voor de gek houden, slechts af en toe keihard geconfronteerd met de waarheid als iemand in de hardloopwinkel ineens tegen je zegt: ‘Ik ken jou. Jij liep altijd met een rotgang voorbij en ik kon je nooit bijhouden.’ Met nadruk op ‘liep’.
De afspraak om vrijdag het startbewijs op te gaan halen en dan een traditionele pannenkoek te gaan eten is al gemaakt, dat dan weer wel. De rest van de week zal ik nog twee korte rondjes lopen en zullen de vlaggen uitgebreid worden naar het hele centrum, zal de reclame op de ingang van de Markthal verschijnen, zullen de gele markeringen van de 5 km punten op straat te zien zijn en worden de hekken en de km borden geplaatst. En ik draai mijn hoofd wat vaker naar links als ik de straat in rij om te kijken of ik toch niet toevallig Lee in zijn auto zie stappen. Ach ja Lee, die voor de laatste keer live het ‘You’ll never walk alone’ zal zingen. Dat kunnen we toch niet missen!
Als ik daar aan denk en de marathon vibes in de stad zie ontstaan, dan gaat het toch wel weer een beetje kriebelen.