Als je begint met hardlopen is alles nieuw. Je hebt een hoop te ontdekken, en als je je eerste kilometers maakt, over het algemeen vanuit je eigen huis, kijk je naar je straat op een hele andere manier. Je krijgt besef van het feit dat er boomwortels in de stoep omhoog komen, word je bewust van dat ene paaltje, en die lange straat blijkt maar een paar honderd meter, of dat korte straatje is ineens eindeloos ver.
Naarmate je vaker en verder gaat lopen, breid je je routes uit, je neemt een nieuw straatje, een ander pad en je wijkt eens uit naar een totaal andere locatie. Soms loop je met een vriend of vriendin, en spreekt af om zijn of haar routes eens uit te proberen. En op een gegeven moment trek je zelfs de stoute hardloopschoenen aan en loopt een wedstrijd, waarbij de route voor je bepaald wordt. Vaak een wedstrijd in je eigen omgeving, waarbij de route geheel of gedeeltelijk over bekend terrein gaat. Soms ook ergens waar je nog nooit geweest bent.
Maar hoe je het ook went of keert, er komt een moment waarop je je routes kan dromen. Een gevallen tak valt op, je springt blindelings over die loszittende tegel en komt zelfs vaak dezelfde mensen tegen. Bepaalde wedstrijdjes heb je al vaker gelopen, dus weet je ook op je wedstrijdparcours wat er achter die bocht ligt. Je kan de kilometer bepalen waar je dat extra stukje banaan nodig hebt omdat je ‘dáár’ altijd inkakt. Komt dus ook het moment dat je geen inspiratie meer hebt en dat (trainings)rondje eindeloos duurt omdat het zo saai is. Dát is het moment voor drastische maatregelen. Het moment wanneer je je hardloopschoenen meeneemt op vakantie!
En zo zit ik een weekje in mijn ouderlijk huis tussen de sinaasappelplantages in Denia, Spanje. Ouderlijk huis overigens omdat wij daar naartoe gemigreerd zijn toen ik twaalf werd. Different story. Driftig in de weer dus met Runkeeper om hardlooproutes te plotten. Routes over de wegen die ik als kind vervloekte omdat ik er overheen moest fietsen naar school. Wegen waar ik als puber overheen crosste toen ik eindelijk een brommer kreeg. Wegen waar ik als volwassene overheen reed met mijn eerste auto. Wegen waar ik nu naar uitkijk om mijn kilometers op te maken.
De schoenen gaan aan, het horloge op start en ga lopen. Over bekende kruispunten, door venijnige blinde bochtjes, over zware heuveltjes, langs oude kuilen, langs nieuwe kuilen, een vleug nostalgie als ik langs de plek kom waar vroeger de discotheek stond, en een verrassende blik op een stal die compleet nieuw is. Met de geur van de sinaasappelbloesem in mijn neus loop ik langs een rij palmbomen over een weg waar voorheen een treintje reed. Speciaal gemaakt voor hardlopers, ze gaan zowaar ook in Denia met hun tijd mee. En die kom ik dan ook tegen. Ik geniet van het zonnetje, heb spijt dat ik mijn zonnebril niet gepakt heb en heb het gevoel alsof ik voor het eerst loop. Ik loop heerlijk, alles is nieuws en ik loop dan ook sneller dan op een normale training en voor ik het weet ben ik alweer terug. Want een nieuwe omgeving inspireert, motiveert en inviteert. En dan komt een oud spreekwoord toch weer om de hoek kijken.
Verandering van spijs doet eten!