5 weken geleden. De Toppers in Concert. Vandaag AC/DC. Andere muziek. Zelfde feestje.
Te laat voor de kaartjes in het Gelredome moeten we ons heil zoeken in een afgelegen weiland in België. Het maakt de pret er niet minder om. Het zal even hard rocken. Alleen te bereiken via een kruip-door, sluip-door route proberen we onderweg nog wat te eten. Het wordt een oud-Belgische frietkot, gerund door chinezen net als in Nederland. €18 voor 2 patat waarvan één met stoofvlees, een broodje kroket, een Frikandel XXL en 2 blikjes lijkt wat duur, maar als we de megaporties krijgen en het 2 broodjes kroket blijken te zijn valt het weer mee. Dan nog een klein stukje rijden, parkeren en zoals bij elk festivalterrein een teringeind lopen om er te komen.
Het publiek staat bol van ouwe rockers die niet zouden misstaan als figuranten in Sons of Anarchy. Leren jacks, spijkerbroek, lange grijze baarden, zonnebril en plakplaatjes. Véél plakplaatjes. Uiteraard bier in de ene en een sigaret in de andere hand. Maar AC/DC trekt ook ouwe rockers in andere vorm aan. Mannen midden in hun mid life crisis en lelijke vrouwen in te korte shorts en te strakke shirts. In verschillende talen.
Het assortiment T-Shirts is ook zeer uitgebreid. 50% draagt een shirt van AC/DC zelf, 20% een shirt van een andere hardrockband, lees Metallica, Iron Maiden of een verloren Rammstein, Megadeth of Sepultura, 10% een shirt met “grappige” opdruk en de rest normale kleding. Al dan niet opgeleukt door een stel plastic verlichte rode hoorntjes, onderdeel van de vele merchandise die er op elk concert te koop is. Altijd te duur, altijd nutteloos, maar als je daar bent, onmisbaar.
Op het terrein is eten en drinken verkrijgbaar via het altijd bekende muntjessysteem. Voor veel geld krijg je weinig muntjes zodat de illusie gewekt wordt dat je een heel goedkoop biertje krijgt voor één muntje. Of een cola of een Red Bull, wat zo’n beetje de drankkeuze weergeeft. Qua voedsel houden we het op friet, friet met stoofvlees, braadworst en wafels. Gelukkig hebben wij in het frietkot gegeten voor een uitgebreide gezonde voedzame en verantwoorde maaltijd.
We zoeken een plekje afgestemd op mijn hoogte, te weten een beetje achterin en hoger gelegen, zodat ik nog wat kan zien ook al is het ver af. Het duurt nog een half uur voor de start, tijd genoeg om nog even mensen te kijken en mee te blowen met de jongen naast ons. Ik hoef alleen maar diep in te ademen. Een andere jongen met 4 bier is duidelijk zijn vrienden verloren als ik hem voor de derde keer vertwijfeld rondkijkend langs zie lopen. Boven het terrein hangen een paar parachutisten, ik vraag me af wat ze denken als ze naar beneden kijken. En dan is het exact 21:45, gaat de achtergrondmuziek uit en komt het podiumscherm tot leven. It’s AC/DC time!
Film, licht, rook, muziek en countdown. De intro van AC/DC, gitaren, muziek en dan de rauwe stem van Brian Johnson die de titelsong van hun nieuwe album Rock or Burst inzet. Daarna volgen afwisselend oude en nieuwe nummers. Frank had vlak voor het begin nog wat te drinken gehaald maar door miscommunicatie kreeg ik cola in plaats van Red Bull. Als “Thunderstruck” ingezet wordt heb ik geen Red Bull meer nodig. En de menigte ook niet.
Ze zijn op dreef, steengoed en keihard. Angus rockt dat het een lieve lust is en gaat helemaal los, trekt zijn gekke bekken, doet zijn dansjes en kunstjes en geeft zijn gebruikelijke lange solo. Een momentje one man show, egotripperij of eerbetoon, hoe je het ook wilt noemen. Bij elk nummer krijgen we weer andere lichten, een filmpje of een podiumitem. Een grote kerkklok bij “Hells Bells”, een opblaaspop bij “Whole lotta Rosie” of de kanonnen bij het laatste nummer “For those about to rock (we salute you)”. Dit alles luid bijgestaan door een aardig portie vuurwerk. Daarna blijft het stil en is het dan toch écht tijd om naar huis te gaan.
De Toppers of AC/DC? Ik zeg een nipte overwinning voor AC/DC. Sorry Toppers, ik val nu eenmaal op oude mannen.