De Brandgrensrun. Geen wedstrijd, geen tijdregistratie, geen medaille. Gewoon, lopen met z’n allen. Om stil te staan bij de verwoesting van Rotterdam 75 jaar geleden. Rotterdam, mijn stad. En dus zijn we erbij.
Het voelt enorm onwennig. Vanochtend uitgeslapen, de hele dag gelanterfanterd, even bij Pa langs, daarna chinees gehaald en tegen de tijd dat ik me normaal gesproken lekker op de bank nestel moet ik nu nog 12km gaan hardlopen? Ze is gééééééééék! Alleen al dat hardlopen ná het eten past gewoon totaal niet in mijn routine. Maar goed, je moet alles een keer in je leven geprobeerd hebben.
Ed Aldus, de lokale weerheld, heeft droog weer voorspeld, maar de Buienradar is het daar totaal mee oneens en laat dreigende wolken zien waar héul véul regen uit gaat vallen. Dus passen we ons plan aan en gaan wat later weg, maar eenmaal op de scooter lijkt Ed toch gelijk te krijgen. Vooralsnog blijft het droog. Bij het verzamelpunt is het een zee van groene mensen, die allemaal het Brandgrensrunshirt aan hebben dat als startbewijs dient. Juist ja, het groene shirt. Het lijkt wel een Kermit de Kikker look-a-like wedstrijd. It’s very easy being green in dit geval.
We komen de nodige bekenden tegen, ik spring wat op en neer warm bij rapper Winne (sorry jongen, nooit van je gehoord), maken wat pics voor het nageslacht en gaan naar het startvak in afwachting van “de verrassing”. Voor vak 13km per uur moeten we sowieso nog even doortrainen maar met ook nog een pens vol Babi Pangang gaan we maar naar het iets meer bescheiden 9km per uur vak. De verrassing bestaat uit drie parachutisten die met slingers en rook en griezelige precisie op het plein landen. Dan luiden de kerkklokken en zijn we twee minuten stil. Kippenvelmomentje.
De start is zoals altijd met zoveel mensen wat rommelig. Hollen, stilstaan, hollen, weer even een opstopping en het duurt altijd een kilometer of twee voordat je lekker in je ritme komt. Na 500 meter komt er in elk geval al stoom uit mijn oren. Met de verwachting van frisse wind en regen ben ik met mijn thermoshirt weer eens veel te warm gekleed. Ik leer het ook nooit, maar dat is nu te laat en zal het er mee moeten doen. Het parcours dwars door de stad maakt het in elk geval erg avontuurlijk met hindernissen in de vorm van paaltjes, stoepjes, tramrails, schuine tegels en randjes. Het voelt bijna als een obstakelrun, zeker als je heel af en toe ook nog eens over een gevallen medeloper moet springen. Gelukkig geen ernstige schade. Zelf heb ik het meeste last van de Babi Pangang. Note to myself, hardlopen met een volle pens is geen goede combinatie!
Toch is het de moeite meer dan waard. Zowel voor als achter mij loopt een lange lint van groen, het is superleuk om dwars door het centrum te lopen en te zien dat al het verkeer stilstaat om je door te laten, en het publiek langs de kant is superenthousiast. Joelen, juichen, klappen, zingen en fotograferen maakt toch dat je je een beetje speciaal voelt. Het wordt ongemerkt donker en vallen de lampjes van alle lopers ineens op. Na het laatste stuk vlak bij ons huis nog een kilometer terug naar de Binnenrotte waar een haag van mensen ons binnen haalt. Het zit er weer op, het begint nu toch wel een heel klein beetje te regenen en ik ben zwaar aan het hallucineren over duiken in een oceaan van Cola Zero vanwege een ernstig geval van droge mond. Eenmaal thuis gaan er dan ook 3 glazen cola met een gemiddelde snelheid van toch die 13km per uur doorheen. Ik heb alleen één ander serieus probleem geconstateerd.
12km hardlopen, en geen kruimel chocola in huis!