De Filipijnen zijn wat minder bekend als duiklocatie als je kijkt naar bijvoorbeeld het inmiddels massa duiktoerisme van Egypte, maar daarom niet minder mooi en relaxed. Vergelijkbaar met de wateren van Indonesië kan je dan ook hetzelfde soort onderwater leven aantreffen. Ook de specifieke soorten voor die omgeving als de mandarijnvissen, hengelaarvissen, pygmeezeepaardjes en de blauwgeringde octopus zijn van de partij.
Met 11 man gingen de Souldivers afgelopen oktober op onderzoek uit in dit nog redelijk rustige duikparadijsje. Op het eiland Cebu dicht bij het plaatsje Moalboal bevindt zich Magic Island duikresort waar het, van alle gemakken voorzien zowel boven als onder water, goed vertoeven is. Vanuit het resort met de traditionele Banka boten worden we naar een grote diversiteit van duikstekken gebracht voor een zogeheten two tank dive. Met als eerste duik op het idyllische Pescador eiland waar we nietsvermoedend een enorme school sardines inzwemmen zijn we de week van start gegaan. Op een gegeven moment wordt het zelfs donker en zijn we iedere vorm van oriëntatie kwijt, overal waar we kijken zwemmen als één organisme sardientjes. Op de kompas terug naar het rif als de lucht op begint te raken om met, wauw, open mond weer op de boot te klimmen. Tussen de duiken door een zoete sappige mango en genieten van de zon en de vissers die zich weinig van de duiktoeristen aantrekken. Na de tweede duik terug naar het resort voor een welverdiende lunch, een duik in het zwembad, een uurtje slapen of een lekkere massage. In de avond een nachtduik op het huisrif waar het een waar krabbenparadijs is, in allerlei soorten, kleuren en maten.
In de dagen daarna een grote afwisseling van drop offs, vlaktes of een combinatie daarvan. Op elke duik komen we meerdere schildpadden tegen, die in tegenstelling tot ervaringen op andere plekken hier nog wat schuw zijn. Dit is waarschijnlijk overigens wel de reden dat ze er in zulke grote getallen rondzwemmen. De gidsen laten ons de pygmeezeepaardjes zien en hebben een geoefend oog voor de goed gecamoufleerde krabbetjes in de zachte koralen. In het paars, in het wit, in het rood, voor ieder wat wils. Ook ontbreken de felgekleurde naaktslakken niet en de bizarre hengelaarvissen blijven me ook nog steeds fascineren.
Bijzonder is de schemerduik naar de mandarijnvissen. Zij leven in ietwat kaal koraal en komen alleen in de schemer naar buiten om te paren. Met maximaal 4 man gaan we met de gids op pad die exact weet waar ze wonen, en gebaart ons om rustig te blijven hangen en te wachten. Dan zie ik ze in mijn ooghoek voorbij schieten en ik verbaas me over het feit dat ze nog veel kleiner zijn dan ik had verwacht. Voorzichtig zwemmen de visjes voorbij, maar blijven gelukkig alsmaar terugkomen op dezelfde plek. Het mannetje is wat groter dan het vrouwtje en voorzichtig beginnen ze aan hun liefdespel, als ze om elkaar heen dartelen en samenkomen op de uitgekozen plek. Alle lichten zijn uit en het wordt langzaam aan donker dus je moet goede ogen hebben om ze te kunnen blijven volgen. Dan komen ze ineens samen omhoog, blijven heel even hangen en poef, weg zijn ze. De gekozen plek is wel vast dus het is iets makkelijker om ze in het oog te houden. Camera in de aanslag, ze komen omhoog, flits en poef, weg zijn ze weer. Dit schouwspel gaat zo’n 20 minuten door en ik kan alleen maar hopen dat er op goed geluk een aantal scherpe foto’s uitkomen waar ze ook nog opstaan. Dan is het voorbij, het is donker en zwemmen we na 45 minuten terug naar de boot. Ik heb geluk gehad, er staan een paar herkenbare visjes op de foto.
Zo vliegen de dagen voorbij, waar we nog een wrakje van een klein vliegtuigje aandoen (erg uitnodigend om even gek te doen) en nog een vlakte van maximaal 5 meter diep dat lijkt op een buitenaardse planeet met dito wezens. Ook blijkt dit een zeer geliefde stek voor zeeslangen, die hypnotiserend door het water zigzaggen, af en toe naar boven zwemmen om lucht te happen en pijlsnel weer naar beneden komen om hun zoektocht naar een geschikte prooi te vervolgen. De gids laat ons ook nog een slangennest zien waar er wel 3 tegelijk liggen te slapen. Maar liefst 88 minuten lang en nog heb ik bijna een halve tank over.
Maar de meest onverwachte ontmoeting is die met een dier dat je bijna over het hoofd ziet terwijl je met je neus tussen het koraal zit te snuffelen. Als bijna laatste uit het water en op het punt om naar boven te zwemmen tijdens één van onze bootduiken hoor ik een gedempte schreeuw achter mij van mijn buddy. Ik draai de juiste richting op om in een gestaag tempo een enorme walvishaai van bijna 9 meter voorbij te zien glijden. Ik bedenk me geen seconde en zwem er direct achteraan, ondertussen de camera weer aanzettend en ook nog op de juiste instelling. Ik kan nog net een kort filmpje en twee foto’s maken voordat hij weer in het blauw verdwijnt. Eenmaal terug in het resort blijkt dat de mensen daar hem gemiddeld 15 keer per jaar zien, dus we hebben geluk. Hoeveel geluk een mens kan hebben? Dat blijkt een paar dagen later. Na de eerste keer dat we hem gezien hadden was duidelijk dat je altijd het onverwachte kunt verwachten. Op de terugvaart van wederom een heerlijke duik gebaart een visser. Whaleshark, whaleshark… Waar? Ik zie hem niet. Waar? Waar? Daar! Rustig cirkelend aan de oppervlakte. Adrenaline, pak aan, vinnen erbij, masker op en het water in. Hij zwemt om ons heen, onder ons, boven ons en gaat ons niet uit de weg. Het is zijn territorium en hij tolereert ons. Dan komt hij recht op me af. Nieuwsgierigheid, maar voor mij het unieke moment om hem met mijn camera te trotseren. Dan gauw uit de weg, want hij zwemt rechtdoor, niet opzij. Hij speelt met ons en beslist dat we ongevaarlijk zijn. Dan de diepte in, ons in opperste euforie achterlatend…..
Een andere groep had hem de dag eerder ook al bij Pescador gezien dus inmiddels hebben we het gemiddelde aardig omhoog gebracht. Maar driemaal is scheepsrecht. Als we aan onze laatste duikdag beginnen op het huisrif vragen we voor de gein of hij wel eens op het huisrif gezien wordt. Hij is eenmaal gespot door een bevoorrechte duiker die met zijn Open Water brevet bezig was, dus ja, het is dus mogelijk. Terwijl we na de eerste duik ons oppervlakte interval maken roept iemand ineens dat hij de walvishaai aan de oppervlakte ziet, vlak voor het rif. Aangezien we toch al van plan waren om een tweede duik te maken pakken we onze spullen en gaan direct het water in. De walvishaai is inmiddels ondergedoken, maar wie weet…… We zwemmen gedurende 20 minuten op een meter of 20 als warempel het dier ineens achter ons opduikt. Alsof hij door nieuwsgierigheid gedreven ons gehoord heeft en even komt kijken. Of is hij toch ingegaan op mijn uitnodiging om vandaag even bij het huisrif langs te komen tijdens lunchtijd en gedag te zeggen? Het zal een mysterie blijven, maar wat maakt het uit, wie kan nu zeggen dat ze 3 keer in 1 week een walvishaai gezien hebben op Cebu? Ook ik voel me een bevoorrecht mens, nog steeds na ruim 200 duiken sinds ik mijn Open Water haalde.
Na nog een laatste nachtduik waar alles nog eens de revu passeert doen we de volgende dag nog een rondje watervallen, maar dan is het toch echt tijd om weer terug naar huis te vliegen, ditmaal rechtstreeks zonder vulkaanuitbarstingen en alweer stiekem dromend van de volgende vakantie.