Hoe maak je korte metten met jetlag, vakantiekilo’s en gekweekte zonneluiheid? Juist, terug in het gareel!
Na twee weken lui zijn, lekker eten, ongegeneerd aan het ijs, de cheesecake, en M&M’s en 6 uur tijdsverschil wat weer rechtgetrokken moet worden is het plan om er vandaag weer lekker voor te gaan. Na mezelf om 11:00 uit bed te hebben laten takelen kijk ik meesmuilend naar buiten. Het is grijs, regenachtig en het waait. Iedere vorm van motivatie wordt ogenblikkelijk vakkundig de das omgedaan. Dat wordt een uitdaging, maar eerst maar eens ontbijten. Onze vrienden uit Limburg zijn er dus na het ontbijt doen we een rondje toeristisch Rotterdam. Tegen de tijd dat we weer thuis zijn is het al drie uur, wat niet echt bijdraagt aan het enthousiasme om nu nog te gaan lopen.
De trukennooddoos moet er aan te pas komen. Het feit dat ik volgende week een halve marathon in Hoorn moet lopen, Gaston mee wil lopen en de wetenschap dat ik niet de enige ben vandaag dankzij berichten op de “Marathon Rotterdam” Facebookgroep doet het hem. Waar zo’n groep al niet goed voor is! Mijn hardloophorloge is helaas leeg, ook dat nog. Nou ja, dan maar op de “ouderwetse” manier met mijn I-Phone en direct op de Runkeeper. Gezien de weersomstandigheden en het late tijdstip transformeren we het 12km rondje brug in een 10km rondje bos. Andersom, dat dan weer wel.
De eerste kilometer voelt al als 5, de prijs die ik moet betalen voor het leven in luilekkerland. Pinokkio werd een ezel, ik word een schildpad, met obesitas, die een poot mist, en een steen op zijn schild meesjouwt. Er zijn meer lopers op pad, allemaal dik aangekleed. Wij niet, wij hebben Bonaire nog in ons hoofd zitten. En ik moet zeggen, het is niet eens zo koud ondanks de motregen die in elk geval de temperatuur op peil houdt. Ook een manier om nat te worden, niet van het zweet maar lekker Hollands van de regen. De heren houden het tempo er in elk geval goed in, en automatisch loop ik mee wat me dan weer niet tegen valt. Conditioneel heb ik niet eens zozeer ingeboet maar het trekken van mijn rechterbilspier herinnert mij ineens aan het feit dat er nog iets is dat ik twee weken verzaakt heb. Spieren op lengte houden.
Toch gaat het rondje relatief snel voorbij en voel ik me er goed bij. Zelfs de rukwinden tegen op de laatste 500 meter heuvel omhoog trotseer ik met opgeheven hoofd en zal ik straks braaf mijn oefeningen doen. Na het eten nog één stukje cheesecake om het af te leren en dan sluit ik de vakantie écht af.
Morgen weer in het gareel. Aan de sla, het water, naar de sportschool en drie keer per week lopen. Tot aan de volgende vrije week. Over drie weken…